Ο Χριστός δεν ήρθε για τους καθαρούς, αλλά για τους πληγωμένους...

Κάποτε, ήρθε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια, όπου ήταν ηγούμενος ο Γέροντας Ιάκωβος, ένας άνθρωπος σκληρός, άθεος, με περήφανο και ειρωνικό ύφος. Ήρθε επειδή μια συγγενής του, που τον αγαπούσε, τον έπεισε «να πάει να δει εκείνον τον καλόγερο που λένε πως είναι άγιος...». 

Μπαίνει μέσα στο μοναστήρι, και βρίσκει τον Γέροντα να στέκεται ήρεμος και χαμογελαστός.

Ο άνθρωπος δεν περίμενε χειραψίες. Πάει να πει μια κουβέντα, αλλά ο Άγιος τον κοιτάζει κατάματα και του λέει γλυκά, χωρίς καν να τον ξέρει:

— Παιδί μου… αυτός που λες πως δεν υπάρχει, σε περιμένει κάθε βράδυ που κλαις μόνος σου...

Ο άθεος ταράχτηκε... Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν. Κανείς δεν ήξερε πως τα βράδια, μόνος του, του ξέφευγαν δάκρυα και λόγια όπως: «Θεέ μου, υπάρχεις άραγε;»

Ο Γέροντας του χαμογέλασε, του έπιασε απαλά το χέρι και του είπε:

— Ο Χριστός δεν ήρθε για τους καθαρούς, αλλά για τους πληγωμένους. 

Μην Τον φοβάσαι. Αυτός θα σε βάλει στον Παράδεισο. Όχι γιατί είσαι καλός — αλλά γιατί Τον αναζήτησες έστω με ένα δάκρυ.

Ο άνθρωπος έμεινε άφωνος. Έβαλε τα κλάματα. Τον έπιασε με λυγμούς. Εκείνη τη μέρα εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του. Έμεινε στο μοναστήρι 3 μέρες. Όταν έφυγε, ήταν άλλος άνθρωπος.

Και χρόνια μετά, όταν ξαναήρθε για να προσκυνήσει, είπε σε κάποιον:— Εγώ πίστεψα στον Θεό, γιατί ένας άνθρωπος που δεν με ήξερε, μου μίλησε για την καρδιά μου, σαν να την κρατούσε στα χέρια του.

Ο Θεός δεν λέγει γιατί ψεύδεσαι, γιατί σκότωσες, γιατί έκανες εκείνην την αμαρτία... Ποτέ δεν θέτει αυτά τα ερωτήματα αφού ξέρει την απάντηση...

Η ερώτησή Του είναι: Γιατί δεν έρχεσαι σε εμένα να σε θεραπεύσω, να σε ξεκουράσω, να σε παρηγορήσω; Έλα να σε ξεκουράσω, να σε παρηγορήσω, να σε πάρω στην αγκαλιά Μου...

~ Μοναχή Σιλουανή Βλάντ

Ο Άγιος Αρσένιος και η νεόνυμφη δαιμονισμένη

Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο θαυματουργός

Πήγαν κάποτε από τις Τσαχιρούδες μία Τουρκάλα νεόνυμφη δαιμονισμένη, με αλυσίδες δεμένη, στον Χατζεφεντή, για να την διαβάσει. Ο Όσιος τους δέχτηκε, παρ’ ότι εκείνη την ημέρα ήταν έγκλειστος – το έκανε αυτό δυο μέρες την βδομάδα – και έκανε νόημα να την λύσουν. Όταν λύθηκε, όρμησε στον γέροντα, του άρπαξε το ένα πόδι και το δάγκωνε!

Ενώ κρατούσε το Ευαγγέλιο, δεν το άνοιξε, παρά την κτύπησε απαλά στο κεφάλι της τρεις φορές, και το δαιμόνιο έφυγε αμέσως! 

Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και να φιλάει το δαγκωμένο πόδι. Ο πατέρας της έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να δεχτεί όλο το κασέ του (το πουγκί με τα χρήματά του). Πάρτα όλα, είναι δικά σου, γιατί έσωσες το παιδί μου.

Και ο Ορθόδοξος ιερέας του είπε: 

«κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται»!

________________________________

από το βιβλίο: «Αρσένιος ο Καππαδόκης, ο άγιος ο θαυματουργός – ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (Φάρασα Καππαδοκίας 1840 —- Κέρκυρα 1924) Πηγή: simeiakairwn.gr

Ο μεγάλος κίνδυνος της εποχής μας, να νομίσουμε πως πρέπει να "νικήσουμε" πολιτικά...

Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος της εποχής: Να νομίσουμε πως πρέπει να "νικήσουμε" πολιτικά, πληροφοριακά, συλλογικά, για να διασωθούμε, με αποτέλεσμα να στρέφεται ο ένας ενάντια στον άλλον.

Όταν μιλάμε ότι ζούμε σε Αντίχριστη εποχή και συνδέουμε την εποχή μας με τον Αντίχριστο και το χάραγμα, δεν εννοούμε (απλώς και μόνο) μια πολιτική ή κοινωνική κατάσταση, ούτε μια συγκεκριμένη κυβέρνηση ή σύστημα.

Είναι μια πνευματική πραγματικότητα, δηλαδή μια δύναμη που κινεί τον κόσμο προς το ψέμα, τον έλεγχο και την απομάκρυνση από Τον Τριαδικό Θεό. Από ότι δηλαδή νοσούμε όλοι. 

Γι’ αυτό, η προσπάθεια να νικήσουμε αυτό το πνεύμα με πολιτικές τακτικές, νόμους, διαδηλώσεις ή ή ψηφοφορίες, πιστεύουν κάποιοι άνθρωποι ότι δεν αρκεί και ουρλιάζουν ότι ο πόλεμος είναι πνευματικός, και είμαστε άοπλοι... 

Η εξουσία του Αντίχριστου ήταν, είναι και θα είναι βαθιά ριζωμένη στην καρδιά και στο πνεύμα του ανθρώπου. Δεν μπορεί να εξοστρακιστεί μόνο με εξωτερικά μέσα.

Το "ένας αριθμός" (Προσωπικός αριθμός) είναι σύμβολο και αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύει είναι η προσπάθεια να ελεγχθεί η ανθρώπινη ζωή σε κάθε επίπεδο, (η ταυτότητα, η ελευθερία, η συνείδηση). Αυτό το πνεύμα συνεπώς δεν περιορίζεται σε ένα τεχνικό μέτρο ή αριθμό, αλλά είναι: Πνεύμα ελέγχου (θέλει να διαχειρίζεται, να κατευθύνει, να περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου),

Πνεύμα πλάνης (φέρνει ψεύτικες αλήθειες, ψεύτικη ασφάλεια, ψευδείς υποσχέσεις),

Πνεύμα ψεύδους (μάχεται την αλήθεια του Θεού και της ελευθερίας) και

Πνεύμα Αυτοθεοποίησης (να θέλει ο άνθρωπος ή οι εξουσιαστές να γίνουν "θεοί" της ζωής και του θανάτου, χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν).

