Εγω δεν θα το έκανα ποτέ αυτό... (Είπε ο αναμάρτητος.)
Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης – Κλίμαξ
Λόγος 10ος, Περί καταλαλιάς.
Και αὐτόν πού σοῦ κατακρίνει τόν πλησίον
1. Κανείς ἀπό ὅσους σκέπτονται ὀρθὰ δὲν θὰ ἔχει, νομίζω, ἀντίρρηση ὅτι ἡ καταλαλιὰ γεννᾶται ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν μνησικακία. Γι΄ αὐτὸ καὶ τὴν τοποθετήσαμε στὴν σειρὰ της μετὰ τοὺς προγόνους της. Καταλαλιὰ σημαίνει γέννημα τοῦ μίσους, ἀσθένεια λεπτή, ἀλλὰ καὶ παχειὰ βδέλλα, κρυμμένη καὶ ἀφανής, πού ἀπορροφᾶ καὶ ἐξαφανίζει τὸ αἷμα τῆς ἀγάπης. Σημαίνει ὑπόκριση ἀγάπης, αἰτία τῆς ἀκαθαρσίας, αἰτία τοῦ βάρους τῆς καρδιᾶς, ἐξαφάνιση τῆς ἁγνότητας.
2. Ὑπάρχουν κόρες ποὺ διαπράττουν αἴσχη, χωρὶς νὰ κοκκινίζουν. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλες οἱ ὁποῖες φαίνονται ντροπαλές, καὶ ὅμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αἴσχη ἀπὸ τὶς προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηροῦμε καὶ στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας. Τέτοιες κόρες εἶναι ἡ ὑποκρισία, ἡ πονηρία, ἡ λύπη, ἡ μνησικακία, ἡ ἐσωτερικὴ καταλαλιὰ τῆς καρδιᾶς. Ἄλλη ἐντύπωση δημιουργοῦν ἐξωτερικὰ καὶ ἄλλος εἶναι ὁ στόχος τους.
3. Ἄκουσα μερικοὺς νὰ καταλαλοῦν καὶ τοὺς ἐπέπληξα. Καὶ γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν οἱ ἐργάτες αὐτοὶ τοῦ κακοῦ μοῦ ἀπήντησαν ὅτι τὸ ἔκαναν ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον πρὸς αὐτὸν ποὺ κατέκριναν.
Ἐγὼ τότε τοὺς εἶπα νὰ τὴν ἀφήσουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀγάπη, γιὰ νὰ μὴ διαψευσθεί ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «Τὸν καταλαλοῦντα λάθρα τὸν πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ΄ 5).
Ἐὰν ἰσχυρίζεσαι ὅτι ἀγαπᾶς τὸν ἄλλον, ἂς προσεύχεσαι μυστικὰ γι΄ αὐτὸν καὶ ἂς μὴ τὸν κακολογῆς. Διότι αὐτὸς ὁ τρόπος τῆς ἀγάπης εἶναι εὐπρόσδεκτος ἀπὸ τὸν Κύριον.
4. Ἐπὶ πλέον ἂς μὴ λησμονείς καὶ τοῦτο, καὶ ἔτσι ὁπωσδήποτε θὰ συνέλθεις καὶ θὰ πάψεις νὰ κρίνεις αὐτὸν πού ἔσφαλε: Ὁ Ἰούδας ἀνῆκε στὴν χορεία τῶν μαθητῶν, ἐνῶ ὁ ληστὴς στὴν χορεία τῶν φονέων. Καὶ εἶναι ἄξιο θαυμασμοῦ πῶς μέσα σὲ μία στιγμὴ ὁ ἕνας πῆρε τὴν θέση τοῦ ἄλλου!
5. Ὅποιος θέλει νὰ νικήσει τὸ πνεῦμα τῆς καταλαλιᾶς, ἂς ἐπιρρίπτει τὴν κατηγορία ὄχι στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἁμάρτησε, ἀλλὰ στὸν δαίμονα πού τὸν ἔσπρωξε στὴν ἁμαρτία. Διότι κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἁμαρτήση στὸν Θεό, μολονότι ὅλοι αὐτοπροαίρετα ἁμαρτάνουμε.
6. Εἶδα ἄνθρωπο πού φανερὰ ἁμάρτησε, ἀλλὰ μυστικὰ μετενόησε. Καὶ αὐτὸν πού ἐγὼ τὸν κατέκρινα ὡς ἀνήθικο, ὁ Θεὸς τὸν ἐθεωροῦσε ἁγνό, διότι μὲ τὴν μετάνοιά του Τὸν εἶχε πλήρως ἐξευμενίσει.
7. Αὐτὸν πού σοῦ κατακρίνει τὸν πλησίον, ποτὲ μὴ τὸν σεβαστείς, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ τοῦ πεις:
– «Σταμάτησε, ἀδελφέ. Ἐγὼ καθημερινῶς σφάλλω σὲ χειρότερα, καὶ πῶς μπορῶ νὰ κατακρίνω τὸν ἄλλον»;
Ἔτσι θὰ ἔχεις δύο ὀφέλη, μὲ ἕνα φάρμακο θὰ θεραπεύσεις καὶ τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸν πλησίον.
8. Μία ὁδός, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὶς σύντομες πού ὁδηγοῦν στὴν ἄφεση τῶν πταισμάτων, εἶναι τὸ νὰ μὴ κρίνουμε, ἐφ΄ ὅσον εἶναι ἀληθινὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «μὴ κρίνετε, καὶ οὗ μὴ κριθῆτε» (Λουκ. στ΄ 37). Ὅπως δὲν συμβιβάζεται ἡ φωτιὰ μὲ τὸ νερό, ἔτσι καὶ ἡ κατάκριση μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶ τὴν μετάνοια.
9. Ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του, ἂν δεις κάποιον νὰ ἁμαρτάνει, μήτε τότε νὰ τὸν κατακρίνεις. Διότι ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄγνωστη στοὺς ἀνθρώπους. Μερικοὶ ἔπεσαν φανερὰ σὲ μεγάλα ἁμαρτήματα, κρυφὰ ὅμως ἔπραξαν πολὺ μεγαλύτερα καλά. Ἔτσι ἐξαπατήθηκαν οἱ φιλοκατήγοροι, καὶ ἐκεῖνο πού ἐκρατοῦσαν στὰ χέρια τους ἦταν καπνὸς καὶ ὄχι ἥλιος.
10. Ἂς μὲ ἀκούσετε, ἂς μὲ ἀκούσετε ὅλοι ἐσεῖς οἱ κακοὶ κριτές τῶν ξένων ἁμαρτιῶν. Ἐὰν εἶναι ἀλήθεια, ὅπως καὶ πράγματι εἶναι, ὅτι «ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ΄ 2), τότε ἂς εἶσθε βέβαιοι, ὅτι γιὰ ὅσα ἁμαρτήματα κατηγορήσαμε τὸν πλησίον εἴτε ψυχικὰ εἴτε σωματικά, θὰ περιπέσουμε σ΄ αὐτά. Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει διαφορετικά.
11. Ὅσοι εἶναι αὐστηροὶ καὶ σχολαστικοὶ κριταὶ τῶν σφαλμάτων τοῦ ἄλλου, νικῶνται ἀπὸ αὐτὸ τὸ πάθος, ἐπειδὴ δὲν ἀπέκτησαν ἀκόμη γιὰ τὰ ἰδικὰ τους ἁμαρτήματα ὁλοκληρωτικὴ φροντίδα (γνώση) καὶ μνήμη. Διότι ὅποιος ἀφαιρέσει «τὸ περικάλυμμα τῆς φιλαυτίας» καὶ δει μὲ ἀκρίβεια τὰ δικὰ του κακά, γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν θὰ φροντίσει πλέον στὴν ζωή του, ἀναλογιζόμενος ὅτι ὁ χρόνος τῆς ζωῆς του δὲν τοῦ ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ πενθήσει τὶς δικὲς του ἁμαρτίες, ἔστω καὶ ἂν θὰ ζοῦσε ἑκατὸ ἔτη, καὶ ἂν θὰ ἔβλεπε ὁλόκληρο τὸν Ἰορδάνη ποταμὸ νὰ βγαίνει ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του ὡς δάκρυ.
12. Περιεργάσθηκα καλὰ τὴν κατάσταση τοῦ πένθους καὶ δὲν βρῆκα σ΄ αὐτὴν ἴχνος καταλαλιᾶς ἢ κατάκρισης.
13. Οἱ δαίμονες μᾶς σπρώχνουν πιεστικὰ ἢ στὸ νὰ ἁμαρτήσουμε ἤ, ἂν δὲν ἁμαρτήσουμε, στὸ νὰ κατακρίνουμε ὅσους ἁμάρτησαν, ὥστε μὲ τὸ δεύτερο νὰ μολύνουν οἱ κακοῦργοι τὸ πρῶτο. Ἂς γνωρίζεις ὅτι γνώρισμα τῶν μνησικάκων καὶ φθονερῶν ἀνθρώπων εἶναι καὶ τοῦτο: Τὶς διδασκαλίες, τὰ πράγματα ἢ τὰ κατορθώματα τοῦ ἄλλου τὰ κατηγοροῦν καὶ τὰ διαβάλλουν μὲ εὐχαρίστηση καὶ εὐκολία, (νικημένοι καὶ) καταποντισμένοι ἄθλια ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ μίσους.
