Ἁρματωμένος τήν ἁρματωσιά τοῦ Θεοῦ! Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλύτης

Ἁρματωμένος τὴν ἁρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ

Ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης

~ κυρ Φώτη Κόντογλου 

Μεθαύριο εἶναι ἡ γιορτὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου, μεγάλη γιορτὴ γιὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, πλὴν ἰδιαίτερα γιὰ τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ εἶναι κ’ ἡ πατρίδα του. Ἐκεῖ θὰ γίνει φέτος μεγαλύτερη πανήγυρη, ἐπειδὴ γιορτάζουνε τὰ ἐγκαίνια τῆς φημισμένης ἐκκλησιᾶς του, ποὺ κάηκε στὰ 1917 καὶ τώρα εἶναι πάλι ξανακαινουργιευμένη ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία τοῦ ὑπουργείου τῆς Παιδείας.

H πρώτη ἐκκλησιὰ ἤτανε ἕνα χτίριο ἀπὸ τὰ πιὸ ἀρχαῖα τῆς χριστιανοσύνης, χτισμένη ἑκατὸ χρόνια ὕστερα ἀπὸ τὰ 313 μ.X., ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἀλλὰ κάηκε ὕστερα ἀπὸ 300 χρόνια καὶ ξαναχτίσθηκε τὸν καιρὸ ποὺ βασίλευε Λέοντας ὁ Σοφός. Αὐτὰ τὰ ἱστορικὰ καὶ κάθε ἄλλη πληροφορία γιὰ τὸ χτίριο, γιὰ τὰ ψηφιδωτὰ ποὺ στολίζουνε τοὺς τοίχους, γιὰ τὶς τοιχογραφίες, μπορεῖ κανένας νὰ τὰ μελετήσει καταλεπτῶς σ’ ἕνα χρήσιμο βιβλίο ποὺ ἔγραψε τελευταία στὴν ἁπλὴ γλῶσσα ὁ ξεχωριστὸς βυζαντινολόγος Ἀνδρέας Ξυγγόπουλος, καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης.

O ἅγιος Δημήτριος μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Γεώργιο, εἶναι τὰ δύο παλληκάρια τῆς χριστιανοσύνης. Αὐτοὶ εἶναι κάτω στὴ γῆ, κ’ οἱ δύο ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ εἶναι ἀπάνω στὸν οὐρανό. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τοὺς ζωγραφίζανε δίχως ἅρματα, πλὴν στὰ κατοπινὰ τὰ χρόνια τοὺς παριστάνουνε ἁρματωμένους μὲ σπαθιὰ καὶ μὲ κοντάρια καὶ ντυμένους μὲ σιδεροπουκάμισα. Στὸν ἕναν ὦμο ἔχουνε κρεμασμένη τὴν περικεφαλαία καὶ στὸν ἄλλον τὸ σκουτάρι, στὴ μέση εἶναι ζωσμένοι τὰ λουριὰ ποὺ βαστᾶνε τὸ θηκάρι τοῦ σπαθιοῦ καὶ τὸ ταρκάσι πόχει μέσα τὶς σαγίτες καὶ τὸ δοξάρι.

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὕστερα ἀπὸ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, οἱ δύο αὐτοὶ ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς κι’ ἄλλοι στρατιωτικοὶ ἅγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι ἀπάνω σὲ ἄλογα, σὲ ἄσπρο ὁ ἅγιος Γεωργης, σὲ κόκκινο ὁ ἅγιος Δημήτρης. Κι’ ὁ μὲν ἕνας κονταρίζει ἕνα θεριὸ κι’ ὁ ἄλλος ἕναν πολεμιστή, τὸν Λυαῖο.

Αὐτὰ τὰ ἅρματα ποὺ φορᾶνε ἐτοῦτοι οἱ ἅγιοι, παριστάνουνε ὅπλα πνευματικά, σὰν καὶ κεῖνα ποὺ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Ντυθῆτε τὴν ἁρματωσιὰ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντισταθῆτε στὰ στρατηγήματα τοῦ διαβόλου. Γιατί τὸ πάλεμα τὸ δικό μας δὲν εἶναι καταπάνω σὲ αἷμα καὶ σὲ κρέας, ἀλλὰ καταπάνω στὶς ἀρχές, στὶς ἐξουσίες, καταπάνω στοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκοταδιοῦ σὲ τοῦτον τὸν κόσμο καὶ καταπάνω στὰ πονηρὰ πνεύματα στὸν ἄλλον κόσμο. Γιὰ τοῦτο ντυθῆτε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ βαστάξετε κατὰ τὴν πονηρὴ τὴν ἡμέρα, κι’ ἀφοῦ κάνετε ὅσα εἶναι πρεπούμενα, νὰ σταθῆτε. Τὸ λοιπόν, σταθῆτε γερά, ἔχοντας περιζωσμένη τὴ μέση σας μὲ ἀλήθεια, καὶ ντυμένοι μὲ τὸ θώρακα τῆς δικαιοσύνης καὶ μὲ τὰ πόδια σας σανταλωμένα γιὰ νὰ κηρύξετε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης κι’ ἀποπάνω ἀπὸ ὅλα σκεπασθῆτε μὲ τὸ σκουτάρι τῆς πίστης, ποὺ μὲ δαῦτο θὰ μπορέσετε νὰ σβήσετε ὅλες τὶς πυρωμένες σαγίτες τοῦ πονηροῦ. Καὶ φορέσετε τὴν περικεφαλαία τῆς σωτηρίας καὶ τὸ σπαθὶ τοῦ πνεύματος, ποὺ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ\”. Αὐτὸς ὁ ἡρωικὸς καὶ καρτερικὸς χαραχτήρας, ποὺ ἔχουνε οἱ πολεμιστὲς ὁπού μαρτυρήσανε γιὰ τὸν Χριστὸ σὰν ἄκακα ἀρνιά, ἀνάγεται στὰ πνευματικά.

O ἅγιος Δημήτριος περισκεπάζει ὅλη τὴν οἰκουμένη, ὅπως λέγει τὸ τροπάρι του, ἀλλὰ ἰδιαίτερα προστατεύει τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ τὴ γλύτωσε πολλὲς φορὲς καὶ στέκεται κι’ ἀνθίζει ὡς τὰ σήμερα, καινούριος μέγας Ἀλέξαντρος, ποὺ ἡ δύναμή του κ\’ ἡ ἀντρεία του δὲν χαθήκανε μὲ τὸ θάνατό του, ὅπως ἔγινε στὸν Ἀλέξαντρο, ἀλλὰ ζεῖ καὶ φανερώνεται στὸν αἰῶνα, σ’ ὅσους τὸν παρακαλᾶνε μὲ θερμὴ καρδιά. H πατρίδα του βρίσκεται ὁλοένα σὲ κίνδυνο καὶ σὲ σκληρὲς περιστάσεις κι’ ὁλοένα τὸν κράζει νὰ τὴ βοηθήσει καὶ νὰ τὴ γλυτώσει. Καὶ φέτος, ὕστερα ἀπὸ τόσες γενεὲς ποὺ προστρέξανε μὲ δάκρυα στὴν προστασία του, πάλι θὰ δράμουνε οἱ βασανισμένοι χριστιανοὶ στὴν ἐκκλησία του καὶ θὰ κλάψουνε καὶ θὰ ψάλλουνε πάλι τὸ τροπάρι ποὺ λέγει: “Φρούρησον, πανεύφημε, τὴν σὲ μεγαλύνουσαν πόλιν ἀπὸ τῶν ἐναντίον προσβολῶν, παρρησίαν ὡς ἔχων πρὸς Χριστὸν τὸν σὲ δοξάσαντα”.

O ἅγιος Δημήτριος, ὁ μεγαλομάρτυς καὶ μυροβλύτης, γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη στὰ 260 μ.X. Οἱ γονιοὶ του ἤτανε ἐπίσημοι ἄνθρωποι κι’ ὁ Δημήτριος κοντὰ στὴ φθαρτὴ δόξα ποὺ εἶχε ἀπὸ τὸ γένος του, ἤτανε στολισμένος καὶ μὲ χαρίσματα ἄφθαρτα, μὲ φρονιμάδα, μὲ γλυκύτητα, μὲ ταπείνωση, μὲ δικαιοσύνη καὶ μὲ κάθε ψυχικὴ εὐγένεια. Ὅλα τοῦτα ἤτανε σὰν ἀκριβὰ πετράδια ποὺ λάμπανε ἀπάνω στὴν κορόνα ποὺ φοροῦσε, κι\’ αὐτὴ ἡ κορόνα ἤτανε ἡ πίστη στὸν Χριστό. Ἐκεῖνον τὸν καιρὸ βασίλευε στὴ Ρώμη ὁ Διοκλητιανὸς κ’ εἶχε διορισμένον καίσαρα, στὰ μέρη τῆς Μακεδονίας καὶ στὰ ἀνατολικά, ἕνα σκληρόκαρδο καὶ αἱμοβόρον στρατηγὸ ποὺ τὸν λέγανε Μαξιμιανό, θηρίο ἀνθρωπόμορφο, ὅπως ἤτανε ὅλοι αὐτοὶ οἱ πολεμάρχοι, ποὺ βαστούσανε κεῖνον τὸν καιρὸ μὲ τὸ σπαθὶ τὸν κόσμο, ὁ Διοκλητιανός, ὁ Μαξέντιος, ὁ Μαξιμῖνος, ὁ Γαλέριος, ὁ Λικίνιος, πετροκέφαλοι, ἀγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, μὲ λαιμὰ κοντὰ καὶ χοντρὰ σὰν βαρέλια, ἀλύπητοι, φοβεροί.