ΑΡΑ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΙΕΤΑΙ ΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ!

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Στον κόσμο μας μπορεί να "νικα" αυτός που επικρατεί εξωτερικά γιατί μετράει τη δύναμη με εξωτερικά αποτελέσματα αλλά στο Ευαγγέλιο, "νικά" αυτός που νικιέται εξωτερικά, αλλά μένει πιστός εσωτερικά.

Γι’ αυτό και οι Άγιοι ζητούσαν και ζητούν καθαρμό ψυχής.

Η νίκη τους δεν ήταν θεσμική.

ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ .

Η καρδιά τους δεν κυριεύθηκε.

Παρέμεινε Θεοκατοίκητη.

Ο Θεός εργάστηκε μέσα τους, στην ταπείνωση, στη σιωπή, στην εσωτερική καρδιά. Εκεί που ο κόσμος βλέπει αδυναμία.

Η πραγματική νίκη δεν είναι να επιβληθούμε. Είναι να μην αλλοιωθούμε, να μη χάσουμε τον Χριστό μέσα στον πόλεμο. Αυτό μας δίδαξε η Εκκλησία.

Τα πνευματικά όπλα για κάποιους ανθρώπους μπορεί να φαίνονται θεωρία, ή "παραμύθια", ή απλώς αδύναμα μπροστά στο αδιέξοδο που βλέπουν να έρχεται.

Ο πιστός όμως δεν στηρίζεται σε θεωρία, 

αλλά σε προσωπική σχέση με Τον Ζωντανό Θεό. 

Και όταν έχεις δει Τον Χριστό να ενεργεί μέσα σου, τότε δεν σου φαίνεται αδυναμία· αλλά η μόνη πραγματική δύναμη.

Η στάση του χριστιανού δεν είναι παθητική αναμονή, αλλά ενεργητική στάση, απλώς με άλλον τρόπο από αυτόν που ο κόσμος σήμερα θεωρεί δράση.

Μπορεί λοιπόν τα πνευματικά όπλα (πίστη, θεία κοινωνία, εξομολόγηση, προσευχή, νηστεία, πραότητα, θυσία) να μην εντυπωσιάζουν γιατί δεν κραυγάζουν και να φαίνονται «παθητικά» σε έναν κόσμο που λατρεύει την ταχύτητα, τη δύναμη και τον έλεγχο αλλά για κάποιους ανθρώπους η πίστη παραμένει όρθια, ήσυχη και σταυρική.

Αυτή η στάση δεν είναι "παθητική" αλλά βαθιά δυναμική και μεταμορφωτική, γιατί χτυπά το κακό στη ρίζα του.

Στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτές οι στάσεις αλλάζουν τις καρδιές και οι καρδιές αλλάζουν την κοινωνία.

Όσο η καρδιά παραμένει ζωντανή, ελεύθερη, γεμάτη πίστη και αγάπη, τότε οι πράξεις μας ακόμα κι αν φαντάζουν μικρές ή ασήμαντες, είναι μία μορφή πνευματικού πολέμου που δεν χάνεται. ~ Καλο αγώνα σε όλους μας. (Ευαγγελία Σ.)

*****

‘‘Έφυγε η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο στο Μέτωπο...” ~ Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης

Για τον Γέροντα [τον όσιο Γεώργιο (Καρσλίδη) της Δράμας], ο πόλεμος που ξέσπασε δεν ήταν ένα αναπάντεχο γεγονός. Πολλοί χωρικοί αναφέρουν ότι το είχε προείδει και τους είχε προειδοποιήσει εμμέσως.

Η Συμέλα Σπυριδοπούλου, που μαζί με μία φίλη της είχαν επισκεφθεί τον Γέροντα μια εβδομάδα πριν τον πόλεμο, τον άκουσε να λέει: «Σήμερα ο Άι-Γιάννης κίνησε για τον πόλεμο».

Αυτή όμως δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του και σε πέντε μέρες το είχαν ήδη ξεχάσει. Την πέμπτη μέρα, ενώ η Συμέλα σκάλιζε έξω στον κήπο, ήρθε ο Γέροντας, κάθησε κοντά της κι άρχισαν να συζητούν.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκαν μία δυνατή ευωδία, όχι όμως από θυμίαμα. Το καλύτερο άρωμα να χρησιμοποιούσες τέτοια ευωδία δεν θα έβγαινε! Μοσχοβολούσε ο τόπος!

Τη ρώτησε τότε ο Γέροντας:

– Συμέλα, αγροίκησες [κατάλαβες] τίποτα;

– Ναι, Γέροντα του είπε εκείνη. Μα τι όμορφη ευωδία είναι αυτή;

– Δεν πας τότε της λέει ως το μοναστήρι [την Ι.Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, στους Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας], να δεις τι συμβαίνει;

– Δεν πάω μόνη μου. Φοβάμαι… Αν πας εσύ, θα ’ρθω κι εγώ του είπε.

Ξεκίνησαν και οι δύο μαζί. Όταν έφθασαν, αντίκρυσαν την εικόνα της Παναγίας της Ελευθερώτριας να είναι βουτηγμένη στο μύρο! Συγκινήθηκε ο Γέροντας και βούρκωσε...

Πήρε το βαμβάκι, ο σκούπισε το μύρο και το έδωσε στη Συμέλα για ευλογία. Μετά πήρε ένα βιβλίο κι άρχισε να διαβάζει και τότε μόνο σταμάτησε το μύρο να τρέχει. Αυτό συνέβη λίγες μέρες πριν την κήρυξη του πολέμου...

Σε όλη τη διάρκειά του έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας και ο Γέροντας αναστενάζοντας έλεγε: «Γιαβρούμ, πώς να μην κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν»;

Μετά τη γενική επιστράτευση ο Γέροντας συγκέντρωσε τα γυναικόπαιδα κι έκανε λιτανεία γύρω από το χωριό. Περιφερόταν με ένα κονσερβοκούτι γεμάτο κάρβουνα και με αυτό θύμιαζε τα σύνορα του χωριού επικαλούμενος τη θεία προστασία.

Όταν επέστρεψαν πίσω στο μοναστήρι, 

τούς ανακοίνωσε ότι...

''η Παναγία με τον Άγιο Γεώργιο έφυγαν για να βοηθήσουν στο μέτωπο...''

Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Γεώργιος της Δράμας, Ο Άγιος των πτωχών και των πονεμένων», έκδοση της Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Κάποτε μια κυρία ρώτησε τον πνευματικό της, αν θα ήταν αμαρτία να φοράει ψηλά τακούνια..

Κάποτε μια κυρία ρώτησε τον πνευματικό της,

αν θα ήταν αμαρτία να φοράει ψηλά τακούνια,

για να έχει "αέρα", στο περπάτημα της...

- Φόρεσέ τα, της είπε με νόημα ο πνευματικός ,

πρόσεξε όμως ''μην πέσεις''...

_________________________________

(Σε έπαρση, σε ανθρωπαρέσκεια, σε φιλαυτία, μην πέσεις σε αμάρτημα θανάσιμο, απο εκείνα που πονούν μετά, πιο πολύ απο την πτώση στίς σκάλες...)

Λένε οἱ Ἅγιοι, ὅτι πιό πολύ ἀγῶνα πρέπει νά κάνει αὐτός πού εἶναι ἔγγαμος στόν κόσμο...

Λένε οἱ Ἅγιοι, ὅτι πιό πολύ ἀγῶνα πρέπει νά κάνει αὐτός πού εἶναι ἔγγαμος στόν κόσμο, παρά αὐτός πού εἶναι μέσα στό μοναστήρι.

Γιατί αὐτός πού ζεῖ στό μοναστήρι, δέν ἔχει τούς πειρασμούς αὐτούς πού ἔχει αὐτός πού εἶναι στόν κόσμο.

Στό μοναστήρι θά δεῖς καλογήρους, κανένα προσκυνητή, οὐρανό, γῆ, κανένα μουλάρι στό Ἅγιο Ὄρος, τίποτα ἄλλο.

Στόν κόσμο ἔχει φοβερούς πειρασμούς.

Ἑπομένως, λένε οἱ Ἅγιοι, "πιό πολύ νηστεία πρέπει νά κάνεις ἐδῶ, πιό πολύ ἀγρυπνία, νά ἔχεις πιό πολύ ἔνταση προσοχῆς, γιά νά ἀποφύγεις ὅλα αὐτά τά δηλητήρια καί τά σκουπίδια πού σοῦ σερβίρουν συνέχεια στά μάτια καί στά αὐτιά. Πιό πολύ ἐγρήγορση καί νήψη χρειάζεται".

Ὁπότε ἀντιστρέφεται ἡ ἄποψη, ὅτι "ἐμεῖς δέν εἴμαστε καλόγεροι, θά σωθοῦμε μέ λιγότερα πράγματα"...

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: "ἡ πιό ὀλέθρια ἀντίληψη πού ἔχει ἀνατρέψει τά πάντα στόν κόσμο εἶναι ἡ ἰδέα, ὅτι ὁ Χριστός ζητάει λιγότερα πράγματα ἀπό τούς λαϊκούς σέ σχέση μέ τούς μοναχούς".

~ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Ἁμάρτησες; Νά πενθήσεις καί σβήνει ἡ ἁμαρτία...

Ἁμάρτησες; Νὰ πενθήσεις καὶ σβήνει ἡ ἁμαρτία. Εἶναι τόσο κουραστικὸ αὐτό; Δὲν σοῦ ζητάω τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο νὰ λυπηθεῖς γιὰ τὴν ἁμαρτία...

~ Ἱερός Χρυσόστομος

Πολλοί δέν ἐκκλησιάζονται, διότι δέν τούς ἀρέσει τό «προσωπικό» τῆς Ἐκκλησίας...

(φωτο: Ιερό Προσκύνημα στήν Παναγιά της Τήνου και Ι. Μονή Κεχροβουνίου

 Αγίας Πελαγίας, απο την ενορία της Αγίας Τριάδος Πατρών.)

Πολλοὶ δὲν ἐκκλησιάζονται, διότι δὲν τοὺς ἀρέσει τὸ «προσωπικὸ» τῆς Ἐκκλησίας: ὁ παπᾶς, οἱ ψάλτες, οἱ ἐπίτροποι, οἱ ἐκκλησιαζόμενοι... Ἀλλὰ, ἀδελφέ μου, στὴν Ἐκκλησία γιὰ ποῖον πηγαίνεις; Γιὰ νὰ δῇς τοὺς ἀνθρώπους ἢ γιὰ νὰ προσευχηθῇς στὸν Χριστό;

Ἐὰν ὁ βασιλιὰς σὲ καλούσε στὸ παλάτι του γιὰ νὰ σοῦ δώσῃ ὅ,τι θέλεις, δὲν θὰ πήγαινες ἐπειδὴ ὁ ὑπεύθυνος τῆς διαμονῆς δὲν ἦταν καλός; Δὲν ἔρχεσαι, ἀγαπητέ, στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸν παπᾶ καὶ τὸν ἐπίτροπο, ἀλλὰ γιὰ τὸν Χριστό, ὥστε νὰ λάβῃς ὅ,τι θὰ σοῦ δώσῃ ὁ Θεὸς μέσῳ τοῦ ἱερέα.

~ Ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος

*****

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: “Οι πιο πολλοί έρχονται στα Μυστήρια χωρίς Μετάνοια...”

~ Κάπου το 1983 βρεθήκαμε στην Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ. Ένοιωσα την ανάγκη να εξομολογηθώ και βρέθηκα μπροστά στον άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Αφού μου διάβασε τη συγχωρετική ευχή, από μόνος του, εντελώς απρόσμενα και χωρίς εγώ να ρωτήσω οτιδήποτε μου λέει:

- «Ανδρέα μου, οι πιο πολλοί έρχονται στα Μυστήρια χωρίς Μετάνοια. Στην εξομολόγηση βέβαια ο Πνευματικό έχει αυτό το έργο, να βοηθά τους πιστούς να Μετανοούν πρώτα και μετά να εξομολογούνται και να παίρνουν την συγχωρετική ευχή. Στη Θεία Κοινωνία όμως, είναι μόνοι ενώπιον του Χριστού και πρέπει να προσέρχονται με συντριβή και Μετάνοια για τις αμαρτίες τους. 

Ο Θεός μου έδωσε το Χάρισμα να βλέπω τους προσερχομένους χωρίς Μετάνοια μαύρους, ενώ τους μετανοούντες, φωτεινούς.

Μια φορά, λοιπόν, βλέπω έναν νεαρό να προσέρχεται στη Θεία Κοινωνία ολόμαυρος. Όταν έφτασε στο Ποτήριον, είπα από μέσα μου: «Ποιος είσαι εσύ Ιάκωβε να τον κρίνεις;»

Έκανα το λάθος και τον Κοινώνησα! Ενώ του έβαζα τη λαβίδα στο στόμα, είδα μια λάμψη να φεύγει από τη λαβίδα και να επιστρέφει στο Ποτήριον.

Έμεινα άναυδος! Δεν κοινώνησε ο Αμετανόητος!

Με δίδαξε ο Θεός ότι, χωρίς Μετάνοια ούτε οι Πιστοί πρέπει να Κοινωνούν, ούτε ο Ιερέας πρέπει να τους Κοινωνεί, εφόσον βέβαια γνωρίζει.

Η πρώτη ευθύνη των Πνευματικών είναι να διδάσκουν την Μετάνοια και να προσφέρουν τα Μυστήρια της Άφεσης των Αμαρτιών και τη Θεία Κοινωνία μόνο στους Μετανοούντες!»

*****

Το 2ο μέρος της ομιλίας με τίτλο: «Μετάνοια, όπως την έμαθα από σύγχρονους Αγίους και Γεροντάδες», που πραγματοποιήθηκε στον αγ. Δημήτριο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της Ημερίδας με τίτλο: «Το μεγαλείο της μετάνοιας στη ζωή του ανθρώπου».

orthodoxhporeiakaizwh

– Με αφάνισε η νηστεία σου!

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ τα υπόλοιπα κεφάλαια του βιβλίου: Χαρίσματα και χαρισματούχοι. Ανθολογία χαρισματικών εκδηλώσεων.

Γεροντικόν: Η δύναμη της νηστείας.

Ανέβασαν κάποτε στη σκήτη των πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωση, απέφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος γέροντας τον λυπήθηκε, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που είχε στη ζώνη του, και έδιωξε το πονηρό πνεύμα.

- Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.

Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο γέροντας. Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια! 

Υπέμενε με καρτερία τον πόλεμο, αλλ’ αντιπολεμούσε κι εκείνος τον εχθρό με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του μαγειρεμένη τροφή!

Νικημένο τέλος το δαιμόνιο από τον ακατάπαυστο αγώνα, απομακρύνθηκε.

– Γιατί φεύγεις; το ρώτησε ο γέροντας. Εγώ πάντως δεν σε διώχνω.

– Με αφάνισε η νηστεία σου! κραύγασε εκείνο κι έγινε άφαντο.

Γεροντικόν. Σταλαγματιές από την Πατερική σοφία.

Εκδ. στ΄. Ορθοδόξου χριστιανικής αδελφότητος, Λυδία. 

Θεσσαλονίκη 1987.  

Από το βιβλίο: Χαρίσματα και χαρισματούχοι. Ανθολογία χαρισματικών εκδηλώσεων. Τόμος τρίτος. Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, 1990. 

Πηγή: greekdownloads.wordpress.com

Η νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Γιατί και πώς νηστεύουμε.

Η νηστεία των Αγίων Αποστόλων.

 ~ Γιατί και πώς νηστεύουμε.

Μία ακόμη περίοδος νηστείας είναι η λεγόμενη νηστεία των Αγίων Αποστόλων. Ονομάζεται έτσι διότι προηγείται των δύο αποστολικών εορτών: της εορτής των Αγίων πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου) και της “Συνάξεως των Αγίων Αποστόλων” (30 Ιουνίου).

Η χρονική διάρκεια αυτής της νηστείας είναι μεταβλητή, επειδή η έναρξή της εξαρτάται από την κινητή εορτή του Πάσχα.

Αρχίζει την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων και λήγει σταθερά την 28η Ιουνίου. Κατά το ισχύον (νέο) ημερολόγιο δεν υπερβαίνει ποτέ τις 30 ημέρες. Υπάρχει ακόμα και περίπτωση (όταν το Πάσχα εορτάζεται μεταξύ 5 και 8 Μαϊου) να μήν έχουμε καθόλου νηστεία.

Κατά την περίοδο της νηστείας αυτής δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά, ενώ επιτρέπεται η κατάλυση ψαριού. (Φυσικά πάντοτε εκτός Τετάρτης και Παρασκευής).

Αν η εορτή των Αγ. Αποστόλων Πέτρου και Παύλου πέσει Τετάρτη ή Παρασκευή, καταλύουμε μόνο ψάρι.

Ψάρι καταλύουμε και κατά την εορτή του Γενεσίου του Τιμίου Προδρόμου (24 Ιουνίου), οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.

Η νηστεία αυτή είναι αρχαιοπαράδοτος στην Εκκλησία μας.

Πρώτος ο Μέγας Αθανάσιος αναφέρει νηστεία μιάς εβδομάδος μετά την Πεντηκοστή. «Τη γαρ εβδομάδι μετά την αγίαν πεντηκοστήν ο λαός νηστεύσας εξήλθε περί το κοιμητήριον εύξασθαι» (εγράφη περί το 357). Αυτός μεν αναφέρει την νηστεία αυτή αμέσως μετά την Πεντηκοστή.

...αλλά το βιβλίο των Αποστολικών Διαταγών, το οποίο έχει γραφεί πενήντα περίπου έτη αργότερα και απηχεί αποστολοπαράδοτες εντολές και συνήθειες, την αναφέρουν μία εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή, δηλαδή μετά την εορτή των Αγίων Πάντων.«Μετά ουν το εορτάσαι υμάς την πεντηκοστήν εορτάσατε μίαν εβδομάδα και μετ’ εκείνην νηστεύσατε μίαν, δίκαιον γαρ και ευφρανθήναι επί τη εκ Θεού δωρεά και νηστεύσαι μετά την άνεσιν».

Όπως φαίνεται από το χωρίο των Αποστολικών Διαταγών, η περί ης ο λόγος νηστεία σχετιζόταν με την χαρμόσυνη περίοδο από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή, μετά την οποία έπρεπε να επέλθει κάποιας μορφής αντίδραση, ώστε να μετριασθεί η χαρμόσυνη διάθεση.

Επειδή οι απόστολοι είχαν αρχίσει το κήρυγμα μετά την Πεντηκοστή, οι μετ’ αυτήν ημέρες ήσαν αφιερωμένες σ’ αυτούς.

*****

Ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ τὴν Κυρι­ακὴ τῶν ἁγίων Πάντων ἕως τὶς 29 Ἰουνίου εἶ­νε περίοδος νηστείας· εἶνε ἡ νηστεία τῶν ἁ­γί­ων ἀποστόλων. Μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολο­γίου δυστυχῶς ὡρισμένες χρονιές, ὅταν τὸ Πάσχα πέφτῃ ἀργά, ἡ νηστεία αὐτὴ μειώνε­­ται καὶ κάποτε μηδενίζεται. Ἡ νηστεία αὐ­τὴ εἶνε σχετικῶς εὔκολη, διότι ἐπιτρέπεται τὸ ψάρι. Δὲν ξέρω ἂν ἐσεῖς τὴν τηρῆτε.

Ἡ νηστεία αὐτὴ θεσπίσθηκε γιὰ νὰ προετοι­μάζῃ τοὺς Χριστιανοὺς γιὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῶν ἀποστόλων. Καὶ ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ δευτέρα (Β΄) Κυριακὴ τοῦ Ματθαίου, τὶς περισσότερες φορὲς πέφτει μέσα στὴ νηστεία τῶν ἁ­γί­ων ἀποστόλων. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα εἶνε σχετικὸ μὲ τοὺς ἁγίους ἀποστόλους. […]

Τοὺς γιορτάζουμε. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Νὰ νηστέψουμε αὐτὲς τὶς μέρες. Νὰ προετοι­μαστοῦμε, νὰ ἐξομολογηθοῦμε, νὰ πᾶμε νὰ κοινωνήσουμε. Κι ὅταν χτυπήσουν οἱ καμπάνες στὴ γιορτὴ τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, νὰ πλησιάσουμε κ᾿ ἐμεῖς καὶ νὰ τοὺς ἐκφράσουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας.

Τί ἄλλο νὰ κάνουμε; Νὰ θυμηθοῦμε. Εἴπαμε· ἐργατικοὶ ἦταν αὐτοί, δούλευαν ὅλη νύχτα στὴ λίμνη. Ἐργατικοὶ αὐτοί, ἐργατικοὶ κ᾿ ἐμεῖς. Ἐργατικὸς πρέπει νὰ εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Πότε ὅμως ἐργατικός; Σᾶς τό ᾿πα καὶ ἄλλοτε, τὸ ἐπαναλαμβάνω καὶ τώρα· Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο δουλειά, σὰν τὰ μυρμήγκια. Εἶνε εὐλογημένη ἡ δουλειά. Κυριακὴ ὅμως ὄχι... Τὶς ἄλλες μέρες δουλειά! Γιατὶ τὸ νερὸ ποὺ δὲν τρέχει σκουληκιάζει, καὶ τὸ σίδερο ποὺ δὲν δουλεύει τὴ γῆ σκουριάζει· καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν δουλεύει σαπίζει.

Δουλειὰ ὅλες τὶς καθημερινές. Κυριακὴ πρωὶ ὅμως; ἦρθε ἡ ὥρα; χτύπησε ἡ καμπάνα; Νὰ σταματήσουν ὅλα. Ἡ γυναίκα θ᾿ ἀφήσῃ τὸ ῥάψιμο, τὸ σκούπισμα, τὸ μαγειρειό. Ὁ ἄντρας θ᾿ ἀφήσῃ τὴν τσάπα, ὁ τσοπᾶνος τὰ πρόβατα στὸ μαντρί, ὁ δάσκαλος τὸ σχολεῖο, ὁ ὑπάλληλος τὸ γραφεῖο, οἱ πάντες. Φτερὰ στὰ πόδια καὶ ὅλοι στὴν ἐκκλησία. 

Τὸ κάνουμε; εὐλογία· δὲν τὸ κάνουμε; θὰ τὸ πληρώσου­­με, θά ᾿ρθῃ ἡ ὥρα αὐτή… Σᾶς πονῶ καὶ σᾶς φωνάζω, πρὶν νά᾿ νε ἀργά. Χτυπάει ἡ καμ­πάνα καὶ περνᾶνε τὰ ἅγια καὶ διαβάζεται τὸ Εὐ­αγγέλιο, καὶ κάθεσαι ἐσὺ μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα καὶ κοροϊδεύεις μέσ᾿ στὴν πλατεῖα; ἔρ­χεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!….

Ἂς πέσουμε κι ἂς παρακαλέσουμε νὰ γίνῃ ἵλεως ὁ Θεός. Καὶ νὰ μιμηθοῦμε τοὺς ἀποστό­λους, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐχὴ τῶν ἁγίων ἀ­ποστόλων καὶ τῶν ἁγίων πατέρων. Εἴθε ὁ Θεὸς διὰ τῶν πρεσβειῶν καὶ τῆς Παναγίας Θεοτόκου νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ της Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Σκοπιᾶς – Φλωρίνης τὴν 20-6-1971.

Πηγή: simeiakairwn.gr

Ο Άγιος Ραφαήλ και το «ενωτικό» συλλείτουργο στην Αγία Σοφία. (1452)

Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΝΩΤΙΚΟ» 

ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ (1452)

Τό ἔτος 1452 μ.Χ. τό Ἔθνος ὑπέστη μία μεγάλη δοκιμασία· τήν «ψευδοένωση» τῶν ἐκκλησιῶν.

Στήν Κωνσταντινούπολη, στίς 12 Δεκεμβρίου 1452, μέ πρωτοβουλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι ἔτσι ἐξυπηρετοῦσε τό ἔθνος, ξεχνώντας ὅτι ὁ μόνος φίλος καί ἀνίκητος σύμμαχος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Σωτῆρας Χριστός) γίνεται «ἑνωτική λειτουργία», παρόντος τοῦ καρδιναλίου Ἰσιδώρου (ἀπεσταλμένου τοῦ πάπα).

Ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος ὀργάνωσε τό ἐπίσημο συλλείτουργο στήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Σοφίας παρουσίᾳ τοῦ ἀντιπρόσωπου τοῦ πάπα καρδινάλιου Ἰσίδωρου, στά πλαίσια τῆς «ἑνωτικῆς πολιτικῆς» πού ἐφάρμοζε, ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά σωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα, ''μέ τή βοήθεια τοῦ πάπα'', ἀπό τόν ἐξαιρετικά ἀσφυκτικό τουρκικό κλοιό.

Ἐκείνη τήν ἐποχή ὁ πρωτοσύγκελος ἀρχιμανδρίτης Ραφαήλ, ἀλλά καί ὁ διάκονος Νικόλαος βρίσκονταν στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, ἀνήμερα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ἔλαβε χώρα τό συλλείτουργο αὐτό...

Ὅμως, ὁ πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δέν θέλησε νά παραστεῖ καί οὔτε καί τόν διάκονό του ἄφησε νά πάει...

Γνώριζε πολύ καλά ὅτι αὐτό θά ἦταν προδοσία τῆς Πίστεως, ἐπέλεξε νά πειθαρχήσει στόν Θεό καί ὄχι στόν αὐτοκράτορα.

Ὁ ἀσυγκράτητος θυμός τοῦ Παλαιολόγου

Ὁ αὐτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ καί τιμώρησε μέ ἐξορία τούς δύο πατέρες προσωρινά στήν Αἶνο.

Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ ὀνομάζεται καί ὁμολογητής, διότι παράτησε τίς τιμές καί δόξες τοῦ ἀξιώματός του καί δέν ὑπολόγισε τό κόστος τῆς ἐναντίωσής του στόν αὐτοκράτορα...

προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι τῆς αἱρέσεως τοῦ παπισμοῦ.

Τίς τελευταῖες ἡμέρες ὅμως πρίν τόν ἡρωικό θάνατό του ὁ αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος...

ὅταν δέν ἦρθε ἡ δυτική βοήθεια, κατάλαβε τό τραγικό του λάθος, καί μέσα στήν Ἁγία Σοφία, τήν τελευταία νύχτα...

ζήτησε συγχώρεση ἀπό τον Θεό καί ἀνθρώπους καί ἥσυχος τήν ἑπομένη, ἔπεσε ὡς ἥρωας καί ἐθνομάρτυς.

Αφοῦ πρῶτα ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε ὡς ἀληθινός ὀρθόδοξος, γι΄ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ραφαήλ συνήθιζε νά τόν ἀποκαλεῖ μετά τήν ἡρωική θυσία του μέ δάκρυα στά μάτια «ἅγιο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο».

Αὐτός ἦταν ὁ λόγος λοιπόν πού, ὅταν ἄρχισε ἡ πολιορκία τῆς Βασιλεύουσας ἀπό τούς Τούρκους οἱ δύο ἅγιοι πατέρες βρίσκονταν ἐκτός τῶν τειχῶν της καί μετά πέρασαν στήν Μακεδονία.

Ἐκεῖ ἦταν, ὅταν συνέβη ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, ἀπό τούς ἐπιδραμόντες ἀπό τά βάθη τῆς Ἀσιατικῆς Μογγολίας Σελτζούκους Τούρκους.

Ὁ τελικός προορισμός τους ἦταν ἡ Λέσβος, ὅπου καί μαρτὐρησαν ἐννέα ἔτη μετά, τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 1463 μ.Χ.

Η προδοσία της Πίστεως που κορυφώθηκε με το συλλείτουργο στην Αγία Σοφία, ήταν που οδήγησε και στην πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, μετά από χίλια χρόνια που παρέμενε απόρθητη, με την προστασία του Θεού και της Υπερμάχου Στρατηγού, Κυρίας Θεοτόκου. 

Στήκετε και κρατήτε τας παραδόσεις...

Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύετε ὑπέρ ἡμῶν

Πηγή enromiosini.gr

''Κατά τήν ἐπισυμβάσαν εἰς τήν Κοιλάδα τῶν Τεμπῶν... ὑπέρ μακαρίας αἰωνίου ἀναπαύσεως.''

''Κατά τήν ἐπισυμβάσαν εἰς τήν Κοιλάδα τῶν Τεμπῶν...''

«Δεόμεθα ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων δούλων τοῦ Θεοῦ, τῶν αἰφνιδίῳ θανάτῳ τελειωθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τήν ἐπισυμβάσαν εἰς τήν Κοιλάδα τῶν Τεμπῶν σιδηροδρομικήν τραγωδίαν καί ὑπέρ τοῦ συγχωρηθῆναι αὐτοῖς πᾶν πλημμέλημα ἑκούσιον τε καί ἀκούσιον».

Απο τον καλό αδελφό 

''Νεκρός για τον κόσμο''

o-nekros.blogspot.com

Η Χάρις του Θεού δίνεται πολλές φορές εκεί που δεν το υπολογίζουμε... ~ Μακαριστός Μητρ. Γεράσιμος Φωκάς

''Βλέπουμε, λοιπόν, αδελφοί μου, ότι η Χάρις του Θεού δίνεται πολλές φορές εκεί που δεν το υπολογίζουμε, η Χάρις του Θεού περιέρχεται και πόλεις και χωριά και τα σπίτια μας και τις ερημιές μας και τα μοναστήρια μας και πολλές φορές και τα καταγώγια της αμαρτίας και ενοικεί και σε ανθρώπους που δεν υποψιαζόμαστε ότι έχουν τέτοια αρετή και τέτοια αγιότητα.''

Μακαριστός Μητρoπολίτης π. Γεράσιμος Φωκάς

-Αυτό που θα σας διηγηθώ προέρχεται από εξομολόγηση και το κάνω για κοινή ωφέλεια. Ήρθαν δυο κοπέλες να εξομολογηθούν. Ήταν την προηγούμενη Κυριακή της Σαμαρείτιδος που λέει το Ευαγγέλιο “ουκ έχω άνδρα …”

Πήγαν στην εκκλησιά, άκουσαν το Ευαγγέλιο και συγκλονίστηκαν.

Ήρθαν, λοιπόν, να εξομολογηθούν. Ήταν πολύ μοντέρνα ντυμένες ή μάλλον έξαλλα ντυμένες. Μπήκε η πρώτη και την ρώτησα αν έχει παιδιά. Μου είπε ότι έχει δύο.

Την ρώτησα:

– Τι δουλειά κάνει ο άντρας σου;

Και μου απάντησε:

– Δεν έχω άντρα.

Θυμάστε τη Σαμαρείτιδα. Ανδρα ουκ έχω, που και ο Κύριος της είπε: “Καλώς είπας ότι άνδρα ουκ έχω, πέντε γαρ άνδρας έσχες, και νυν ον έχεις ουκ έστι σου.” Την ρώτησα:

-Μήπως σκοτώθηκε, απέθανε ο άντρας σου; Και μου απάντησε:

-Οχι, το ένα παιδί το έκανα με έναν άντρα και το άλλο με άλλο άντρα.

Με συγκλόνισε αυτή η κοπέλα, είχα μπροστά μου το Ευαγγέλιο. Καλά, κόρη μου, που δεν σκέφτηκες να κάνεις έκτρωση, της είπα. Χωρίς σύζυγο ήσουνα , χωρίς στήριξη, με δουλειά της νύκτας, σε μια κοινωνία που δεν δέχεται εύκολα τις άγαμες μητέρες.

Μου λέει: -Δεσπότη μου, ξέρεις τι σκέφτηκα τότε που ήρθαν τα παιδιά; Αφού ο Θεός επέτρεψε να έλθουν, να μην τα σκοτώσω, γιατί έχω που έχω τόσες αμαρτίες, και συνεχίζω να κάνω αμαρτίες κάθε μέρα λόγω της δουλειάς μου, τουλάχιστον, αφού μου έστειλε ο Θεός αυτά τα δύο παιδιά, να τα σώσω, μήπως, εις ανταπόδοση ο Θεός, επειδή έσωσα αυτά τα παιδιά, σώσει κι εμένα.

