Τῇ 10 του μηνός Νοεμβρίου, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου (1989).
Ρώτησαν κάποτε τον Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο.
-Γέροντα, δεν αισθάνεστε καθόλου μειονεκτικά, όταν νεώτεροι σας και με ολιγότερα προσόντα γίνονται Επίσκοποι;
Και ο Γέροντας απάντησε:
-Αλλοίμονον, παιδί μου! Δια ποίον λόγον, πρέπει να αισθάνομαι έτσι; Τι μου λείπει; Ή κορώνα στο κεφάλι; Αυτά ποτέ μου δεν τα ζήλεψα, ούτε και μου ταιριάζουν. Δεν μου λείπει τίποτε. Είμαι ιερεύς και τελώ Μυστήρια. Ευλογώ το ψωμί και το κρασί και γίνονται Σώμα και Αίμα Χρίστου.
Διαβάζω την συγχωρητική ευχήν στον πιστό και εξαλείφονται οι αμαρτίες του. Συνάπτω το ανδρόγυνο σε μία κοινή ζωή. Όλα τα κάνω.
Το μόνον, το όποιον δεν κάνω είναι, ότι δεν χειροτονώ. Αυτό όμως είναι πλεονέκτημα, δεν είναι μειονέκτημα. Να ξέρατε τι ευθύνη έχουν οι Επίσκοποι και τι λόγον θα δώσουν για τις χειροτονίες τις οποίες κάνουν!
Να σας πω και κάτι άλλο;
Και το ότι είμαι Ιερεύς, αισθάνομαι ότι πολύ μου είναι...
~ π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου