''Είδα τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά για τα προβλήματα των άλλων. Όταν προσευχόταν το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη...'' ~ Zηναϊδα Ζουλιέμ (+6/9/2006), τελευταία Πνευματική θυγατέρα του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς
Δεν είναι καθόλου συχνό φαινόμενο όταν εμφανίζεται ένας άγιος, που συνδυάζει τέτοια διαφορετικά λειτουργήματα και χαρίσματα όπως την αρχιερωσύνη, την διά Χριστόν σαλότητα, τις θαυματουργίες και τον ακραίο ασκητισμό. Ο Απόστολος Παύλος έγραψε για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος: «σε άλλον μεν δίνεται διαμέσου του Πνεύματος λόγος σοφίας, σε άλλον δε λόγος γνώσης, σύμφωνα με το ίδιο Πνεύμα· σε άλλον δε πίστη, διαμέσου του ίδιου Πνεύματος· σε άλλον δε χαρίσματα θεραπειών, διαμέσου του ίδιου Πνεύματος· σε άλλον δε ενέργειες θαυμάτων σε άλλον δε προφητεία, σε άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, σε άλλον δε γένη γλωσσών, σε άλλον δε ερμηνεία γλωσσών» (Α’ Κορ. 12, 8-11).
Ο Άγιος Ιωάννης της Σαγκάης είχε όλα αυτά τα χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένων «ποικιλίας γλωσσών» (λειτουργούσε στα ελληνικά, στα γαλλικά, στα ολλανδικά, στα αραβικά και στα κινέζικα, στα αγγλικά και στα σλαβικά). Ο Άγιος ήταν ένας σπάνιος ασκητής και στοργικός ποιμένας, θεολόγος και διά Χριστόν σαλός, ιεραπόστολος και απόστολος, προστάτης των ορφανών και θεραπευτής.
Ο Θεός τα έδωσε όλα στον Άγιο Ιωάννη επειδή απέκτησε το κύριο χάρισμα — το χάρισμα της αγάπης, χωρίς το οποίο οι μεγαλύτερες ανθρώπινες δεξιότητες δεν έχουν ούτε δύναμη, ούτε τιμή.
Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), ο οποίος ήταν ο επικεφαλής επίσκοπος στην Επισκοπή Αχρίδος και Ζίτσης, κατά τη διάρκεια της παραμονής του Αγίου Ιωάννη στη Γιουγκοσλαβία, είπε για αυτόν: «Αν θέλετε να δείτε έναν ζωντανό Άγιο, πηγαίνετε στο Μπιτόλ στον πατέρα Ιωάννη!». Και ο πατέρας Ιωάννης ήταν μόνο τριάντα χρονών εκείνη την εποχή.
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς
Στο πρόσωπο και τη ζωή του Αγίου Ιωάννη ανατράπηκε η λογική του κόσμου τούτου. Αληθινά μαρτυρούσε το Ευαγγέλιο του Χριστού με αγνότητα και γνησιότητα, χωρίς να χρησιμοποιεί τα μέσα και τις μεθόδους του κόσμου. Υπήρξε ένας άνθρωπος «ουκ εκ του κόσμου τούτου» (Κατά Ιωάννην 18:36). Του είχε δοθεί από το Θεό το προορατικό χάρισμα και οι δυνατές προσευχές, που έφερναν ιάσεις, θεραπείες και λύτρωση από πειρασμούς.