Αὐτὸς διώρισε τὸν Δημήτριο ἄρχοντα τῆς Θεσσαλονίκης κι\’ ὅταν γύρισε ἀπὸ κάποιον πόλεμο, μάζεψε τοὺς ἀξιωματικοὺς στὴ Θεσσαλονίκη γιὰ νὰ κάνουνε θυσία στὰ εἴδωλα. Τότε ὁ Δημήτριος εἶπε πὼς εἶναι χριστιανὸς καὶ πὼς δὲν παραδέχεται γιὰ θεοὺς τὶς πελεκημένες πέτρες. O Μαξιμιανὸς φρύαξε καὶ πρόσταξε νὰ τὸν δέσουνε καὶ νὰ τὸν φυλακώσουνε σ’ ἕνα λουτρό. Ὅσον καιρὸ ἤτανε φυλακισμένος, ὁ κόσμος πρόστρεχε μὲ θρῆνο κι’ ἄκουγε τὸν Δημήτριο ποὺ δίδασκε τὸ λαὸ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα παλληκαρόπουλο, ὁ Νέστορας, πήγαινε κι’ αὐτὸς κάθε μέρα κι’ ἄκουγε τὴ διδασκαλία του. Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες, παλεύανε πολλοὶ ἀντρειωμένοι μέσα στὸ στάδιο κι’ ὁ Μαξιμιανὸς χαιρότανε γι’ αὐτὰ τὰ θεάματα· μάλιστα εἶχε σὲ μεγάλη τιμὴ ἕναν μπεχλιβάνη ποὺ τὸν λέγανε Λυαῖο, ἄνθρωπο θηριόψυχο καὶ χεροδύναμο, εἰδωλολάτρη καὶ βλάστημο, φερμένον ἀπὸ κάποιο βάρβαρο ἔθνος.

Βλέποντας ὁ Νέστορας πὼς τοὺς εἶχε ρίξει κάτω ὅλους αὐτὸς ὁ Λυαῖος, καὶ πὼς καυχιότανε πὼς εἶχε τὴ δύναμη τοῦ Ἄρη καὶ πὼς κανένας ντόπιος δὲν ἀποκοτοῦσε νὰ παλέψει μαζί του, πῆγε στὴ φυλακὴ καὶ παρακάλεσε τὸν ἅγιο Δημήτριο νὰ τὸν βλογήσει γιὰ νὰ ντροπιάσει τὸν Λυαῖο καὶ τὸν Μαξιμιανὸ καὶ τὴ θρησκεία τους. Κι’ ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε τὴν προσευχή του καὶ τὸν σταύρωσε καὶ παρευθὺς ἔδραμε ὁ Νέστορας στὸ στάδιο καὶ πάλεψε μὲ κεῖνον τὸν ἄγριο τὸ γίγαντα καὶ τὸν ἔριξε χάμω καὶ τὸν ἔσφαξε. Τότε ὁ Μαξιμιανὸς ἔγινε θηρίο ἀπὸ τὸ θυμό του καὶ μαθαίνοντας πὼς ὁ Νέστορας ἤτανε χριστιανὸς καὶ πὼς τὸν εἶχε βλογήσει ὁ Δημήτριος, πρόσταξε νὰ τοὺς σκοτώσουνε.

Σὰν πήγανε στὴ φυλακὴ οἱ στρατιῶτες, τρυπήσανε τὸν Δημήτριο μὲ τὰ κοντάρια καὶ ἔτσι πῆρε τ’ ἀμάραντο στέφανο, στὶς 26 Ὀκτωβρίου 296· μάλιστα εἶναι γραμμένο πὼς σὰν εἶδε τοὺς στρατιῶτες νὰ ρίχνουνε τὰ κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλὰ τὸ χέρι του καὶ τὸν πήρανε οἱ κονταριὲς στὸ πλευρό, γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ τὸ τρύπημα τῆς λόγχης ποὺ δέχτηκε ὁ Χριστὸς στὴν πλευρὰ του κ’ ἔβγαλε αἷμα καὶ νερὸ ἡ λαβωματιά του. Τὸν Νέστορα τὸν ἀποκεφαλίσανε τὴν ἄλλη μέρα ἔξω ἀπὸ τὸ κάστρο. Οἱ χριστιανοὶ σηκώσανε τὰ ἅγια λείψανα καὶ τὰ θάψανε ἀντάμα, κι’ ἀπὸ τὸν τάφο ἔβγαινε ἅγιο μύρο ποὺ γιάτρευε τὶς ἀρρώστιες, γιὰ τοῦτο τὸν λένε καὶ μυροβλύτη.

Ἀπάνω στὸν τάφο χτίσθηκε ἐκκλησιά, τὸν καιρὸ ποὺ βασίλεψε ὁ μέγας Κωνσταντῖνος. Στὰ κατοπινὰ χρόνια χτίσθηκε ἡ μεγάλη ἐκκλησιὰ ἡ τωρινὴ καὶ στὰ 1143 ὁ βασιλέας Μανουὴλ ὁ Κομνηνὸς ἔστειλε καὶ πῆρε στὴν Κωνσταντινούπολη τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου καὶ τὴν ἔβαλε στὸ μοναστῆρι τοῦ Παντοκράτορος ποὺ ἤτανε χτισμένη ἡ ἐκκλησία του ἀπὸ τοὺς Κομνηνοὺς καὶ ποὺ τὴ λένε σήμερα Ζεϊρὲκ καὶ τὴν εἴχανε κάνει παλαιότερα τεκὲ οἱ ντερβίσηδες.

Στὰ εἰκονίσματά του εἶναι ζωγραφισμένος ἀπάνω σὲ κόκκινο ἀντρειωμένο ἄλογο, ποὺ κοιτάζει σὰν ἄνθρωπος, ὀμορφοσελωμένο, στολισμένο μὲ χάμουρα καὶ μὲ γκέμια χρυσά, μὲ τὰ μπροστινὰ ποδάρια σηκωμένα στὸν ἀγέρα, μὲ τὴν οὐρὰ ἀνακαμαριασμένη, ἀλαφιασμένο ἀπὸ τὸν Λυαῖο ποὺ κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος ἀπὸ τὸ κοντάρι τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Στὰ καπούλια του, πίσω ἀπὸ τὸν Ἅγιο, εἶναι καβαλλικεμένος σὲ μικρὸ σχῆμα ἕνας καλόγερος. Εἶναι ὁ ἐπίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης τοῦ Δαμαλᾶ, ποὺ τὸν πιάσανε σκλάβο οἱ κουρσάροι μπαρμπερῖνοι στὰ 1603 καὶ τὸν πουλήσανε στὸ Ἀλγέρι, στὸν μπέη, ποὺ τὸν ἐπῆρε στὸ σεράγι του. Κάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος καὶ παρακαλοῦσε μέρα νύχτα μὲ δάκρυα νὰ τὸν λευτερώσει ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ὅπου, μία μέρα σὰν αὔριο, παραμονὴ τ’ ἁγίου Δημητρίου, τὸν εἶδε στὸν ὕπνο του πὼς πῆγε μὲ τ’ ἄλογο καὶ τὸν ἔβαλε καβάλλα καὶ φύγανε ἀπὸ τὴν Ἀραπιά. Καὶ σὰν ξύπνησε τὸ πρωί, βρέθηκε λεύτερος στὴ Θεσσαλονίκη καὶ δόξασε τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο καὶ μπῆκε σ’ ἕνα καράβι καὶ πῆγε στὸν Πόρο κι’ ἀπὸ τότε στὰ εἰκονίσματά του ζωγραφίζανε καὶ τὸ δεσπότη.

Λοιπὸν αὔριο τὸ βράδυ θὰ προστρέξουνε πάλι οἱ Θεσσαλονικιῶτες κ’ οἱ ἄλλοι χριστιανοὶ στὴ μεγάλη πανήγυρη καὶ θὰ παρακαλέσουνε μὲ συντριβὴ τὸν ἔνθερμο προστάτη τους νὰ τοὺς δώσει βοήθεια σὲ τοῦτες τὶς δεινὲς περιστάσεις. Καὶ θὰ μαζευτοῦνε ὁ λαὸς ὁ ὀρθόδοξος κ’ οἱ ἄρχοντες κ’ οἱ δεσποτάδες καὶ παπάδες καὶ καλόγεροι καὶ θὰ ψάλουνε στὸ μεγάλον ἑσπερινὸ τὰ κατανυχτικώτατα τροπάρια, μὲ τὸ μουσικὸ μέλος τῆς Ὀρθοδοξίας· γιατί ἡ Θεσσαλονίκη εἶναι ἡ κιβωτὸς ποὺ σώθηκε ἡ ὀρθόδοξη λατρεία ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ τῆς φραγκολεβαντινιᾶς ποὺ πάγει νὰ μᾶς πνίξει μὲ τοὺς ἀνούσιους νεωτερισμούς της. Ἐκεῖ θὰ συναχτοῦνε οἱ καλοὶ οἱ ψαλτάδες ποὺ ψέλνουνε ἀκόμα μὲ κείνη τὴ σοβαρὴ ψαλμῳδία ποὺ κρατᾶ ἀπὸ τότε ποὺ θεμελιώθηκε ἡ σεβάσμια τούτη ἐκκλησία, πούναι τὸ καύχημα κ’ ἡ παρηγοριὰ τῆς Ἀνατολῆς, ὕστερα ἀπὸ τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ τῆς Κωνσταντινούπολης. Καὶ μεθαύριο στὴ λειτουργία, θὰ ψάλουνε στοὺς Αἴνους τὰ ἐξαίσια προσόμοια ποὺ εἶναι γεμάτα πόνο καὶ ἐλπίδα καὶ ἁγιασμένον ἐνθουσιασμό. Τά ’χει συνθέσει ἕνας ἀπὸ τοὺς γλυκύτερους ποιητὲς τῆς ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Γραπτός, ψυχὴ πονεμένη καὶ καρτερική. Καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω μὲ λίγα λόγια πῶς βρέθηκε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ μελώδησε αὐτὰ τὰ συγκινητικὰ τροπάρια.

Αὐτὸς ὁ ἅγιος μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του τὸν Θεόδωρο λέγονται “Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης οἱ Γραπτοί”. Γεννηθήκανε στὴν Παλαιστίνη καὶ γινήκανε μοναχοὶ καὶ ὕστερα χειροτονηθήκανε παπάδες καὶ ἡσυχάσανε στὸ μοναστῆρι τοῦ ἁγίου Σάββα. Ἤτανε κι’ οἱ δύο σπουδασμένοι στὸ ἔπακρο καὶ γνωρίζανε κατὰ βάθος τὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν ἀραβικὴ γλῶσσα.

Φαίνεται πὼς οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοὶ πρέπει παντοτινὰ νὰ βασανίζουνται, γιατί, σὰν περάσανε οἱ διωγμοὶ ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ἀρχίσανε ἄλλοι διωγμοὶ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς χριστιανούς. 

Κι’ ὅσοι βασανισθήκανε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι’ ὅσοι βασανισθήκανε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς αἱρετικοὺς γινήκανε ὁμολογητές. Τέτοιοι ὁμολογητὲς εἶναι καὶ γράφουνται καὶ τὰ δύο τοῦτα ἁγιασμένα ἀδέλφια, ὁ Θεόδωρος κι’ ὁ Θεοφάνης. Γιατί τοὺς καταδίωξε ὁ Λέοντας ὁ Ἴσαυρος, ποὺ ἤτανε εἰκονομάχος καὶ τοὺς φυλάκωσε καὶ τοὺς ἔδειρε καὶ ὕστερα τοὺς ἐξώρισε στὸν Πόντο. Κι’ ὁ μὲν Θεόδωρος τελείωσε τὸν ἀγῶνα στὴ δεύτερη ἐξορία ποὺ τοὺς ἔστειλε ὁ Θεόφιλος, ὁ τρίτος εἰκονομάχος αὐτοκράτορας ὕστερα ἀπὸ τὸν Λέοντα, καὶ πέθανε σ’ ἕνα ἐρημονήσι ποὺ τὸ λέγανε Ἀρουσία, μέσα σὲ μεγάλα δεινὰ καὶ σὲ στερήσεις. O δὲ Θεοφάνης ἐξωρίσθηκε στὴ Θεσσαλονίκη κ’ ἐκεῖ, σκλάβος καὶ τυραννισμένος, σύνθεσε μὲ κλαυθμὸ ψυχῆς αὐτὰ τὰ τροπάρια, ποὺ μὲ δαῦτα ἱκετεύει τὸν ἅγιο Δημήτριο νὰ γλυτώσει τὴ χριστιανοσύνη ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τυραννικοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τοὺς βαρβάρους ποὺ τὴ ζώνανε. Καὶ λέγουνται Γραπτοί, ἐπειδὴ ὁ Θεόφιλος πρόσταξε καὶ τυπώσανε μὲ πυρωμένο σίδερο ἀπάνω στὰ μέτωπά τους ἕνα ἀδιάντροπο ποίημα ποὺ ἔκανε κάποιος αὐλοκόλακας. O ἅγιος Θεοφάνης, ἅμα πέθανε ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε ἐπίσκοπος Νικαίας καὶ ἐκοιμήθη, γέροντας γεμάτος ἀπὸ πνευματικὴ εὐωδία, στὰ 850 μ.X. Ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος τὸν λέγει ἡδύφωνον μουσικὸν αὐλὸν κι\’ ὁ Σουΐδας ποιητήν. Ἔγραψε πολλὲς ὑμνῳδίες σὲ διάφορες γιορτές, σύνθεσε καὶ κανόνα συγκινητικὸ στὸν βασανισμένον ἀδελφό του τὸν Θεόδωρο.

Ἀπὸ τὰ τροπάρια τῶν Αἴνων ποὺ εἴπαμε, τὸ πρῶτο ἔχει περισσότερον πόνο καὶ πάθος καὶ σ\’αὐτὸ συνεταίριαξε ὁ ποιητὴς τεχνικὰ τὴ θλίψη του γιὰ τὸ διωγμὸ τῆς ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ὑμνολόγημα τοῦ ἁγίου καὶ μὲ τὴν καρτερικὴ ἐλπίδα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, ποὺ καὶ κεῖνον τὸν καιρὸ βρισκότανε σὲ ἀγωνία. Αὐτὰ τὰ τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στὶς δεινὲς δοκιμασίες ποὺ πέρασε ἀπανωδιαστὰ ἡ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ ἴσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αὐτὸ τὸ τροπάρι καὶ τὸ μεταγυρίζω στὴν ἁπλὴ γλῶσσα, πλὴν χωρὶς νὰ μπορέσω νὰ σιμώσω στὸ πρωτόγραφο:

“Δεῦρο, μάρτυς Χριστοῦ, πρὸς ἡμᾶς, σοῦ δεομένους συμπαθοῦς ἐπισκέψεως καὶ ρῦσαι κεκακωμένους τυραννικαῖς ἀπειλαῖς καὶ δεινῇ μανίᾳ τῆς αἱρέσεως· ὑφ’ ἥς ὡς αἰχμάλωτοι καὶ γυμνοὶ διωκόμεθα, τόπον ἐκ τόπου διαρκῶς διαμείβοντες καὶ πλανώμενοι ἐν σπηλαίοις καὶ ὄρεσιν. Οἴκτιρον οὖν, πανεύφημε, καὶ δὸς ἡμῖν ἄνεσιν· παῦσον τὴν ζάλην καὶ σβέσον τὴν καθ\’ ἡμῶν ἀγανάκτησιν, Θεὸν ἱκετεύων, τὸν παρέχοντα τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος”.

“Ἔλα, μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, σέ μᾶς, ποὺ ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη ἀπὸ τὴ συμπονετικιά σου τὴν ἐπίσκεψη καὶ γλύτωσέ μας ἀπὸ τὶς τυραννικὲς φοβέρες κι’ ἀπὸ τὴ δεινὴ μανία τῆς αἱρέσεως· ποὺ μᾶς κατατρέχει σὰ νάμαστε σκλάβοι καὶ περπατοῦμε γυμνοὶ δῶθε καὶ κεῖθε κι’ ἀλλάζουμε ὁλοένα τόπο μὲ τόπο καὶ πλανιόμαστε σὰν τ’ ἀγρίμια στὰ βουνὰ καὶ στὰ σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, καὶ δῶσε μας ἀνάπαψη, πάψε τὴ ζάλη καὶ σβῆσε τὴν ἀγανάχτηση ποὺ σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας τὸ Θεό, ποὺ δίνει στὸν κόσμο τὸ μέγα ἔλεος”.

~ κυρ Φώτης Κόντογλου 

Ὁ ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης

Πηγή

Ἡ λέξη ἀνάθεμα καί ἡ σημασία της, ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννoυ Μαξίμοβιτς

Ἡ λέξη ἀνάθεμα καί ἡ σημασία της

 Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς

Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Σάν Φρανσίσκο

Ἡ ἑλληνική λέξη ἀνάθεμα, ἀποτελεῖται ἀπό δύο λέξεις: τήν ἀνά, πού εἶναι μία πρόθεση ἡ ὁποία δεικνύει κίνηση πρός τά ἄνω, καί τό θέμα, πού σημαίνει ἕνα ξεχωριστό τμῆμα ἀπό κάτι.

Στή στρατιωτική ὁρολογία θέμα σήμαινε ἕνα ἀπόσπασμα· στήν πολιτική διακυβέρνηση, θέμα σήμαινε μία ἐπαρχία. Τώρα χρησιμοποιοῦμε τή λέξη «theme», πού προέρχεται ἀπό τό θέμα, γιά νά σημάνουμε μία συγκεκριμένη ἐνασχόληση [topic] μιᾶς γραπτῆς καί διανοητικῆς ἐργασίας.

Κυριολεκτικῶς τό ἀνάθεμα σημαίνει τήν ἀνύψωση κάποιου ξεχωριστοῦ πράγματος.

Στήν Παλαιά Διαθήκη αὐτή ἡ ἔκφραση ἐχρησιμοποιεῖτο ἐξ ἴσου σέ ἀναφορά πρός αὐτό πού ἦταν ἀποξενωμένο ἐξαιτίας ἁμαρτωλότητος, ἀλλά παρομοίως καί πρός αὐτό πού ἦταν ἀφιερωμένο στό Θεό. 

Στήν Καινή Διαθήκη, στά κείμενα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου χρησιμοποιεῖται ἅπαξ σέ συνδυασμό μέ τό μαράν ἀθᾶ, πού σημαίνει τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου.

Ὁ συνδυασμός αὐτῶν τῶν λέξεων σημαίνει χωρισμό μέχρι τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου· 

μέ ἄλλες λέξεις - τό νά παραδοθεῖ κάποιος [ὡς ὑπόλογος] σέ Αὐτόν (Α΄ Κορ. 16, 22).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ τό ἀνάθεμα σέ ἄλλο μέρος χωρίς τήν προσθήκη τοῦ μαράν ἀθᾶ (Γαλ. 1, 8-9). 

Ἐδῶ τό ἀνάθεμα ἐκφωνεῖται ἐναντίον τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ ὅπως αὐτό κηρυσσόταν ἀπό τόν Ἀπόστολο, ἀνεξαρτήτως ἀπό ποιόν θά μποροῦσε αὐτή [ἡ διαστρέβλωση] νά διαπράττεται,

εἴτε ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἀπόστολο εἴτε ἀπό Ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ. 

Σέ αὐτήν τήν ἴδια ἔκφραση ἐπίσης ὑπονοεῖται: «Ἄς κατακρίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος», διότι ποιός ἄλλος μπορεῖ νά κατακρίνει τούς Ἀγγέλους;

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στήν Ἀποκάλυψη (22, 3) λέγει ὅτι στή Νέα Ἱερουσαλήμ δέν θά ὑπάρχει ἀνάθεμα· αὐτό μπορεῖ νά κατανοηθεῖ μέ δύο τρόπους, δίνοντας στή λέξη ἀνάθεμα καί τά δύο νοήματα:

1) δέν θά ὑπάρχει καμμία ἀνύψωση στήν κρίση τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτή ἡ κρίση ἔχει ἤδη ἔλθει εἰς πέρας· 2) δέν θά ὑπάρχει καμμία ἰδιαίτερη ἀφιέρωση στόν Θεό, διότι ὅλα τά πράγματα θά εἶναι τά ἱερά πράγματα τοῦ Θεοῦ, ἀκριβῶς ὅπως τό φῶς τοῦ Θεοῦ φωτίζει τούς πάντες (Ἀπ. 21, 23).