14. Εἶδα μερικοὺς οἱ ὁποῖοι μυστικὰ καὶ κρυφὰ διαπράττουν σοβαρώτατα ἁμαρτήματα, καὶ στηριζόμενοι στὴν ὑποκριτικὴ καθαρότητά τους, ἐπιτιμοῦν μὲ αὐστηρότητα αὐτοὺς ποὺ ὑποπίπτουν σὲ μερικὰ μικρὰ σφάλματα, τὰ ὁποῖα καὶ φανερώνουν.
15. Ἡ κρίση εἶναι ἀναιδὴς ἁρπαγὴ τοῦ δικαιώματος τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ κατάκριση ὄλεθρος τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ὁ ὁποῖος κατακρίνει.
16. Ὅπως ἡ «οἴηση» καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἄλλο πάθος, μπορεῖ νὰ καταστρέψει τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι καὶ ἡ κατάκριση, ἐὰν καὶ μόνη ὑπάρχει μέσα μας, μπορεῖ νὰ μᾶς καταστρέψει ὁλοσχερῶς, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς ἐξ αἰτίας αὐτῆς καταδικάσθηκε.
17. Ὁ καλὸς «ραγολόγος» τρώγει τὶς ὥριμες ρῶγες τῶν σταφυλιῶν καὶ δὲν πειράζει καθόλου τὶς ἄγουρες. Παρόμοια ὁ καλόγνωμος καὶ συνετὸς ἄνθρωπος, ὅσες ἀρετὲς βλέπει στοὺς ἄλλους τὶς σημειώνει μὲ ἐπιμέλεια, ἐνῶ ὁ ἀνόητος ἀναζητεῖ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς κατηγορίες. Γι΄ αὐτὸν μάλιστα ἔχει λεχθῆ: «Ἐξηρεύνησαν ἀνομίαν, ἐξέλιπον ἐξερευνῶντες ἐξερευνήσεις» (Ψαλμ. ξγ΄ 7).
18. Μὴ κατακρίνεις καὶ ὅταν ἀκόμη βλέπεις κάτι μὲ τοὺς ἴδιους τούς ὀφθαλμούς σου, διότι καὶ αὐτοὶ πολλὲς φορὲς ἐξαπατῶνται.
Βαθμὶς δεκάτη! Ὅποιος τὴν κατέκτησε εἶναι ἐργάτης τῆς ἀγάπης ἢ τοῦ πένθους.
Κλίμαξ, Ἁγίου Ἰωάννου Σιναΐτου, Ἔκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου, (10. Περί καταλαλιάς.)
Δείτε και εξαιρετικά: Τα σκάνδαλα της Εκκλησίας
Θα μου πουν ότι υπάρχει κλέφτης παπάς; Εγώ θα τους πω ότι υπάρχει και κλέφτης απόστολος!
Υπήρξε πόρνος αρχιερεύς; Θα τους πω ότι υπήρξε και αιμομίκτης Πατριάρχης. Και φονιάς Προφήτης. Και μοιχός Εκλεκτός του Θεού! Ο μαθητής προδίνει τον δάσκαλο. Ο Πέτρος τον αρνείται. Ο Απόστολος Μάρκος εγκαταλείπει τον Απόστολο Παύλο στις περιοδείες...
Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος και ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου θα διαπληκτιστούν και θα ευχηθούν ο ένας για το τέλος του άλλου. (!) (Αλήθεια πως θα ένιωθες αν ήσουν μπροστά στίς κατάρες;)
Τα παιδιά του Ιακώβ πωλούν τον αδελφό τους Ιωσήφ σε δουλεμπόρους. Ο Προφήτης Δαβίδ αφήνει έγκυο την γυναίκα του στρατηγού Ουρία και μετά τον εκθέτει στον πόλεμο για να τον σκοτώσουν...Ο Άγιος Μαρτινιανός θα συναινέσει να συνουσιαστεί με μια γυναίκα...
Κάθε σκανδαλιστικό γεγονός δεν μπορεί να περιγράψει δια παντώς τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου αλλά μόνο μια ''φωτογραφική στιγμή''.
Η αρχαία ερμηνεία της λέξεως «σκάνδαλο» που χρησιμοποιείται ιδιαιτέρως στην Αγία Γραφή είναι "παγίδα".... Και σαν τέτοιος ορισμός χρησιμοποιείται στην Ορθόδοξη Θεολογία.
*****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου