«Ἡ συντροφιά μέ τούς αἱρετικούς μπορεῖ νά μᾶς δηλητηριάσει καί νά μᾶς θανατώσει πνευματικά...»

Ἀν εἴμαστε πνευματικὰ ἀδύναμοι καὶ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου μᾶς ἐπηρεάζει ἀρνητικά, τότε πρέπει νὰ μὴ τὸν κατηγοροῦμε, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποφεύγουμε καὶ νὰ μὴν ἔχουμε μαζί του συναναστροφὲς καὶ συνέπειες... 

Καὶ ἂν εἶναι αἱρετικὸς τότε νὰ τὸν ἀποφεύγουμε τελείως καὶ νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε... 

Γιατί ἡ συντροφιὰ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἐπικίνδυνη, μπορεῖ νὰ μᾶς δηλητηριάσει καὶ νὰ μᾶς θανατώσει πνευματικά...

~ Άγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης

orthodoxia-ellhnismos.gr

Ὑπάρχει ἕνα κίνημα πού λέγεται «Οἰκουμενισμός». ~ Μητροπολίτης Γόρτυνος, Ἰερεμίας †

Ὑπάρχει ἕνα κίνημα πού λέγεται «Οἰκουμενισμός». Πρόσεχε μή σέ πλανήσει τό δόλιο αὐτό κίνημα. Εἶναι μιά μεγάλη αἵρεση, εἶναι «παναίρεση». Ἡ αἵρεση αὐτή θέλει νά ἑνώσει τήν ἀλήθεια τῆς πίστης μας μέ τά ψέματα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, γιά ἀγάπη τάχα, γιά ἑνότητα τάχα...

Ἀλλά, ὅπως τό καταλαβαίνεις, δέν μπορεῖ τό ψέμα νά ἑνωθεῖ μέ τήν ἀλήθεια, οὔτε τό φῶς νά ἑνωθεῖ μέ τό σκοτάδι...

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Ἰερεμίας

Πηγή: impantokratoros.gr

Κονίτσης Ἀνδρέας γιά ἑορτασμό Πάσχα 2025: «Εἶναι ἀδύνατον οἱ αἱρετικοί νά γιορτάζουν μέ τούς Ὀρθοδόξους!»

«Εἶναι ἀδύνατον οἱ αἱρετικοί, νά γιορτάζουν

 μέ τούς Ὀρθοδόξους!»

Κονίτσης Ἀνδρέας γιά ἑορτασμό Πάσχα 2025

Τὴν 9η Νοεμβρίου 2024 στὸν Ἱερὸ Προσκυνηματικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὴν Κόνιτσα, πραγματοποιήθηκε Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αὐλῶνος Χριστόδουλο (τὸν ἀπὸ Κορυτσᾶς).

Τὸν θεῖο λόγο κήρυξε ὁ οἰκεῖος Ἱεράρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς κ. Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ καλωσόρισε τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αὐλῶνος, εἶπε:

«Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ. Ἡ φήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἔχει περάσει τὰ ὅρια τῆς Ἑλλάδος. Θὰ ἔλεγε κανείς, ὅτι εἶναι παγκόσμιος Ἅγιος, παντοῦ τὸν τιμοῦν. Καὶ στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Αὐστραλία καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς τοῦ κόσμου. Τὸ πρᾶγμα ἔχει τὴν ἐξήγησή του. Τὸν τιμοῦν πρῶτον γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του. Παρ' ὅτι κύκλοι τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ὅταν ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ, τὸν συκοφάντησαν μὲ τὶς ἐλεεινότερες συκοφαντίες, ὅμως αὐτὰ δὲν "ἔπιασαν". Γιὰ λίγο διάστημα φάνηκε νὰ κυριαρχοῦν, ἀλλὰ μετὰ ὅμως ἐφάνηκε ἡ ἁγιότητα τοῦ Ἁγίου, τὴν ὁποία λίγα χρόνια πρωτύτερα, ἂν θυμᾶστε κάποιοι ἀπὸ ἐσᾶς, ὁ Μακαριστὸς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Πέτρος ὁ Ζ΄, μὲ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου, ἀποκατέστησε τὴν φήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Καὶ ἦρθε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, πῆγε στὴν Αἴγινα, ἔκανε εἰδικὴ δέηση καὶ ἔδωσε ἕνα ἔγγραφο ἐπίσημο τοῦ Πατριαρχείου, ἀναγνωρίζοντας τὴν ἁγιότητα τοῦ Νεκταρίου.

Ὁ δεύτερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο εἶναι γνωστὸς ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, εἶναι τὰ πολλὰ θαύματά του. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ σᾶς πῶ μόνο. Κάποια μέρα πῆγαν ἐκεῖ στὸ Μοναστήρι, τὸ ὁποῖο εἶχε ἱδρύσει ὁ ἴδιος στὴν Αἴγινα, μιὰ ὁμάδα ἀπὸ ψαρᾶδες τῆς περιοχῆς καὶ τοῦ εἶπαν ὅτι τὰ σκυλόψαρα, μικροὶ καρχαρίες δηλαδὴ εἶναι αὐτά, ἔσκιζαν τὰ δίχτυα τους καὶ ἔτρωγαν τὰ ψάρια ποὺ ἦταν μέσα, ὁπότε δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν τίποτε. Τὸν παρεκάλεσαν λοιπόν, νὰ κάνει κάτι ὥστε νὰ σταματήσει αὐτὸ τὸ κακό. Καὶ πράγματι, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος προσευχήθηκε θερμὰ καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα σταμάτησε τὸ κακό, δὲν ξαναφάνηκαν τὰ σκυλόψαρα.

Καὶ πόσες φορὲς ποὺ τὸ Μοναστήρι βρέθηκε σὲ ἔνδεια, δὲν εἶχαν τρόφιμα ἢ ἄλλα ἀπαραίτητα εἴδη, μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου, ἤρχοντο αὐτὰ στὸ Μοναστήρι καὶ ἐπορεύοντο οἱ Μοναχὲς ποὺ ἦταν ἐκεῖ. Πάρα πολλὰ θαύματα. Εἶναι λοιπὸν κι αὐτὸ μιὰ αἰτία τοῦ παγκοσμίου θαυμασμοῦ τὸν ὁποῖο ἔχει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος.

Καὶ τὸ τρίτον εἶναι ὅτι μᾶς ἔχει ἀφήσει πολλὰ καὶ σπουδαῖα συγγράμματα. Σὲ μερικὰ ἐξ αὐτῶν, λέει νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἑτεροδόξους, δηλαδὴ τοὺς Παπικούς, τοὺς Προτεστάντες, τοὺς Ἀγγλικανοὺς καὶ οὔτω καθεξής, ἀλλὰ χωρὶς ἔκπτωση ὅμως ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα. Ἄλλο ἡ ἀγάπη καὶ ἄλλο ἡ ἐμμονὴ στὰ διδάγματα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τοὺς τελευταίους καιροὺς ὅμως, οἱ οἰκουμενιστές, αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ θέλουν νὰ γίνει μία ψευδὴς ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς ἀποσχισθέντες Παπικοὺς καὶ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς, εἶναι σὰν νὰ λένε ὅτι θὰ κρατήσετε ἐσεῖς τὰ δικά σας, θὰ ἔχουμε κι ἐμεῖς τὰ δικά μας καὶ θὰ εἴμαστε ἀγαπημένοι. 

Αὐτὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη πλάνη. Καὶ χρειάζεται ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νὰ καταλάβουμε ὅτι θὰ ἀγαπᾶμε μέν, γιατί ἂν δὲν ἀγαπᾶμε δὲν εἴμαστε Χριστιανοί, ἀλλὰ δὲν θὰ κάνουμε καμμία ἔκπτωση στὶς διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία καὶ μοναδική. 

Ἂν θέλουν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ μετανοήσουν, νὰ ὁμολογήσουν τὰ σφάλματά τους καὶ νὰ ἔρθουν μετὰ χαρᾶς.

Ὅλα αὐτὰ τώρα σᾶς τὰ εἶπα γιατί τοὺς τελευταίους καιροὺς ὑπάρχει μία ἀναταραχὴ στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ ἀναταραχὴ αὐτὴ προῆλθε ἀπὸ μία δήλωση ποὺ ἔκανε ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι τὸ 2025, τὴν ἑπομένη δηλαδὴ χρονιά, ποὺ συμπίπτει ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Παπικούς, θὰ γίνει ἕνας κοινὸς ἑορτασμός, ἀλλὰ τί θὰ εἶναι αὐτὸς ὁ κοινὸς ἑορτασμός; 

Μποροῦν, δηλαδή, οἱ αἱρετικοὶ νὰ γιορτάζουν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους; Εἶναι δυνατὸν αὐτὸ νὰ γίνει; Εἶναι ἀδύνατον. 

Καὶ φοβοῦμαι ὅτι θὰ ἔχουμε δύσκολες ἐξελίξεις, γι΄αυτό σᾶς ἐνημερώνω, νὰ ξέρετε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία. Δὲν εἴπαμε πρωτύτερα στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως "εἰς μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν"; Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία.

Νὰ μένουμε λοιπὸν σταθεροί, νὰ μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὶς ἀγαπολογίες ποὺ διαδίδουν διάφοροι, κατὰ κανόνα ἄσχετοι. Διαδίδουν καὶ λένε ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγάπη... Ἀγάπη ναί, ἀλλὰ ὄχι ἐπαναλαμβάνω ἔκπτωση ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα.

Νὰ εἴμαστε λοιπόν, σταθεροί, ἀκλόνητοι, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, μὲ τὶς εὐχὲς καὶ τὶς πρεσβεῖες τοῦ Ὁποίου, εἴθε ὁ Κύριός μας νὰ διαφυλάττει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του καὶ ὅλους μας νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γιατί, ξέρετε ἡ Ἐκκλησία, δὲν εἶναι ἕνας ὀργανισμὸς ποὺ μπορεῖ νὰ διεκπεραιώνει διάφορα ζητήματα πολιτικῆς, ὄχι. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεόσδοτος ὀργανισμὸς ποὺ ἀποβλέπει νὰ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴν σωτηρία. Αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμὸς τῆς Ἐκκλησίας.

Νὰ εὔχεστε λοιπόν, κι ἐγὼ ὅσο μοῦ δίνει χρόνο ὁ Θεός, νὰ μένω ἀκλόνητος στὶς ἐπάλξεις τῆς Ἐκκλησίας, τὸ εὔχομαι κι ἐγὼ γιὰ ἐσᾶς. Καὶ εἴθε ὅλοι νὰ συναντηθοῦμε στὴν χαρὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν».

«Εἶναι ἀδύνατον οἱ αἱρετικοί, νά γιορτάζουν

 μέ τούς Ὀρθοδόξους!»

~Μητροπολίτης Κονίτσης Ἀνδρέας 

Πηγή: aktines.blogspot.com δείτε σχετικά και:

''Όσοι ομιλούν για “ένωση Εκκλησιών”, δεν γνωρίζουν...'' 

~ Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο Άγιος με έσπρωξε και μου είπε: «Πώς εσύ, αιρετική, με πλησιάζεις;» 

~ Θαύμα Οσίου Παταπίου σε καθολική...