Στά πρακτικά τῶν Συνόδων καί τήν περαιτέρω πορεία τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ λέξη ἀνάθεμα κατέληξε νά σημαίνει τέλειο διαχωρισμό ἀπό τήν Ἐκκλησία. 

«Ἡ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἀναθεματίζει», «ἀνάθεμα οὗτος ἔστω», ἤ «ἀνάθεμα τοῦτο ἔστω», σημαίνει τελεία ἀπόσχιση ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Ἀντιθέτως, σέ περιπτώσεις «διαχωρισμοῦ ἀπό τήν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας» καί ἄλλων ἐπιτιμίων ἤ κανόνων μετανοίας ἐφαρμοσμένων σέ ἕνα πρόσωπο, τό ἴδιο τό πρόσωπο παρέμενε μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἄν καί ἦταν περιορισμένη ἡ συμμετοχή του στήν πλήρη χάριτος ζωή Της. 

Παρά ταῦτα, αὐτοί πού παρεδίδοντο σέ ἀνάθεμα ἀπεσχίζονταν τελείως ἀπό Αὐτήν, μέχρι τή μετάνοιά τους. 

Ἡ ἐπί γῆς Ἐκκλησία συνειδητοποιώντας, ἐν ὄψει τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης καί σκληροκαρδίας τους, ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτε γιά τή σωτηρία τους, τούς ἀνυψώνει στήν κρίση τοῦ Θεοῦ. 

Αὐτή ἡ κρίση εἶναι ἐλεήμων πάνω στούς μετανοοῦντες ἁμαρτωλούς, ἀλλά φοβερή πρός τούς πείσμονες ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ. «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος ... καί γάρ ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον» (Ἑβρ. 10, 31. 12, 29).

Τό ἀνάθεμα δέν εἶναι τελεία καταδίκη: μέχρι τόν θάνατο εἶναι δυνατή ἡ μετάνοια.

Τό ἀνάθεμα δέν εἶναι φοβερό ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία εὔχεται συμφορές γιά ὁποιονδήποτε ἤ ἐπειδή ὀ Θεός ἐπιδιώκει τήν καταδίκη του. Ἐπιθυμοῦν [ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία] νά σωθοῦν ὅλοι.

Ἀλλά εἶναι φοβερό νά ἵσταται κάποιος ἔμπροσθεν τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ σέ κατάσταση ἀποσκληρυμμμένου κακοῦ: τίποτε δέν εἶναι κρυφό ἀπό Αὐτόν.

«Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος· οὗτος Κριτής ἐστιν ἐνθυμήσεων καί ἐννοιῶν καρδίας· μηδείς εἰσέλθῃ πειράζων τήν πίστιν τήν ἀμώμητον, ἀλλ' ἐν πραότητι καί φόβῳ Χριστῷ προσέλθωμεν, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Στιχηρά τῶν Ἀποστίχων, Ἑσπερινός τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων). 

Ἡ λέξη ἀνάθεμα καί ἡ σημασία της. Yπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς

[Οἱ λέξεις στίς ἀγκύλες, ὄχι στίς παρενθέσεις, εἶναι προσθήκη τῆς μεταφράσεως]

ΠΗΓΗ (στά ἀγγλικά): Περιοδικό Orthodox Life, 1977, No. 2, σελ. 18

______________________________________________

Πηγή: impantokratoros.gr

Σημασία έχει πως μας παρέδωσε ο Χριστός, και πως βίωσαν την Αλήθεια Του οι Άγιοι.

Απευθυνόμενος ο Χριστός προς τον ευρύ κύκλο των 70 μαθητών του: "Όποιος ακούει εσάς, ακούει εμένα. Όποιος απορρίπτει εσάς, απορρίπτει εμένα. Κι όποιος απορρίπτει εμένα, απορρίπτει Αυτόν που μ' έστειλε.." (Λουκ.10.13).

To πρόβλημα στήν σύγχρονη Εκκλησία το έχει κατονομάσει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. (εδω) Υπάρχουν λειψές εμπειρίες της χάριτος, άγνοια της ορθής λειτουργίας της νοεράς ενέργειας στήν καρδιά, απουσία βιώσεως της Πεντηκοστής, ελλάμψεων του Ακτίστου Φωτός.

Ως εκ τούτου, αντί για Αγιοπνευματική ομοφωνία, υπάρχει η πολυφωνία του στοχασμού. ''Εγω το βλέπω έτσι το θέμα...'' Σημασία έχει πως το παρέδωσε ο Χριστός και πως βίωσαν την Αλήθεια Του οι Άγιοι. Ως σύγχρονη Εκκλησία θαλασσοδέρνουμε στο ''τι θα πεί ο κόσμος...'' Μας λείπει η ταπείνωση να πούμε ''Οτι πείς Εσυ Χριστέ μου..''. 

Ο Θεός να φωτίζει ολούθε. Εύχεστε.

~ Δημήτρης Ρόδης

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀνατρέπει τίς συκοφαντίες ὅτι δῆθεν ''χειροτόνησε'' διακόνισσες.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἀνατρέπει τίς συκοφαντίες

 ὅτι δῆθεν χειροτόνησε διακόνισσες.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σέ ἐπιστολή του 10-11-1914 πρός τόν Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Θεόκλητο μεταξύ ἄλλων ἀνατρέπει τό ψέμμα ὅτι χειροτόνησε γυναῖκες καί δή μοναχές! Τά γραπτά τοῦ ἴδιου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, κονιορτοποιοῦν ὅσα ψευδῶς ὑποστηρίζουν καί διαδίδουν πολλοί.

Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς Ἁγίου Νεκταρίου:

«…Περί τῶν ὑποδιακονισσῶν γνωρίζω, ὅτι αὗται κυρίως εἶναι νεωκόροι τοῦ ἱεροῦ. Ἡ περιβολή ἐγένετο κατά τόν τύπον τῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις τῶν πόλεων περιβαλλομένων ἱερά ἄμφια ἀναγνωστῶν. Τά ὑπομάνικα ἐπετράπησαν διά τούς ἑξῆς λόγους.

Ἐπειδή ἐν γυναικείᾳ μονῇ δέν ὑπάρχουσι διάκονοι, ἐν δέ τῇ εἰρημένῃ οὔτε ἱερεῖς, ἐγώ δέ οὔτε δύναμαι, νά φροντίζω περί τῆς καθαριότητος τοῦ ναοῦ, οὔτε πάντοτε νά διαμένω νεωκορῶν ἐν τῷ ναῷ, ἔχει δέ ἀπόλυτον ἀνάγκην τό ἱερόν τεταγμένων προσώπων, ὅπως καθαρίζωσι τά ἱερά σκέυη, ἀλλάσωσι τά καλύμματα καί τάς σινδόνας τῆς ἁγίας τραπέζης, μετακινῶσι τό ἅγιον ἀρτοφόριον καί ποιῶσι πᾶσαν ἐργασίαν τοῦ νεωκόρου ἐν τῷ ἱερῷ, ἐθεώρησα, νά τάξω δύο, ἳνα ἐναλλάξ τελῶσι τήν διακονίαν τοῦ ἱεροῦ. Ἐν ἀπολύτῳ ἀνάγκῃ μεταφέρωσι εἰς τάς ἀσθενούσας βαρέως ἀδελφάς τήν ἁγίαν εὐχαριστίαν ἐντός μικροῦ ποτηρίου διά τήν ἀνάγκην ταύτην κατασκευασθέντος∙ πλήν τῆς κατ’ ἀνάγκην ἐξαιρέσεως ταύτης κατά τά λοιπά εἰσί νεωκόροι.»

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος»,

 τοῦ Ἀρχιμ. Νεκτάριου Ζιόμπολα. 

Πηγή: tasthyras.wordpress.com

Σχόλιο Π. κοινωνίας: «Οὐ μέλει ημῖν τί εἶπον, ἢ τί ἐφρόνησαν μερικοὶ Πατέρες. ᾿Αλλὰ τί λέγει ἡ Γραφή, καὶ αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, καὶ ἡ κοινὴ τῶν Θεούμενων Πατέρων δόξα...» ~ Ιερό Πηδάλιο, Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης

Σύμφωνα μέ τόν 69ο κανόνα τής 6ης οικουμενικής στήν γυναίκα δέν επιτρέπεται νά ανεβαίνει ούτε στο αναλόγιο... πόσο μάλλον νά μπαίνει στό Ιερό ως ''Iεροδιακόνισσα'', έχοντας λάβη δηλαδή Χειροτονία Ιεροδιάκονου, που είναι ο πρώτος βαθμός Ιεροσύνης. Άλλο ως νεοκόρισσα. Χειροτονία και καθήκοντα Ιεροσύνης σε γυναίκα στήν Ορθόδοξη Παράδοση δεν υπάρχουν.

Φταίει ο Ιούδας γιατί ήταν ''προορισμένη'' η προδοσία;

Νομίζετε ότι εκείνος που προγνωρίζει μία πράξη είναι ο υπεύθυνος, και ανεύθυνος αυτό που διαπράττει το κακό;

Αν ένας γιατρός προλέγει την εξέλιξη μίας νόσου, είναι υπεύθυνος για τη νόσο; Όχι! Υπεύθυνος λοιπόν είναι αυτός που πράττει το κακό και όχι αυτός που το προλέγει. 

Αυτό ακριβώς έγινε και με τον Θεό. 

Προείδε και προείπε την προδοσία του Ιούδα.

Ευθύνεται ο Θεός που προλέγει το κακό; Όχι.

Η πρόγνωση του Θεού δεν δεσμεύει την ελευθερία του ανθρώπου και άρα και του Ιούδα. Ο Ιούδας δεν πρόδωσε τον Χριστό για να εκπληρωθεί η ''προφητεία'', αλλά επειδή θα γινόταν η προδοσία και το γνώριζε ο Θεός γι’ αυτό προλέχθηκε.

Ας μην λέμε λοιπόν, ότι δεν φταίει ο Ιούδας γιατί ήταν ''προορισμένη'' η προδοσία! Αν δεν τον πρόδιδε ο Ιούδας ίσως θα τον πρόδιδε κάποιος…. αλλά ας μην συζητούμε και θεολογούμε με όλα αυτά τα «εάν δεν γινόταν αυτό θα γινόταν το τάδε; ή το τάδε;», διότι οδηγούμαστε σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: « Αιτία της σωτηρίας μας δεν είναι η κακία του Ιούδα που πρόδωσε τον Χριστό, αλλά η μεγάλη σοφία του Χριστού, που γνωρίζει τόσο εύκολα να μεταχειρίζεται την πονηρία των άλλων για την δική μας σωτηρία».

Ο Ιούδας φταίει γιατί δεν μετανόησε. Δεν αισθάνθηκε πόνο για το κακό ούτε πήγε να ζητήσει συγγνώμη από το διδάσκαλό του. Μόνο μία στιγμιαία μεταμέλεια έδειξε. Έτσι έφθασε στην απόγνωση και αυτοκτόνησε... Η αυτοκτονία είναι η χειρότερη αμαρτία (διότι είναι προϊόν της απογνώσεως, δηλαδή αμφισβητείς την φιλανθρωπία και το έλεος του Θεού-απορρίπτεις την Θεία βοήθεια και θέτεις τέρμα στην ζωή που σου χάρισε ο Κύριος)

Και να σκεφθεί κανείς πως ο Κύριος τον προειδοποίησε για να ξυπνήσει την κοιμισμένη του συνείδηση. «Ο μεν Υιός του ανθρώπου, υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού. Ουαί δε τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται. Καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος…» (Ματθ. 26,24)

~ π. Γεώργιος Καλπούζος, Περιοδικό «Τα Κρίνα»

Πηγή: proskynitis.blogspot.com

Και ο Ιούδας κοινώνησε, απο Τον Ίδιο το Χριστό!

Και ο Ιούδας κοινώνησε, απο Τον Ίδιο το Χριστό!

(Μεγάλη Πέμπτη 2/5/24)

Και Τον ζούσε καθημερινά, και μαθήτευε στόν Κύριο, και ήταν δεκτικός της χάριτος, και έκανε θαύματα κατ εντολή του Κυρίου μαζί με τούς άλλους Αποστόλους...

Και όμως εκείνος που κοινώνησε απο Τον ίδιο το Χριστό τον πρόδωσε.

Και εισήλθε μέσα του η ενέργεια η δαιμονική αφότου κοινώνησε, διότι η προαίρεση του ήταν αλλού, ήταν δέσμιος βλέπετε στο πάθος της φιλαργυρίας. Είχε αποφασίσει μέσα του να εξυπηρετήσει κάποιον άλλο σκοπό...

Για αυτό αγαπητοί μου μην έχετε και πολύν εμπιστοσύνη σε Αρχιερείς και παπάδες και Δεσποτάδες και ''γεροντάδες'' σπουδαίους που έχουν 30 και 40 και 50 χρόνια μέσα στήν Εκκλησία Τού Χριστού...

Και ενω τόσα χρόνια κοινωνούν το σώμα και το αίμα Του, βλέπετε να αλλάζουν το Ευαγγέλιο, να διαστρέφουν τα λόγια Του Χριστού, να αντιμάχονται την διδασκαλία των Αγίων... Να συναγωνίζονται ποιός θα επιφέρει την μεγαλύτερη καινοτομία, ποιός θα κάνει την Εκκλησία Του κοινωνό με τις πλάνες και τις αιρέσεις που οδηγούν στήν απώλεια... 

Είδα και επιμένω και δεν υποχωρώ, πως μόνο το Φως, ο Λόγος, μόνο η ενέργεια της χάριτος που εμφανίζεται στήν Ορθοδοξία είναι η αλήθεια.

Η άλλες ενέργειες και αισθήσεις, και θεωρίες, που εμφανίζονται σε διαλογισμούς και ανατολίτικες δοξασίες, σε δωδεκάθεα, σε Μωάμεθ και περισπούδαστους ''προφήτες'' της Μέκας, σε άλλες Βατικάνιες και Παπικές και προτεσταντικές παραφυάδες που θέλουν να ονομαστούν ''εκκλησίες'', είναι όλες πλάνες που οδηγούν μακριά απο την ενέργεια της χάριτος, το Φως Του Χριστού.

Καθώς μαρτυρεί ο Άγιος Μάρκος ο ασκητής που λέει: «Υπάρχει ενέργεια πνευματική και υπάρχει και ενέργεια σατανική, που δεν την ξεχωρίζει ο άπειρος». (εδω)

Και αν ακόμη ενωθούν μια μέρα, (που θα γίνει σύντομα), όλες αυτές οι πλάνες και αιρέσεις να ενωθούν με την Ορθοδοξία, και να κοινωνούν αυτοί σε εμάς και εμείς στούς δικούς τούς ''ναούς''...

Τότε αδελφοί μου να ενθυμείστε τον Ιούδα.

Πως και αυτός κοινώνησε απο Τον Ίδιο Τον Χριστό... αλλά η κοινωνία εκείνη δεν μπόρεσε να τον σώσει. Αλλά έγινε η καταδίκη του.

Διότι υπάρχει αισθητή ενέργεια της χάρις, αλλά υπάρχει και αισθητή ενέργεια της πλάνης. Και μπορεί κανείς να κοινωνά και να εξομολογείτε και να έχει μέσα του δαιμονική ενέργεια...

Ζει Κύριος ο Θεός μας. Μόνο ο τάφος του Αναστάντα Χριστού είναι κενός...

Τα σώματα των άλλων ''ιδρυτών'' σάπισαν στούς τάφους τούς. Οι ''εκκλησίες'' τούς ως δημιουργήματα ανθρώπων στερούνται χάριτος και σωτηρίας.

Ζούμε σε Έσχατους Καιρούς. Είθε να βρεθούμε άξιοι μέχρι τέλους. Καλή Ανάσταση! Εύχεστε!

~ Δημήτρης Ρόδης

*****

''Μέχρι το τέλος''... ~ Άγιος Σωφρόνιος Ζαχάρωφ

Όσο κι αν ψάξεις τον ευγενικό ιερέα, την τέλεια κοινότητα, δεν θα τον βρεις. Όπως δεν θα βρεις τον τέλειο γάμο, ή το ιδανικό παιδί...

Δεν μπαίνεις στην Εκκλησία σαν ένα κόμμα όπου αρχίζεις να κρίνεις και να αποδίδεις δικαιοσύνη. Στην Εκκλησία είσαι σε ένα πλοίο με άρρωστους που έχουν σωθεί από τη θάλασσα...

Δεν είμαστε άγιοι. Ούτε ο παπάς ούτε οι λαϊκοί, όλοι έχουμε πάθη και αδυναμίες, αλλά θέλουμε να μείνουμε εδώ, μέχρι το τέλος. (...)

~ Άγιος Σωφρόνιος Ζαχάρωφ

Σχόλιο Π. κοινωνίας: To τέλος που είναι η θεραπεία, η σωτηρία, αμήν καμιά φορά και η αγιότητα, η τελειότητα. Εύχεστε.

Πηγή:apantaortodoxias.blogspot.com

Ἡ ἕνωσις, ἡ ψευδοένωσις ἔχει ἀποφασισθῆ. ~ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης (†)

''Ἡ ψευδοένωσις ἔχει ἀποφασισθῆ...''

Συνέδρια θεολογικά, συναντήσεις ἱεραρχῶν καὶ εἴ τι ἄλλο, καθ᾽ ἡμᾶς εἶνε προσχήματα τοῦ Παπισμοῦ. Ἂς μὴ ἀπατώμεθα ὡς ἀνόητα ὀρνίθια πρὸ τῆς μεταμφιεσμένης ἀλώπεκος τῆς ῾Ρώμης.

Ἡ ἕνωσις, ἡ ψευδοένωσις, ἔχει ἀποφασισθῆ· ἔχει ἀποφασισθῆ εἰς μυστικὰ διαβούλια Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, διαβούλια πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ θρησκευτικῆς φύσεως, ὧν ἐγκέφαλος ὁ Πάπας.

Τὸ δὲ σχέδιον πρὸς πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ ἐξελίσσεται κατὰ φάσεις καὶ στάδια ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκπληκτος μίαν πρωίαν θὰ ἀκούσῃ ὅτι «ἡ ἕνωσις ἐπετεύχθη!».

Προοίμιον δὲ αὐτῆς εἶνε αἱ κoιναὶ προσευχαὶ ὀρθοδόξων μετὰ δυτι­κῶν, τὰς ὁποίας κατὰ περίεργον τρόπον θέλουν τινὲς νὰ δικαιολογήσουν. Συντελεῖται εἰς βάθος καὶ ἔκτασιν προδοσία, τὴν ὁποίαν δὲν δυνάμεθα νὰ φαντασθῶμεν!

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή: xristianikispitha.gr  & ixthis3.blogspot.com

Όταν ο Απ. Πέτρος εμφανίστηκε στον άγιο Λέοντα Α’, πάπα Ρώμης και του διόρθωσε την επιστολή!

Ο Απόστολος Πέτρος εμφανίστηκε στον άγιο Λέοντα Α’, πάπα Ρώμης και του διόρθωσε την επιστολή προς τον Φλα­βια­νό Κωνσταντινουπόλεως εναντίον των αιρετικών Ευ­τυ­χέ­ως και Νεστορίου.

Άγιος Λέων Α΄ ο Μέγας, Επίσκοπος Ρώμης, απ’ τους Πατέρες της 4ης Οικουμενικής Συνόδου (461)

Εορτάζει στις 18 Φεβρουαρίου

Όταν, συνεπεία των ραδιουργιών του αιρετικού Ευτυχούς, υποστηριζόμενου από τον ισχυρό υπουργό Χρυσάφιο, η ψευδοσύνοδος της Εφέσου που δικαίως χαρακτηρίστηκε ληστρική από τον ίδιο τον άγιο Λέοντα, καταδίκασε τον άγιο Φλαβιανό [16 Φεβρ.], ο πάπας, μόλις ενημερώθηκε, έσπευσε να αποδοκιμάσει με όλη την αυθεντία του τα γεγονότα...  

Συνεκάλεσε μία σύνοδο επισκόπων της Δύσεως, με σκοπό να ακυρώσει τα πρακτικά της παράνομης αυτής συγκέντρωσης και να αποκαταστήσει την αληθινή πίστη, όσον αφορά το Πρόσωπο του Χριστού. 

Μάλιστα, πριν ακόμη την ψευδοσύνοδο της Εφέσου, ο άγιος Λέων είχε απευθύνει μία θαυμαστή επιστολή στον πατριάρχη Φλαβιανό, στην οποία εξέθετε με πλήρη ενάργεια την πίστη της Εκκλησίας στην θεότητα του Χριστού.

Λέγεται ότι ο άγιος Λέων έγραψε την επιστολή αυτή, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, μετά από πολλές ημέρες νηστείας, αγρυπνίας και προσευχής και ότι αφού την είχε γράψει, την έβαλε πάνω στον τάφο του αγίου Πέτρου, εκλιπαρώντας τον κορυφαίο των Αποστόλων να διορθώσει σε αυτήν κάθε σφάλμα που θα μπορούσε να είχε διολισθήσει, εξαιτίας της ανθρώπινης αδυναμίας. 

Μετά σαράντα μέρες, ο άγιος Απόστολος φανερώθηκε σε αυτόν την ώρα της προσευχής, λέγοντας: «Είδα και διόρθωσα», και πράγματι, ανοίγοντας την επιστολή, ο άγιος Λέων την βρήκε διορθωμένη με το χέρι του αγίου Πέτρου. Η επιστολή αυτή που παραδόθηκε στους λεγάτους για να αναγνωσθεί στην Σύνοδο της Εφέσου, παραμερίσθηκε από τους αιρετικούς. 

Όταν όμως ο αυτοκράτορας Μαρκιανός και η αγία Πουλχερία συνεκάλεσαν την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος (451), αναγνώσθηκε αυτή επισήμως ενώπιον όλων των Πατέρων που την υποδέχθηκαν αναφωνώντας με μία φωνή: 

«Είναι η πίστις των Αποστόλων, είναι η πίστις των Πατέρων. Ο Πέτρος μίλησε δια στόματος Λέοντος!» 

(Από το βιβλίο: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Φεβρουάριος, 18. Εκδόσεις Ορμύλια)

*****

Το διάβασα και το διόρθωσα!

Ο αββάς Μη­νάς, ο κοι­νο­βιά­ρχης του ιδίου κοινοβίου, μας διηγήθηκε και τούτο, πως δηλαδή είχε α­κού­σει από τον ί­διο τον αββά Ευ­λό­γιο, τον επίσκοπο Α­λε­ξαν­δρεί­ας, που έλεγε:

«Πήγα στην Κων­σταν­τι­νού­πο­λη στον αρχιδιάκονο της Ρώμης τον κύρο Γρηγόριο, άνδρα ενάρετο, και μας διηγήθηκε για τον αγιότατο και μακαριότατο Λέοντα, τον πά­πα της Ρώμης, που αναφέρεται γρα­πτώς σ’ επιστολή της Εκκλησίας της Ρώμης. 

Όταν έγραψε την επιστολή προς τον Φλα­βια­νό τον πα­τριά­ρχη Κωνσταντινουπόλεως, εναντίον των κα­κω­νύ­μων Ευ­τυ­χέ­ως και Νεστορίου, έβαλε αυτό το γράμμα στον τάφο του κο­ρυ­φαί­ου των αποστόλων Πέτρου και με δεήσεις και νη­στεί­ες και ύπνους καταγής πα­ρα­κα­λού­σε τον πρωτοστάτη των μαθητών, λέγοντας:

“Σαν άνθρωπος παρέλειψα, ε­σύ όμως που σου έχει εμ­πι­στευ­θεί ο Κύριος και Θεός και Σωτήρας μας Ι­η­σούς Χρι­στός την Εκκλησία και τον θρόνο, διόρθωσε το.”

»Μετά σαράντα μέ­ρες εμφανίσθηκε σ’ αυτόν ο απόστολος και του λέει: “Το διάβασα και το διόρθωσα.”

»Πράγματι α­φού πή­ρε την επιστολή από τον τάφο του αγίου Πέτρου, την άνοιξε και την βρήκε διορθωμένη από το χέ­ρι του αποστόλου!»

(Πηγή: Ιωάννου Μόσχου, Πνευ­μα­τι­κος Λειμών. Μετάφραση: Χρη­στος Μη­τσιου, Πα­τε­ρι­και Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη, 1987, σς 266-267.)

*****

Πριν από το θάνατό του, ο Λέων πέρασε σαράντα ημέρες νηστεύοντας και προσευχόμενος στον τάφο του Αγίου Πέτρου, ικετεύοντας τον να του φανερώσει αν είχαν συγχωρεθεί οι αμαρτίες του. Ο Απόστολος Πέτρος εμφανίστηκε σε αυτόν και του είπε ότι όλες οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί, εκτός από τις αμαρτίες που είχαν να κάνουν με τη χειροτονία ιερέων...

έτσι είναι προφανές πόσο σοβαρή αμαρτία είναι να χειροτονεί κάποιος στην ιερωσύνη άνθρωπο που είναι ανάξιος. 

Ο άγιος έπεσε πάλι στην προσευχή μέχρι που πληροφορήθηκε ότι ακόμη και αυτές οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί. Ο Άγιος Λέων παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο το έτος 461 μ.Χ.  ~ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σχόλιο Π. κοινωνίας: Oσο για το τι μπορούν πραγματικά να κάνουν, ακόμη και σήμερα, 40 ημέρες έκτακτου πνευματικού αγώνος και νηστείας, δείτε και:

  Η πνευματική αναζήτηση ενός σύγχρονου Έλληνα

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Αναθρέψτε τα παιδιά σας Επαναστάτες... ~ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική».

~ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

*Η Εκκλησία του Χριστού από την αρχή φέρει επαναστατικό χαρακτήρα.

*Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή... 

Πήγε πέρα και βαθύτερα απ’ όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα. Δεν βιαζόταν να δει γρήγορα την επιτυχία του έργου Του· Του αρκούσε η πίστη Του στην επιτυχία.

«Επαναστατήστε πρώτα εναντίων του εαυτού σας και ύστερα ενάντια στον κόσμο» – αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να βγει από το κύριο κήρυγμα του Χριστού. Τούτο ήταν το εργαλείο για λάξευμα και για λείανση...

*Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης!

Ο Χριστός είναι το υπόδειγμα της Xριστιανικής αγωγής.

*Επαναστατήστε πρώτα εναντίον του εαυτού σας, των παθών σας, και στη συνέχεια εναντίον της κακίας που υπάρχει γύρω σας, και μέσα στον κόσμο... 

Αναθρέψτε τα παιδιά σας με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά να επαναστατούν ενάντια στην κακία, και τότε θα έχετε καταφέρει να τους δώσετε σωστή αγωγή... 

~ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

(Μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο

 του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«Αργά βαδίζει ο Χριστός», και το κεφάλαιο 

«Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική».)

Αὐτά εἶχα νά πῶ στήν ἀγάπη σας...

Αὐτὴ εἶνε ἡ θρησκεία μας! Παίρνει τὸ κοράκι καὶ τὸ κάνει περιστέρι, παίρνει τὴ μοιχαλίδα καὶ τὴν κάνει ἀπόστολο, παίρνει τὸ λῃστὴ καὶ τὸν κάνει ἅγιο. Μεγάλη ἡ δύναμις τῆς μετανοίας. Γι’ αὐτὸ δὲ θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς ἐπειδὴ ἁμαρτάνουμε· θὰ μᾶς δικάσῃ ἐπειδὴ δὲν μετανοοῦμε...

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ σὲ μετάνοια ὅλους. Παπᾶδες, δεσποτάδες, πατριαρχάδες, μικροὶ καὶ μεγάλοι, δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί, περιμένει νὰ ἐπιστρέψουμε κοντά του, διότι πλησιάζει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου... 

 Αὐτὰ εἶχα νὰ πῶ στὴν ἀγάπη σας.

∽ Μητρ. Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

Πρός τον Αρχ. Ιερώνυμο για το γάµο των οµοφυλοφίλων ~ Αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ 

- ΙΕΡΟΚΗΡΥΞ Ι. Μ. ΠΑΤΡΩΝ - Δρ. ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ 

ΠΡΟΣ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΘΕΜΑ: «ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΕΚΝΟΘΕΣΙΑ ΥΠ᾽ ΑΥΤΩΝ»

Mακαριώτατε,

Ἔλαβα γνώση τῆς συνεντεύξεως, τὴν ὁποία δώσατε στὸν τηλεοπτικὸ σταθµὸ Ant1 στὶς 15-12-23. Ἐκεῖ, σὲ σχετικὴ ἐρώτηση ἐξ ἀφορµῆς τοῦ προτεινοµένου πρὸς ψήφιση στὴν Βουλὴ σχετικοῦ ἐπαίσχυντου νοµοσχεδίου γιὰ τὸ θέµα τοῦ γάµου τῶν ὁµοφυλοφίλων καὶ τῆς τεκνοθεσίας ὑπ᾽ αὐτῶν, δὲν ἄκουσα ἐκ µέρους Σας ἀπάντηση Θεολογική, Κανονική, Ἐκκλησιαστική. Εἴπατε ὅτι «πιστεύουµε στὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ζῇ ὅπως ἐπιθυµῇ ὁ ἴδιος». 

Ὅµως, Ἐσεῖς, ὡς Ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης, ἔπρεπε νὰ δώσετε ἐκκλησιαστικὴ καὶ Κανονικο-πατερικὴ ἀπάντηση.

