«Από τα λόγια σας θα κριθείτε» ~ Αντώνιος Bloom του Sourozh

Ο πλούσιος νεανίας, Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου

Anthony Bloom of Sourozh

(Κυριακή, 30 Αυγούστου 1987)

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Δεν είναι μόνο φοβερό, κάποιες φορές μοιάζει τρομακτικό να κηρύττεις τον Λόγο του Θεού, γιατί ο Κύριος είπε: «Από τα λόγια σας θα κριθείτε».

Θα κριθείτε, γιατί κηρύττετε την αλήθεια του Θεού και μένετε αργοί κι όχι δραστήριοι, σ’αυτό που ο Θεός έχει προστάξει και σ’ ο,τι ξέρετε αρκετά καλά για να κηρύξετε σε άλλους, τότε – πως, θα σταθείτε ενώπιον της κρίσης του Θεού; 

Κι αυτό ταιριάζει όχι μόνο σε ιερείς, αλλά σε κάθε χριστιανό, που κλήθηκε να γίνει μάρτυρας, απόστολος, κάποιος που φέρει τον λόγο του Θεού στον κόσμο που βρίσκεται στο σκοτάδι ή στο ημίφως, που χρειάζεται το θείο φως, την αλήθεια και την ζωή.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας προκαλεί τόσο έντονα. 

Ξεκινάει με λέξεις που μπορούν να μεταφραστούν με περισσότερους από έναν τρόπους: «Αγαθέ Κύριε – τι πρέπει να κάνω για να έχω την αιώνια ζωή; ». 

Και ο Θεός απαντά: «Τι με λέγεις “αγαθό”; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνον ο Θεός». Δεν λέει: «Είσαι λάθος». Δεν του αρνείται το δικαίωμα να τον ονομάσει αγαθό, όπως ο Θεός είναι αγαθός και εκ τούτου, σ’ αυτούς που έχουν αυτιά ν’ ακούσουν...

Σ’αυτούς που έχουν καρδιά ικανή να διακρίνουν την ανυπέρβλητη καλωσύνη του Κυρίου Ιησού, να υπερβούν την ανθρώπινη καλωσύνη, όλη την ανθρώπινη ομορφιά και αλήθεια- είναι μια μαρτυρία: Ναί, μιλάς στον Θεό σου, είναι ο Θεός σου που απαντά στην ερώτηση σου.

Και τότε ο Χριστός μας υποδεικνύει δύο σημεία. Το ένα είναι: αν επιθυμείς την αιώνια ζωή, τήρησε τις Εντολές. Οι Εντολές του Θεού δεν είναι μόνο κανόνες συμπεριφοράς, αλλά όπως ένας από τους Ψαλμούς το λέει, πρέπει να είναι το βάθος της καρδιάς μας. 

Θα πρέπει από τα βάθη της καρδιάς μας να εφαρμόζουμε τις Εντολές· όχι γιατί μας το προστάζουν εξωτερικά, αλλά επειδή έχουμε δεθεί μ’ αυτές με δεσμά αληθείας· όχι επειδή ο Θεός μας το είπε, αλλά επειδή με όλο μας το είναι απαντάμε, «Αμήν»! Αυτό είναι η αλήθεια, αυτό είναι η ζωή, αυτός είναι ο δρόμος για την αιώνια ζωή.

Όταν ακούμε τον Χριστό να μας θυμίζει αυτές τις Εντολές- που βρισκόμαστε εμείς; 

Ποιος από εμάς μπορεί να πει ότι είναι πιστός σε κάθε λέξη αυτής της μικρής λίστας που υποδεικνύει αυτά χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε; Που στεκόμαστε; 

Εγώ, που είμαι κήρυκας, εσύ που ακούς, γιατί είναι το ίδιο υπεύθυνο να ακούς, όσο και το να μιλάς. Πόσο συχνά σκεφτόμαστε – όπως ο νέος άνδρας, και με τόσο μικρή αφορμή -επιθυμούμε την τελειότητα; Θέλουμε την τελειότητα χωρίς να βαδίσουμε τον δρόμο των Εντολών.

Αλλά ο Χριστός μας το λέει αρκετά καθαρά: «Αν θέλεις τελειότητα, δώσε όλη την περιουσία σου». 

Δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά που μπορούμε να δώσουμε∙ ο καθένας από εμάς έχει συσσωρευμένους θησαυρούς στο μυαλό και την καρδιά, στην ψυχή του, πράγματα που είναι πιο σημαντικά γι’ αυτόν από οποιοδήποτε υλικό, που είναι ο θησαυρός του. 

Ο καθένας από εμάς ας στραφεί μέσα του κι ας αναρωτηθεί: «Ποιος είναι ο δικός μου ιδιαίτερος θησαυρός;» Ποια είναι αυτά τα πράγματα, που δεν θα πέταγα ακόμα και για την αιώνια ζωή, για τον Θεό;»

Ας μην θέτουμε τα πράγματα μ’ ένα τόσο σκληρό τρόπο, αλλά ας αγκαλιάσουμε αυτά που είναι τόσο πολύτιμα για εμάς, κι ας ελπίσουμε ότι θα μπούμε στην Βασιλεία του Θεού, θα φθάσουμε την τελειότητα∙ να γίνουμε μ’ όλο μας το είναι αυτό που κληθήκαμε να γίνουμε, αυτό το είδος των ανθρώπων που ο Θεός θέλησε όταν μας έπλασε- και δεν έχει γίνει αλήθεια.

