''Γάμος είναι σύνοδος ανδρός και γυναικός,
επί τέκνων γενέσει και βίου κοινωνίαν.''
~ Αριστοτέλης, αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και επιστήμονας, ο ακρογωνιαίος λίθος του δυτικού πολιτισμού.
Το έργο του θεωρείται το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα της Δυτικής Φιλοσοφίας και εκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα επιστημών όπως η φυσική, η βιολογία, η μεταφυσική, η ηθική, η ποίηση, η πολιτική, η ρητορική κ.ά.
Ο πατέρας των Επιστημών του Δυτικού κόσμου. Η φιλοσοφία και οι διδασκαλίες του, που συνοψίζονται με τον όρο Αριστοτελισμός, υπήρξαν θεμελιώδεις για τη φιλοσοφική, θεολογική και επιστημονική σκέψη μέχρι και σήμερα.
Η Εγκυκλοπαίδεια Britannica γράφει για τον Αριστοτέλη ότι «υπήρξε ο πρώτος γνήσιος επιστήμονας στην ιστορία [...] και κάθε κατοπινός επιστήμονας του οφείλει κάτι».
Πρόδρομος τού Χριστιανισμού.
«Ακάματος φύσις Θεού γεννήσεται ουκ έχουσα αρχήν. Εξ αυτού δε ο πανσθενής ουσιούται Λόγος» = «Ακατάβλητος φύσις Θεού θα γεννηθεί που δεν έχει αρχήν. Από αυτόν λοιπόν αποκτά ουσία ο παντοδύναμος Λόγος». [1]
O φιλόσοφος Αριστοτέλης μιλάει για τον ένα Θεό. Μολονότι έζησε 400 χρόνια προτού να έρθει ο Χριστός στον κόσμο, εν τούτοις πίστευε στο θεό, κυβερνήτη και δημιουργό του κόσμου.
Ο βασικός λόγος που η Ορθοδοξία και το Βυζάντιο τίμησαν τον Αριστοτέλη, τοποθετώντας εικόνες του στους πρόναους των ιερών ναών, ήταν η αναγωγή της σκέψης του φιλοσόφου προς ένα πρωταρχικό αίτιο κίνησης των σωμάτων του κόσμου, ενός σώματος ως πρώτου αιτίου. Του ενός Θεού.
Λέγει χαρακτηριστικά:
«Και η ζωή βέβαια ανήκει στον θεό. Διότι η ενέργεια του νου είναι ζωή, και εκείνος είναι η ενέργεια. Και η καθεαυτή ενέργειά του είναι η άριστη και αιώνια ζωή. Λέμε λοιπόν ότι ο θεός είναι ζωντανό ον αιώνιο και άριστο, ώστε σ’ αυτόν ανήκει η ζωή και ο συνεχής και αιώνιος χρόνος. Διότι αυτό είναι ο θεός...» ~ Αριστοτέλης, ''Μετά τα φυσικά'' (1072b27-30)
Την πρόνοια και κυβέρνηση του Θεού στον κόσμο, πολύ εύστοχα ο Αριστοτέλης την παρομοιάζει σαν την διακυβέρνηση ενός πλοίου από τον κυβερνήτη του, ή τον ηνίοχο ενός άρματος: «Όπερ εν νηί μεν κυβερνήτης, εν άρματι δε ηνίοχος, πόλει δε νόμος, εν στρατοπέδω δε ηγεμών, τούτο Θεός εν κόσμω».
Ο Αριστοτέλης διαβλέπει σκοπιμότητα (τέλος=σκοπός) στη φύση και στα όσα γίνονται μέσα στη φύση και όχι τυχαιότητα και ακαταστασία ή χάος. Γι’ αυτό και καταλήγει στον περίφημο αφορισμό: «Ο Θεός και η φύσις ουδέν μάτην ποιούσιν» (Περί Ουρανού, Α, 4).
«Χρέος έχουμε να θεωρούμε τον Θεό σαν πνεύμα πανίσχυρο, αθάνατο και τέλειο. Γιατί, αν και είναι αόρατος για τα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται με τα έργα του.» ~ Αριστοτέλης
[1] Υπάρχει στα χειρόγραφα:
α. Σινά 327, φ. 235α.
β. Vat. Gr. 1198, φ. 66α
γ. Διονυσίου 281, φ. 103α
δ. Διονυσίου 167, φ. 151α
ε. Richard Bentleii Epistola, σελ. 7
στ. Ιβήρων 386, φ. 174α
*****
.jpg)
.jpg)
.jpg)