Όλα αυτά ο π. Γεράσιμος μας τα διάβαζε κλαίγοντας, και κλαίγαμε και όλοι εμείς.

Μετά ακολούθησε η φίλη της, επίσης μοντέρνα, έξαλλη κοπέλα.

-Ξέρετε, μου λέει, απόψε θα είναι η τελευταία νύχτα που θα εργαστώ.

– Γιατί; την ρωτάω.

-Θα παντρευτώ. Και ο άντρας μου θέλει να σταματήσω. Και είπα, αφού θα αλλάξω τρόπο ζωής, θα πάω να εξομολογηθώ, μήπως αλλάξω και την ψυχή μου.

Της λέω:

-Έχεις και συ κανένα εξώγαμο παιδί, όπως η φίλη σου;

Μου λέει:

– Έχω ένα στην κοιλιά μου, δυόμισυ μηνών.

Της λέω:

-Είναι αυτού που θα σε παντρευτεί ή άλλου;

– Είναι άλλου.

-Καλά, της λέω, γιατί δεν παίρνεις αυτόν που είναι κι ο πατέρας του παιδιού σου; Για να μην δημιουργηθούν αργότερα προβλήματα.

– Ούτε τον θέλω, ούτε με θέλει. Αυτός που θα παντρευτώ είναι οικοδόμος και θα παρουσιάσουμε στον κόσμο, αν δεν είναι αμαρτία αυτό, Δεσπότη μου, ότι είναι αυτός ο πατέρας του παιδιού.

Και θέλει να αναλάβει το μεγάλωμα του παιδιού, κι αν τον δέχεστε κι εσείς, να έρθει να εξομολογηθεί.

-Αν τον δέχομαι; Πες του ότι τον παρακαλώ να έρθει να τον δω, να πάρω την ευχή του.

Αφού είναι τέτοιος άνθρωπος που θα αναλάβει τέτοιο πνευματικό βάρος, να βγάλει μια κοπέλα από την αμαρτία και να προστατεύσει ένα εξώγαμο παιδί, να πάρω την ευχή του!

Ο π. Γεράσιμος άφησε το κείμενο, μας κοίταξε και συνέχισε:

Βλέπουμε, λοιπόν, αδελφοί μου, ότι η Χάρις του Θεού δίνεται πολλές φορές εκεί που δεν το υπολογίζουμε, η Χάρις του Θεού περιέρχεται και πόλεις και χωριά και τα σπίτια μας και τις ερημιές μας και τα μοναστήρια μας και πολλές φορές και τα καταγώγια της αμαρτίας και ενοικεί και σε ανθρώπους που δεν υποψιαζόμαστε ότι έχουν τέτοια αρετή και τέτοια αγιότητα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, ᾗ ὡμίλησεν ὁ Χριστὸς ἐν τῷ φρέατι, καὶ τῶν σὺν αὐτῇ.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Πουθενά η ψυχή μας δεν γνωρίζει τον Θεό τόσο καθαρά, όσο στη μετάνοια.

«Πουθενά η ψυχή μας δεν γνωρίζει τον Θεό ως Πατέρα, τόσο καθαρά, όσο στη μετάνοια. Εκείνον που μετανοεί, ο Θεός τον δέχεται ως τον άσωτο και τον χαίρεται, γιατί ήταν νεκρός και ζει, ήταν χαμένος, και βρέθηκε...».

~ Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

(The Need to Know God. Γράμματα στον Ντ. Μπαλφούρ)

apantaortodoxias.blogspot.com

Ο παπα-Βασίλης... (που έκανε άλμα πιο γρήγορο απο την φθορά)

Τό ἔτος 1974, τήν ἡμέρα τοῦ προφήτη Ἠλία, ἔγινε ἡ εἰσβολή τῶν Τούρκων στην Κύπρο... καί οἱ νέοι τοῦ χωριοῦ ἐπιστρατεύθηκαν.

Οἱ τρεῖς γυιοί τοῦ παπα-Βασίλη Τρομπούκη (†1982) περίμεναν να τούς καλέσουν καί αὐτούς, καί σκέφθηκαν να φέρουν μερικές μπάλλες τριφύλλι καί ἄχυρο, γιά νά ἔχουν νὰ ταΐζουν τὰ ζῶα οἱ γυναῖκες στήν ἀπουσία τους.

Ο παπα-Βασίλης λειτουργοῦσε, καί ἔφθασε ἡ εἴδησι ότι οι γυιοί του ἔπεσαν μέ τό τρακτέρ σε μία κατηφόρα καί τό τρακτέρ ἔκανε τούμπες...

Ὅλο τό έκκλησίασμα βγῆκε ἔξω πρίν τελειώση ή θεία Λειτουργία καί κανείς δέν πῆρε ἀντίδωρο. 

Όλοι τους ψιθύριζαν: Μα τί πατέρας εἶναι αὐτός, πού δέν βγαίνει νὰ δῆ τί ἔπαθαν τά παιδιά του;

Περίμεναν νά τούς βροῦν σκοτωμένους αλλά κανείς τους δέν ἔπαθε τίποτε, μόνο ὁ ἕνας γδάρθηκε στη μέση καί ράγισε ἕνα πλευρό...

Ὁ παπα-Βασίλης ἤρεμος καί προσευχόμενος, ἀφοῦ ἔκανε καί τήν κατάλυσι, βγῆκε ἀπ' τό ναό.

Τόν ρώτησε κάποια:

- Παπᾶ, θά χανόταν ἡ Ἐκκλησία, ἂν ἔβγαινες να δῆς τί ἔπαθαν τά παιδιά σου;

Καί ἀπάντησε ὁ παπα-Βασίλης:

- ''Καλά πού ἤμουν μέσα στήν Ἐκκλησία, διότι, ἂν ἤμουν ἔξω, ἀλήθεια θά σκοτώνονταν καί τά τρία...''

*****

Βιβλιογραφία. Αρχιμανδρίτης Ιωάννης ΚΩΣΤΩΦ. Διαχρονικό ημερολόγιο. - apantaortodoxias.blogspot.com

Ἀθωώθηκε πανηγυρικά ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος! Αντισυνταγματική η ΚΥΑ των Κυβερνώντων!

Ἀθωώθηκε πανηγυρικά ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος!

