Εξομολογώ κάποιο ανδρόγυνο από τη Θεσσαλονίκη. Έχουν τέτοια ακρίβεια, που τους θαύμασα. Πρόκειται πραγματικά για μια “κατ’ οίκον εκκλησία”...
Έχουν τρία παιδιά. Μόλις φύγουν τα παιδιά στο σχολείο και ο άνδρας για τη δουλειά, η γυναίκα κάθεται μια-δυο ώρες και λέει την Ευχή. Κατόπιν σηκώνεται, αρχίζει τις δουλειές του σπιτιού και εν τω μεταξύ η Ευχή, δουλεύει ασταμάτητα...
Ο άνδρας, μόλις γυρίσει από τη δουλειά, αμέσως θ’ αλλάξει και θα πάει λίγη ώρα για προσευχή και μελέτη. αυτή την τάξη συνήθισαν και τα παιδιά τους. Μου έγραφε τις προάλλες η μάνα:
“Τα παιδιά μας έμαθαν να λένε την Ευχή και στο σχολείο”... Όταν γυρίζουν από το σχολείο, έχω τελειωμένες τις δουλειές και το φαγητό και κάθομαι ξανά στο προσευχητάρι. Τα παιδιά με περιέργεια με ρωτούν:
— Τι κάνεις εκεί, μαμά; ....
(Πώς να λέμε την Ευχή; ~ π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου)
Η συνέχεια εδω
.jpg)
Για αυτό προωθούν την ατζέντα του σοδομισμου γιατι φοβούνται την έννοια και την υπόσταση του πραγματικού ανδρός και τον ρόλο της ευλογημένης καρδιακής μάνας που υπομονετικά με θέρμη και καρτερία σμηλευει τις ψυχές και των χαρακτήρα των παιδιών και στολίζει την κοινωνία με τέτοιες προσωπικότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφή