Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου - Καθηγητή Πανεπιστημίου Ὁ πληγωμένος Ἀετός 
(Γρηγόριος ὁ Θεολόγος) σελ.17-19

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

Ἡ γέννηση τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου. Οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδικὰ ἔτη.
 

Ἱερό τό ζευγάρι! Ἀπό τήν ὥρα τούτη, Νόννα καί Γρηγόριος, προαισθάνονταν ὅτι τή μεγάλη εὐλογία θ’ ἀκολουθήσει κι ἄλλη μεγαλύτερη.

Βαθιά μέσα τους ἔνιωθαν ὅτι κάποιο σπουδαῖο ρόλο θά τούς ἀναθέσει ὁ Θεός. Κάτι μεγάλο θά ἐπιτελέσουν στήν Ἐκκλησία καί γιά τήν Ἐκκλησία. Τί θά ἦταν αὐτό; Δέν τό ἤξεραν. 

 

Προσεύχονταν, περίμεναν ν’ ἀκούσουν τή φωνή τοῦ Θεοῦ, προετοιμάζονταν πνευματικά....

Τοῦ Γρηγορίου ἡ ζωή ἄλλαξε ριζικά. Ἡ μεγάλη κτηματική του περιουσία, τά εὐρύχωρα σπίτια, οἱ κολλῆγοι σκλάβοι, πού δούλευαν στά χωράφια του, τ’ ἀκριβά ἔπιπλα καί τά ὡραῖα ἀντικείμενα τῶν σπιτιῶν, ἔγιναν ἀλλιώτικα.

Τά ἔβλεπε ἀλλιῶς. Ἔχασαν τή δική τους ἀξία. Ἔμεινε γαιοκτήμονας, ἀλλά δέν ἐκμεταλλευότανε τούς κολλήγους. Τού παραχωροῦσε πολλά. Δέν ἦταν σκληρός μαζί τους. Κι ὅταν ἔπρεπε νά θυμώσει ἤ νά τούς τιμωρήσει, αὐτό γινότανε μέ σύνεση καί ἀγάπη. Δέ μισοῦσε. Ἀγαποῦσε τούς γύρω του ἀνθρώπους κι ἐνδιαφερότανε γιά τό καλό τους. Ἀργότερα μάλιστα, κατά τό 361 περίπου, θά διαθέσει μέρος ἀπό τήν περιουσία του γιά νά χτίσει μεγαλοπρεπή ναό.

Καί ἡ Νόννα;
 

Αὐτή συνέχισε τήν πνευματική ζωή, πιό ἔντονα τώρα. Κι ἐπειδή κάτι τῆς ἔλεγε μέσα της, ὅτι θά διακονήσει γιά κάτι μεγάλο τήν Ἐκκλησία, προσευχότανε νά τῆς δώσει ὁ Θεός ἀγόρι. Γιά δεκαετίες ἡ Νόννα ἦταν ἄτεκνη. Σάράκι καί πόνος μεγάλος, τήν ἔλιωνε καθημερινά.

Σέ ἡλικία μεγάλη, μᾶλλον τή δεκαετία τοῦ 320, ἀπόκτησε κόρη, τή Γοργονία. Κάτι ὅμως τήν ἔπρωχνε καί παρακαλοῦσε τό Θεό. Τοῦ ζητοῦσε νά δεῖ στήν αὐλή της ἀγόρι καί ὑποσχόταν νά τό ἀφιερώσει στό Θεό.

Τό θαῦμα ἔγινε. Γιά τήν ἐποχή ἐκείνη, γερόντισσα σχεδόν ἡ Νοννα, κοντά πενηνταπέντε χρονῶν, εἶδε ὄνειρο πεντακάθαρο. Τά ἔλεγε ὅλα, τά προφήτευε καθαρά. Ἦταν τό 328 ἤ τό 329. Εἶδε στόν ὕπνο της ὅτι θά γεννήσει. Εἶδε τή μορφή τοῦ παιδιοῦ.

Θά ἦταν ἀγόρι καί θά τό ὀνόμαζε Γρηγόριο. Γεμάτη εὐγνωμοσύνη εὐχαρίστησε τό Θεό καί περίμενε. Ἡ γερόντισσα ἔγινε κοπέλλα νέα. Ἔτσι αἰσθανόταν. Κι ἑτοιμάστηκε γιά τόν ἐρχομό τοῦ Γρηγορίου, πού θά γινόταν ὁ μεγάλος Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας.

Τήν ἴδια ἐποχή, 328 ἤ 329, καί ὁ Γρηγόριος ἔγινε ἱερέας ἤ τουλάχιστον τότε τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Μητροπολίτης Καισάρειας τή διαποίμανση τῶν χριστιανῶν τῆς Ναζιανζοῦ. Δέν εἶχε βιαστεῖ ὁ Γρηγόριος νά γίνει ἱερέας.

Ἤθελε ὄχι μόνο νά ἐξαγνιστεῖ ὅσο περισσότερο μποροῦσε κι ὅσο τοῦ χάριζε ὁ Θεός. Ἀλλά ἤθελε καί νά καταρτιστεῖ ἀνάλογα. Ἔπρεπε νά σπουδάσει τή ζωή καί τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας.Νά μελετήσει καί νά κατανοήσει τή Γραφή της καί ὅσα μποροῦσε θεολογικά κι ἐκκλησιαστικά βιβλία. 

 

Ὅλα ἔπρεπε νά γίνουν ἀπό τήν ἀρχή, μιά καί πέρασε τήν μέχρι τώρα ζωή του προσκολλημένος σέ δεισιδαιμονίες καί πλάνες, μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια.
 

Γεννήθηκε λοιπόν ὁ Γρηγόριος. Ποῦ ἀκριβῶς γεννήθηκε; Στή Ναζιανζό λένει οἱ πολλοί. Πιθανόν ὅμως καί στήν Ἀριανζό, ἕνα χωριό, στό ὁποῖο οἱ γονεῖς του εἶχαν χτήματα πολλά καί σπίτια.

Τό νήπιο Γρηγόριος μεγάλωνε σ’ ἕνα περιβάλλον κυριολεκτικά ἄνετο. Τά χρήματα καί τό ὑπηρετικό προσωπικό ἄφθονα στό σπιτικό, πού ἔμοιαζε λίγο μέ παλάτι.

Στήν κούνια του ἔτρεχε ὄχι μόνο ἡ στοργική καί χαριτωμένη μητέρα του. Ὑπηρέτριες καί γυναῖκες πού δούλευαν γιά τό σπίτι ἦταν πολλές. Μόλις ἄρχισε νά μεγαλώνει καί νά κάνει τά πρῶτα βήματα, εἶδε μέ τά μικρά ματάκια του κήπους καί περιβόλια, τό ποταμάκι Καρασού καί τ’ ἀμπέλια τοῦ πατέρα του. Λίγο ἀργότερα ἔκανε καί τό πρῶτο ταξίδι του. Ἄνοιξη καί στά χτήματα τῆς Ἀριανζοῦ ἔσπαζε ἡ ζωή τά δεσμά της.

Γλύκαινε τή γῆ καί τούς ἀνθρώπους, μέχρι πού ἔνιωθαν μεθυσμένοι.

Οἱ πρῶτες ἐμπειρίες τοῦ μικροῦ Γρηγορίου; Ἔνιωθε κι ἔπλεε σέ θάλασσα στοργῆς καί ἀγάπης. Τά παραπέρα, δύσκολα. Μόλις πού ἄγγιζαν τίς ἀντένες τῆς παιδικῆς ψυχῆς. Ἡ ἱεροπρέπεια καί ἡ ὑπευθυνότητα τοῦ πατέρα. Ἡ γλυκύτητα καί ἡ ἁγνότητα τῆς μητέρας.

Πολύς κόσμος μπαινόβγαινε στό σπίτι. Ἐργατικοί ἄνθρωποι, ἀνώτεροι ἀξιωματοῦχοι, παλαιοί συνάδελφοι τοῦ πατέρα, προπαντός χριστιανοί κάθε ἡλικίας καί τάξης, κληρικοί καί μοναχοί. Θά περάσουν χρόνια νά ξεχωρίσει στό μυαλό του ὁ μικρός Γρηγόριος ὅλον αὐτόν τόν κόσμο.

Καί θά ὑπογραμμίσει κάποτε ὅτι αὐτοί πού σύχναζαν πολύ στό σπίτι εἶχαν ἦθος καί ἀρετή.

Ἕνα μέ δύο χρόνια μετά τή γέννηση τοῦ Γρηγορίου τό σπίτι γνώρισε νέα χαρά. Ἡ Νόννα ἔφερε στό κόσμο κι ἄλλο ἀγόρι.

Χαριτωμένο κι αὐτό, ἀλλά δέ συνοδευόταν μέ θεῖα σημάδια, ὅπως εἶχε συμβεῖ μέ τό Γρηγόριο. Ἦταν ὁ Καισάριος, τόν ὁποῖο ἀγάπησε πολύ ὁ Γρηγόριος. Μαζί μεγάλωσαν. Μαζί γνώρισαν τόν κόσμο. Μαζί ἔκαναν τίς πρῶτες σπουδές μέ την ἐπίβλεψη τοῦ παιδιαγωγοῦ Καρτερίου.

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος) Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου (ἀφηγηματικὴ Βιογραφία) σελ.17-19 Ἔκδοση Δ΄- Ἀποστολική διακονία hristospanagia.gr