Έβαλε φράγμα ο Θεός στούς παπικούς τον Άγιο Σπυρίδωνα! ~ Άγιος Παΐσιος

(Ο Άγιος Παΐσιος για τον Άγιο Σπυρίδωνα και το άφθαρτο λείψανό του)

- Γέροντα, μπορεί ο άγιος Σπυρίδων να ζήτησε από τον Θεό να μείνει άφθαρτο το Λείψανό Του;

- Όχι, πώς μπορεί να γίνη αυτό; Οι Άγιοι δεν ζητούν τέτοια πράγματα... 

Ο Θεός οικονόμησε να μείνη άφθαρτο το Λείψανο, για να βοηθιούνται οι άνθρωποι. 

Και βλέπετε πως τα έχει οικονομήσει ο Θεός!

Επειδή η Κέρκυρα, η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος είναι κοντά στην Ιταλία,

και εύκολα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρασυρθούν από τον Καθολικισμό...

έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο!

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Στ΄, Περί Προσευχής, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012, σελ. 110)

Ενα άλλο δε συγκλονιστικό γεγονός, αποδίδει εξαιρετικά τα λεγόμενα του Αγίου γέροντα.

Όταν στίς 12 Νοεμβρίου του1716, ο Άγιος Σπυρίδων αποτρέπει τους καθολικούς,

 απ'το να χτίσουν αλτάριο στον ναό του! Δείτε την φοβερή παρέμβαση του Αγίου ΕΔΩ

Πηγή: proskynitis.blogspot.com

Βιογραφία: Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου (και όχι στην Τριμυθούντα - σημερινή Τρεμετουσιά - όπως γράφουν πολλοί) από οικογένεια βοσκών, που ήταν κάπως εύπορη. Αν και μορφώθηκε αρκετά δεν άλλαξε επάγγελμα. Συνέχισε και αυτός να είναι βοσκός.

Σαν χαρακτήρας, ο Άγιος, ήταν απλός, αγαθός, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον του. Τις Κυριακές και τις γιορτές, συχνά έπαιρνε τους βοσκούς και τους οδηγούσε στους ιερούς ναούς, και κατόπιν τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. Ο Θεός τον ευλόγησε να γίνεται συχνά προστάτης χήρων και ορφανών.

Νυμφεύθηκε ευσεβή σύζυγο και απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Γρήγορα, όμως, η σύζυγός του πέθανε. Για να επουλώσει το τραύμα του ο Σπυρίδων αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στη διδαχή του θείου λόγου.

Μετά από πολλές πιέσεις, χειροτονήθηκε ιερέας. Και πράγματι, υπήρξε αληθινός ιερέας του Ευαγγελίου, έτσι όπως τον θέλει ο θείος Παύλος: «Ἀνεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ πάσης σεμνότητας» (Α' προς Τιμόθεον γ' 2-7). Δηλαδή ακατηγόρητο, προσεκτικό, εγκρατή, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικό, και να έχει παιδιά που να υποτάσσονται με κάθε σεμνότητα. 

Έτσι και ο Σπυρίδων, τόσο σωστός υπήρξε σαν ιερέας, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Τριμυθούντος στην Κύπρο, δια βοής λαός και κλήρος τον εξέλεξαν επίσκοπο.

Από τη θέση αυτή ο Σπυρίδων προχώρησε τόσο πού στην αρετή, ώστε τον αξίωσε ο Θεός να κάνει πολλά θαύματα.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Σπυρίδων με το κύρος της αγίας και ηθικής ζωής του στην Α' Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας (Μικρά Ασία) και στην οποία συμμετείχε, κατατρόπωσε τους Αρειανούς και αναδείχτηκε από τους λαμπρούς υπερασπιστές της Ορθόδοξης πίστης. 

Μάλιστα, όπως αναφέρει η παράδοση, αφού μίλησε για λίγο, κατόπιν έκανε το σημείο του Σταυρού και με το αριστερό χέρι, που κρατούσε ένα κεραμίδι, εις τύπον της Αγίας Τριάδος είπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός» και έκανε να φανεί προς τα επάνω απ' το κεραμίδι φωτιά, δια της οποίας είχε ψηθεί αυτό. 

Όταν δε είπε: «Καὶ τοῦ Υἱοῦ», έρρευσε κάτω νερό, δια του οποίου ζυμώθηκε το χώμα του κεραμιδιού. Και όταν πρόσθεσε: «Καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» έδειξε μέσα στη χούφτα του μόνο το χώμα που απέμεινε.

Ο Άγιος Σπυρίδων κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ.

Πηγή: saint.gr

Δεν ήρθαμε στη ζωή να γίνουμε δούλοι, καμίας κατάστασης... ~ π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

Δεν πρέπει να απολυτοποιούμε στη ζωή τίποτα. 

Δεν ήρθαμε στη ζωή για να γίνουμε δούλοι καμίας κατάστασης

ούτε της δουλειάς, 

ούτε των χρημάτων, 

ούτε του γάμου, 

ούτε της φιλοσοφίας ιδεών. 

Άνθρωποι έγκλειστοι σε νοοτροπίες που πνίγουν την εν Χριστώ ελευθερία, 

είναι υπόδουλοι της κοσμικότητας, 

και δεν θα μπορέσουν να συναντήσουν ποτέ το πρόσωπο του Θεού...

~ Πάτερ Αθανάσιος Μυτιληναίος

____________________________________

Πηγή: ( δεν θυμάμε! )

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά...

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου 

Λόγοι Ασκητικοί (Ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα)

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά, πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις...

Nα μπορείς να χαίρεσαι και να ζεις αυτόν που σε βρίζει, αυτόν που σε καταριέται, αυτόν που σε κλωτσάει, αυτόν που δε σε χωνεύει, αυτόν που σε μιλάει με τον αγριότερο τρόπο, αυτόν που σε ονειδίζει, αυτόν που το μαύρο το λέει άσπρο, αυτόν που τον κάμπο τον ονομάζει βουνό...

αυτόν που παρεξηγεί το καθετί σε σένα, οφείλεις να βαστάζεις το ρήμα του πλησίον σου, γιατί ο καθένας θα σου μιλάει κατά τον πόνο του.

Όταν ανοίξει το στόμα του ο άλλος θα σου μιλήσει, όχι όπως σου πρέπει,

αλλά ανάλογα με το τί έχει μέσα στην καρδιά του...

Εφόσον πονάει, εφόσον είναι άνθρωπος αγροίκος, αγενής, απερίτμητος τη καρδία, σκληρός, χωρίς αγάπη, χωρίς πνεύμα, χωρίς Θεό, έτσι θα σου μιλήσει...

Πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι.

Εάν θέλεις να αλλάξει ο λόγος τους, η ζωή τους, το βλέμμα τους, η καρδιά τους, η στάση τους απέναντι σου, δεν πρόκειται να κάνεις τίποτε, αντίθετα θα εγερθούν πόλεμοι μέσα στην καρδιά σου, οι οποίοι θα σε κάνουν να λυπάσαι...

Πράγματι, ο πονεμένος άνθρωπος, ο μελαγχολικός, όποιος αντιδράει και παραπονιέται, αυτός ταλαιπωρείται, διότι δεν κατάλαβε πως ό,τι του είπε ή του έκανε ο άλλος ακριβώς αυτό του χρειάζεται...

Θα ήταν αμφίβολη η σωτηρία μας εάν ο άλλος δεν ήταν ακριβώς αυτό που είναι.

Αντιθέτως, εάν δεν ανέχομαι τον άλλον, σκληραίνει η καρδιά μου και πονάει, οπότε γίνομαι ανισόρροπος. (...)

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου 

Λόγοι Ασκητικοί (Ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα)

______________________________________________________

Πηγή: amfoterodexios.blogspot.com

Η θεολογία ως θετική επιστήμη ~ π. Ιωάννου Ρωμανίδη

Η θεολογία ως θετική επιστήμη ~ π. Ιωάννη Ρωμανίδη

''Εμπειρική Δογματική''

Η θεολογία είναι μια θετικότατη επιστήμη, διότι είναι εμπειρικός ο τρόπος έλεγχου. 

Όπως είναι το πείραμα σε όλες τις θετικές επιστήμες, έτσι υπάρχει και το πείραμα στην Ορθόδοξη θεολογία.

Και υπάρχει πειραματήριον και υπάρχουν κριτήρια, υπάρχει έλεγχος με μεγάλη ακρίβεια, για να ξέρουμε ποιος έχει φθάσει σε αυτές τις καταστάσεις. 

Σε κάθε επιστήμη γίνεται περιγραφή πειραμάτων και τα δεδομένα μιας επιστήμης περιγράφονται σε βιβλία. Από το ένα μέρος έχουμε έκφραση παρατηρήσεων, έχουμε περιγραφή παρατηρήσεων, πειραμάτων. 

Από το άλλο μέρος ο σκοπός αυτής της περιγραφής είναι να οδηγηθούν και οι άλλοι στην ίδια παρατήρηση. Οπότε, έχουμε παρατήρηση, περιγραφή της παρατηρήσεως, με σκοπό να οδηγηθούμε πάλι στην ίδια παρατήρηση....

Ένας αστρονόμος περιγράφει ένα μέρος των αστέρων, δηλαδή, έχω την περιγραφή, έχω και χάρτη, ίσως και φωτογραφία, και χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο, επαναλαμβάνω και εγώ την εμπειρία την οποία είχε ο προηγούμενος. 

Δηλαδή, εκείνος είχε την εμπειρία και την περιέγραψε.

Ο σκοπός της περιγραφής είναι και να μου αποδώση το τι είδε, αλλά και να με καταστήση δυνατόν να δω κι εγώ είτε με την φαντασία μου ή με μία φωτογραφία ή με το τηλεσκόπιο. Οπότε, ο σκοπός της περιγραφής είναι η επανάληψη. Παρατήρηση, περιγραφή, επανάληψη της παρατηρήσεως. 

Το ίδιο ακριβώς είναι η πατερική παράδοση. 

Οι παρατηρηταί είναι οι Θεούμενοι, έχουν την θεοπτία, περιγράφουν και σκοπός της περιγραφής είναι η επανάληψη της παρατηρήσεως, δηλαδή θέωση, έκφραση Θεώσεως, με σκοπό να φθάσουμε και οι άλλοι στην θέωση. 

Λοιπόν, είναι ακριβώς η ίδια επιστημονική μέθοδος που υπάρχει σ' όλες τις θετικές επιστήμες και στην Ορθόδοξη θεολογία. 

Με την διαφορά ότι, ενώ στις θετικές επιστήμες το περιγραπτόν είναι περιγραπτόν, στην Ορθόδοξη θεολογία το περιγραπτόν είναι απερίγραπτον. 

Αυτό είναι το πρόβλημα δηλαδή, διότι ο Θεός δεν ομοιάζει με τίποτα το κτιστόν και δεν υπάρχει καμία ομοιότης μεταξύ του Ακτίστου και του κτιστού.

Οπότε, υπάρχει η εμπειρία της Θεώσεως που είναι η θεοπτία, αλλά αυτό που παρατηρεί κανείς είναι απερίγραπτον και, επομένως, περιγράφεται κατά τέτοιον τρόπο που να φαίνεται ότι είναι απερίγραπτον.

Και τονίζουν συνέχεια οι Πατέρες ότι ο Θεός ο απερίγραπτος και απερίγραπτος και απερίγραπτος...

Αλλά όμως Τον περιγράφουν.

Τον περιγράφουν με αυτά τα νοήματα, τα οποία έχουν συμβολικόν χαρακτήρα, και βέβαια γι’ αυτό έχουμε και την αποφατική θεολογία, διότι κάθε θέση έχει και την άρνηση της. Όχι διότι ο Θεός είναι θέση και άρνηση, αλλά διότι ο Θεός υπερβαίνει και την θέση και την άρνηση. 

Πηγή: Ναυ­πά­κτου και Α­γί­ου Βλα­σί­ου κ. Ι­ε­ρο­θέ­ου «Ε­μπει­ρι­κή Δογ­μα­τι­κή, της Ορ­θο­δό­ξου Κα­θο­λι­κής Εκ­κλη­σί­ας, κα­τά τις προ­φο­ρι­κές πα­ρα­δό­σεις του π. Ι­ω­άν­νου Ρω­μα­νί­δη». 

Σχόλιο Π. κοινωνίας:  π. Γε­ώρ­γιο­ς Με­ταλ­λη­νός «Άν το πέ­ρα­σμα του μα­κα­ρι­στού π. Ι­ω­άν­νη Ρω­μα­νί­δη α­πό την ελ­λη­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υ­πήρ­ξε σει­σμός α­να­στά­σι­μος, που μας έ­βγα­λε α­πό την θε­ο­λο­γι­κο­εκ­κλη­σια­στι­κή βα­βυ­λώ­νεια αιχ­μα­λω­σί­α μας, το ί­διο ι­σχύ­ει και για το δί­το­μο έρ­γο του Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του Ναυ­πά­κτου και Α­γί­ου Βλα­σί­ου κ. Ι­ε­ρο­θέ­ου για την θε­ο­λο­γί­α του π. Ι­ω­άν­νη.». 

                                                                              

Ένας Επίσκοπος υψώνει το ανάστημά του στον πλανητάρχη!

Ένας Επίσκοπος υψώνει το ανάστημά του στον πλανητάρχη! (τον 4ο αιώνα μ.Χ.)

Μήπως θα έπρεπε να παίρνουμε μαθήματα πολιτικής από την Εκκλησιαστική Ιστορία; 

του π. Ανανία Κουστένη

Στις 7 Δεκεμβρίου γιορτάζει ο Άγιος Αμβρόσιος, Επίσκο­πος Μεδιολάνων. Στο σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας. Του 4ου αιώνος κι αυτός, σπουδαίος, νομικός μεγάλος, έγινε διοικητής του Μιλάνου και της επαρχίας εκεί, ήταν δίκαιος και συνετός και κατηχούμενος.

Ετοιμαζόταν, δηλαδή, να βαφτισθεί... Πέθανε ο επίσκοπος Μεδιολάνων και μετά οι ορθόδοξοι μάλωναν με τους Αρειανούς στο ποιός θα καταλάβει τον θρόνο. Και έγινε κίνημα. Επανάσταση. Κι ως διοικητής ο Αμβρόσιος εστάλη να καταστείλει την στάση και την επανάσταση και να φέρει την ησυχία και την ειρήνη...

Πήγε, λοιπόν, και τους μίλησε τόσο γλυκά, ήταν ρήτορας και σοφός και ενάρετος, παρότι ακόμη δεν είχε βαφτισθεί. Και τους κατάφερε και τους ηρέμησε...

Και τότε ένα παιδάκι φώναξε δυνατά: "Ο Αμβρόσιος να γίνει επίσκοπος!"

Ήταν φωνή Θεού. Ήταν κλήσις Κυρίου. Κι εκείνος, βέβαια, δεν ήθελε, και λέει το Συναξάριο πώς, μόλις τ’ άκουσε αυτά κι ο κόσμος όλος, αιρετικοί και χρι­στιανοί, είπαν ναι, άξιος, τί κάνει εκείνος; 

Φεύγει, με τρόπο, και καθώς βράδιαζε, καβαλάει ένα άλογο κι έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση, για να μη γί­νει μητροπολίτης. Και μόλις ξημέρωσε, τί είχε γίνει; Βρέθηκε, πάλι, στο ίδιο σημείο, από οπού έφυγε. Στης εκκλησίας την αυλή. Και τότε κατάλαβε ότι ο Θεός τον ήθελε σ’ αυτή τη θέση. Στον Θεό ποιος μπορεί να πει όχι;

Κι έγινε, λοιπόν, επίσκοπος Μεδιολάνων, ο μεγά­λος Αμβρόσιος, φρόντισε τους χριστιανούς, φρόντισε τους αιρετικούς, διότι η Εκκλησία εταλαιπωρείτο από τον Αρειανισμό και τις παραφυάδες του, και προ­παντός με τον Θείο του λόγο και με την αγία χάρη, έφερνε αμέτρητους στην Εκκλησία και προστάτευε πολλούς δυσκολεμένους και αδύνατους. 

Είχε τόση παρρησία, που έβαλε επιτίμιο και κανόνα στον ίδιο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιον τον Μέγαν. Με κάποια στάση, που έγινε στη Θεσσαλονίκη και μετά που έδωσε εντολή να φονεύσουν 7.000 στασιαστές. 

Κι ο Θεοδόσιος, όταν πήγε στην εκκλησία και μπήκε στο Ιερό Βήμα, του λέει ο άγιος Αμβρόσιος: «Έξω!» 

Σε ποιόν είπε «Έξω;» Στον πλανητάρχη, παρακαλώ.

Σε ποιόν είπε «Έξω;» Σ’ αυτόν. Κι ο Θεοδόσιος με­γάλος κι αυτός. Να το πούμε. Λοιπόν. Το εδέχθη! Εδέχθη επιτίμιον οκτώ μηνών. 

Ούτε να μεταλάβει ούτε να κάμει τίποτε απ’ τα καθήκοντά του. Το εδέχθη, με άκρα ταπείνωση και μεγάλη υπακοή. Γιατί είχε κα­ταλάβει κι αυτός ένα πολύ σπουδαίο πράγμα. Ότι δεν μπορούμε, με κανένα τρόπο, να εναντιωθούμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία και στον Θεό! Τί σπουδαίος κι αυτός. Λέμε ναι...

Αλλά, άμα έχεις την οικουμένη στα χέρια σου, θα κάμεις και λάθη. 

Η ομορφιά ποιά είναι στον Θεοδόσιο; Ότι εδέχθη και παρεδέχθη! Και μετενόησε!

Και την ημέρα των Χρι­στουγέννων πήγε στην εκκλησία και τί; Έκανε μετάνοια μπροστά στον επίσκοπο και σ’ όλο το εκκλησία­σμα και ζήτησε επισήμως συγγνώμη, κλαίγοντας! Κλαίγοντας! Και αποκατεστάθη. Αυτός ο Μέγας Θεοδόσιος! Αποκατεστάθη! Και είναι κι εκείνος γραμμένος στο Αγιολόγιο. 

Γιατί, αν ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε τη θρησκευ­τική ελευθερία στην αυτοκρατορία και στον κόσμο, ο Μέγας Θεοδόσιος διάλεξε, ως επίσημη θρησκεία του κράτους του, την ορθοδοξία, η οποία κινδύνευε από Γότθους, βαρβάρους, αιρετικούς, Ιουδαίους, είδωλολάτρες, κι έκαμαν θραύση. 

Και τώρα την πήρε την Εκκλησία, την ορθοδοξία, υπό την προστασία του ο αυτοκράτωρ.

Έθεσε, δηλαδή, τον εαυτό του στη διά­θεση της Εκκλησίας. 

Ήταν, δηλαδή, υπερασπιστής του ορθοδόξου δόγματος. Είναι πολύ σπουδαίο κι αυτό. Να το πούμε. Ισχύει μέχρι και σήμερα…Ο άγιος Αμβρό­σιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 397 στο Μιλάνο, στα Μεδιόλανα, τότε, όπου είχε γίνει το Σύμφωνο των Μεδιολάνων. 

Η συμφωνία του Κωνστα­ντίνου του Μεγάλου και του Λικινίου για ανεξιθρησκεία. Να υπάρχει, δηλαδή, θρησκευτική ελευθερία, που υπάρχει μέχρι σήμερα…

Ένας Επίσκοπος υψώνει το ανάστημά του στον πλανητάρχη!

____________________________________________________

(π. Ανανίας Κουστένης, Χειμερινό Συναξάρι, τ. Α, εκδ. Ακτή, Λευκωσία 2008, σ. 32-37. Αποσπάσματα) Πηγή: o-nekros.blogspot.com

Σχόλιο Π. κοινωνίας: O Θεοδόσιος κατὰ την εορτὴ των Χριστουγέννων βρέθηκε στὰ Μεδιόλανα και θέλησε να μεταβεί στην Εκκλησία και να κοινωνήσει... Ο άγιος Αμβρόσιος, ντυμένος τα ιερατικά του άμφια, βγήκε στη θύρα του ναού και δεν επέτρεψε στον αυτοκράτορα να προχώρησει. «Είναι τα χέρια σου βαμμένα με αίμα», του είπε. Ο Θεοδόσιος θέλησε να δικαιολογηθεί κι απάντησε στον Ιεράρχη: «Κι ο Δαβὶδ αμάρτησε!». 

Τότε ο άγιος Αμβρόσιος είπε στον Θεοδόσιο. «Τον μιμήθηκες στο έγκλημα, να τον μιμηθείς και στη μετάνοια»! Όταν ο αυτοκράτορας άκουσε αυτά τα λόγια, τα πήρε τόσο κατάκαρδα, και ήλθε σε συναίσθηση και συντριβή, και έβαλε δημόσια μετάνοια ενώπιον του λαού και του Επισκόπου.

(Σχετικά απο τον Παυλίνο, ο οποίος συνέγραψε τον βίο του αγίου Αμβροσίου, λίγο μετά την κοίμηση του τελευταίου. Παυλίνου, Βίος Αμβροσίου).   

Κατά τον Θεοδώρητο σε άλλο περιστατικό, ο Αμβρόσιος δεν άφησε τον Θεοδόσιο, αφού είχε βάλει μετάνοια,  να εισέλθει εις το ιερό για να μεταλάβει μαζί με το ιερατείο όπως όριζε τότε το έθιμο στήν Κωνσταντινούπολη, αλλά τον ταπείνωσε εκ νέου δημόσια, και του όρισε θέση ανάλογη με τον λοιπό λαό, «Βγές και στάσου στήν θέση της τάξεως των λαικών!» φρονώντας ότι «αλουργίς βασιλέας ουχ ιερά ποιεί»... Δίχως καν να απαντήσει ο Θεοδόσιος βγήκε απο το ιερό και έλαβε θέση μαζί με τούς λαικούς, αλλά και όταν επέστρεψε στήν Κωνσταντινούπολη, ποτέ ξανά δεν τόλμησε να εισέλθει στο ιερό βήμα για να μεταλάβει.

Ο Επίσκοπος Αμβρόσιος των Μεδιολάνων δε συναίνεσε στις αξιώσεις του επισκόπου Ρώμης Δάμασου για την προβολή του ''πέτρειου πρωτείου'', (την αρχή της παπικής πλάνης περί του πρωτείου, και αλάθητου του πάπα) μολονότι υπήρξε ο πρώτος που εισηγήθηκε τον όρο πρωτείο (primatum). Υποστήριξε πως η Εκκλησία της Ρώμης διεκδικούσε το πρωτείο της ομολογίας και της πίστης, μέσα στα πλαίσια της δυτικής χριστιανοσύνης, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δε συνιστούσε πρωτείο τάξεως.

''Κι όμως καθένας, που δεν ομολογεί όλα όσα ανήκουν στον Χριστό, στην πραγματικότητα αρνείται τον Χριστό...'' ~ Άγιος Αμβρόσιος, Επίσκοπος Μεδιολάνων

(1. St. Ambrose of Milan, Commentary on the Gospel of Luke, (389 μ. Χ) 1304, The Faith of the Early Fathers, σ. 163)

                                                                              

''Το παλιατζίδικο της ψυχής μας…''

Το παλιατζίδικο της ψυχής μας

Αγίου γέροντος Πορφυρίου

Κάποτε ο γέροντας Πορφύριος είπε σε μια κυρία: «Πολλές από σας τις γυναίκες, ό,τι κατεστραμμένο και άχρηστο έχετε, παλιά και τρύπια κατσαρολικά, έπιπλα, παπούτσια και άλλα φθαρμένα πράγματα, πάτε και τα πετάτε σε κάποια απόμερη αποθήκη σας, κλειδώνετε την πόρτα και ησυχάζετε. Δεν ξέρετε όμως, ότι θα έρθει στιγμή, που αυτό το παλιατζίδικό σας θα το βρουν και θα εκτεθείτε»...

Έμεινα έκπληκτος από τα λόγια του γέροντα.

Διάβαζα, εκείνες τις μέρες, βιβλία ποιμαντικής ψυχολογίας, που μιλούσαν για απώθηση τραυματικών βιωμάτων, από το συνειδητό στον ασυνείδητο χώρο της ψυχής και για ανάδυσή του σε απροσδόκητο χρόνο...

Το ζωντανό παράδειγμα του γέροντα, για την ''αποθήκη απορριμάτων'', μου έλεγε πολύ περισσότερα από ό,τι τα επιστημονικά εγχειρίδια.

Ήταν σαφής ο συμβολισμός, ο αναφερόμενος στα αμαρτήματά μας, που δεν εξαλείψαμε με την μετάνοια και την εξομολόγησή μας...

αλλά τα πετάξαμε βιαστικά στην αποθήκη της λήθης, για να απαλλαγούμε από την ενοχλητική παρουσία τους, και που θα τα «βρει» ο Θεός, για να τα επαναφέρει στη μνήμη μας, «εν ημέρα κρίσεως». 

Ήδη τα γνωρίζει, ενώ εμείς τα αγνοούμε...

(Ανθολόγιο Συμβουλών, γέροντος Πορφυρίου σελ. 177)

''Το παλιατζίδικο της ψυχής μας..'' (απώθηση τραυματικών βιωμάτων και αμαρτιών, από το συνειδητό, στον ασυνείδητο χώρο της ψυχής μας)

Πηγή: proskynitis.blogspot.com

___________________________________________________________

Σχόλιο Π. κοινωνίας: «Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα από αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση». «Εε, δεν έχω κάνει και τίποτε. Ούτε σκότωσα, ούτε έκλεψα»...

«Μα δεν είναι αυτό. Αυτό που νιώθεις τώρα. Να πας να του το πεις: "Πατέρα ήρθα να γονατίσω στο πετραχήλι. Χωρίς να ξέρω τι να σας πω. Γιατί νομίζω ότι είμαι πολύ καλή"...» ~ Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου 

Τῆς ''κακοφάνηκε'' τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατί εἶπα κανα-δυό λόγια μέ παράπονο! ~ Άγιος Παΐσιος

Φωτογραφία: Τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας στὴν Κόνιτσα ὅπου ὁ Άγιος Γέροντας Παΐσιος εἶχε τὴν πρώτη του θεοπτία σὲ παιδικὴ ἡλικία...

Καθένας ἀπὸ κάποιο γεγονὸς ποὺ τοῦ ἔχει συμβῆ μὲ τὴν βοήθεια ἐνός Ἁγίου, ἔχει καὶ μία ἰδιαίτερη ἀγάπη στὸν Ἅγιο αὐτόν. 

Μπορεῖ νά εἶναι σοβαρό αὐτό τό γεγονός, μπορεῖ νά εἶναι καί ἁπλό.

Νά, ἐγὼ ἐπειδὴ ἀπὸ μικρὸς πήγαινα στὸ Ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἐκεῖ στὴν Κόνιτσα, ἔχω σὲ μεγάλη εὐλάβεια τὴν Ἁγία Βαρβάρα. 

Ἡ Ἁγία μὲ βοήθησε καὶ στὸν στρατό, ὅταν μὲ πῆραν στοὺς ἀσυρματιστές, ἐνῶ ἤμουν ἀγράμματος μὲ βοήθησε ὕστερα καὶ στὸ Σανατόριο μετὰ τὴν ἐγχείριση στοὺς πνεύμονες...

Τότε οἱ γιατροί μου εἶχαν πεῖ ὅτι, μόλις θὰ καθάριζε ὁ πνεύμονας, θὰ ἀφαιροῦσαν τὰ λάστιχα καὶ τὸ μηχάνημα. Καὶ ἐνῶ θὰ τὰ ἔβγαζαν σε πέντε μέρες, εἶχαν περάσει εἴκοσι πέντε μέρες καὶ δὲν τὰ εἶχαν ἀφαιρέσει, καὶ ὑπέφερα πολύ. 

Τὸ Σάββατο 3 Δεκεμβρίου περίμενα τοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο αὐτό, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν φάνηκαν.

Τήν Κυριακή τό πρωί, πού ἦταν ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, λέω: 

«Ἂν ἦταν νά βοηθήση ἡ Ἁγία, ἔπρεπε νά εἶχε βοηθήσει. Οἱ γιατροί ἔφυγαν. Σήμερα, Κυριακή, ἀποκλείεται νά ἔρθουν. Τώρα ποιός θά μοῦ βγάλη τά λάστιχα;».

Εἶπα καί κανα-δυό λόγια μέ παράπονο: 

«Ἐγὼ ἄναβα τὰ καντήλια τόσες φορὲς στὸ Ἐκκλησάκι τὰ καντήλια τῆς Ἁγίας, τί καντηλῆθρες, τί λάδια πήγαινα, ,τὸ καθάριζα, τὸ βόλευα. Δυὸ λάστιχα νὰ μὴ μοῦ βγάλουν;».

Μετὰ ὅμως σκέφθηκα: «Φαίνεται, θὰ λύπησα τὴν Ἁγία Βαρβάρα, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φρόντισε νὰ μοῦ τὰ βγάλουν». Ξαφνικὰ ἀκούω θόρυβο. «Τί γίνεται; λέω, κάποιος ἔπαθε κάτι;». «Ἔρχονται οἱ γιατροί», μοῦ λένε.

Δέν ξέρω τί τόν ἐπίασε τόν διευθυντή καί εἶπε στούς γιατρούς πρωί-πρωί: «Νά πάτε νά βγάλετε τά λάστιχα τοῦ καλόγερου!».

Μπαίνουν στὸν θάλαμο καὶ μοῦ λένε: «Ἔχουμε ἐντολὴ νὰ βγάλουμε τὰ λάστιχα».

Τῆς ... κακοφάνηκε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατί εἶπα κάνα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο! 

Πρέπει νὰ γκρινιάξης λίγο! Ἀλλὰ καλύτερα εἶναι νὰ μὴν γκρινιάζης, ἔχει ἀρχοντιά, ἅμα δὲν γκρινιάζης...

Βλέπεις, ἕνας Ἅγιος ἄλλοτε δίνει ἀμέσως ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε καὶ ἄλλοτε τὸ δίνει ἀργότερα. 

Ἄλλοτε ἀκούει τὸν προσευχόμενο, γιατί βρίσκεται σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, καὶ ἄλλοτε, γιατί κλαίει καὶ γκρινιάζει σὰν μικρὸ παιδί.

           Τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας στὴν Κόνιτσα, τὴν πόλη τοῦ πατρὸς Παϊσίου

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Στ΄, Περὶ Προσευχῆς, ἐκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον "Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης Θεολόγος" ~ Πηγή: thriskeftika.blogspot.gr

Όλοι φροντίζουν, μικροί, ''μεγάλοι'' και κράτη.. να γίνει μία θρησκεία! ~ Άγιος Πορφύριος

Όλοι φροντίζουν, μικροί, ''μεγάλοι'' και κράτη.. να γίνει μία θρησκεία! 

Ο Άγιος Πορφύριος για τον οικουμενισμό

Προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε,

ότι δεν έχει σχέση η θρησκεία μας με άλλες θρησκείες, η Ορθοδοξία.

Τώρα όμως όλος ο κόσμος, διάφορες νοοτροπίες, διάφοροι άνθρωποι και μεγάλοι, που ούτε καν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, έχουνε τη γνώμη ότι δεν πρέπει να υπάρχουνε πολλές θρησκείες, διότι ''διχάζουν'' τους ανθρώπους και τους φέρνουνε σε έχθρα.. (...) 

Και όλοι φροντίζουν, μικροί, μεγάλοι και κράτη.. να γίνει μία θρησκεία. 

Και θα γίνει με έναν τρόπο τέτοιο· ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο,

να φτιάξουμε μια νέα θρησκεία.

Αυτό το κάνουνε οι Σιωνισταί και εργάζονται πολύ γι’ αυτό το πράγμα, οι άνθρωποι να αφήσουνε να βγάλουμε μια νέα θρησκεία ''καλή''...

και να αφήσουμε ότι υπάρχει κόλαση, ότι υπάρχει σατανάς και κάτι τέτοια. Ενώ η Ορθοδοξία τον σατανά τον έχει βάλει ως δόγμα. 

Δεν τα ξέρετε; Μέσ’ το Ευαγγέλιο είναι γραμμένα! 

(Εννοεί ο άγιος γέροντας την αποκάλυψη του Ιωάννη που αναφέρει την πτώση της Εκκλησίας, και την λατρεία ενός ''θεού'', του αντιχρίστου δηλαδή, απο όλες τις θρησκείες...)

Άμα αρνηθείς το σατανά θα πει ότι δεν είσαι Ορθόδοξος. Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει σατανάς;

Υπάρχει πνεύμα κακό όντως, όπως και Άγγελοι και Άγιοι υπάρχουνε και σατανάδες.

Ενθυμούμαι που έλεγε η δεσποινίς: «πω, πω, πω, πω, όχι εγώ τον σατανά δεν τον θέλω, δεν τον πιστεύω, δε ..»

Μωρέ αυτά είναι που μας χαλάνε, το πνεύμα το κακό λέω κι εγώ. Ο σατανάς το πνεύμα το κακό είναι. Ή κακό πνεύμα πεις, ή σατανά πεις, είναι το ίδιο...

 Όλοι φροντίζουν, μικροί, ''μεγάλοι'' και κράτη .. να γίνει μία θρησκεία! 

Ο Άγιος Πορφύριος για τον οικουμενισμό

____________________________________________

Πηγή: Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν

Δείτε και: 

Δέν μπορεῖς νά εἴπης εἰς τούς Παπικούς, ὅτι ἔχουν Χάριν καί Μυστήρια. ~ Ἅγιος Πορφύριος

Οἱ γενναῖοι μαθητές τῆς Ἑλλάδος! ~ Ἀρσένιος μοναχός, Ἅγιον Ὅρος

Οἱ γενναῖοι μαθητές τῆς Ἑλλάδος!

Ἀρσένιος μοναχὸς ~ Ἅγιον Ὅρος

(Σκήτη Κουτλουμουσίου)

Οι ἄθλιοι προδότες πολιτικοὶ κυβερνῶντες μᾶς ἐγκατέλειψαν. Οἱ ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς, δὲν στάθηκαν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνονται συνοδοιπόροι καὶ συνεργάτες μὲ τοὺς ἀθλίους πολιτικούς...

Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πατρίδα μᾶς λένε: «ἐκύκλωσεν ἠμᾶς ἐσχάτη ἄβυσσος· οὐκ ἔστιν ὁ ρυόμενος (Παρακλητική,Ἦχος ἅ΄, Ὄρθρος Κυριακῆς, Εἱρμὸς στ΄ Ὠδῆς)».

Δηλαδή, δέν νοιάζεται κανείς ἀπό τήν Πολιτεία καί τήν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας νά διώξουν τούς κινδύνους καί νά βάλουν τά πράγματα στήν θέση τους. 

Ὅμως, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία μας, δὲν μᾶς ἐγκατέλειψαν! 

Διότι ὁ ἀγώνας τῶν γενναίων μαθητῶν τῆς πατρίδος μας, πού κάνουν καταλήψεις στά σχολεῖα γιά διαμαρτυρία ἔναντί τῆς προδοσίας τῆς Μακεδονίας μας...

εἶναι ἕνα σημάδι πολὺ παρήγορο, εἶναι μία σπίθα φωτιᾶς, ποὺ ἄναψε καὶ ἀναμένεται νὰ φουντώσει γιὰ τὰ καλά, ὥστε νὰ κάψει ὅλες τὶς...πρόσφατες προδοσίες ποὺ ἔπραξαν οἱ ἀνάξιοι σημερινοὶ κυβερνῶντες. 

Εμπρός! γενναία παιδιά τῶν ἀθανάτων Ἑλλήνων!

Ἐμπρός! διότι ἡ νίκη εἶναι μὲ τὸ μέρος σας! Μὲ τὸν ἀγώνα ποὺ ἀρχίσατε νὰ ξέρετε πὼς εἶστε ἤδη νικητές! Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία μᾶς εἶναι μὲ τὸ μέρος σας! 

Μὴν πτοηθεῖτε ἀπὸ τὶς φωνὲς τῶν δειλῶν καὶ προδοτῶν τῆς χώρας μας!

Εμπρός λοιπόν! γενναία παιδιά τῆς Ἑλλάδος μας!

Ἀρσένιος μοναχός

Σκήτη Κουτλουμουσίου

Ἅγιον Ορος

__________________________________

Πηγή: orthodoxia-ellhnismos.gr

Παναγιά μου, στήλε μας τον Μερκούριο..! (Ο Άγιος Μερκούριος και η συγκλονιστική ιστορία του)

“Καλέσατέ μου το Μερκούριο, όπως μεταβεί 
και φονεύσει τον εχθρόν του Υιού μου Ιουλιανό”!

Ο Άγιος Μερκούριος και η συγκλονιστική ιστορία του 
(25 Νοεμβρίου) 

Όταν ο αυτοκράτορας Δέκιος πολεμούσε εναντίον των βαρβάρων, υπήρχε στις τάξεις του στρατού του ένας διοικητής του Αρμενικού στρατεύματος των Μαρκησίων.

Ο διοικητής αυτός ονομαζόταν Μερκούριος. Κατά τη διάρκεια μιας μάχης, του παρουσιάστηκε λευκοφόρος, και ωραιότατος Άγγελος Κυρίου, ο οποίος κρατούσε ξίφος στο δεξί του χέρι, το έδωσε στον νέο, και του είπε:

Φίλε και αγαπημένε Μερκούριε, ο Κύριος των Κυρίων και Θεός των απάντων, με έστειλε να σου δώσω θάρρος και δύναμη κατά των εχθρών σου. Λοιπόν, προχώρησε εναντίον τους και θα τους νικήσεις, με τη βοήθεια του Θεού. Θα γίνεις με την νίκη αυτή σε όλους περιβόητος. Αλλά να μη φανείς προς τον ευεργέτη Χριστό αχάριστος.

Να θυμάσαι την καλοσύνη αυτή πάντοτε, και ας ριζώσει στην ψυχή σου ο πόθος Του, διότι πρόκειται να μαρτυρήσεις για το όνομα του, και να λάβεις τον στέφανο της δόξης.

Ο Μερκούριος επέδειξε θαυμαστή ανδρεία, νικώντας με ευκολία τους εχθρούς, σαν να ήταν απλό χορτάρι. Μετά την περιφανή νίκη του, ο αυτοκράτορας Δέκιος τον ανακήρυξε αρχιστράτηγο των στρατευμάτων του. Αλλά από την πολλή αγάπη που του έδειξε ο επίγειος Βασιλεύς, ξέχασε τον Ουράνιο. Τότε φάνηκε σ’ αυτόν ο Άγγελος μια νύκτα, που κοιμόταν. Τον ξύπνησε και τον επέπληξε, λέγοντας:

- Δεν θυμάσαι τι σου είπα, όταν σου έδιδα το εκλεκτό σπαθί, με το οποίο νίκησες τόσο πλήθος εχθρών με την θεία βοήθεια; Δεν σου είπα, ότι μέλλεις να μαρτυρήσεις, για να λάβεις αμάραντο στέφανο και δόξα αιώνιο; Γιατί λοιπόν προτιμάς τις τιμές του βασιλέως και την προσωρινή απόλαυση;

Ξύπνα από τον ύπνο της αμελείας και περιφρόνησε αυτή την πρόσκαιρη ευδαιμονία για να έλθεις στα ουράνια ανάκτορα, όπου είναι πάντοτε ημέρα πάμφωτος. Αυτά του είπε ο Άγγελος και έγινε άφαντος...

Ο Μερκούριος έκλαιε πικρά και θρηνούσε απαρηγόρητα. Σκεπτόταν με τι τρόπο να παραιτηθεί από τα αξιώματα, που του έδωσαν. Ένας φθονερός άνθρωπος, που μισούσε τον Μερκούριο, βρήκε ευκαιρία να τον διαβάλει ως χριστιανό, και να φανεί αυτός πιστός στον βασιλέα.

Ο Μερκούριος βασανίστηκε ανηλεώς. Τότε παρουσιάζεται ο Άγγελος πάλι. Του έδωσε θάρρος, τον στερέωσε και τον έκαμε θερμότερο στους αγώνες με τούτα τα λόγια:

- ''Κήρυξε με θάρρος τον Χριστό στους ειδωλολάτρες, και υπόμεινε τα πρόσκαιρα βασανιστήρια ανδρείως, για να λάβεις δόξα αιωνία και να έχεις ηδονή απερίγραπτη και αγαλλίαση παντοτινή. Κι έγινε άφαντος.''

Τέλος, ο αυτοκράτορας διέταξε να αποκεφαλιστεί στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ήταν μόλις 25 ετών, το έτος 250 μ.Χ. Τότε ήλθε ο Κύριος και του λέγει ότι έφθασε στο τέλος του Μαρτυρίου, και θα απολαύσει τα βραβεία και την πλούσια ανταμοιβή των πόνων του.

Ο Άγιος ήταν τόσο χαρούμενος που έτρεξε στους δημίους του και τους παρακαλούσε να εκτελέσουν τις εντολές του βασιλιά αμέσως..! 

Στη συνέχεια, γονάτισε και είπε: “Κύριε, μην υπολογίζεις αυτήν την αμαρτία εναντίον τους” και σφράγισε όλο του το σώμα με τον τίμιο σταυρόν. Όταν απετμήθη η κεφαλή του, το σώμα του έγινε λευκό σαν το χιόνι και ευωδίαζε μύρο...

Όταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης, ο ασεβής και διώκτης των Χριστιανών, θέλησε να πάει στην Περσία να πολεμήσει πέρασε κοντά από την Καισαρεία. Ο Άγιος Βασίλειος γνωρίζοντάς τον από την Αθήνα όπου ήταν συμφοιτητές πήγε μαζί με τον λαό να τον τιμήσει.

Ο Ιουλιανός απαίτησε να του δωρίσει, αφού ο Άγιος δεν είχε τίποτε άλλο, τρεις από τους κριθαρένιους άρτους του. Ο Άγιος το έκανε και ο Ιουλιανός διέταξε τους υπηρέτες να ανταμείψουν τη δωρεά και να δώσουν χόρτο από το λειβάδι. 

Ο Άγιος Βασίλειος βλέποντας την καταφρόνηση του βασιλιά του είπε: «εμείς, βασιλιά ότι μας ζήτησες από κείνο που τρώμε σου το προσφέραμε κι εσύ μας αντάμειψες από κείνο που τρως». (!!)

Τότε ο Ιουλιανός θύμωσε πάρα πολύ και απείλησε, ότι όταν θα επιστρέψει από την Περσία νικητής, θα κάψει την πόλη και τον λαό θα τους πάρει δούλους. Όσο για τον ίδιο τον Άγιο Βασίλειο θα τον ανταμείψει όπως πρέπει.

Ο Άγιος Βασίλειος όταν επέστρεψε στην πόλη ζήτησε από το λαό να μαζέψουν ότι πολύτιμο είχαν και να το αποθηκεύσουν κάπου έως ότου επιστρέψει ο φιλοχρήματος Ιουλιανός για να του το προσφέρουν. Ίσως κι έτσι κατευνάσουν την οργή του.

Όταν έμαθε ότι επιστρέφει ο άφρων βασιλιάς, ο Άγιος Βασίλειος ζήτησε από τους πολίτες να προσευχηθούν και να νηστεύσουν τρεις μέρες. Μετά όλοι μαζί ανέβηκαν στο Δίδυμον όρος της Καισαρείας όπου στη μία από τις δύο κορυφές ήταν ο ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Εκεί προσευχόμενος ο Άγιος είδε σε οπτασία, μία μεγάλη ουράνια στρατιά, να κυκλώνει το όρος και στη μέση να κάθεται σε θρόνο μία γυναίκα (η Παναγία) και να δοξάζεται, η οποία γυναίκα είπε στους Αγγέλους που βρισκόταν γύρω της: 

“Καλέσατέ μου το Μερκούριο, όπως μεταβεί και φονεύσει τον εχθρόν του Υιού μου Ιουλιανό”!

Έπειτα είδε τον Μάρτυρα Μερκούριο να φθάνει οπλισμένος μπροστά στην βασίλισσα των Αγγέλων κι όταν εκείνη τον πρόσταξε αυτός να φεύγει γρήγορα. 

Κατόπιν προσκάλεσε τον Άγιο Βασίλειο και του έδωσε ένα βιβλίο που ήταν γραμμένη όλη η δημιουργία της κτίσεως κι έπειτα του ανθρώπου. 

Στην αρχή του βιβλίου ήταν η επιγραφή «Είπε» και στο τέλος του βιβλίου εκεί που έγραφε για την πλάση του ανθρώπου ήταν η επιγραφή «Τέλος». Μόλις είδε την οπτασία αυτή ο Άγιος ξύπνησε.

(Το νόημα της οπτασίας του βιβλίου, ήταν ότι ο Άγιος Βασίλειος έγραψε, όντως, ερμηνεία στην Εξαήμερον του Μωϋσέως στην οποία διηγείται, πως ο Θεός εποίησε τον ουρανό, την γη, τον ήλιο, την σελήνη, τη θάλασσα, τα ζώα και όλα τα αισθητά κτίσματα. Όταν όμως, έμελλε να γράψει και για την έβδομη ημέρα κατά την οποία ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, τότε ο Μέγας αυτός Άγιος άφησε την τελευταία του πνοή στη γη και πήγε στους ουρανούς να συναντήσει τον Κύριόν του που με δύναμη αγάπησε. Το έργο του συμπλήρωσε κατόπιν ο αδελφός του ο Άγιος Γρηγόριος ο Αρχιεπίσκοπος Νύσσης, που έγραψε για την έβδομη ημέρα της πλάσεως του ανθρώπου.)

Όταν ο Άγιος είδε την οπτασία, πήγε στην πόλη με μερικούς κληρικούς, στο Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου, όπου μη βρίσκοντας το λείψανο του Αγίου και τα όπλα του που φυλάσσονταν στον Ναό έναν αιώνα αφότου μαρτύρησε, κατάλαβε τι είχε συμβεί κι έτρεξε αμέσως και λέει στους Χριστιανούς: 

“Χαίρετε και αγαλλιάσθε σήμερον, αδελφοί. Εισακούσθηκε η δέησή μας, διότι ο μιαρός βασιλεύς υπέστη την πρέπουσα τιμωρία.”

Βλέποντας το θαύμα οι Χριστιανοί και την παρρησία του Αγίου Βασιλείου δεν θέλησαν να πάρουν πίσω την περιουσία που είχαν αποθηκεύσει για τον τύραννο Ιουλιανό. Ο Άγιος όμως αφού τους επαίνεσε για την πράξη τους, το ένα τρίτο του ποσού τους το έδωσε και τα υπόλοιπο ποσό το διέθεσε για να κτίσουν πτωχοτροφεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, γηροτροφεία και ορφανοτροφεία...

Αφού λοιπόν φονεύτηκε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης από τον Άγιο Μερκούριο κατά τρόπο θαυματουργικό, βασίλεψε για ένα χρόνο ο θεοσεβής Ιοβιανός και μετά οι Ουαλεντιανός και Ουάλης,  ο οποίος και ήταν Αρειανός. 

Οι Αρειανοί, οπαδοί του Αρείου, πρέσβευαν τη μέγιστη βλασφημία, πώς δήθεν ο Χριστός ήταν “κτίσμα του Θεού”. Το ίδιο πρεσβεύουν εκτός των άλλων σήμερα και οι Ιεχωβάδες, που λένε “Χριστός”, αλλά εννοούν κτίσμα, άγγελο-κτίσμα και όχι Θεό... 

Ο Άγιος Μερκούριος και η συγκλονιστική ιστορία του. (25 Νοεμβρίου)

___________________________________

Σχόλιο Π. κοινωνίας: Παναγιά μου στήλε μας τον Μερκούριο! Σήμερα, έναντι κάθε αντίχριστου άρχοντα, και νόμων αντίθετων του Θεού, υπάρχει μια πρωτόγνωρη ανοχή, εως και σύμπραξη και ταύτιση ακόμη...

Πόσο ''παράξενες'' μοιάζουν ποιά οι θέσεις των Αγίων και του Θεού, απέναντι σε όλους αυτούς, που σήμερα, και ιερείς και Αρχιερείς και Πατριάρχες συντάσσονται είς ολα μαζί τούς; Μην γελιέστε μερικοί, και μην πλανάστε, την αλήθεια του Θεού την λένε οι Άγιοι:

''Όποιος υποστηρίζει ένα αντίχριστο σύστημα συντασσόμενος μαζί του, αυτο-προσδιοριζόμενος πλέον μέσα από αυτό... θεωρείται σφραγισμένος, ασχέτως αν δεν έχει λάβει το τελικό σφράγισμα...'' ~ Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

Πηγή: Νοιάζομαι e -Ένωση Ελλήνων Εκπαιδευτικών noiazomai.tripod.com