H αφοσίωση της εποχής μας - Το χρήμα.

 H αφοσίωση στο χρήμα (Γιώργος Μπάρλας, Θεολόγος-Φιλόλογος)

Το ότι ο άνθρωπος είναι προσκολλημένος μόνο σε τούτη τη ζωή δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε με λόγια, το βλέπουμε στις επιδιώξεις του. Αλλωστε ό,τι είναι ο καθέ­νας καθορίζεται απ' αυτό που θέλει...

Αυτές οι επιδιώξεις έχουν καθαρά υλιστικό χαρα­κτήρα κι αυτό, ανάμεσα στα άλλα, φανερώ­νεται και από την υπερχρέωση των ελληνικών νοικοκυριών σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Πολλές μάλιστα απ' αυτές βρίσκο­νται ήδη στο «κόκκινο», δηλαδή οι κάτοχοί τους δυσκολεύονται πολύ να τις ξεχρεώ­σουν.

Το πλαστικό χρήμα διευκόλυνε πολύ τον καταναλωτή να καταναλώνει ολοένα και περισσότερα πράγματα χωρίς να αισθάνεται ότι χάνει χρήματα...

Σχόλιο Π.κοινωνίας:¨Ετσι φτάσαμε στο σήμερα, εν μέσω μιάς προμελετημένης ''κρίσης'' για να αντιληφθούμε πως ολα αυτά τελικά είχαν απώτερο σκοπο κάτι πολύ ανώτερο...την ελευθερία μας. Η συνεχής προσπάθεια κατανάλωσης υλικών αγαθών, ο ολοένα αυξανόμενος πόθος για περισσότερα χρήμματα, ένα ''πονηρό'' σχέδιο που μας οδήγησε μακρυά απο το νόημα της ζωής.

Kαταστρέφοντας την αγνότητα, την αγάπη στις ανθρώπινες σχέσεις... Υλικές απολαύσεις καμουφλαρισμένες έντεχνα, αλυσήδες που μας έδεσαν γερά, ώστε να μας καταστήσουν ''τυφλούς'' απέναντι ακόμα και Στόν ίδιο Το Θεό... Ας δούμε την συνέχεια του σχεδόν προφητικού αποσπάσματος:

Η εποχή μας και η ελεύθερη οικονομία έχουν πείσει τους ανθρώπους πως δεν υπάρ­χει πια διάκριση πλουσίων και φτωχών, ότι όλοι μπορούν να αγοράσουν τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι ακριβά ρούχα, αυτοκίνητα και κινητά αγοράζουν πλέον όλοι. Μέχρι πότε όμως; Από πότε μπορούν να κατανα­λώνουν τόσα πολλά και τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας άνευ συνεπειών; 

Είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί από τα ίδια τα γεγονότα αλλά εμάς μας ενδια­φέρει αυτή η μανία των ανθρώπων για κα­τανάλωση μέσω της οποίας ο άνθρωπος νιώ­θει ένα είδος αυτάρκειας. Νιώθει ότι αφού καταναλώνει, δεν κινδυνεύει από τίποτα, είναι υγιής και αθάνατος. Σκοπός ζωής έχει γίνει η δια της κατανάλωσης αυτοεπιβεβαίωση του ανθρώπου.

Σ' αυτό αποσκοπούν και όσα λένε συνή­θως στους νέους ανθρώπους οι μεγαλύτεροι, γονείς, δάσκαλοι και άλλοι. Το εκπαιδευτι­κό σύστημα σήμερα όταν αποφασίζει να ζο­ρίσει τους νέους ανθρώπους -αυτό στην πραγματικότητα συμβαίνει μόνο στην τε­λευταία τάξη του Λυκείου- δεν το κάνει για να τους βγάλει από μια κατάσταση άγνοιας και να τους εισαγάγει στον χώρο της γνώσης και της μόρφωσης αλλά για να τους βοηθή­σει στην επαγγελματική αποκατάσταση και δι' αυτής στην οικονομική επιτυχία.

Μιλούν για δύναμη, για προσπάθεια να υπερνικη­θούν τα εμπόδια, για ανάγκη να ισχυροποι­ηθεί ο χαρακτήρας, για άνοδο και πρόοδο στη ζωή και τα σχετικά. Η επιτυχία σήμερα χρειάζεται όλα τούτα και μάλιστα όταν αυτά κατακτηθούν με τρόπο «έντιμο», δεν υπάρχει τίποτα κακό. Το ότι όλα αυτά όμως έχουν ως σκοπό τους κυρίως την υλική ευμά­ρεια και τη δόξα του κατόχου αυτής της επι­τυχίας δεν προβληματίζει πολλούς. Δεν περ­νάει καν από το μυαλό των περισσοτέρων ανθρώπων.

Μ' αυτά τα πρότυπα μεγαλώνουν τα παι­διά τους οι γονείς σήμερα. Τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχει στη διαπαιδαγώγη­ση η λέξη «επιτυχία», όπου αυτή μεταφρά­ζεται σε κατίσχυση επί των αντιπάλων σ' όλα τα επίπεδα και κυρίως σ' αυτά που φαίνο­νται, δηλαδή στην οικονομική επιφάνεια. 

Στη θέση του Θεού έβαλαν οι άνθρωποι πε­ρισσότερο από ποτέ, με τρόπο συστηματικό και μαζικά αποδεκτό, την κοινωνική άνοδο και τη δυνατότητα κατανάλωσης.

 
Όλα τούτα δεν κρύβουν από πίσω τίποτα άλλο πέρα από τον εγωισμό του ανθρώπου αλλά και τον φόβο του θανάτου. Αυτό που μας κάνει -συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει σημασία- να αγκιστρωνόμαστε στο χρήμα, στη δόξα που αυτό συνεπάγεται και στη διαδικασία απόκτησής του λίγο απέχει από ένα είδος θρησκοληψίας:

Mια κακώς νοούμε­νη πίστη σε κάτι που αδυνατεί να σε απε­λευθερώσει από τα βασικά προβλήματα της ανθρώπινης ζωής και τη θεμελιώδη στον άνθρωπο αβεβαιότητα και ανασφάλεια. 

Γι’ αυτό και δεν παύει ο άνθρωπος να αγωνίζε­ται για το χρήμα ακόμα κι όταν φτάσει σε μεγάλη ηλικία ή ειδικά τότε.

Και τελικά δεν ξεφεύγει ποτέ καθότι πρώτα φεύγει η ψυχή μας και μετά τα χούγια της...
 

Απόσπασμα από το βιβλίο "ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ" εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ» alopsis.gr