Ο βίος και πολιτεία του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς έχει την ίδια Ασκητική αυστηρότητα των παλαιών Πατέρων. Τελούσε καθημερινά τη Θεία Λειτουργία, μνημονεύοντας χιλιάδες ονόματα. Είχε λάβει από τον Θεό το διορατικό χάρισμα, που το χρησιμοποιούσε με διάκριση, για τη σωτηρία ψυχών. Επανειλημμένως πιστοί τον έβλεπαν πότε ανυψωμένο από τη γη, άλλοτε περιβαλλόμενο – εντός υπέρλαμπρου Άκτιστου φωτός. Αρκούνταν στα πιο ταπεινά ενδύματα, φορούσε μόνο ελαφριά σανδάλια που συχνά τα έδινε σε κάποιον φτωχό, και λειτουργούσε ανυπόδητος προς μεγάλο σκανδαλισμό ορισμένων…
Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (Fr. Seraphim Rose, California, USA) έλεγε:
«Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς [ο οποίος τα έτη 1934-1951 ήταν Επίσκοπος Shanghai (Σαγγάης), Κίνα] πάντα φορούσε μοναχικά ενδύματα φτιαγμένα από το πιο φθηνό κινέζικο ύφασμα και στα πόδια απλές μαλακές παντόφλες ή πέδιλα, χωρίς κάλτσες, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες και την εποχή. Πολλές φορές τον έβλεπαν ακόμα και ξυπόλυτο, γιατί συνήθιζε να χαρίζη τα πέδιλά του σε κάποιον φτωχό που δεν φορούσε τίποτα. Μάλιστα λειτουργούσε χωρίς παπούτσια, γεγονός για το οποίο δέχθηκε αυστηρές κριτικές.
Ήταν πλέον γνωστό, ότι ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς δεν ήταν απλώς ένας δίκαιος άνθρωπος και ασκητής, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος τόσο κοντά στο Θεό που του είχε δωθή το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την ίασι και τη θεραπεία…»
Στο Παρίσι γράφτηκε γι’ αυτόν το εξής:
«Ζει πέρα από το δικό μας επίπεδο ύπαρξης. Δεν είναι τυχαίο πως σ’ ένα ναό του Παρισιού, που υπάγεται στη Ρώμη, ένας παπικός ιερέας, απευθυνόμενος στους νέους είπε:
«Ζητάτε αποδείξεις; Λέτε ότι πια δεν υπάρχουν ούτε θαύματα, ούτε άγιοι. Γιατί χρειάζεστε θεωρητικές αποδείξεις, όταν ένας ζωντανός άγιος περπατά στους δρόμους του Παρισιού, ο Άγιος Ιωάννης ο Ανυπόδητος!».
Επίσης, ο επίσκοπος Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, είπε σε κάποιον: «Αν θερμά επιθυμείς να δεις ένα ζωντανό άγιο, πήγαινε στο Μπίτολ (επισκοπή Αχρίδας) στον π. Ιωάννη».
Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς εκτιμούσε και αγαπούσε τον νεαρό Ιερομόναχο Ιωάννη. Μία φορά, αφήνοντας το ιεροδιδασκαλείο, στράφηκε σε μία μικρή ομάδα ιεροσπουδαστών και είπε: «Παιδιά, να ακούτε τον πατέρα Ιωάννη. Είναι ένας άγγελος του Θεού με τη μορφή ενός ανθρώπου».
Η θαυματουργική δύναμη κι η προορατική ικανότητα του Άγιου Ιωάννη ήταν ευρέως γνωστή στη Σανγκάη. Μία φορά, στη διάρκεια της Διακαινησίμου Εβδομάδος, ο Άγιος Ιωάννης ήρθε στο εβραϊκό νοσοκομείο για να επισκεφτεί ορθοδόξους ασθενείς εκεί. Διερχόμενος ένα θάλαμο σταμάτησε μπροστά σ’ ένα παραβάν πού έκρυβε το κρεβάτι, οπού ήταν ξαπλωμένη και πέθαινε μία ηλικιωμένη Εβραία γυναίκα. Δίπλα της τα μέλη της οικογένειας της περίμεναν τον θάνατο της. Ο Άγιος ύψωσε ένα σταυρό πάνω από το παραβάν και δυνατά αναφώνησε: «Χριστός Ανέστη!».
Τη στιγμή εκείνη η ετοιμοθάνατη γυναίκα ανέκτησε τις αισθήσεις της και ζήτησε νερό... Ο Άγιος πλησίασε τη νοσοκόμα και είπε «η ασθενής θέλει να πιει». Το ιατρικό προσωπικό ήταν κατάπληκτο από την αλλαγή πού είχε συντελεστεί σε κάποιον πού μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα πέθαινε. Σύντομα η γυναίκα θεραπεύθηκε εντελώς και βγήκε από το νοσοκομείο. Τέτοια περιστατικά ήταν πολυάριθμα...
