Οι δια βίου αποφάσεις - Μητροπολίτου
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου
Πολλές φορές στην ζωή μας παίρνουμε αποφάσεις να διορθωθούμε, αλλά τις παίρνουμε με «μισή καρδιά».
Θέλουμε να δοκιμάσουμε για κάποιο διάστημα και μετά να επανέλθουμε στις συνήθειές μας. Όχι ! αυτό δεν λυτρώνει την ψυχή, δεν την μεταμορφώνει, δεν μας δίνει αίσθηση αιωνιότητος. Αυτό δίνει μέσα μας με σαφήνεια την έννοια της παροδικότητας και υπ’ αυτή την έννοια ο χρόνος γίνεται σκλαβιά.
Ελευθερία είναι η αιωνιότητα.
Ας αναφέρουμε ένα απλό παράδειγμα: το κάπνισμα. Αποφασίζουμε να το κόψουμε για δύο τρεις μέρες. Έστω ότι το καταφέρνουμε.
Την τέταρτη μέρα όμως χρησιμοποιούμε πολλαπλές δόσεις του πάθους μας. Το ίδιο γίνεται και με το φαγητό. Κάνουμε μια εγκράτεια – συνήθως την κάνουμε για μερικές μέρες, ώστε να χάσουμε λίγο βάρος – και όσα κιλά χάσαμε σε μια βδομάδα τα κερδίζουμε σε δύο μέρες. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με μια αλυσίδα πραγμάτων στη ζωή μας.
Έρχεται η Εκκλησία με την παράδοσή της και μας λέει : «Θέλετε να ξεμπερδεύετε με αυτές τις ιστορίες; Πάρτε μια απόφαση διά βίου».
Κλασσικό παράδειγμα είναι όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να γίνει μοναχός. Διαγράφει από τον λογισμό του ένα ολόκληρο κεφάλαιο που λέγεται οικογενειακή ζωή . Ή ξεχνάει το κρέας. Οι μοναχοί, όπως ενδεχομένως γνωρίζετε, δεν τρώνε κρέας. «Μα ούτε το Πάσχα θα ρώταγε κανείς ;», θα ρώταγε κανείς. Ούτε το Πάσχα.
Λήγει αυτή η συνήθεια διά βίου. Αυτά είναι απλά πράγματα. Το να γίνει κάποιος μοναχός ή το να μην φάει κρέας δεν είναι τίποτε. Το να κόψει ένα ριζωμένο μέσα του πάθος είναι πολύ μεγαλύτερη υπόθεση.
Το να πει κανείς ότι θα κόψει κάτι από τώρα για πάντα σημαίνει νέκρωση του εαυτού, μεταφορά από την παροδικότητα στην αιωνιότητα. Διότι όταν πούμε ότι κάτι συγκεκριμένο δεν θα το ξανακάνουμε - και ο καθένας μας μπορεί ίσως να βάλει με τον νου του τι θα μπορούσε να εννοηθεί για την δική του περίπτωση – τότε ελευθερώνουμε το πρόβλημά μας από τα δεσμά του χρόνου και το μεταθέτουμε στην αιωνιότητα.
Θα πεθάνουμε χωρίς αυτό το πάθος. Θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο χωρίς να επαναλάβουμε την γλυκόπικρη γεύση του για την ψυχή μας.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι εάν δεν πάρουμε σε ορισμένα σημεία της ζωής μας μερικές αποφάσεις διά βίου, οριστικά και αμετάκλητα, αδιαπραγμάτευτα εντελώς, δεν θα μπορέσει η ψυχή μας να ελευθερωθεί ούτε να γευθεί το άρωμα της χάριτος του Θεού, το οποίο μόνο μέσα στον κήπο της αιωνιότητας μπορεί να απλωθεί .
Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Από το καθ' ημέραν στο καθ' ομοίωσιν
Eκδόσεις Εν πλω
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου
Πολλές φορές στην ζωή μας παίρνουμε αποφάσεις να διορθωθούμε, αλλά τις παίρνουμε με «μισή καρδιά».
Θέλουμε να δοκιμάσουμε για κάποιο διάστημα και μετά να επανέλθουμε στις συνήθειές μας. Όχι ! αυτό δεν λυτρώνει την ψυχή, δεν την μεταμορφώνει, δεν μας δίνει αίσθηση αιωνιότητος. Αυτό δίνει μέσα μας με σαφήνεια την έννοια της παροδικότητας και υπ’ αυτή την έννοια ο χρόνος γίνεται σκλαβιά.
Ελευθερία είναι η αιωνιότητα.
Ας αναφέρουμε ένα απλό παράδειγμα: το κάπνισμα. Αποφασίζουμε να το κόψουμε για δύο τρεις μέρες. Έστω ότι το καταφέρνουμε.