Δέν μπορεῖς νά εἴπης εἰς τούς Παπικούς, ὅτι ἔχουν Χάριν καί Μυστήρια. 

~ Ἅγιος Πορφύριος

Απώλεσαν την χάρη του Αγίου Πνεύματος οι αιρετικοί 

και οι σχισματικοί ~ Μέγας Βασίλειος

Λέγουν να ενωθούμε οι Ορθόδοξοι με τους Ρωμαιο­καθολικούς 

~ Άγιος γερ. Εφραίμ της Αριζόνα

«Ἡ ἕνωσις (μέ τους Παπικούς) εἶναι ἀδύνατος»!

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός.

Kαρακάλλου Φιλόθεος: Οι πιστοί να μην δεχτούν κοινό Πάσχα με τούς Παπικούς, θα γιορτάζουν με το κανονικό το Ορθόδοξο!

 ''Όλοι φροντίζουν, μικροί, ''μεγάλοι'' και κράτη..

να γίνει μία θρησκεία!'' ~ Άγιος Πορφύριος Kαυσοκαλυβίτης

«Η παρά των αιρετικών κοινωνία...»

~ Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Oἱ παπικoί ἔχασαν τήν χάρη τoῦ Ἁγίoυ Πνεύματος. 

~ Ἅγιoς Συμεών, ὁ Μυσταγωγός

Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν: «Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, να κάνουμε μία θρησκεία!» ~ Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Περί της λεγόμενης «Μυστηριακής Διακοινωνίας» (Intercommunio)

Είναι δυνατό να γίνουμε θύματα πνευματικής πλάνης 

~ Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

''Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει..'' ~ Πρωτ. Γεώργιος Φλωρόφσκυ †

Αφέλεια ή Προδοσία η ένωση με τους Παπικούς; 

~ π. Γεώργιος Μεταλληνός †

''Εάν Πατριάρχης ή Επίσκοπος ή Μητροπολίτης είναι αιρετικός και την αίρεσί του κηρύττει...'' ~ Εξήγηση απο τον μακαριστό

 π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο.

Χαρισματικές μορφές της Ορθοδοξίας για τούς Καθολικούς.

Η ένωσις των ''Εκκλησιών'' ~ Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Πατέρας της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου ~ π. Γεωργίου Μεταλληνού

Άγιος Γρηγόριος o Παλαμάς 

Πατέρας της Θ΄ Οικουμενικής Συνόδου

~ π. Γεωργίου Μεταλληνού

Η Σύνοδος του 1368, η οποία διακήρυξε εις τον κόσμο την αγιότητα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά,… μετέφερε τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά εις την Β΄ Κυριακή των Νηστειών.

Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1296 και σπούδασε φιλοσοφία, κυρίως αριστοτελική, σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν έδινε δεκαεξαετής τις εξετάσεις του εις το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, ο μεγάλος λόγιος ο Θεόδωρος Μετοχίτης ενθουσιασμένος να του πει: «Παιδί μου, ούτε ο ίδιος ο Αριστοτέλης θα μπορούσε να εκφραστεί κατά καλύτερο τρόπο».

Θεολογία ο Άγιος Γρηγόριος εσπούδασε εις την Θεολογική Σχολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μέσα στο μοναστήρι ο Άγιος Γρηγόριος έγινε Θεολόγος. Μέσα από την άσκηση και την πνευματική ζωή. Πέντε ημέρες της εβδομάδος ήταν απομονωμένος εις την αναχωρητική άσκηση, και δύο ημέρες κατέβαινε να μετάσχει δηλαδή στην εν Αγίω Πνεύματι ζωή των συμμοναστών του.

Ο Άγιος Γρηγόριος αναδείχθηκε σε μέγα Θεολόγο της Εκκλησίας, διότι είχε τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Ήταν ο Θεολόγος της ασκήσεως, της μετανοίας, και όχι ο Θεολόγος των πτυχίων και των πανεπιστημιακών τίτλων. Επιτρέψτε μου να το πω… όσα πτυχία και να έχουμε δεν μας καταξιώνουν ως Θεολόγους. Με τη Χάρη του Θεού έχω πέντε πανεπιστημιακά διπλώματα, τρία πτυχία και δύο «Ντοκτορά», διδακτορικούς τίτλους, διδακτορικό Θεολογίας και Φιλοσοφίας – Ιστορίας, αυτά σε ξένο Πανεπιστήμιο. Γιατί τα είπα αυτά; οι τίτλοι και τα πτυχία είναι μηδέν και κάτω του μηδενός, ένα τίποτα. Εκείνο, το οποίο χρειάζομαι και μάλιστα ως Κληρικός, είναι μια αχτίδα της Χάριτος του Θεού.

Έγινε, λοιπόν, μ’ αυτήν την Θεολογία συνεχιστής των Αγίων Πατέρων, ως Θεολόγος κατεξοχήν της παραδόσεως.

Φώτιος, Γρηγόριος Παλαμάς και Μάρκος Ευγενικός είναι στην ευθεία γραμμή της παραδόσεως, η οποία προέβαλε τους αγίους Πατέρες, την σκέψη τους και την βιοτή τους απέναντι στην αλλοτριωμένη και διεστραμμένη Δυτική Χριστιανοσύνη. Παρ’ όλα αυτά, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -ο Θεός το επέτρεψε, για να τον δυναμώσει περισσότερο- έγινε και ομολογητής της πίστεως. Κατηγορήθηκε ως καινοτόμος και μάλιστα ως αιρετικός. Αυτή ήτανε η κρίση του 14ου αιώνος.

Μετά την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο (691/2) έχουμε τέτοια παραδείγματα μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, από τα τέλη του 7ου αιώνος και εξής. Οι Άγιοι να θεωρούνται ως καινοτόμοι, οι Άγιοι να θεωρούνται ως αιρετικοί, διότι δεν συμφωνούσαν με μια πολιτική Θεολογία, η οποία είχε διαδοθεί, με Ιεράρχες και Θεολόγους, οι οποίοι προσπαθούσαν να τα έχουν καλά με την εξουσία, για να καρπούνται οφέλη γήινα και προσωρινά. Το 1343 εφυλακίσθη ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στη φυλακή των ανακτόρων και το 1344 καταδικάσθηκε σε ακοινωνησία! 

Σύνοδοι είχαν καταδικάσει παλαιότερα τον Ιερό Χρυσόστομο, (σκεφτείτε τον ιερό Χρυσόστομο!) δύο φορές σε εξορία, ώστε να πεθάνει στην εξορία. Ανάλογες Σύνοδοι κατεδίκασαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, γιατί δεν ήταν πρόθυμος να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών του εκκλησιαστικού χώρου και της πολιτείας. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, αγαπητοί αδελφοί, Σύνοδοι που θεωρούνται Ορθόδοξοι, να αθωώνουν τους ενόχους και να καταδικάζουν τους Αγίους. Αυτό το φαινόμενο, που σημαίνει διαστροφή της Παραδόσεως εκ μέρους των, που αποκαλύπτει την εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού χώρου, θα συνεχίζεται όσο υπάρχει η αμαρτία, και φοβερά αποστασία, μέσα στο ράσο.

Και θα μου επιτραπεί ταπεινά να υποβάλω γονυπετής, την παράκλησή μου στην Ιερά Σύνοδο. Ας πνεύσει και σ’ αυτήν ένας αέρας Πατερικός. Ας γίνει και στη Σύνοδό μας μία αναγέννηση, Πατερική όμως και Αποστολική και Προφητική. Κι ας ακούει τη φωνή του ποιμνίου -η Σύνοδος-, διότι θα έλθει εποχή, όπου οι αταξίες που συμβαίνουν στο πεζοδρόμιο καθημερινά, θα εισέλθουν και μέσα στην Εκκλησία. Μόλις ολοκληρωθεί ο σχεδιαζόμενος χωρισμός Εκκλησίας-Πολιτείας, με την πλέον αρνητική έννοια του όρου, τότε θα καταντήσουμε χειρότερα από τους Παλαιοημερολογίτες. Και αν δεν θελήσουμε με πρώτους τους Επισκόπους μας, τους οποίους σέβομαι απόλυτα, εάν δεν θελήσουμε να σωφρονισθούμε και να μην προκαλούμε τον λαό του Θεού, θα φθάσουμε σε φοβερές καταστάσεις στο χώρο τον εκκλησιαστικό. Δεν είμαι προφήτης, αλλά ο Θεός μου επέτρεψε να ασχολούμαι με την επιστήμη της Ιστορίας. Ο ιστορικός εργάζεται πάνω σε νομοτέλειες. Όχι λοιπόν με την διαίσθηση Προφήτου, διότι είμαι ακάθαρτος και ασήμαντος, αλλά με την διαίσθηση που μου δίνει ο χώρος της Ιστορίας, προβλέπω ότι εκεί θα καταλήξουμε. Κλείνω την παρένθεση.

Ο Άγιος Γρηγόριος απελευθερώθηκε το 1343 και από το 1347 μέχρι το 1359, μέχρι την κοίμησή του, διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Θεσ/κης.

Ο Θεσμός των Οικουμενικών Συνόδων

Ποια είναι η 9η Οικουμενική Σύνοδος, με την οποία θα συνδέσουμε την παρουσία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά; 

Είναι γνωστό από την Ιστορία, ότι έχουμε επίσημα επτά Οικουμενικές Συνόδους. Η Οικουμενική Σύνοδος είναι το ανώτερο κριτήριο της εκκλησιαστικότητος. Για μας τους ορθοδόξους υψίστη μορφή εκκλησιαστικού πολιτεύματος είναι η Οικουμενική Σύνοδος. Κορυφή μας δεν είναι ένας άνθρωπος, ένας Πάπας -εδώ είναι ουσιαστική η διαφορά μας με τον παπισμό. Οι Προτεστάντες τα κατήργησαν όλα, και είναι πιο έντιμοι από τους παπικούς. Είναι πιο έντιμοι, γιατί δε θέλησαν να κρατήσουν τίποτε από την παράδοση της Εκκλησίας και να το διαστρεβλώνουν. Ο Παπισμός όμως υποκατέστησε την Οικουμενική Σύνοδο με τον Πάπα και την έκανε όργανο του παπισμού την Οικουμενική Σύνοδο, θεραπαινίδα των παπικών σχεδίων.

Στην Ορθοδοξία υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι τέλους της ιστορίας, ως ύψιστος θεσμός εις την ζωήν της, η Οικουμενική Σύνοδος.

Οι Οικουμενικές Σύνοδοι προϋποθέτουν κρίσεις εις το σώμα της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι απειλείται η σωτηρία. Και τότε έρχεται ως στόμα της Εκκλησίας η Οικουμενική Σύνοδος, για να διακηρύξει, σε κάθε περίπτωση, την σώζουσα Αλήθεια, σύμφωνα με τους Πατέρες, τους Αποστόλους, τους Προφήτες και τις Μητέρες όλων των αιώνων.

Υπάρχει όμως και η 8η Οικ. Σύνοδος. Είναι η Σύνοδος του 879, επί Μ. Φωτίου. Η Σύνοδος αυτή καταδικάζει την δυτική αλλοτρίωση εις την διατύπωση του Filioque,…

Χριστιανός Ορθόδοξος, ο οποίος δεν ζητεί να ενημερωθεί και να κατανοήσει τα προβλήματα της πίστεως, δεν είναι Ορθόδοξος. 

Γι’ αυτό διάφοροι χώροι που παρουσιάζονται ως Ορθόδοξοι από τον 19ο αι. μέχρι σήμερα, ασχολούνται με ηθικολογικά, με ηθικιστικά προβλήματα και νομίζουν ότι η ενασχόληση με τα δογματικά, -λόγω των σφαλμάτων του Μακράκη- θα οδηγήσει σε παρεκτροπές. Όχι αδελφοί μου, με ταπείνωση, με φόβο Θεού και με την στήριξη των Γερόντων, των πνευματικών μας, πρέπει να επιδιώκουμε να κατανοήσουμε τα θεολογικά προβλήματα και τη σημασία τους. Γιατί τα λέω αυτά;

Η 8η Οικ. Σύνοδος είναι η σύνοδος του 879, η οποία καταδικάζει το Filioque, την προσθήκη της φράσεως αυτής εις το Σύμβολον και κυρίως εκείνους που εισήγαγαν στο Σύμβολον αυτή την προσθήκη, δηλαδή τον φραγκικό κόσμο και την ηγεσία του.

Η Διάσταση Ανατολής και Δύσεως

Υπάρχει όμως και η 9η Οικ. Σύνοδος. Είναι οι Σύνοδοι της περιόδου της εκρήξεως του προβλήματος που αφορούσε στον ησυχασμό.

Ο Βαρλαάμ και ο Ακίνδυνος αλλά και οι άλλοι οπαδοί τους, μετέφεραν την δυτική αλλοτρίωση στην Ανατολή. Ήδη στη Δύση είχε διαμορφωθεί ένας άλλος Χριστιανισμός, είχε αλλάξει η ουσία του Χριστιανισμού με την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού στη Δύση, η οποία εκκοσμίκευση σαρκώνεται και κορυφώνεται στην δημιουργία του παπικού κράτους.

Έτσι λοιπόν η Δύσις εισάγει ό,τι εισάγει, χτυπώντας την καρδιά της Ορθοδοξίας που είναι ο ησυχασμός. Ο ησυχασμός ως άσκηση, ως πρακτική πνευματικότητος, συνοδεύει τον άνθρωπο από την αρχή της Δημιουργίας. Η επιστροφή των Πρωτοπλάστων γίνεται μέσω της πνευματικής ζωής, όπως και η πτώσις τους ήταν καρπός της αρνήσεως της πνευματικής, της αγιοπνευματικής, καλύτερα, ζωής.

Ο ησυχασμός με την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό της καρδιάς από την Χάρη του Θεού, την άκτιστη, και με την θέωση, ανατρέπει την πλάνη, την αμαρτία μας, ανατρέπει την τραγικότητά μας. Η θεολογική ταυτότητα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, είναι ο ησυχασμός. Συνεχίζει και επανεκφράζει την πατερικότητα, αλλά κυρίως ο Άγιος Γρηγόριος αντελήφθη την αλλοτρίωση της Δύσεως. Μία Δύση που οι σχολαστικοί οι δικοί μας την ήθελαν και τότε ως συνομιλητή και συνοδοιπόρο.

Η Θεολογία της Θεώσεως

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, σ’ αυτό το σημείο, συνεχίζει τον Μ. Φώτιο. Ο πρώτος που αντελήφθη την αλλοτρίωση του Δυτικού Χριστιανισμού -ότι είναι κάτι άλλο, αλλά όχι Χριστιανισμός των Αγίων Πατέρων- ήταν ο Άγιος Φώτιος, με το περίφημο έργο του «Περί της μυσταγωγίας του Αγίου Πνεύματος», που είναι πηγή μέχρι σήμερα εις την διδασκαλία και στα συγγράμματα όλων των θεολόγων μας περί Αγίου Πνεύματος. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ανοίγει περισσότερο τον δρόμο. Είχε δε τις προκλήσεις του Καλαβρού Βαρλαάμ, ώστε να συλλάβει την πλήρη αλλοτρίωση της Δυτικής Θεολογίας. Ποια είναι η ουσία της διδασκαλίας του Αγίου Γρηγορίου, που είναι η συνέχεια της πατερικότητος; Ανακεφαλαιώνει τους Αγίους Πατέρες όλων των εποχών ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και επαναδιατυπώνει και επανεκφράζει την πίστη με τα μέσα, που του έδιδε η εποχή του.

Ο σκοπός, ο απόλυτος σκοπός και προορισμός κάθε ανθρώπου, όχι μόνο των χριστιανών, είναι η θέωση. Κάθε άνθρωπος να φτάσει στη θέωση. «Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4). Η «επίγνωση της αληθείας» είναι η θέωση. Να ενωθούμε με την άκτιστη Χάρη τού Θεού. Με την ουσία του Θεού δεν υπάρχει δυνατότητα ενώσεως. Υπερβαίνει πάσα κατάληψη η ουσία του Θεού. Ενούμεθα με την άκτιστη Χάρη και ενέργεια του Θεού, οπότε, αν δεν υπάρχει αυτή η ενέργεια, αλλά η ενέργεια είναι κτιστή, – η μεγαλύτερη βλασφημία μετά το Filioque είναι η παραδοχή κτιστής χάριτος, κτιστής ενέργειας εις τον Θεόν-, δεν είναι δυνατή η σωτηρία.

Κτιστή ενέργεια σημαίνει, έχει αρχή και τέλος. Πώς θα σε σώσει κάτι που έχει αρχή και τέλος; Η ενέργεια της Αγίας Τριάδος, ούτε αρχή έχει, ούτε τέλος. Είναι άναρχη και ατελεύτητη, όπως η ουσία του Θεού. Αφού, λοιπόν, την ουσία δεν μπορούμε να την δεχτούμε -την ουσία του Θεού-, δεχόμεθα την ενέργειά Του. Χάρις, ενέργεια, Βασιλεία, δύναμις, η Βασιλεία των ουρανών, όλα αυτά σημαίνουν την άκτιστη ενέργεια που εκπορεύεται από την Αγία Τριάδα.

Σε κάποιο έργο που προέρχεται από τον ησυχαστικό κύκλο, επιτρέψτε μου αυτή τη στιγμή να ομολογήσω την αδυναμία μου να πω αν είναι του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ή όχι (αλλά δεν έχει καμιά σημασία, ίσως ανήκει στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά), αποσαφηνίζεται πώς βλέπει τον Θεό η Δύση, ο παπισμός. Βλέπει τον Θεό ως έναν δίσκο ηλιακό, που βρίσκεται στον ουρανό, αλλά οι ακτίνες του δεν φτάνουν στην γη. Τότε ή υπάρχει ο ήλιος ή δεν υπάρχει είναι το ίδιο πράγμα. Δεν μας ζεσταίνει, δεν μας ζωογονεί, αφού οι ακτίνες του δεν φτάνουν εις τον κόσμον. Ο Θεός της Ορθοδοξίας, των Αγίων Πατέρων, είναι ένας ήλιος που στέλνει τις ακτίνες του και ζωογονεί τη γη, και όλη την κτίση, αγιοπνευματικά. Οπότε από τα διάφορα υπόγεια, από την αμαρτία μας, από την πτώση μας, σπεύδουμε να ανεβούμε στην επιφάνεια του εδάφους, για να δεχθούμε τις ζωογόνες ακτίνες, όχι του φυσικού ηλίου, αλλά του υπερφυσικού Ηλίου, του Ηλίου της Δικαιοσύνης.

Μιλεί, επίσης, για την ουσία του Θαβωρίου Φωτός. Στην συζήτηση με τους σχολαστικούς και τον Βαρλαάμ ετέθη το θέμα του Θαβωρίου Φωτός. Τι φως είναι; κτιστό ή άκτιστο; Ο Άγιος Γρηγόριος μας λέγει ότι και στο Σινά και στο Θαβώρ και στην Πεντηκοστή έχουμε την άκτιστη ενέργεια του Θεού ως άκτιστο φως.

Ήρθε, λοιπόν, ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός από τη Μεγάλη Ελλάδα, την Καλαβρία. Ήρθε και έγινε καθηγητής εις την Κων/πολη. Δέχτηκε μεγάλες τιμές.

Ο Παλαμάς διέγνωσε αμέσως τον αιρετικό τρόπο σκέψεως του Βαρλαάμ. Κάποιος μοναχός, για να καταλάβετε τι σημαίνει Άγιος και Πατέρας της Εκκλησίας, κάποιος μοναχός έδωσε στον Άγιο Γρηγόριο ένα κείμενο περί Αγίου Πνεύματος, κατά του filioque, το οποίο είχε γράψει ο Βαρλαάμ. Και όλοι πίστευαν ότι είναι η κορυφή της Ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Μόλις διάβασε λίγες γραμμές ο Άγιος Γρηγόριος λέει «είναι αιρετικό το κείμενο». Έκανε τον αντιπαπικό ο Βαρλαάμ, αλλά η μέθοδος την οποία ακολουθούσε προέδιδε την εξάρτησή του από την πτώση του παπισμού, από την σχολαστική φιλοσοφία. Διότι η σκέψη του στηρίζονταν σε συλλογισμούς ανθρωπίνους και όχι στην αποκάλυψη του Θεού δια του Ιησού Χριστού στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη και στους Πατέρες της Εκκλησίας. Η φιλοσοφία, λοιπόν, για τον Βαρλαάμ είχε λυτρωτική σημασία, λυτρωτικό χαρακτήρα, και ζητούσε ούτε λίγο ούτε πολύ την εκφιλοσόφηση της πίστεως. Έπρεπε δηλαδή, έλεγε ο Βαρλαάμ, να γίνει κανείς φιλόσοφος, για να μπορέσει να σωθεί. Ένας «ελιτισμός» στον χώρο της πίστεως, στον χώρο της σωτηριολογίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος απαντούσε ότι ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι, είτε ξέρουμε γράμματα, είτε δεν ξέρουμε. Έχουμε μια άλλη παιδεία μέσα στην καρδιά μας, την παιδεία και την νουθεσίαν του Θεού. Και δεν στηριζόμαστε στα ανθρώπινα γράμματα…τα προσόντα αυτά τα κοσμικά γίνονται η αφορμή της πτώσεώς μας. Διότι «φυσιούται» ο άνθρωπος. Αποκτά ο άνθρωπος έπαρση, στηριζόμενος εις τις γήινες γνώσεις του.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στη συνέχεια γίνεται υπερασπιστής του μοναχισμού, του μοναχισμού της πατερικής παραδόσεως, τον οποίον πολεμούσε ο Βαρλαάμ. Ξέρετε η Δύση είχε χάσει τον αυθεντικό μοναχισμό, όπως είχε χάσει και την αληθινή θεολόγηση. Η αληθινή θεολόγηση περνάει μέσα από την ασκητική πραγματικότητα και πράξη, δηλαδή η Θεολογία είναι καρπός ασκήσεως, ανοίγματος του ανθρώπου στην Χάρη του Θεού. Η Θεολογία δεν είναι υπόθεση διανοητική. Όταν σπούδαζα στη Δύση, έμαθα την φράση «lavoro da tavolino», εργασία του τραπεζιού, του γραφείου. Δεν είναι αυτή η Θεολογία. Η Θεολογία γεννιέται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, με τον φωτισμό του ανθρώπου από την Χάρη του Θεού. Διαφορετικά συντάσσουμε ωραία κείμενα, τα οποία όμως δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στην Θεολογία, διότι δεν είναι καρπός αγιοπνευματικής εμπειρίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στη συνέχεια είναι ο Θεολόγος της Θείας Χάριτος. Η Χάρις του Θεού, λέγει, είναι άκτιστη, δεν είναι δημιουργημένη χάρις, κτιστή χάρις, gratia creata. Οι θεούμενοι είναι οι αυθεντίες και όχι τα κείμενα. Αυτό το είχε υποστηρίξει πρώτον ένας μικρασιάτης Θεολόγος, Πατέρας της Εκκλησίας στο κέντρον της Ευρώπης, στο Λούγδουνον, την Λυών, ο Άγιος Ειρηναίος, τον 2ο αι. Ότι αυθεντίες στην Εκκλησία δεν είναι τα κείμενα, αλλά είναι ο θεούμενος, ο άγιος. Αυτός είναι αυθεντία. Ο προφήτης, ο Απόστολος, ο Πατέρας και η Μητέρα όλων των αιώνων. Αυτός που φτάνει στην θέωση. Οι θεολόγοι της Εκκλησίας, λοιπόν, είναι οι θεόπτες, είναι οι προφήτες

Οι Θεολόγοι είναι οι θεόπτες. Οι Θεολόγοι είναι αυτοί που βλέπουν το άκτιστο φως, αυτοί που φθάνουν εις την θεοπτίαν.