Συνέβη να καλέσουν επειγόντως τον Άγιο Ιωάννη να κοινωνήσει έναν άνθρωπο ετοιμοθάνατο στο νοσοκομείο. Ο Άγιος πήρε τα Τίμια Δώρα και κατευθύνθηκε προς τα εκεί, συνοδευόμενος από έναν άλλο κληρικό. Όταν έφτασαν είδαν ένα νεαρό άνδρα, περίπου στην ηλικία των 20 χρόνων, να παίζει φυσαρμόνικα. Είχε ήδη αναρρώσει και επρόκειτο να βγει από το νοσοκομείο σύντομα. Ο Άγιος τον κάλεσε λέγοντας «θέλω να σε κοινωνήσω τώρα αμέσως». Ο νέος άνδρας τον πλησίασε αμέσως, εξομολογήθηκε και δέχθηκε τη θεία Κοινωνία. Ο κατάπληκτος κληρικός ρώτησε τον Άγιο Ιωάννη γιατί δεν πήγε στον ετοιμοθάνατο, αλλά καθυστέρησε μ’ ένα φανερά υγιή νέο άνδρα. Ο Άγιος απάντησε απλά: «αυτός θα πεθάνει απόψε, ενώ ο άλλος πού είναι σοβαρά άρρωστος θα ζήσει ακόμα πολλά χρόνια». Και έτσι ακριβώς έγινε. Ο Κύριος επέδειξε παρόμοια θαύματα στην Ευρώπη και την Αμερική μέσω του Αγίου Του.
Το 1951 ανατέθηκε στον Άγιο Ιωάννη η επιστασία της Δυτικοευρωπαϊκής Επισκοπής.
Τα πρώτα χρόνια στο Παρίσι, ένας ηλικιωμένος κύριος ονόματι Γρηγόριος, συχνά συνήθιζε να ψέλνει στην εκκλησία. Κάποτε διάβαζε τις ώρες. Ο Άγιος Ιωάννης έκανε την προσκομιδή στην Αγία Τράπεζα και η πλαϊνή πόρτα ήταν ανοικτή…
Είχε τελειώσει την ανάγνωση των Ωρών, ήθελε να ρωτήσει κάτι τον Άγιο Ιωάννη και κατευθύνθηκε προς την Αγία Πρόθεση. Όταν πλησίασε την ανοικτή πλαϊνή πόρτα, πάγωσε επιτόπου...
Είδε τον Άγιο Ιωάννη περικυκλωμένο από λαμπερό άκτιστο φως και να στέκεται, όχι στο έδαφος, αλλά περίπου μισό μέτρο από το πάτωμα !Αμέσως έκανε πίσω και δεν τον ρώτησε τίποτα…
Ακριβώς το ίδιο περιστατικό διηγήθηκε και μια ηλικιωμένη μοναχή, από το γυναικείο Μοναστήρι της Λέσνα. Ο Άγιος Ιωάννης συνήθιζε να πηγαίνει εκεί και να προσεύχεται γονατιστός μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου των Ιβήρων, την οποία αγαπούσε πάρα πολύ.
Μια φορά καθώς προσευχόταν μπροστά από την εικόνα αυτή, η μοναχή μπήκε μέσα στον Ναό κι αντίκρισε ακριβώς το ίδιο που είχε δει και ο Γρηγόριος. Ο Άγιος Ιωάννης ήταν περικυκλωμένος από άκτιστο φως και δεν πατούσε στο έδαφος, αλλά αιωρείτο!…
Οι «θαυμαστές» επεμβάσεις του δεν έλειπαν. Ο Επίσκοπος Χάγης Ιάκωβος, ένας Ολλανδός προσήλυτος στην Ορθοδοξία, αγρυπνούσε κάποια νύκτα από την στενοχώρια του, εξ αιτίας πολλών σοβαρών προβλημάτων. Κανείς δεν εγνώριζε τούτο και ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά… Ξαφνικά το τηλέφωνο κτύπησε· ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης! Χωρίς να έρωτήση τίποτε απολύτως, είπε στον Επίσκοπο Ιάκωβο: «Μη στενοχωριέσαι, πήγαινε στο κρεβάτι σου και κοιμήσου· όλα θά τακτοποιηθούν!».