Την τέταρτη μέρα όμως χρησιμοποιούμε πολλαπλές δόσεις του πάθους μας. Το ίδιο γίνεται και με το φαγητό. Κάνουμε μια εγκράτεια – συνήθως την κάνουμε για μερικές μέρες, ώστε να χάσουμε λίγο βάρος – και όσα κιλά χάσαμε σε μια βδομάδα τα κερδίζουμε σε δύο μέρες. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με μια αλυσίδα πραγμάτων στη ζωή μας.
Έρχεται η Εκκλησία με την παράδοσή της και μας λέει : «Θέλετε να ξεμπερδεύετε με αυτές τις ιστορίες; Πάρτε μια απόφαση διά βίου».
Κλασσικό παράδειγμα είναι όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να γίνει μοναχός. Διαγράφει από τον λογισμό του ένα ολόκληρο κεφάλαιο που λέγεται οικογενειακή ζωή . Ή ξεχνάει το κρέας. Οι μοναχοί, όπως ενδεχομένως γνωρίζετε, δεν τρώνε κρέας. «Μα ούτε το Πάσχα θα ρώταγε κανείς ;», θα ρώταγε κανείς. Ούτε το Πάσχα.
Λήγει αυτή η συνήθεια διά βίου. Αυτά είναι απλά πράγματα. Το να γίνει κάποιος μοναχός ή το να μην φάει κρέας δεν είναι τίποτε. Το να κόψει ένα ριζωμένο μέσα του πάθος είναι πολύ μεγαλύτερη υπόθεση.
Το να πει κανείς ότι θα κόψει κάτι από τώρα για πάντα σημαίνει νέκρωση του εαυτού, μεταφορά από την παροδικότητα στην αιωνιότητα. Διότι όταν πούμε ότι κάτι συγκεκριμένο δεν θα το ξανακάνουμε - και ο καθένας μας μπορεί ίσως να βάλει με τον νου του τι θα μπορούσε να εννοηθεί για την δική του περίπτωση – τότε ελευθερώνουμε το πρόβλημά μας από τα δεσμά του χρόνου και το μεταθέτουμε στην αιωνιότητα.
Θα πεθάνουμε χωρίς αυτό το πάθος. Θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο χωρίς να επαναλάβουμε την γλυκόπικρη γεύση του για την ψυχή μας.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι εάν δεν πάρουμε σε ορισμένα σημεία της ζωής μας μερικές αποφάσεις διά βίου, οριστικά και αμετάκλητα, αδιαπραγμάτευτα εντελώς, δεν θα μπορέσει η ψυχή μας να ελευθερωθεί ούτε να γευθεί το άρωμα της χάριτος του Θεού, το οποίο μόνο μέσα στον κήπο της αιωνιότητας μπορεί να απλωθεί .
Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Από το καθ' ημέραν στο καθ' ομοίωσιν
Eκδόσεις Εν πλω
Βλέπετε να υπάρχει μέσα σας η διάθεση για την απαλλαγή από τα πάθη; Αν ναι, να προσέχετε καθημερινά τον εαυτό σας, να φοβάστε τις πτώσεις και να φυλάγεστε με κάθε τρόπο από τις αιτίες της αμαρτίας. Έτσι, με τον καιρό, τα πάθη εξασθενούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίμονο στη ψυχή, που θα φτάσει στην αναίδεια να πει: «Τίποτα δεν φοβάμαι!». Αυτή η εγωιστική αφοβία είναι η αρχή της πτώσεως και της καταστροφής της.
Πάντως, και όταν αγωνιζόμαστε με καλή προαίρεση εναντίον των παθών, πρέπει ν’ αποφεύγουμε τις αδιάκριτες ακρότητες. Πρέπει να γνωρίζουμε το μέτρο και τα μέτρα μας. Αλλιώς θα κυριευθούμε από αθυμία και στη συνέχεια από απελπισία. Παρ’ όλες τις αδυναμίες μας, ας μην αμφιβάλλουμε ότι ο Θεός μας αγαπάει και θέλει τη σωτηρία μας. Επομένως, αν δεν παραδινόμαστε θεληματικά στα πάθη, Εκείνος θα μας προφυλάξει από τις πτώσεις.
Το δέντρο που έχει ριζώσει βαθιά στη γη, λυγίζει κάτω από το δυνατό άνεμο, αλλά σηκώνεται πάλι όρθιο, όταν αυτός κοπάσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ψυχή. Ας λυσσομανούν εναντίον της τα πάθη, ας την ταρακουνούν κι ας τη λυγίζουν πρόσκαιρα. Φτάνει η ρίζα να μην πειραχθεί. Και ρίζα είναι η σταθερή απόφαση της ψυχής να μην υποχωρήσει στην αμαρτία ως το θάνατο.
Οσίου Θεοφάνους του Έγκλειστου!