Δέχεται ότι η Αποκάλυψις του Θεού είναι ο Αληθινός Λόγος του Θεού. Θα σάς πω δε κάτι που κάποιους θα τους ξενίσει. Εμείς λέμε συνήθως η Βίβλος, η Αγία Γραφή περιέχει το Λόγο του Θεού. Δεν είναι η Βίβλος ο Λόγος του Θεού, αλλά είναι καταγραφή της Αποκαλύψεως του Θεού στην καρδιά των Αγίων, των Προφητών και των Αποστόλων. Ο Θεός δεν επικοινωνεί με γλώσσα ανθρώπινη... 

Ο Θεός δεν επικοινωνεί με κείμενα. Ο Θεός επικοινωνεί, εισερχόμενος δια του Ακτίστου Φωτός Του μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, ο οποίος φθάνει να γίνει δεκτικός της Χάριτος του Θεού. Επομένως η Βίβλος δεν είναι ο Λόγος του Θεού καθεαυτόν, είναι «λόγος περί του Λόγου του Θεού». Προηγείται η Αποκάλυψη της καταγραφής της, του γράμματος, της Βίβλου.

Εκεί μας οδηγεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Ο Λόγος του Θεού είναι η φανέρωση της Χάριτος του Θεού μέσα στην καρδιά των Προφητών, των Αποστόλων και όλων των Αγίων.

Η Μέλλουσα Πανορθόδοξος Σύνοδος

Η Ορθόδοξη Παράδοση δέχεται αυτές τις Συνόδους ως 9η Οικουμενική και πανορθόδοξα γίνεται αυτό αποδεκτό από γνωστούς Θεολόγους. Διότι και η Σύνοδος αυτή, όπως και η 8η το 879, διαφοροποιούν ριζικά την ορθόδοξη Εκκλησία, στην πατερική συνέχειά της, από τον χριστιανισμό της Δύσεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λοιπόν, με την θεολογία του, καρπό της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στην φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα καρδιά του, είναι ο Πατέρας της 9ης Οικουμενικής Συνόδου.

Ένα επίκαιρο ερώτημα είναι: Η μέλλουσα να συνέλθει πανορθόδοξος Σύνοδος τι θα κάνει; Ετοιμάζεται αυτή η Σύνοδος, για να μας οδηγήσει, όπως διαβάζουμε και όπως βλέπουμε, στην αποδοχή του παπισμού και του Προτεσταντισμού ως αυθεντικών χριστιανισμών. Αυτό είναι το τραγικό. Εύχομαι να μη γίνει ποτέ. Αλλά εκεί οδηγούνται τα πράγματα. Εάν, λοιπόν, συνέλθει η Πανορθόδοξος Σύνοδος, που θα έχει τον χαρακτήρα για μας Οικουμενικής Συνόδου, εάν συνέλθει και δεν δεχθεί μεταξύ των Οικουμενικών Συνόδων την 8η και την 9η, θα είναι ψευδοσύνοδος. Όπως η Σύνοδος Φεράρας-Φλωρεντίας.

Η μέλλουσα να συνέλθει, λοιπόν, Πανορθόδοξος Σύνοδος θα κριθεί σ’ αυτό το σημείο. Εάν παρακάμψει αυτές τις δύο Συνόδους που τοποθετούν την Ορθοδοξία απέναντι στον Δυτικό χριστιανισμό. Εκεί είναι το κρίσιμο ερώτημα. Αυτοί θέλουν να παρουσιάσουν την ενότητα, ότι ο Δυτικός Χριστιανισμός είναι παράλληλη μορφή της Ορθοδοξίας των Αγίων Πατέρων. Εκεί κάποιοι εργάζονται, προς τα εκεί κάποιοι θέλουν να οδηγήσουν. Ο Θεός όμως είναι πάνω από όλους μας.

Ένα ψευδοεπιχείρημα, λοιπόν, που κυκλοφορείται στο χώρο της δικής μας Θεολογίας, της Ακαδημαϊκής Θεολογίας, είναι ότι ουδεμία Οικουμενική Σύνοδος κατεδίκασε τον Δυτικό Χριστιανισμό. Και όμως έχουμε δύο Οικουμενικές Συνόδους, του 879 και εκείνης του 14ου αιώνος, που διαφοροποιούν την Ορθοδοξία από τον Δυτικό Χριστιανισμό. …

Η γλώσσα των Αγίων είναι η έκφραση της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Με αυτή τη σκέψη καταλήγω κι εύχομαι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς να συνοδεύει τη ζωή μας. Καλόν το υπόλοιπον Στάδιον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και Καλή Ανάσταση!

Αποσπάσματα από την ομιλία στην Λάρισα κατά την Β’ Κυριακή των Νηστειών 2009, ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ Θ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ,έκδοση της Ιερας Μονής Μεγάλου Μετεώρου,2009

iconandlight.wordpress.com

o-nekros.blogspot.gr

Ο Αντίχριστος θα εγκαστασταθεί σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες του Ιησού Χριστού. ~ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο Αντίχριστος θα εγκαστασταθεί σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες του Ιησού Χριστού.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, (Ερμηνεία της Β' προς Θεσσαλονικείς επιστολής του Απ. Παύλου, κεφ. β' 3-12), μιλά για τον Αντίχριστο:

«Ποιός όμως είναι αυτός (ο Αντίχριστος); Άραγε ο Σατανάς; Βεβαίως όχι. Αλλά κάποιος άνθρωπος που θα δέχεται όλη την ενέργειά του (τού Σατανά). «Και αποκαλυφθή ο άνθρωπος», λέγει, «ο υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα», δηλαδή ο αντίχριστος.

Διότι δεν θα φέρη μίαν ειδωλολατρικήν θρησκείαν, αλλά θα είναι (ο Αντίχριστος) ένας αντίθεος και θα καταλύσει όλους τους Θεούς και θα διατάξει να τον προσκυνούν (τον Αντίχριστο) αντί του Θεού, και θα εγκατασταθή (ο Αντίχριστος), εις τον ναόν του Θεού όχι μόνο τον εν Ιεροσολύμοις, αλλά και εις όλας τας τοπικάς χριστιανικάς Εκκλησίας. Και «αποδεικνύοντα» , λέγει, «εαυτόν ότι εστί Θεός». Δεν είπε ότι θα ονομάζει (ο Αντίχριστος) τον εαυτό του Θεόν, αλλά ότι θα προσπαθή να αποδείξη ότι είναι Θεός. Διότι και μεγάλα έργα θα κάνη και σημεία θαυμαστά θα αποδείξη...».

Πηγή: Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, περί Αντιχρίστου Εκ του βιβλίου «ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ»

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ impantokratoros.gr

Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος...

Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος. Δεν υπάρχει σήμερα Μέγας Βασίλειος, δεν υπάρχει Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός...

Δυστυχώς οι ολίγοι καλοί επίσκοποι που υπάρχουν είναι δειλοί, δεν έχουν σθένος ν’ αγωνισθούν. Και ξεχνούν οι καλοί επίσκοποι, ότι μία καθαίρεσις είναι τίτλος τιμής, δι’ εκείνον ο οποίος καθαιρείται, λόγω προσηλώσεως στην πίστι...

Καθηρημένος απέθανε ο Χρυσόστομος, αλλά η δόξα του είναι αιωνία μέσα στην Εκκλησία...!

~ Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Ἀποδέχθηκε ὁ Ἰερός Χρυσόστομος τίς συνοδικές ἀποφάσεις πού τόν καθαίρεσαν;

Ἀποδέχθηκε ὁ Ἃγιος Χρυσόστομος τὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις πού τὸν καθαίρεσαν; Ἀποδέχθηκε ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο τὸν διάδοχό του στὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως;

Ἀποδέχθηκαν οἱ πιστοὶ τὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις πού τὸν καθαίρεσαν; Ἀποδέχθηκαν ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο καὶ εἶχαν ἐκκλησιαστικὴ καὶ λειτουργικὴ κοινωνία μέ τὸν διάδοχό του;

Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θεμελιώνει τὴν ἐκκλησιολογὶα του, δηλαδὴ τὴν περὶ τῆς Ἐκκλησίας διδασκαλία του, στὸν Ἀπ. Παῦλο, ὁ ὁποῖος προσδιορίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς «τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ» ποὺ ἔχει μοναδικὴ Κεφαλὴ της τὸν ἴδιο τὸν Χριστό...

Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος καί τό «σχίσμα» τῶν Ιωαννιτών. ΕΔΩ

Είναι δυνατό να γίνουμε θύματα πνευματικής πλάνης ~ Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Είναι δυνατό να γίνουμε θύματα πνευματικής πλάνης, αν εκτιμήσουμε αυτό που προσφέρει η ''θεολογική επιστήμη'' μάλλον, παρά η Αγιότητα της ζωής...

~ Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ἡ ἀλήθεια δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τό πλῆθος.Ἔστω καί ἕνας φτάνει...

Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου 

(11 Νοεμβρίου)

Ἐπιστολὴ 48 (ΜΗ) στὸ τέκνο του Ἀθανάσιο.

Πρόσεχε λοιπόν, ἀδελφέ, τί λέγει ὁ μέγας Βασίλειος σ΄ἐκείνους ποὺ κρίνουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ πλῆθος.

«Αὐτὸς ποὺ δὲν τολμᾶ», λέγει, «νὰ δικαιολογήσει τὴ συζήτηση ποὺ γίνεται, οὔτε ἔχει νὰ παρουσιάσει ἀποδείξεις, καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ καταφεύγει στὸ πλῆθος, ὁμολογεῖ τὴν ἥττα του, ἐπειδὴ δὲν ἔχει κανένα ἐφόδιο θάρρους».