Μια πνευματική του κόρη η Ζηναΐδα Ζουλιέμ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία μας αναφέρει: «Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη...
Πολλοί πιστοί, ''ευσυνείδητοι κληρικοί και σεβαστοί'' από όλο τον κόσμο ιεράρχες απέρριπταν ή και μισούσαν ακόμη τον Άγιο Ιωάννη ενόσω ζούσε.
Τον έβριζαν ανοιχτά μόλις έμπαινε στην Εκκλησία, του φώναζαν πως ήταν αλαζόνας και πλανεμένος και τον παρομοίαζαν με τον άσχημο χαρακτήρα του πατρός Φέραποντ από τους Αδελφούς Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι.
Η πρώτη μας αντίδραση όταν ακούμε για τέτοιους ανθρώπους είναι:
«Πως μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο τυφλοί;
Δεν ήταν φανερό πως ήταν Άγιος;»
Όχι, δεν ήταν «φανερό»...
Αν έβλεπε κανείς τον Άγιο εξωτερικά, ήταν ένα θέαμα που σίγουρα σόκαρε: Ασουλούπωτος, καμπούρης, με ένα ελάττωμα που όταν μιλούσε ακουγόταν σαν να έλεγε ασυναρτησίες.
Η σταθερότητα, της οδηγούμενης από το Θεό θέλησής του –αυτή η αρετή που του επέτρεψε να φτάσει τέτοιο ασκητικό ύψος- παρεξηγείτο ως αλαζονεία και παράλογο πείσμα.
Για πολλούς ήταν απλά ένας γκρινιάρης, ξεροκέφαλος γέρος που επέμενε πάντοτε στις δικές του, «λανθασμένες» ιδέες σχετικά με το έργο της Εκκλησίας.
Και το χειρότερο για τους μηχανορράφους και τους δολοπλόκους ήταν πως δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη δόξα καμμίας κλίκας και κανενός κόμματος.
Ήταν ελεύθερος ενώπιον του Θεού.
Με λίγα λόγια, ήταν μια απόλυτη προσβολή στη λογική του κόσμου, η οποία κοιτάει μόνο την εξωτερική εμφάνιση και ψάχνει για προσωρινά πλεονεκτήματα για την ίδια ή για κάποια συγκεκριμένη ομάδα της.
Ο κόσμος, που κείται εν τω πονηρώ και κυβερνιέται από τον πρίγκιπά του, το διάβολο, προσπάθησε να εκμηδενίσει την επιρροή του Αγίου Ιωάννη.
Άγιοι σαν τον Άγιο Ιωάννη είναι πράγματι νικητές ενώπιον της αιωνιότητος και της τελικής κρίσεως.
Η παρούσα κυριαρχία του κακού δεν πρέπει να μας μετατρέψει σε απαθείς παρατηρητές που επιτρέπουν στην κτηνωδία να θριαμβεύσει.
Είναι καθήκον μας να υπερασπιζόμαστε το καλό από τις επιθέσεις αυτού του κόσμου.
Έτσι λοιπόν, ακόμα και αν ανήκαμε ανάμεσα σε αυτούς που βλέπουν πέρα από εξωτερικές εμφανίσεις και την κοινή γνώμη, ακόμα και αν είχαμε νιώσει συμπόνια για τον Άγιο Ιωάννη όταν τον κατηγορούσαν και τον δίκαζαν, και πάλι δεν είναι αρκετό.
Εάν πρόκειται να ακολουθήσουμε αυτό που είναι Θεϊκό, πρέπει να γίνουμε ήρωες, όπως ήταν ο Άγιος Ιωάννης.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να διακινδυνεύσουμε ακόμη και «το καλό μας όνομα»- την προσωπική ή ομαδική μας αξιοπιστία και θέση- για να διακηρύξουμε την ασυγκράτητη δύναμη του Θεού, ο οποίος δοξάζεται μέσα από τους Αγίους Του!
Ένας Ορθόδοξος ιερέας ο οποίος υπήρξε και ο ίδιος μάρτυρας σε ορισμένα θαύματα του Αγίου Ιωάννη, είπε πολύ σωστά πως: «Ο Άγιος Ιωάννης είναι μια όαση κατά κάποιο τρόπο, ειδικά στους καιρούς μας, ανάμεσα στους ανθρώπους».
Μπορεί να δεί κανείς άπειρα ξεκάθαρα παραδείγματα:
Αυτοί που ευλαβούνται τον Άγιο Ιωάννη αποδεικνύεται πως είναι άνθρωποι αφιερωμένοι και πιστοί στην Εκκλησία του Χριστού ενώ αυτοί που δεν τον ευλαβούνται και φτάνουν μάλιστα να τον συκοφαντούν, αποδεικνύονται ξιπασμένοι και ιδιοτελείς.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι ο φθόνος που κάνει τους ανθρώπους να κρύψουν τη δόξα ενός Αγίου.
Ως ένας γνήσιος απόστολος του Χριστού, ο Άγιος Ιωάννης έφερνε σε αμηχανία τους γραφειοκράτες οι οποίοι δεν είχαν το πνεύμα του. Παρεκινείτο από αγάπη και αυτή η αγάπη του επιστρεφόταν το ίδιο αγνή, δίχως όρους...
Αυτοί που τον φθονούσαν παρακινούνταν από άψυχους υπολογισμούς του τι ήταν πιο «συνετό» και όποια «αγάπη» λάμβαναν ήταν πολύ απλά ο καθιερωμένος σεβασμός που απολαμβάνουν τα άτομα τα οποία κατέχουν υψηλά αξιώματα. Ήθελαν να ξεγράψουν τον Άγιο Ιωάννη γιατί η αγάπη του τους έκανε να νιώθουν άβολα... (...)
Διαφωνίες όσον αφορά την προσκύνηση ενός Αγίου είναι ιδιαίτερα συνηθισμένες στην Εκκλησία. Για παράδειγμα, όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε τον Άγιο Σεραφείμ σαν έναν από τους μεγαλύτερους Αγίους της Ρωσίας.
Αυτό που δεν είναι πολύ γνωστό, όμως, είναι σε τι βαθμό υποτιμούσαν οι άνθρωποι τον Άγιο Σεραφείμ ενόσω ζούσε και με τι μανία προσπάθησαν να σβήσουν τη μνήμη του από τους πιστούς μετά το θάνατό του.
Οι πιστοί του αντιμετώπισαν μεγάλες δυσκολίες στην πορεία για την αγιοποίηση του αγαπημένου τους δάσκαλου και πατέρα.
Ουσιαστικά, αν δεν ήταν η επιρροή του Τσάρου-Μάρτυρα Νικολάου του Δευτέρου για την αγιοποίησή του, οι ζηλόφθονοι εχθροί του θα είχαν κάνει το δικό τους και σήμερα δεν θα τον ήξερε σχεδόν κανένας.
Παρά τις προσπάθειες του Διαβόλου να αποκρύψει τις ευγενικές εικόνες των Αγίων, οι οποίες είναι ικανές να ξυπνήσουν και να εμπνεύσουν πίστη ανεκτίμητης δύναμης ανάμεσα στους Χριστιανούς, ο Χριστός υποσχέθηκε πως οι πύλες του άδου δεν πρόκειται να κατισχύσουν της Εκκλησίας.
Δεν χωράει αμφιβολία πως ο Άγιος Ιωάννης στάλθηκε σαν δώρο αγιότητας στους ανθρώπους των τελευταίων ημερών.
Ο Άγιος Ιωάννης είναι ένα παράδειγμα γνησιότητας. Είναι ένα σταθερό μέτρο που δείχνει ποιος και τι είναι αληθινό στους μπερδεμένους καιρούς μας.
Η μονάδα μέτρησης δεν είναι καμιά άλλη παρά η αγνή Χριστιανική αγάπη, την οποία ο Άγιος Ιωάννης είχε και μοίραζε απλόχερα. Με αυτή την αγάπη, η σκληρή μάχη της πνευματικής ζωής, αξίζει τον κόπο...
Χωρίς αυτή, το μόνο που απομένει από τις ανθρώπινες σχέσεις και την εκκλησιαστική ζωή είναι μια σχέση συμφέροντος: Είτε με τη μορφή συκοφαντίας και δόλιων παγίδων, είτε με τη μορφή της αμοιβαίας κολακείας και αναγνώρισης.
Η Χάρη του Θεού μας αυτά τα έσχατα κι αποκαλυπτικά χρόνια μας έδωσε παράδειγμα και οδηγό τον Άγιο Ιωάννη.
Τον ξυπόλυτο Αρχιερέα και διά Χριστόν σαλό, να βαδίζει στους δρόμους τριών ηπείρων, να μετατρέπει την εξορία του σε ευλογία -όχι μόνο για τους διωγμένους ομοεθνείς του, αλλά και για τους αλλόδοξους και αλλόθρησκους- και να γίνεται για όλους η θερμή αγκαλιά του Χριστού.
Το Σάββατο στις 2 Ιουλίου το 1966 ο Άγιος έφυγε από αυτή την ζωή. Είχε πάει στο Σιάτλ συνοδεύων την θαυματουργό Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου του Κούρσκ, ο Άγιος Ιωάννης, αφού λειτούργησε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου της πόλεως, παρέμεινε στο Ιερό Βήμα τρεις ώρες προσευχόμενος. Έπειτα, αφού επισκέφθηκε μερικά πνευματικά του παιδιά που έμεναν κοντά στον Ναό και μερικούς ασθενείς για να τους ευλογήση με την θαυματουργό Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, πήγε στο δωμάτιο του οικήματος της Εκκλησίας, στο οποίο διέμενε. Στις 4 παρά δέκα το απόγευμα ακούστηκε ένας θόρυβος και όταν μπήκαν μέσα τον βρήκαν κάτω πεσμένο, τον κάθισαν στην πολυθρόνα του, μπροστά στη θαυματουργή εικόνα και ο Άγιος ειρηνικά αναπαύτηκε εν Κυρίω...
Προγνώριζε την κοίμηση του, γι’ αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Ετάφη σ’ ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό του Ναού της Παναγίας «Πάντων θλιβομένων η Χαρά» στο Σάν Φρανσίσκο.
Όλοι έφερναν στην μνήμη τους τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που τους είχε υποσχεθεί ότι και μετά την κοίμηση του θ’ άκουγε τις προσευχές τους και τις θλίψεις τους όπως συμβαίνει σ’ έναν ζωντανό άνθρωπο. Έτσι πήγαιναν τακτικά στον τάφο του...
Έρχονται εδώ όλοι με μια παιδική πίστη να μιλήσουν στον Άγιο, να παραπονεθούν για τις θλίψεις τους και ο Άγιος τους ακούει και τους βοηθάει. Εμφανίσθηκε σ’ ένα διάκο και του είπε ότι: «είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους».
Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε: «πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός!». Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε 11 Οκτωβρίου το 1993 και το σώμα του ευρέθηκε άφθαρτο.
Το άφθαρτο και ευωδιάζον σκήνωμά του, το πλήθος των θαυμάτων του, ολα μαρτυρούν την υπάρξη ενός μεγάλου Αγίου της Ορθοδοξίας, και υπερασπιστή της Ορθόδοξης αλήθειας.
Αικατερίνη Ζαγκουλιάεβα, Στεπάν Αμπρικόσωφ, Αλέξανδρος Ιβανώφ, Ιβάν Σολοβιώφ.
Μετάφραση Ελένη Ογκορόντνικ
.jpg)
.jpg)