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης υπάρχει ένα απόσπασμα που λέει, «Έχω μόνο ένα στοιχείο εναντίον σου – ξέχασες την πρώτη σου αγάπη». Και αυτή η πρώτη αγάπη πράγματι είναι για τον καθένα μας, ο Ζωντανός Θεός, τον οποίο ονομάζουμε με τόσους πολλούς τρόπους:

μπορεί να Τον ονομάζουμε «ζωή», μπορεί «τελείωση», μπορεί «ευτυχία», μπορεί με όλα τα ονόματα που σημαίνουν πληρότητα του είναι μας. Κάποιες φορές αντιλαμβανόμαστε ότι μόνο στον Θεό είναι εφικτό, κάποιες φορές φανταζόμαστε ότι μπορούμε να μεγαλώσουμε από μόνοι μας – αλλά αυτό είναι η πρώτη μας αγάπη: το να ωριμάσουμε όσο ο Θεός ήθελε για εμάς.

Και δεν ακολουθούμε τις Εντολές γιατί σκεφτόμαστε, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μ’ έναν απλό τρόπο· και δεν αποχωριζόμαστε όλα όσα έχουμε με την ελπίδα ότι ο Θεός θα αποδεχτεί εμάς και το φορτίο μας.

Ας συλλογιστούμε αυτήν την ιστορία. Δεν είναι μόνο μια παραβολή, είναι κάτι που συνέβη στο νέο άνδρα. Συμβαίνει σ’ όλους μας... 

όταν ο Θεός λέει «Είσαι πιστός στον τρόπο ζωής που σου έχω δώσει μέσα από τις εντολές μου, στοχεύοντας σ’ αυτές όπως κάποιος σημαδεύει έναν δρόμο; Θέλεις να πετύχεις την πληρότητα – ξεκίνα από αυτό το σημείο». 

Κι αν ανησυχείς, αν είσαι πιστός σ’ αυτά, τότε κάνε στον εαυτό σου την επόμενη ερώτηση: ποιος είναι ο θησαυρός τον οποίο δεν θα αφήσω, ακόμα κι αν πρόκειται για την αιώνια ζωή; Ο νέος άκουσε τα λόγια του Χριστού, κι έφυγε λυπημένος. Είχε υλικά αγαθά, αλλά έχουμε τόσα πράγματα που δεν είναι υλικά, αλλά είναι το φορτίο, τα δεσμά μας.

Και έπειτα σ’αυτή την ιστορία ένα πράγμα μπορεί να μας δώσει τόση ελπίδα. Ο Χριστός δεν καταδικάζει τον νέο άνδρα· τον αφήνει να φύγει χωρίς ούτε μία λέξη κατηγορίας, γιατί ο,τι είπε ήταν όπως ένας σπόρος σπαρμένος στο μυαλό και την καρδιά αυτού του νέου ανθρώπου. 

Τον αφήνει να φύγει με πληγωμένη καρδιά, προβληματισμένο, καλώντας τον να γίνει ο εαυτός του μέσα από μια πράξη ηρωικής θέλησης και παραδοχής, να βγεί από τον εαυτό του, όπως ο Χριστός είπε, να τ’αφήσει όλα και να Τον ακολουθήσει. Που; Από την μια στον δρόμο της ανθρώπινης ζωής, και από την άλλη στην πληρότητα της αιώνιας ζωής.

Όταν ο Χριστός μας λέει «Ακολουθείστε με», δεν μας καλεί να βαδίσουμε ένα τρομακτικό, σκοτεινό δρόμο· λέει: «Εγώ έχω περπατήσει αυτόν τον δρόμο, ξέρω κάθε στροφή του- μπορείς με ασφάλεια να τον ακολουθήσεις!». Είναι σαν τον καλό βοσκό που βαδίζει μπροστά από τα πρόβατα του, αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους ο ίδιος για να είναι ασφαλές το ποίμνιο του».

Όλοι μπορούμε να επιστρέψουμε σπίτι όπως ο νέος, ίσως λυπημένοι, γιατί ούτε «φυλάξαμε τις Εντολές» ούτε είμαστε ικανοί ν’απαρνηθούμε την πιο πολύτιμη περιουσία μας: αλλά θυμηθείτε-δεν είμαστε καταδικασμένοι, έχουμε μπροστά μας μια τελική επιλογή, κι όσο μπορούμε ν’ αγωνιζόμαστε σ΄αυτή την γη – υπάρχει χρόνος.

Αλλά ας μην πλανιόμαστε από την διάρκεια του χρόνου: ο Χρόνος κυλά, ο χρόνος φεύγει- ας μην είμαστε τόσο αργοί, ας στραφούμε στην ζωή, κι ας γίνουμε όλα αυτά που μπορούμε να γίνουμε.

Η απάντηση στην σημερινή περικοπή είναι ξεκάθαρη – «Ποιος λοιπόν μπορεί να σωθεί;» Για τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν, αλλά στον Θεό όλα είναι δυνατά». 

Αυτή είναι η ελπίδα μας: Ο Θεός είναι μαζί μας, και τίποτα δεν είναι δύσκολο για εμάς. Αμήν.

Μητρ. Αντώνιος Bloom του Sourozh

______________________________________________

Απόδοση στην νεοελληνική: agiazoni.gr