Καὶ μετὰ ἀπὸ ἄλλα: «Ἄς μου δείξει τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀλήθειας, ἔστω καὶ ἕνας, καὶ πολὺ σύντομα θὰ πεισθῶ. Ὅμως πλῆθος πολὺ χωρὶς ἀποδείξεις, εἶναι βέβαια ἱκανὸ νὰ ἀπειλήσει, ἀλλὰ νὰ πείσει καθόλου. Οἱ πόσες μυριάδες θὰ μὲ πείσουν νὰ πιστέψω ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι νύχτα, ἢ τὸ χάλκινο νόμισμα νὰ τὸ θεωρήσω χρυσὸ καὶ ἔτσι νὰ δεχθῶ, ἢ νὰ πιστέψω ὁλοφάνερο δηλητήριο, ἀντὶ γιὰ κατάλληλη τροφή;».

Ἔπειτα, ἐξαιτίας γήινων πραγμάτων δὲν θὰ φοβηθοῦμε τοὺς πολλοὺς ποὺ ψεύδονται, καὶ γιὰ χάρη τῶν δογμάτων θὰ ἀκολουθήσω μὲ νεύματα ἀναπόδεικτα, ἐγκαταλείποντας ἐκεῖνα ποὺ παραδόθηκαν ἀπὸ παλιὰ καὶ ἀπὸ μακρὸ χρόνο μὲ πολλὴ συμφωνία καὶ τὶς μαρτυρίες τῶν ἁγίων Γραφῶν;

Δὲν ἀκούσαμε τὸν Κύριο ποὺ λέγει…

«Πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί», καὶ ἀλλοῦ πάλι, «Στενὸς καὶ γεμάτος θλίψεις εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή, καὶ εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποῦ τὸν βρίσκουν»; 

Ποιὸς λοιπὸν λογικὸς δὲν εὔχεται νὰ εἶναι μεταξὺ τῶν λίγων, πού μέσα ἀπὸ τὴ στενὴ πύλη μπαίνουν στὴ σωτηρία, παρὰ μεταξὺ τῶν πολλῶν, οἱ ὁποῖοι μέσω τῆς πλατειᾶς ὁδοῦ σπρώχνονται πρὸς τὴν ἀπώλεια;Καὶ ποιὸς δὲν θὰ ἐπιθυμοῦσε, ἂν ζοῦσε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, νὰ βρίσκεται μὲ τὸ μέρος ἐκείνου, ποὺ ἦταν ὁ μόνος ποὺ δεχόταν τοὺς λίθους καὶ ἦταν ὁ περίγελος ὅλων, παρὰ μὲ τοὺς πολλοὺς πού νόμιζαν πως ἔχουν τὴν ἀληθινὴ πίστη ἀπὸ τὴν κακὴ ἐξουσία;

Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ προκόβει κατὰ Θεόν, εἶναι προτιμότερος ἀπὸ μυριάδες ποὺ καμαρώνουν μὲ αὐθάδεια. Ὅπως βλέπουμε καὶ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπου χιλιάδες ἀπὸ τὸν λαὸ ἔπεφταν χτυπημένοι ἀπὸ θεϊκὴ ὀργή, καὶ «Μόνος ὁ Φινεὲς στάθηκε καὶ ἐξευμένισε τὸν Θεό, καὶ κόπασε ἡ καταστροφή». Ἂν ὅμως ἐκεῖνος ἔλεγε, Πῶς νὰ τολμήσω νὰ ζητήσω ἐξιλέωση ὕστερα ἀπὸ τὰ τόσα πού ἔγιναν; Πῶς νὰ καταψηφίσω αὐτοὺς πού ἀποφάσισαν νὰ ζοῦν μὲ τὸν τρόπο αὐτόν; Οὔτε αὐτὸς θὰ ἀρίστευε, οὔτε τὸ κακὸ θὰ σταματοῦσε, οὔτε οἱ ὑπόλοιποι θὰ σώζονταν, οὔτε ὁ Θεὸς θὰ τοὺς χάριζε τὴν εὔνοιά Του.

Εἶναι λοιπὸν καλό, εἶναι καλὸ καὶ ὁ ἕνας νὰ μιλάει μὲ παρρησία καὶ νὰ ἀκυρώνει τὴν ἄδικη ἀπόφαση τῶν πολλῶν. 

Σὺ ὅμως, ἄν σοῦ ἀρέσει, προτίμησε ἀντὶ τοῦ Νῶε ποὺ σώζεται, τὸ πλῆθος ποὺ πνίγηκε, καὶ ἐμένα ἐπίτρεψέ μοῦ νὰ τρέξω στοὺς λίγους ποὺ εἶναι μέσα στὴν κιβωτό. Ἂν πάλι θέλεις κατάταξε τὸν ἑαυτό σου μαζὶ μὲ τοὺς πολλοὺς στὰ Σόδομα, ἐγὼ ὅμως θὰ συνοδέψω τὸν Λώτ, ἔστω καὶ ἂν μόνος τοῦ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὰ πλήθη ἐπιδιώκοντας τὸ συμφέρον του.

Ὡστόσο γιὰ μένα καὶ τὸ πλῆθος εἶναι σεβαστό,

• ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ ἀποφεύγει τὴν ἐξέταση, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ παρέχει ἀποδειξη

• ὄχι ἐκεῖνο ποὺ ἀμύνεται μὲ κακία, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ διορθώνεται μὲ τρόπο πατρικὸ

• ὄχι ἐκεῖνο ποὺ χαίρεται μὲ τὴν καινοτομία, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ φυλάγει τὴν πατρικὴ κληρονομία.

Καὶ γιὰ ποιὸ πλῆθος μοῦ μιλᾶς; Αὐτὸ ποὺ πληρώθηκε μὲ κολακεία καὶ δῶρα; Αὐτὸ ποὺ ἐξαπατήθηκε ἀπὸ ἀμάθεια καὶ ἄγνοια; Αὐτὸ ποὺ ἔπεσε ἀπὸ δειλία καὶ φόβο; Αὐτὸ ποῦ προτίμησε τὴν πρόσκαιρη ἀπόλαυση τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή; Αὐτὰ ποὺ πολλοὶ ὁμολόγησαν φανερά.

Μὲ τὸ πλῆθος ἐνισχύεις τὸ ψέμα; Ἔδειξες τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ. Γιατί, ὅσο περισσότεροι βρίσκονται στὸ κακό, τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ συμφορά...

Ἡ ἀλήθεια δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πλῆθος.Ἔστω καὶ ἕνας φτάνει!

Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου (11 Νοεμβρίου)

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία τόμος 18Β , σέλ. 243-247)

Πηγή: hristospanagia.gr

Περί της λεγόμενης «Μυστηριακής Διακοινωνίας» (Intercommunio)

Περί της λεγόμενης «Μυστηριακής Διακοινωνίας» (Intercommunio)

~ Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η λεγόμενη ‘’Μυστηριακή Διακοινωνία’’ (Intercommunio), η οποία προβάλλεται από τον Παπισμό, αποτελεί ένα τρόπο ‘’ενότητας’’, ο οποίος επιτυγχάνει την περιθωριοποίηση των δογματικών και άλλων διαφορών. Η σκοπιμότητα ενός τέτοιου ατοπήματος είναι προφανής...

Η παλαιότερη αναφορά του Καρδινάλιου Walter Kasper το έτος 2016, ο οποίος ήταν και πρόεδρος της Παπικής επιτροπής για την ‘’ενότητα’’, ότι στην «επόμενη δήλωση του Πάπα θα πρέπει να επιτραπεί ‘’κοινή ευχαριστιακή κοινωνία’’ με τους Προτεστάντες» (συνέντευξη του Καρδινάλιου Walter Kasper στην Avvenire), κατέδειξε τις προσπάθειες για τη λεγόμενη μυστηριακή διακοινωνία (intercommunio).

Η αναφορά αυτή του Καρδινάλιου Walter Kasper, προβαλλόταν σε αρκετούς διαδικτυακούς ιστότοπους πέραν της Avvenire, και στους www.thecatholicthing.org, www.catholicculture.org, www.agensir.it κλπ.

Για το πώς αντιλαμβάνονται οι Παπικοί την Χριστιανική ενότητα, ερμηνεύει κάλλιστα η στάση του Πάπα Φραγκίσκου στη συνάντηση των Παπικών με τους Πεντηκοστιανούς στην Αμερική. Τον Μάϊο του 2015 η Παπική ‘’επισκοπή’’ Phoenix των ΗΠΑ, σε συνεργασία με μια ομάδα ‘’Πεντηκoστιανών’’ παστόρων, στους οποίους συμπεριλαμβάνετο και ο γνωστός για τις πλάνες του ‘’Πεντηκοστιανός’’ πάστορας John Taettino, διοργάνωσε την «Ημέρα της χριστιανικής ενότητας», για την οποία ο Πάπας Φραγκίσκος ανέφερε ότι: 

«Σήμερα ζούμε, αγαπητοί αδελφοί τον οικουμενισμό του αίματος» και πρόσθεσε ότι «σήμερα, μαζί, εσείς εκεί και εγώ από τη Ρώμη, να ζητήσουμε από τον Πατέρα να στείλει το Πνεύμα του Ιησού, το Άγιο Πνεύμα, και να μας δώσει την χάρη, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να γίνουμε όλοι ένα, έτσι ο κόσμος να πιστέψει».

«Και μπορώ να σκεφτώ κάτι που θα μπορούσε να είναι ανόητο, ή ίσως μια αίρεση, δεν ξέρω», συνέχισε ο Πάπας Φραγκίσκος, «αλλά υπάρχει κάποιος που ‘’ξέρει’’ ότι παρά τις διαφορές, είμαστε ένα». Το τι εννοούσε ο ηγήτωρ του Βατικανού με το, «αλλά υπάρχει κάποιος που ‘’ξέρει’’ ότι παρά τις διαφορές, είμαστε ένα», είναι πασιφανές.

Αυτό που είπε ο Πάπας Φραγκίσκος, το οποίο προλόγισε ως ‘’κάτι που θα μπορούσε να είναι ανόητο, ή ίσως μια αίρεση’’, είναι όντως αιρετικό και έκφραση του συγκρητιστικού οικουμενισμού.

Αντιλαμβανόμαστε το συγκρητιστικό άτοπο εκ μέρους των Παπικών, για εφαρμογή της λεγόμενης μυστηριακής διακοινωνίας (intercommunio). Οι Παπικοί θα περιοριστούν για την εφαρμογή της λεγόμενης μυστηριακής διακοινωνίας (intercommunio) μόνο στους Προτεστάντες; Δεν θα στραφούν και προς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς;

Ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης εις το σύγγραμμά του ‘’Η κρίσις Θεολογίας και Οικουμενισμού’’ αναφέρει:

«o π. Ιωάννης Ρωμανίδης είχε αποκαλύψει ότι Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος του είχε εκμυστηρευτεί ότι κατά το σχέδιο του Βατικανού η ένωσις δεν θα γίνει εκ των άνω, δηλαδή των επισκόπων, των θεολόγων και των διαλόγων, αλλά μάλλον μέσω του λεγομένου λαϊκού οικουμενισμού, δηλαδή των αμοιβαίων επαφών και της σταδιακής εφαρμογής της μυστηριακής διακοινωνίας (intercommunio), η οποία τουλάχιστον από την Ρώμη ήδη εφαρμόζεται».