Φυσικὰ καὶ πιστεύουµε ὅλοι στὴν ἐλευθερία, τὴν ὁποία ἔλαβε ἀπὸ τὸν Δηµιουργό του Θεὸ ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἐλευθερία πρέπει νὰ εὑρίσκεται ἐν τῷ Θεῷ, ὥστε νὰ µὴν διαστρέφεται ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ µὴν ὑποδουλώνεται στὰ πάθη του. «Τῇ ἐλευθερίᾳ ἡµᾶς Χριστὸς ἠλευθέρωσεν· στήκετε οὖν καὶ µὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5, 1). «Μὴ ὡς ἐπικάλυµµα ἔχοντες τῆς κακίας τὴν ἐλευθερίαν, ἀλλ᾽ ὡς θεοῦ δοῦλοι» (Α´ Πέτρ. 2, 16) νὰ πορευώµεθα στὴν ζωή µας.

Ἡ ἐλευθερία ἄνευ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ὑπακοῆς στὶς ἐντολές Του ἔχει ὡς ἀποτέλεσµα νὰ ὑπηρετῇ ὁ ἄνθρωπος τὰ ἔργα τῆς σαρκὸς «ἅτινά ἐστιν πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρµακεία, ἔχθραι, ἔρις, ζῆλος, θυµοί, ἐριθείαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, µέθαι, κῶµοι, καὶ τὰ ὅµοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑµῖν καθὼς προεῖπον ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν θεοῦ οὐ κληρονοµήσουσιν» (Γαλ. 5, 19-21).

Ὅπως, λοιπόν, Μακαριώτατε, ὀφείλουµε νὰ ὁµιλήσουµε ἐν ἀληθείᾳ στὸν λαὸ γιὰ ὅλα τὰ ἀνωτέρω πάθη,

τοιουτοτρόπως πρέπει νὰ ὁµολογήσουµε τὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ τὸ πάθος τῆς ὁµοφυλοφιλίας. 

Στὴν Γένεση στὸ ΙΗ´καὶ στὸ ΙΘ´ κεφάλαιο ἀναφέρεται τὸ γεγονὸς τῆς ὁµοφυλοφιλίας - ἀρσενοκοιτίας, ἡ ὁποία εἶχε καταστῆ µάστιγα στὶς πόλεις τῶν Σοδόµων καὶ τῆς Γοµόρρας, ἐξ οὗ καὶ ἡ ὀνοµασία τῆς πράξεως αὐτῆς,

«Σοδοµιτισµός». Ἐκεῖ συναντοῦµε τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἔναντι αὐτῆς τῆς θανασίµου ἁµαρτίας. Τὸ ἀποτέλεσµα δὲ αὐτῆς τῆς θεϊκῆς ὀργῆς ἦταν «θεῖον καὶ πῦρ παρὰ κυρίου ἐκ τοῦ οὐρανοῦ», τὸ ὁποῖο «κατέστρεψεν τὰς πόλεις ταύτας καὶ πᾶσαν τὴν περίοικον καὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσιν καὶ πάντα τὰ ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γῆς» (Γεν. 19, 25).

Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἐπαναλαµβάνεται τὸ γεγονὸς ἀπὸ τὰ Ἴδια τὰ χείλη τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου: «ἔβρεξεν πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν πάντας» (Λουκ. 17, 29). 

Ἐνῶ ἡ τελικὴ ἀπώλεια τῶν διαπραξάντων αὐτὴν τὴν ἁµαρτία ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὸ ἀψευδὲς στόµα τοῦ Κυρίου µας πολλάκις (βλ. Ματθ. 10, 15. 11, 23-24. Λουκ. 10, 12). Γι᾽ αὐτὸ καὶ διαβάζουµε στὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, τὴν ὁποία ἀποστέλλει στοὺς Κορινθίους, τὰ ἑξῆς: 

«Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε µοιχοὶ οὔτε µαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε κλέπται οὔτε πλεονέκται, οὐ µέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν θεοῦ κληρονοµήσουσιν» (Α´ Κορ. 6, 9). Στὴν δὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν µαθητή του Τιµόθεο γράφει: «[...]ἀρσενοκοίταις, [...] καὶ εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται» (Α´ Τιµ. 1, 10).

Ὡς ἐκ τῶν ἀνωτέρω, ἡ ἀρσενοκοιτία κολάζεται ὡς παρὰ φύσιν ἀσέλγεια καὶ ὡς ἀδίκηµα καὶ ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας µας. Ὁ Ζ´ κανόνας τοῦ Μ. Βασιλείου, ὁ ὁποῖος ἐπικυρώθηκε ἀπὸ τὸν Β´ τῆς Πενθέκτης Οἰκουµενικῆς Συνόδου, διαλαµβάνει τὰ ἑξῆς: «Ἀῤῥενοφθόροι καὶ ζωοφθόροι καὶ φονεῖς καὶ φαρµακοὶ καὶ µοιχοὶ καὶ εἰδωλολάτραι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσὶν ἠξιωµένοι (Βλ. ΞΒ´τοῦ ἰδίου καὶ Δ´ Γρηγ. Νύσ.).

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ προαναφερθέντα, οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας µας σὲ πολλὰ σηµεῖα τῆς διδασκαλίας τους κατακεραυνώνουν τὴν πράξη αὐτὴ καὶ καταδικάζουν τοὺς ἁµαρτάνοντας, ἐὰν δὲν µετανοήσουν.

Ἀνέκαθεν, ἡ ὁµοφυλοφιλία ἀντιµετωπιζόταν ὡς ἀφύσικο, ἀντιανθρώπινο καὶ ἀντικοινωνικὸ φαινόµενο. Στὴν σύγχρονη ἐποχή, ὅπου τὰ πάντα γκρεµίζονται καὶ ἐπικρατεῖ σύγχυση παντοῦ, φθάσαµε στὸ σηµεῖο νὰ ἀποδεχώµεθα καὶ νὰ παρουσιάζουµε ὡς φυσικὸ καὶ φυσιολογικὸ φαινόµενο τὴν ὁµοφυλοφιλία. Καὶ ὄχι µόνον αὐτό, ἀλλὰ νὰ ὁµιλοῦµε στὸ Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ Ἔθνος καὶ νὰ συζητῆται στὸ Κοινοβούλιο –ἄκουσον, ἄκουσον !!!– νὰ νοµοθετηθῆ ὁ γάµος τῶν ὁµοφυλοφίλων καὶ ἡ τεκνοθεσία ὑπ᾽ αὐτῶν! Παραβλέπουν –ἀκόµα καὶ πολλοὶ θεολόγοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί– αὐτὸ τὸ ὁποῖο µᾶς λέγει ἡ θεόπνευστος Ἁγία Γραφὴ στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως «ᾗ ἡµέρᾳ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν Ἀδάµ, κατ᾽ εἰκόνα θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν· ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς καὶ εὐλόγησεν αὐτούς» (Γεν. 5, 1-2).

Τὸ νὰ συζητοῦµε, βεβαίως, γιὰ τεκνοθεσία ἀπὸ ὁµόφυλα ζευγάρια εἶναι ἔξω ἀπὸ κάθε νοµιµότητα Ἁγιογραφική, Ἁγιοπατερικὴ καὶ ἐπιστηµονική. Ἀλλά, γιὰ νὰ ἔχῃ ὑπόσταση ἡ παραπάνω θέση, Μακαριώτατε, πρέπει πρῶτα νὰ καταδικασθῇ ἡ ὁµοφυλοφιλία, κάτι ποὺ δὲν τὸ πράξατε.

Ὅπως ἀντιλαµβανόµεθα, ἡ ὁµοφυλοφιλία δὲν δύναται νὰ δικαιωθῇ ἀπὸ καµµία ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία, ἀλλὰ πιστεύουµε οὔτε καὶ ἀπὸ κανέναν λογικῶς καὶ φυσιολογικῶς σκεπτόµενο ἄνθρωπο. Ἐὰν ὑπάρχῃ σωµατικὴ βλάβη, πρέπει νὰ ἐπεµβαίνῃ ὁ ἰατρός. Ἐὰν εἶναι κληρονοµικὴ ροπὴ ἢ µᾶλλον κακὴ συνήθεια, πρέπει νὰ ὑπάρχῃ σκληρὸς ἐκκλησιαστικὸς – πνευµατικὸς ἀγώνας ἀπὸ τὸν πάσχοντα, ὥστε µὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸ ξεπεράση.

Μακαριώτατε, σὲ αὐτὲς τὶς δύσκολες ἀπὸ πάσης πλευρᾶς ἡµέρες ποὺ διερχόµεθα, πρέπει Ἐσεῖς προσωπικῶς καὶ ὅλοι οἱ Θεολόγοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, νὰ κηρύσσουµε τὴν ἀλήθεια ἀλώβητη ἐπὶ τοῦ θέµατος αὐτοῦ, ὥστε ὁ λαὸς νὰ πληροφορῆται καὶ νὰ πορεύεται ὀρθά, ἀλλὰ καὶ τὴν δικαία ὀργὴ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποµακρύνουµε.

Μετὰ βαθυτάτου σεβασµοῦ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΙΕΡΟΚΗΡΥΞ Ι. Μ. ΠΑΤΡΩΝ - Δρ. ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

πηγή: aktines.blogspot.com

Η Θεολογία του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. ~ Μητρ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία †

Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας †

(…) ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου, ἐπισκόπου Ἀντιοχείας.

Λέγεται «θεοφόρος» ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός, ἐπειδή, κατά τήν παράδοση, αὐτό ἦταν τό παιδί ἐκεῖνο πού διαβάζουμε στά Εὐαγγέλια ὅτι τό πῆρε ὁ Χριστός καί τό ἔστησε στό μέσον τῶν μαθητῶν του καί εἶπε: «Ἐάν δέν στραφῆτε νά γίνετε σάν τά παιδιά, δέν θά εἰσέλθετε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. 18,1-3). Ἐπειδή λοιπόν τόν ἅγιο τόν ἔφερε ὁ Χριστός στά χέρια Του ἀπό παιδί, γι᾽ αὐτό καί λέγεται θεοφόρος. Γιά τόν βίο του δέν ξέρουμε πολλά. 