Η σκοπιμότητα ενός τέτοιου συγκρητιστικού ατοπήματος είναι προφανής. Αυτό δεν εφαρμόζεται στις μέρες μας σε κάποιο βαθμό, και μάλιστα και από κάποιους Ορθόδοξους Κληρικούς, οι οποίοι εν γνώσει τους κοινωνούν ετεροδόξους;

Πηγή: tasthyras.wordpress.com

Και για του λόγου το αληθές δείτε και:

Ἀλλά τό «κοινό ποτήριο» εἶναι γεγονός. Ἁπλά περιμένουν νά «ὡριμάσουμε»...

Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ ἕνωσις (μέ τους Παπικούς) εἶναι ἀδύνατος» !

«Ἡ ἕνωσις (μέ τους Παπικούς) εἶναι ἀδύνατος»!

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός.

Σέ προηγούμενα ἄρθρα δείξαμε ὅτι ὁ διενεργούμενος μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ διάλογος οὐσιαστικὰ ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο καὶ ὅτι τυχὸν λύση στὸ ἀδιέξοδο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἀποτελεῖ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας... 

Καὶ αὐτό, διότι ἀπὸ πλευρᾶς Παπισμοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ὑποχώρηση στὸ καίριο ζήτημα τῆς παπικῆς ἐξουσίας. 

Ὄχι μόνο ἐπειδὴ κάτι τέτοιο θὰ σήμαινε κατάρρευση τῆς αὐτοκρατορίας του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν πρόσθετο λόγο ὅτι ἡ παπικὴ ἐξουσία στὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ ἀποτελεῖ δόγμα πίστεως κατοχυρωμένο ἀπὸ τὶς δύο Συνόδους τοῦ Βατικανοῦ, οἱ ὁποῖες ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦνται Οἰκουμενικὲς καὶ συνεπῶς ἀλάθητες.

Τὶς διαπιστώσεις μας αὐτὲς θὰ τὶς κατοχυρώσουμε σὲ τοῦτο τὸ ἄρθρο καὶ μὲ τὶς ὀξυδερκέστατες ἀντίστοιχες ἐπισημάνσεις τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὅπως τὶς διατύπωσε στὸ ἐπιστημονικότατο δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσματος», ὁ πρῶτος τόμος τοῦ ὁποίου ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1911.

Σ᾿ αὐτὸ τὸ σπουδαιότατο ἔργο ὁ Ἅγιος ἀνατέμνει εἰς βάθος τὸ τραγικὸ σχίσμα μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἕνα σχίσμα ποὺ συντάραξε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρὶν ἀπὸ μία χιλιετία καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ τὸ φοβερότερο σκάνδαλο τῆς ἱστορίας τοῦ χριστιανισμοῦ μέχρι σήμερα. Μὲ ἐκπληκτικὴ εὐθυκρισία, ἀκλόνητη ἐπι χειρηματολογία καὶ ἀδιάσειστα ἱστορικὰ στοιχεῖα ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἀποδεικνύει ὅτι ἡ μόνη οὐσιαστικὴ αἰτία τοῦ Σχίσματος ὑπῆρξαν οἱ θρασύτατες ἀξιώσεις τῶν παπῶν γιὰ ἀπόλυτη κυριαρχικὴ ἐξουσία πάνω στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ Σχίσμα, λέει, εἶναι κάτι φρικτό: «Σχίσμα, θλιβερὸν ἄκουσμα, λέξις δηλοῦσα ἀποδοκιμασίαν ἀδελφῆς ἐκκλησίας, χωρισμὸν ἀδελφῶν μιᾶς Ἐκκλησίας». 

Ποιὲς εἶναι οἱ αἰτίες, ρωτάει ὁ Ἅγιος, ποὺ προκάλεσαν τὸ σχίσμα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν καὶ ἐπὶ δέκα αἰῶνες κρατοῦν χωρισμένες αὐτὲς ποὺ ἦταν ὁμομήτριες ἀδελφές; Καὶ ἄραγε δὲν μποροῦν νὰ ξεπεραστοῦν αὐτὲς οἱ αἰτίες καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ ἕνωση;

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος δὲν γνωρίζει γλώσσα διπλωματίας. Ἀπαντώντας εὐθέως στὸ ἐρώτημα λέει ὅτι, ἐφόσον οἱ δύο πλευρὲς παραμένουν πιστὲς στὶς ἀρχές τους, «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»! 

Γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἕνωση εἶναι ἀπαραίτητο κάποια ἀπὸ τὶς δύο νὰ ἀρνηθεῖ τὶς βασικὲς ἀρχές της: ἡ μὲν παπικὴ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα, ἡ δὲ Ὀρθόδοξη τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. 

Αὐτὸ ὅμως σημαίνει ὅτι κάποια ἀπὸ τὶς δύο πρέπει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της...

Πηγὴ ὅλων τῶν κακοδοξιῶν τοῦ Παπισμοῦ θεωρεῖ ὁ Ἅγιος τὶς κυριαρχικὲς ἀξιώσεις τῶν παπῶν, οἱ ὁποῖες «χεῖρον πάσης αἱρέσε ως ἔβλαψαν τὴν Ἐκκλησίαν»! Αὐτὲς οἱ ἀξιώσεις περὶ Πρωτείου ἐξουσίας συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἐξαπλωθεῖ καὶ νὰ παγιωθεῖ στὴ Δύση ἡ αἱρετικὴ διδασκαλία περὶ δῆθεν ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τὸ λεγόμενο Φιλιόκβε (Filioque). 

Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ τυφλοὶ παπιστὲς τῆς Ρώμης δὲν δίσταζαν νὰ χαρακτηρίζουν τοὺς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους ὡς ὀπαδοὺς τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστοριανισμοῦ: «Οἱ αἱρετικοὶ παπισταὶ ἔ χραινον τοὺς ὀρθοδόξους δυτικοὺς βλασφημίαις αἱρέσεως νεστοριανῆς», σημειώνει ὁ Ἅγιος. Καὶ τὸ σημειώνει περίλυπος γιὰ τὸ κατάντημά τους, ποὺ φθάνει στὸν παραλογισμὸ νὰ ὑποστηρίζουν «ὅτι τέσσαρα καὶ τέσσαρα κάμνουσιν ἐννέα», ὅπως σημειώνουν ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος συνέλαβε τὸ πρόβλημα τοῦ Παπισμοῦ στὴν οὐσία του. Εἶχε ἤδη διαπιστώσει τὸ ἀποκορύφωμα τῆς παπικῆς ἐκτροπῆς στὴν Α΄ Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ τὸ ἔτος 1870. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μὲ τὴ μελέτη του ἀνατρέπει πλήρως καὶ ἐκ βάθρων αὐτὸ ποὺ ἡ Σύνοδος ἔφθασε νὰ καθιερώσει γιὰ πρώτη φορὰ ὡς δόγμα πίστεως: τὸ παπικὸ δηλαδὴ Πρωτεῖο καὶ Ἀλάθητο.

Τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου εἶναι αὐστηρά, ἀλλὰ δὲν γράφει μὲ ἐμπάθεια. Γράφει μὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Δὲν ψάχνει νὰ ἀνακαλύψει πλάγιους δρόμους ἢ ἀπατηλὰ μοντέλα ἑνότητας. Ἡ θέση του κρυστάλλινη σὰν τὴ ζωή του εἶναι σαφέστατη, ἀκριβὴς καὶ ἀπόλυτη: Κάτω ἀπὸ τὶς γνωστὲς καὶ ἀμετακίνητες θέσεις τῶν δύο πλευρῶν «ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος»!

«Ἡ ἕνωσις (μέ τους Παπικούς) εἶναι ἀδύνατος»!

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ θαυματουργός.

Πηγή: «Ο ΣΩΤΗΡ» Τεῦχος 2019 15-3-2011

 Ο Άγιος Νεκτάριος με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο Δ'

*****

Η Οἰκουμενιστική προπαγάνδα καί ἡ «γοητεία» τῶν οἰκουμενιστῶν

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Ἰωάννου Φωτοπούλου

Λέγεται ὅτι ὁ ὑπουργὸς Προπαγάνδας τοῦ Χίτλερ Γιόζεφ Γκαίμπελς βάσιζε τὴν προπαγάνδα του στὴν ἀρχή: «Λέγε, λέγε ὅ,τι θέλεις, στὸ τέλος κάτι μένει». Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε ὅσα εἶπε ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης στὸ video «Ὁ ἀντι-οικουμενισμὸς, δούρειος ἵππος τῆς Ἐκκλησίας».

Ἐκεῖ ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς, διαχριστιανικὸς καὶ διαθρησκειακός εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ὅτι εἶναι ἐφεύρεση τῶν ἀντιοικουμενιστῶν. Πέραν τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅλων τῶν ἁγίων Γερόντων καί ἄλλων ταπεινῶν λευϊτῶν, ὅπως π. Γεωργίου Καψάνη, π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, π. Σαράντη Σαράντου καὶ πολλῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων (π.χ. π. Γ. Μεταλληνὸς, π. Θ. Ζήσης, K. Mουρατίδης, Μ. Φαράντος, Γ. Μαντζαρίδης)...

Οἱ ἴδιοι οἱ οἰκουμενιστὲς μιλοῦν γιὰ Οἰκουμενισμὸ καὶ οἰκουμενιστὲς καὶ ἐννοοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς προσπάθεια ἑνοποιήσεως πίστεων καὶ θρησκειῶν. Συνεχῶς συζητοῦν καὶ προσεύχονται γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν (π.χ. Ἀλ. Παπαδερὸς : «Οἰκουμενισμὸς σημαίνει πόνος γιὰ τὶς διαιρέσεις…καὶ ἀγώνας γιὰ τὴν προαγωγὴ καὶ ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας»[1]. Ἰδοὺ καὶ τὸ μήνυμα τῆς ἑβδόμης γενικῆς συνελεύσεως τοῦ ΠΣΕ (Καμπέρα 1991): «…Δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἄνθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ κόσμου»[2]. Μιλοῦν γιὰ «ἐξοικουμενισμὸ τῆς θεολογίας»[3] Ἀναφέρεται καὶ λίστα «ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν» ποὺ πέθαναν μεταξύ 1961-1968»[4].

Ἐπιβεβαιώνοντας αὐτὴ τὴν ὁρολογία οἱ οἰκουμενιστὲς ἐνεργοῦν κατὰ τὸ «πιστεύω» τους.Ἔτσι π.χ. στὴ Θεσ/νίκη τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου 21 Ἰανουαρίου 2023, στὰ πλαίσια της «Παγκόσμιας Ἑβδομάδας Προσευχῆς γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, διοργανώθηκε «Οἰκουμενική Βραδιά Συμπροσευχῆς» μὲ τὴν συμμετοχὴ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καὶ τὴν παρουσία Ὀρθοδόξων, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν καὶ Εὐαγγελικῶν, σὲ παπικό “Ναό” τῆς Θεσσαλονίκης. 

Ὅπως εἶπαν οἱ διοργανωτὲς στόχος ἦταν ἡ “ἀναζήτηση γιὰ τὴν ὁρατή ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας”. Σ΄ αὐτήν “οἱ καρδιές ἀγγίζονται καὶ οἱ Χριστιανοί συγκεντρώνονται γιὰ νὰ προσευχηθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητά τους. Ἐκκλησίες καὶ ἐνορίες σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἀνταλλάσσουν ἱεροκήρυκες ἢ ὀργανώνουν εἰδικούς οἰκουμενικούς ἑορτασμούς καὶ προσευχές”..

Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ διαχριστιανικὸς Οἰκουμενισμὸς ἢ μήπως τὸν ἐφηῦραν οἱ ἀκραῖοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ γιὰ νὰ ἔχουν ἀκροατήριο (!), ὅπως ἰσχυρίστηκε ὁ ἀνωτέρω κληρικὸς ;

Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ …καλύτερη, πληρέστερη ἐκδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ διαθρησκειακὸς οἰκουμενισμὸς, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτος, ὅπως καὶ κίνδυνος τῆς Πανθρησκείας![5] Εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ μή γνωρίζει τὶς διαθρησκειακὲς …ἐμποροπανηγύρεις, στὶς ὁποῖες σύρονται κυριολεκτικὰ οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν θρησκειῶν; Ἐκεῖ συναγελάζονται, ἀνάβουν κεριὰ καὶ καντήλια καὶ συμπροσεύχονται δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου μέσα σὲ θεατρικὰ δρώμενα καὶ χορευτικὰ μὲ τελετουργικὸ χαρακτῆρα. 

Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὰ video τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων στὴν Ἀσσίζη τὸ 1986, ὅπου παρευρέθηκαν 160 ἀρχηγοὶ θρησκειῶν, ἀνάμεσά τους καὶ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, καθὼς καὶ τὸ 2011, γιὰ νὰ πειστεῖ ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ μεγάλη ἀποστασία ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸν σχεδιασμὸ τῶν συναντήσεων-θεατρικῶν παραστάσεων-ἄγνωστο ποιὸς τὶς ὀργανώνει-νιώθει κανεὶς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι, Πάπας, πατριάρχες καὶ ὅλος ὁ ἐσμὸς τῶν ἀρχηγῶν τῶν θρησκειῶν, σχεδὸν ἀναγκάζονται νὰ διακηρύττουν ὅτι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεὸ, ὅτι ἔχουν ἀγάπη καὶ ὅτι ποθοῦν τὴν εἰρήνη.

Στὴν γνωστὴ δήλωση τῆς Β΄Βατικανῆς Συνόδου nostraaetate, τὴν ὁποῖα περιφέρουν καμαρωτὰ ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς, διακηρύσσεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀτενίζει μὲ ἐκτίμηση τοὺς μουσουλμάνους ποὺ λατρεύουν τὸν μόνο ζωντανὸ καὶ ἀληθινὸ Θεό… ὅτι στὸν Ἰνδουϊσμὸ οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸ ἄγχος…ὅτι στὶς διάφορες μορφὲς βουδισμοῦ διδάσκεται ἕνας δρόμος γιὰ νὰ φθάσουν στὸν ὑπέρτατο φωτισμό. Οἱ διδασκαλίες αὐτὲς ὄχι σπάνια ἀντανακλοῦν μία ἀκτίνα ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια ἐκείνη πού φωτίζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους(!)

Ἀλλὰ μήπως σὲ ὅλες τίς θρησκεῖες λατρεύουν τὸν ἴδιο Θεό; Εἶναι ὁ Ἀλλὰχ ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός; Οἱ Ἰνδουϊστὲς λατρεύουν περὶ τὶς 160.000 θεότητες. Οἱ Βουδδιστὲς δὲν πιστεύουν καθόλου στὸν Θεό. Καὶ οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν στροφὴ τους στὴν Καμπαλὰ, γνωστικιστικὴ αἵρεση μὲ στοιχεῖα μαγείας, ἔμειναν ἔρημοι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ («Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος»(Ματθ.23, 38). Βέβαια ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πλασμένοι κατ΄εἰκόνα Θεοῦ καὶ διψοῦν γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ, ὅμως πέφτουν ἀπὸ πλάνη σὲ πλάνη. Καὶ ἀντὶ μὲ ἀληθινὴ συμπάθεια νὰ τοὺς φανερώσουμε τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἐπαινοῦμε τὶς «θρησκευτικὲς ἐμπνεύσεις» τους καὶ δεχόμαστε τὸν «φωτισμὸ» τους.

Τό καυτὸ ἐρώτημα πρὸς τοὺς «χριστιανοὺς» οἰκουμενιστὲς εἶναι: Ἀφοῦ θέλετε νὰ προσεύχεσθε μαζὶ μὲ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη, γιατὶ ἀναμιγνύετε στὶς ὁμιλίες σας τὰ δόγματά τους καὶ προσπαθεῖτε νὰ βρεῖτε ὁμοιότητες μὲ τὀ Εὐαγγέλιο;

Ἄλλο ἕνα παράδειγμα γιὰ νά γίνουν κατανοητοὶ οἱ τελικοὶ σκοποὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ σχέση μὲ τὸν Ἰουδαϊσμὸ διαβάζουμε στὴν «Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» ὅτι ὑπάρχει στὴν χριστιανοσύνη ἀναγκαιότητα ἀμοιβαίας εὶς βάθος γνωριμίας. Βέβαια οὕτως οὐδόλως ἀπαλείφεται τὸ οὐσιαστικὸ χάσμα τῶν δύο ἐξ ἀποκαλύψεως θρησκειῶν. Πλὴν ὅμως τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ ἐπιτρέπει εἰς τοὺς ἀκούσαντας τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου ἐν Σινᾶ [στοὺς Ἑβραίους] καὶ τοὺς ἀτενίσαντας τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν Θαβὼρ [στοὺς Χριστιανοὺς] νὰ βαδίσουν ἐν ὁμονοίᾳ τὰς παραλλήλους αὐτῶν ὁδοὺς, τὰς ἀγούσας πρὸς τὴν ὀγδόην ἡμέραν. Ἄρα, ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ μίσους πρὸς τὸν Χριστό ἀφ΄ἑνὸς, καὶ ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἀφ’ἑτέρου, ἐκ τῶν δύο παραλλήλων ὁδῶν, φθάνουμε στὴν Βασιλεία! Πιὸ… ὡραῖα μᾶς τὸ εἶπε ὁ Ἀρχιεπ. Άμερικῆς Ἐλπιδοφόρος πρὶν τρία χρόνια: ''ὅταν ἀνυψώνετε μία θρησκεία πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζετε ὅτι ὑπάρχει μόνο ἕνα μονοπάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, ἁπλὰ δὲν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο μέρος, γιατὶ περιβάλλεστε ἀπὸ βουνὰ προκαταλήψεων ποὺ σᾶς κρύβουν τὴ θέα.''

Ὑπάρχει ὅμως καὶ βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ τὶς δῆθεν ὁμοιότητες μεταξὺ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῶν θρησκειῶν. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας ἀναφερόμενος στὸν χριστιανο-ισλαμικὸ Διάλογο εἶπε: Τὴν ὥρα ποὺ κάθε πλευρὰ [δηλ. ἡ χριστιανικὴ καὶ ἡ μουσουλμανική] βυθίζει τὸ στοχασμό της στὶς βαθύτερες θρησκευτικὲς πεποιθήσεις καὶ ἐμπειρίες της γιὰ νὰ ἐξηγήσει πῶς ἀντιμετωπίζει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο κρίσιμο θέμα, δὲν συντελεῖται ἁπλῶς ἀλληλοενημέρωση ἀλλὰ πνευματικὴ -δικές μας οἱ ὑπογραμμίσεις - ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφή». Καὶ παρακάτω : Τὸ γεγονὸς τῆς κοινῆς ζωῆς καὶ ἀναζητήσεως μὲ ἐκπροσώπους διαφόρων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων διευρύνει συγχρόνως τὸ πεδίο τοῦ διμεροῦς διαλόγου, φωτίζοντας τὸ κοινὸ ἔδαφος τῆς μονοθεϊστικῆς , προφητικῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: Ἕνας διάλογος μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες προϋποθέτει κατανόηση καὶ ἀναγνώριση τῶν ἐμπνεύσεων ποὺ ἐνυπάρχουν στὶς ἄλλες θρησκευτικὲς ἐμπειρίες.

Προσέξτε καὶ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἐπιλόγου τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀρχιεπ. Ἀναστασίου «Ἰσλάμ»: Παρὰ τὶς βαθειὲς θεολογικὲς διαφορὲς καὶ τὶς δραματικὲς συγκρούσεις τοῦ παρελθόντος, στεκόμαστε ἐν πολλοῖς σὲ κοινὸ πολιτισμικὸ καὶ θρησκευτικὸ ἔδαφος· καὶ ἡ οὐσιαστικότερη ἀλληλοκατανόηση τοῦ πνευματικοῦ πλούτου τῶν δύο κόσμων ἀποτελεῖ ἀμοιβαῖο χρέος – μεστὸ προσδοκίας. (ἡ ὑπογράμμιση τοῦ συγγραφέως).

Στὰ πιὸ ἀπίθανα μέρη τοῦ κόσμου ἔχουν γίνει πάμπολλες διαθρησκειακὲς συναντήσεις. Ἀκόμη καὶ στὴ γειτονιά μας, στὰ Τρίκαλα, εἶχε προγραμματιστεῖ ἕνα ...ἀνύπαρκτο (!) «Διαθρησκευτικὸ Συνέδριο» ἀπὸ 1-3 Νοεμβρίου. Σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα θὰ μιλοῦσαν Ακαδημαϊκοί, Ραβίνοι, Μουσουλμάνοι Ιεροδιδάσκαλοι, Έλληνες υπουργοί και εκπρόσωποι της Γερμανικής Κυβέρνησης. Θὰ ἀκολουθοῦσε καὶ προσκύνημα ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἐκπροσώπων στὰ Μετέωρα !