Ξέρουμε ὅμως ὅτι ἔδωσε δυνατή μαρτυρία γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ στόν αὐτοκράτορα Τραϊανό. Καί γι᾽ αὐτή του τήν μαρτυρία ὁδηγήθηκε δεμένος ἀπό φρουρά στρατιωτῶν ἀπό τήν Ἀντιόχεια μέχρι τήν Ρώμη, γιά νά φαγωθεῖ ἀπό τά θηρία. Στήν πορεία του ἀπό τήν Ἀντιόχεια μέχρι τήν Ρώμη ἔγραψε ἑπτά ἐπιστολές, περίφημες ἐπιστολές, πού ἔχουν πολύ ὡραία θεολογική διδασκαλία. Αὐτή τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου θέλω, ἀγαπητοί μου, μέ λίγα λόγια νά σᾶς πῶ στό σημερινό μου κήρυγμα.

Στά χρόνια τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου ὑπῆρχε μία μεγάλη αἵρεση, ἡ αἵρεση τῶν Δοκητῶν. Αὐτοί ἔλεγαν ὅτι δέν σαρκώθηκε πραγματικά ὁ Χριστός, ὅτι δέν ἔλαβε πραγματικό ἀνθρώπινο σῶμα, ἀλλά φανταστικό. Καί ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἄν καί ἦταν πολύ γλυκός καί ἐκφραζόταν πολύ ταπεινά, ὅμως γιά τούς αἱρετικούς αὐτούς ἐκφράζεται μέ πολύ καυτές ἐκφράσεις...

Τούς λέει «λύκους μέ σχῆμα προβάτου», τούς λέει «κακά βότανα», «σπέρμα τοῦ πονηροῦ» καί «ἀνθρωπόμορφα θηρία». Πραγματικά τέτοιοι ἦταν οἱ Δοκῆτες καί τέτοιοι εἶναι οἱ αἱρετικοί ὅλων τῶν αἰώνων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί οἱ Παπικοί. Καί ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν πρέπει νά ἐκφραζόμαστε δυναμικά, ὅπως τέτοιο παράδειγμα μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καί ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πολύ νά προσέχουμε ἀπό τούς αἱρετικούς, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, γιατί μιλᾶνε μέ δόλιο τρόπο. 

Τό πικρό δηλητήριό τους, λέει, τό κερνᾶνε μέ μέλι καί ἔτσι παραπλανῶνται οἱ ἀμαθεῖς καί παρασύρονται στήν πλάνη (βλ. Τραλ. 6). Κατά τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀντίθετα μέ αὐτό πού ἔλεγαν οἱ αἱρετικοί Δοκῆτες, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος σαρκωθείς στήν ἁγιασμένη Κοιλία τῆς Παναγίας Θεοτόκου. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος στίς ἐπιστολές του (βλ. Ἐφεσ. 7,2) ὀνομάζει τόν Ἰησοῦ Χριστό καί «ἐκ Θεοῦ» καί «ἐκ Μαρίας» γεννηθέντα. Τόν ὀνομάζει καί «ἀπαθῆ» καί «παθητό». «Ἀπαθής», γιατί ἦταν Θεός καί «παθητός», γιατί ἦταν ἄνθρωπος.

Ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι πραγματικά Θεός καί πραγματικά ἄνθρωπος, μέ μία λέξη Θεάνθρωπος, αὐτό πού κοινωνᾶμε στήν Θεία Λειτουργία εἶναι πραγματικά «ἡ Σάρκα τοῦ Χριστοῦ πού ἔπαθε» (Σμυρν. 7,1), εἶναι αὐτό τό Ἴδιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού χύθηκε στόν Γολγοθᾶ τήν Μεγάλη Παρασκευή. 

Γιά τήν Θεία Κοινωνία λέγει πολύ ὡραῖες ἐκφράσεις ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἀδελφοί. Λέει ὅτι εἶναι «φάρμακο ἀθανασίας», «ἀντίδοτο τοῦ μή ἀποθανεῖν». Αὐτό σημαίνει ὅτι γιά τίς ἁμαρτίες πού κάνουμε καί οἱ ὁποῖες μᾶς φέρνουν τόν θάνατο τῆς ψυχῆς μας, γιά «ἀντίδοτο» νά μήν πεθάνουμε, πρέπει νά κοινωνᾶμε στήν Θεία Λειτουργία τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἱερέας, ὅταν κοινωνάει τόν πιστό, τοῦ λέγει: «Εἰς ζωήν αἰώνιον καί ἀθάνατον». Γι᾽ αὐτούς πού κοινωνᾶνε μέ καθαρή τήν καρδιά, λέει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ὅτι γίνονται «θεοφόροι», «χριστοφόροι», «ναοφόροι» καί «ἁγιοφόροι» (Ἐφεσ. 9,2)!

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος εἶναι ὁ πρῶτος πού ὀνόμασε τήν Ἐκκλησία μας «Καθολική» (Σμυρν. 8,2), τήν δέ ὀνομασία αὐτή ἀκοῦμε στό Πιστεύω μας, ὅταν λέμε «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ὥστε λοιπόν δέν εἶναι Καθολικοί οἱ Παπικοί, ὅπως θέλουν νά λέγονται, ἐπειδή ἔχουν κοσμικές ἐπιδιώξεις νά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ, ἀλλά ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι, εἴμαστε τά πραγματικά μέλη τῆς πραγματικῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. 

– Ἀλλά τί εἶναι Ἐκκλησία, ἀδελφοί μου; Γιά τήν Ἐκκλησία ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος λέγει ὅτι εἶναι «τό θυσιαστήριο» (Ἐφεσ. 5,10. Τραλ. 7,2), δηλαδή ἡ Ἁγία Τράπεζα, δηλαδή ἡ Θεία Λειτουργία, πού γίνεται ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα. Ὥστε λοιπόν στήν Θεία Λειτουργία λαμβάνουμε τήν οὐσιαστική ἔννοια τοῦ τί εἶναι Ἐκκλησία. Καί λέγω τώρα: Ἀφοῦ μέ τούς Παπικούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε μαζί τήν Θεία Λειτουργία, δέν συνιστοῦν αὐτοί οἱ Παπικοί Ἐκκλησία. 

Ἐκκλησία εἴμαστε μόνο ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, γι᾽ αὐτό καί λέμε «Εἰς ΜΙΑΝ, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ὁ ὅρος ὅμως καί ἡ προϋπόθεση, κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο, ὅτι ἀνήκει κάποιος στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἡ ἑνότητά του μέ τόν Ἐπίσκοπο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, στήν ὁποία ἀνήκει αὐτός (Σμυρν. 8,1. 9,1. Φιλαδ. 3,2).

Τέλος, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος δίνει μιά ὡραία ἑρμηνεία γιά τήν μνηστεία τῆς Παρθένου Παναγίας μέ τόν Ἰωσήφ, πού θέλω νά σᾶς τήν πῶ, ἀγαπητοί μου. Γιατί ἐμνηστεύθη τόν Ἰωσήφ ἡ Παναγία μας, ἀφοῦ ὡς σκοπό εἶχε τήν παρθενία; 

Αὐτό, λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἔγινε κατά τό σοφό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀπατηθεῖ ὁ Διάβολος. Γιατί ὁ Διάβολος ἄκουσε τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐου, ὅτι ὁ Μεσσίας θά γεννηθεῖ ἀπό παρθένο (βλ. Ἠσ. 7,14). Δέν εἶχε ὅμως συμφέρον ὁ τρισκατάρατος Διάβολος νά γεννηθεῖ ὁ Μεσσίας, ἐπειδή θά τοῦ κατέλυε τά ἔργα του (βλ. Α´ Ἰωάν. 3,8). Γι᾽ αὐτό καί βάλθηκε, ὅπως τό λέμε, νά μολύνονται οἱ γυναῖκες ἤ νά ὑπανδρεύονται, ὥστε νά μήν ὑπάρχει παρθένα γυναίκα νά γεννήσει τόν Μεσσία.

Ἔτσι, ὅταν ἐμνηστεύθη ἡ Παρθένος Μαρία τόν Ἰωσήφ, ὁ Διάβολος ἐνόμισε ὅτι οὔτε καί Αὐτή θά εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Μεσσίου, ἀφοῦ ἐμνηστεύθη. Τήν ἔπαθε ὁ «μπατίστας»! Ὅπως αὐτός ἀπάτησε τούς Πρωτοπλάστους καί τούς παρέσυρε νά φᾶνε τόν ἀπηγορευμένο καρπό, ἔτσι ἀπατήθηκε καί ὁ ἴδιος τώρα! Καί τήν ἴδια ἀπάτη τήν ἔπαθε καί στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος μιλάει γιά τρία «μυστήρια κραυγῆς», τήν παρθενία τῆς Παναγίας, τόν τοκετό Της καί τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα «ἐν ἡσυχίᾳ Θεοῦ ἐπράχθη» (βλ. Ἐφεσ. 19,1)!

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας, “ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ”, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2011, αριθ. 54, σ. 260 κ.ε. Πηγή: inaa.gr

"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith ~ Protopresbyter Fr. George D. Metallinos †

"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith

by Fr. George D. Metallinos

Professor Emeritus, f. Dean of the Athens University School of Theology

CONTENTS

(Clik to read)

Preface

Introduction: Christianity as a Church throughout History

1. The Redemptive dialogue between the Created and the Uncreated in History

2. Jesus Christ: The Light and the Hope of the World

3. Orthodoxy as Therapy

4. From Water and Spirit

5. Orthodoxy’s Worship

6. The Importance of Hesychasm in the History of Orthodoxy

7. In Prayer and Fasting

8. Philokalian (Patristic) distinction between “Orthodoxy” and “Heresy”

9. Paradise and Hell in the Orthodox Tradition

10. Orthodoxy and Sociopolitical “Deaconship”

11. Faith and Science in Orthodox Gnosiology

12. Synods of the Orthodox Church

Orthodoxy's Worship By Protopresbyter George Metallinos

1. Christian Worship

2. Liturgical Order and Historical Evolution

3. The worshipping community

4. “Churchifying” the media

5. Liturgical Theology

6. The Liturgy

7. The sanctification of the entire world

8. Worship and Spiritual Life

9. The Liturgy after the Liturgy

Bibliographical Notes

(post by o-nekros.blogspot.com)

For the book clik  here