Ἀναρωτιέται κανεὶς γιατὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς διάλεξαν γιὰ τὴ φιέστα τους τὰ Τρίκαλα. Ἀπὸ ἐκεῖ βέβαια εἶναι ὁ ὑπουργὸς κ. Παπαστεργίου ποὺ κάλυψε μὲ τὀ κῦρος του τὴν ἐκδήλωση. Ὅμως οἱ διοργανωτὲς γνώριζαν ὅτι στὰ Τρίκαλα καὶ γενικώτερα στὴν Περιφέρεια ὁ ὀρθόδοξος λαὸς εἶναι ἀμύητος στὰ τερτίπια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χρειάζεται «ἱεραποστολὴ» κι’ ἔτσι ἁπλώνεται τὸ κακὸ. Ὅμως -Δόξα τῷ Θεῷ- οἱ σφοδρὲς ἀντιδράσεις κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ μὴ συμμετοχὴ τῶν σεβασμιωτάτων ἀρχιερέων Τρίκκης Χρυσοστόμου καὶ Θεοκλήτου Σταγῶν καὶ Μετεώρων ἀκύρωσαν τὸ «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» ποὺ στόχευε νά σταθεῖ ἐπηρμένο «ἐν τόπῳ ἁγίῳ», στὰ ἅγια Μετέωρα. Ἦταν, θείᾳ Χάριτι, μιὰ ἐπιτυχία τῶν ὀρθοδόξων. Ἀλλὰ δὲν χρειάζεται ἐπανάπαυση καὶ χαλάρωση.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι μία παγκόσμια γάγγραινα. Μὲ τὰ ὄργανά του, τὸ ΠΣΕ καὶ τὰ ποικιλόμορφα παραρτήματά του ἁπλώνεται καὶ μολύνει μὲ τὴν ἀντίχριστη ἀποστασία του ὅλη τὴν Οἰκουμένη. Ἔχει στὴ διάθεσή του ὅλη τὴν κοσμικὴ δύναμη καὶ ἄφθονο χρῆμα. Ἐλέγχει κυβερνήσεις καὶ συνόδους, καθηγητὲς, κληρικοὺς καὶ δημοσιογράφους καὶ βαδίζει μὲ δαιμονικὴ σύνεση. Δὲν βιάζεται. Δοκιμάζει τὰ βήματά του καὶ προχωρεῖ. Ποιὸς περίμενε πρὶν 30 χρόνια νὰ… ἀλωνίζει ὁ Πάπας στὴν Ἑλλάδα; Σιγὰ-σιγὰ τὸ πέτυχε καὶ ὅλοι τὸ …χωνέψαμε!

Παρακολουθῆστε τὶ ἔγινε στὴν Θεσσαλονίκη. Ἡ ἀπόπειρα διοργανώσεως διαθρησκειακῆς συναντήσεως στὴν Θεσσαλονίκη τὸ 2003 στήν Ἱ. Μονὴ Βλατάδων ἀκυρώθηκε μὲ τὴν κραταιὰ ἀπαγόρευση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος Β΄(Χρυσοφάκη). Αἰωνία του ἡ μνήμη! Στὶς 21-1-2012 οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπανέρχονται στὴν Θεσσαλονίκη μὲ «Οἰκουμενικὴ βραδιὰ συμπροσευχῆς», ὅπου ἐκπρόσωποι τῶν Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν, προτεσταντῶν, Ἀρμενίων συμπροσεύχονται. Ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος ἀρνεῖται νὰ στείλει ἐκπροσώπους δηλώνοντας: «Δὲν εἶναι μέσα στὴν τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ συμμετέχει σὲ.. συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους καὶ πολὺ περισσότερο μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν». 

Μετὰ ἀπὸ σταδιακὰ βήματα στὶς 21 Ἰανουαρίου 2023 στὴν Οἰκ. βραδιά συμπροσευχῆς συμμετεῖχε ὀρθόδοξος ἱερεὺς, καθηγητὲς καὶ πολλοὶ ὀρθόδοξοι πιστοὶ.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς συνεχίζει τὸ ἔργο του. Ὑπάρχουν στὰ ἔργα, στὶς διαλέξεις καὶ στὰ γραφόμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἄπειρα τέτοια σημεῖα ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλεῖ εἰρωνικὰ ὁ ἀρχιμ. Ἰωσήφ Κουτσούρης, στοχεύει στὴν Πανθρησκεία. Στοχεύει, ἀλλὰ ἴσως νὰ μὴν κατορθώσει ὁ Οἰκουμενισμὸς νὰ ἐπιβάλει ἕνα Θεὸ γιὰ ὅλους. Οὔτε βέβαια τὸν παραλογισμὸ τὸν ὁποῖο …εὐαγγελίζεται ὁ Π. Βασιλειάδης δηλ. τὸ νὰ δεχθοῦν οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία ἔξω ἀπὸ τὸ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας! 

Ὅμως σὲ μέγιστο βαθμὸ θὰ ἐπιτύχει τὴν ἄμβλυνση τῆς Ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, τὴν πνευματικὴ χαύνωση, τὴ σύγχυση στὶς ψυχὲς, ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ στὸ νόημα τῆς ζωῆς. Καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μὲ τὴν συγκατάθεσή του ἀποστεῖ ἡ Χάρις ἀπὸ τὴν καρδιὰ του, εἶναι εὐάλωτος στὸ νὰ ἀποδεχθεῖ ἄλλα μηνύματα. Εἶναι ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ ἄλλον «Χριστό». Λέει ὁ Κύριός μας : «Ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με · ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Ἰω. 5,43). Γιὰ τὸν «Ἄλλο» μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Κύριος, ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων.

Ἐπειδὴ κάποιοι κατηγοροῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὅσους ζοῦν μέσα στὴν Χάρη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ φονταμενταλισμὸ γιὰ περιχαράκωση καὶ κλείσιμο στὸν ἑαυτό της, εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα ἄθλιο κακέκτυπο τῆς Οἰκουμενικότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει δική της ὁρολογία πληρέστερη γιὰ νὰ δηλώσει τὴν Οἰκουμενικότητά της. Εἶναι τὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Πιστεύω εἰς Μίαν…Καθολικὴν Ἐκκλησίαν». Αὐτὸ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Καθολικὴ, ἔχουσα τὴν πληρότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς Χάριτος. Καὶ ἐπίσης Καθολικὴ δηλ. Οἰκουμενικὴ καθὼς ἁπλώνεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο χωρὶς περιορισμοὺς, ἀλλὰ μὲ ἕναν Ὅρο καὶ κάποια θεόσδοτα ὅρια. Ὅρος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καὶ ὅρια ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία. 

Ἡ Ὀρθοδοξία ὑπακούει στὴν προσταγὴ τοῦ Χριστοῦ: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20). Ἔτσι 

α) καλοῦνται πάντες οἱ ἄνθρωποι 

β) καλοῦνται νὰ γίνουν μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ 

γ) καλοῦνται νὰ βαπτισθοῦν ὀρθοδόξως εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ 

δ) καλοῦνται νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ τηρήσουν τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν πιστῶν τους διαδόχων τῶν ἁγίων Πατέρων. 

Ἀντίθετα ὁ Οἰκουμενισμὸς σημαίνει, μαζευτεῖτε ὅλοι, ὅ,τι κι ὅπως ἂν πιστεύετε νὰ κάνουμε μιὰ μεγάλη συμμάζωξη «ἀγάπης», ὅπου ὅμως δὲν θὰ εἶναι παρὼν ὁ Χριστός.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ:

Πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται. Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσι ἐπὶ τὸ χεῖρον πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνων ἔμαθες καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ( Β΄Τιμ.3, 12-15).

Ἐμεῖς πιστεύουμε στὴν Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὸν Ἀπόστολο «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας»(Α΄Τιμ. 3,15). Αὐτὴ κατέχει καὶ ἑρμηνεύει πλήρως καὶ αὐθεντικὰ «τὸ τῆς εὐσεβείας μέγα μυστήριον»(Α΄Τιμ.3,16). Αὐτὸ τὸ μυστήριο Αὐτὴ καὶ Μόνη, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κηρύττει καὶ διατρανώνει στὰ πέρατα καὶ διδάσκει «πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Κυρίου ἀναστρέφεσθαι», πῶς δηλαδὴ πρέπει νὰ ζοῦν οἱ πιστοὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. 

Ἔτσι ζώντας «εὐσεβῶς», ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει, πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ζώντας πνευματικά, γιὰ κάθε διωγμὸ, πειρασμὸ καὶ δυσκολία. Οἱ πονηροὶ καὶ γόητες Οἰκουμενιστὲς θὰ προκόβουν στὸ καταστροφικό τους ἔργο. Ὄντας πλανεμένοι θὰ πλανοῦν καὶ ἄλλους. Ἔμεῖς ἂς μένουμε σὲ ὅσα μάθαμε ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες μας. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀλάθητοι καὶ ἀμετακίνητοι ὁδοδεῖκτες μας. Μελετώντας τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ἀποκτοῦμε τὴν ἀληθινὴ σοφία. Γνωρίζουμε ὅτι μόνο διὰ τῆς πίστεως στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία ἔχουμε τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας.

Τέλος χρειάζεται καὶ ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων στὴ μιαρὴ ἐπίθεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ὀρθοδόξων, τὴν πάλη τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν αἱρέσεων. Σήμερα μᾶς ἔκαναν ἕνα μάθημα οἱ Τρικαλινοί. Ἡ δῆθεν εἰρηνικὴ ἀντιμετώπιση τῆς πλάνης ἢ ἡ «ταπεινὴ» σιωπὴ, ἡ δῆθεν εὐσεβής ἄρνηση νὰ διαμαρτυρόμαστε δημόσια καὶ νὰ μὴν κατεβαίνουμε στὸ πεζοδόμιο, εἶναι σὰν νὰ ρίχνουμε λουκούμια κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν, ὅταν αὐτοὶ μᾶς ρίχνουν ρουκέτες. 

Ἡ καρδιά μας πρέπει νὰ μένει θερμὴ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Κύριό μας μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὴν ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος ποὺ θερμαίνει αὐτὴ τὴν Χριστοαγάπη, ἀλλὰ καὶ θερμὴ ἀπὸ ἀγωνιστικὴ διάθεση κατὰ τῆς πλάνης. Ἔχουμε χρέος ἀπέναντι στὴν πίστη μας, στὰ παιδιά μας, στὰ ἐγγόνια μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Ἄς κάνουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε καὶ ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ μᾶς στηρίξει καὶ θὰ φυλάξει τὴν ἁγία Του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

*Πληροφορίες γιὰ τὰ γεγονότα τῆς Θεσαλονίκης πήραμε ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο katanixi

[1] Ἐν Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα, τιμητικὸ αφιέρωμα στὸν ὁμ. καθ. Π. Βασιλειάδη σ.101

[2] Β. Σταυρίδου- Εὐ. Βαρελᾶ, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως σ. 557

[3] Ἐνθ. ἀν. σ.33

[4] ἐνθ. ἀν.σ.151

[5] Ὁ καθ. Π. Βασιλειάδης ἔγραψε στὸ Οἰκουμενικὸς διάλογος στὸν 21ο αἰῶνα :«Ὅλα αὐτὰ μὲ ἀφετηρία τὴν Βίβλο σηματοδοτοῦν τὴν αναγκαιότητα μιᾶς νέας δυναμικῆς κατανόησης τῆς Χριστολογίας…καὶ ἰδιαίτερα τῆς παγκοσμιότητας τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας (τῆς δυνατότητας δηλαδὴ σωτηρίας καὶ ἐκτὸς τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς ἐκκλησίας) τῆς διεύρυνσης τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου πέραν τῆς ἀναζήτησης τῆς ὁρατῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας…τῆς ἀναγκαιότητας ἑνὸς εὐρυτέρου οίκουμενικοῦ διαλόγου τὼν θρησκειῶν…μιὰ θεολογικὰ τεκμηριωμένης «θεολογίας τῶν θρησκειῶν…»(ὅλες οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μας).

Η Οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα 

καὶ ἡ «γοητεία» τῶν οἰκουμενιστῶν

~ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Πηγή: orthros