Τί συνέβη στήν ἐκδίκαση τῆς ἔφεσης πού κατέθεσε ὁ ἴδιος

Τὸ Τριμελὲς Πλημμελειοδικεῖο Πατρῶν ἀποφάσισε ὁμόφωνα τὴν ἀθώωση τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία ποὺ τέλεσε στὶς 25 Μαρτίου 2020, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὸν Ι. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ Εἰσαγγελέας συμφώνησε μὲ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν δικηγόρων Γ. Ἰατροῦ καὶ Ι. Χατζηαντωνίου περὶ ἀντισυνταγματικότητας τῆς ΚΥΑ, ποὺ ἀπαγόρευε τὴν τέλεση κάθε ἱεροπραξίας γιὰ 20 μέρες κατὰ τὴν περίοδο τοῦ κορονοϊοῦ. Οἱ δικαστὲς συμφώνησαν πλήρως μὲ τὴν πρόταση τοῦ Εἰσαγγελέα, ὡστόσο βασίστηκαν καὶ στὴν σύγκρουση καθηκόντων. Μὲ τὴν ἀνακοίνωση τῆς ἀπόφασης, τὸ ἀκροατήριο ξέσπασε σὲ παρατεταμένο χειροκρότημα.

Θυμίζουμε ὅτι τὸ Μονομελὲς Πλημμελειοδικεῖο Πατρῶν εἶχε καταδικάσει στὶς 10 Ὀκτωβρίου 2022 τόν π. Ἀναστάσιο σὲ ὀκτὼ μῆνες φυλάκιση μὲ ἀναστολή, μὲ τὴν κατηγορία γιὰ παραβίαση τῆς ΚΥΑ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία... εἶχε ἀπαγορευτεῖ ἡ τέλεση κάθε ἱεροπραξίας. Ὁ ἴδιος εἶχε ἀσκήσει ἔφεση.

Στὰ Δικαστήρια τῆς Πάτρας παρευρέθηκε πλῆθος πιστῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν συμπαράστασή τους πρὸς τὸν κληρικὸ τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν.

Στὴν ἀπολογία του ὁ π. Ἀναστάσιος τόνισε ὅτι ὡς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, ὡς Ὀρθόδοξος κληρικὸς καὶ ὡς Ἕλληνας πολίτης δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν καθολικὴ ἀπαγόρευση τέλεσης τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως εἶχε ἀποφασιστεῖ γιὰ 20 περίπου μέρες ἐν μέσῳ πανδημίας. 

Συγκεκριμένα, ἐπισήμανε: «Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀποδεκτὴ μὲ κανένα τρόπο καὶ γιὰ κανένα λόγο ἀπαγόρευση τέλεσης Θ. Λ. ἔστω καὶ γιὰ μία ἡμέρα. Κατάργηση τῆς Θ. Λ. ἔστω καὶ προσωρινή, ἔστω καὶ μίας ἡμέρας, σημαίνει κατάργηση τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας. Παρόμοια διάταξη νόμου, ὁλοσχεροῦς ἀπαγόρευσης τῆς Θ. Λατρείας, δηλαδὴ ποινικοποίησης τῆς τέλεσης τῆς Θ. Λειτουργίας, ἴσχυε στὴν Εὐρώπη μέχρι τὸ 311 μ.Χ. (θάνατος Διοκλητιανοῦ) καὶ στὴν Ἀλβανία τοῦ Ἔνβὲρ Χότζα (1967-1990)! 

Οὔτε ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς, οὔτε ὁ Λένιν, οὔτε ὁ Στάλιν τόλμησαν τέτοια ἀσέβεια ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἐσώτατου πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ποὺ τόλμησε ἡ Ἑλληνικὴ Δημοκρατία!» Ἔκλεισε δὲ τὴν ἀπολογία του μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ἂν αὐτὸ ἦταν ἔγκλημα ἀναλαμβάνω τὴν εὐθύνη. Ἂν ἡ συνείδηση καὶ ἡ περὶ δικαίου ἀντίληψή Σας μὲ θεωρεῖ ἔνοχο, καταδικάστε με! Ἀποδέχομαι τὴν τιμὴ αὐτή, τὴν μεγάλη τιμὴ τῆς καταδίκης ἐπειδὴ ἔπραξα ὡς Ὀρθόδοξος ἱερέας τὸ καθῆκον μου».

Νωρίτερα, ὁ ἱερέας καὶ ἰατρὸς π. Εὐάγγελος Παπανικολάου ποὺ παρέστη ὡς μάρτυρας, ἀνέφερε ὅτι ἱερέας ποὺ δὲν λειτουργεῖ στὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, δὲν εἶναι ἱερέας. Πρόσθεσε δὲ ὅτι καὶ στὸ Καμεροὺν ποὺ διακονεῖ ὡς κληρικός, οὐδέποτε καταργήθηκε ἡ Θεία Λειτουργία, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι πολλὲς ἐπιδημίες ἐκεῖ εἶναι σὲ ἔξαρση.

Ἀνακοίνωση τοῦ πατρός Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου γιὰ τὴν ἀθώωσή του

Σήμερα ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη μοῦ στέρησε τὴν ὕψιστη τιμὴ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ σὲ ἕνα ἱερέα: νὰ καταδικαστεῖ ἐπειδὴ ἐπιτέλεσε τὸ ἱερατικὸ καὶ ἐφημεριακό του καθῆκον γιὰ νὰ εἶναι στοιχειωδῶς συνεπὴς ἀπέναντι στὴ συνείδησή του, στοὺς ἐνορῖτες του καὶ στὸ Θεό.

Ταυτόχρονα ὅμως ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη διαφύλαξε τὸ κῦρος της καὶ προστάτεψε τὴν Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καὶ Πολιτεία ἀπὸ τὸ ὄνειδος καὶ τὴν ντροπὴ νὰ καταδικαστεῖ Ἕλληνας παπᾶς ἐπειδὴ "τόλμησε" νὰ λειτουργήσει ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

Ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη μὲ τὴν ἀθωωτικὴ γιὰ τὸ πρόσωπό μου ἀπόφαση ἀρνήθηκε νὰ ἐφαρμόσει τὴν ὅλως περιττή, παράλογη, ἀτελέσφορη, ἀντισυνταγματικὴ καί, κυρίως, ἀσεβή καὶ ἀντίχριστη ΚΥΑ (2867/Υ1/16.3.20) ποὺ ἀπαγόρευε ὄχι τὴ συνάθροιση λαοῦ στοὺς Ναοὺς ὅλης τῆς ἐπικράτειας, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ αὕτη τὴν τέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας (ἀκόμα καὶ στὶς Μονὲς καὶ στὸ Ἅγ. Ὅρος!), κατὰ τὴν ὅλως κρίσιμη ἀπὸ λειτουργικῆς ἀπόψεως περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς 2020! Ἀρνήθηκε νὰ ἐφαρμόσει τὴ διάταξη νόμου ὁλοσχεροῦς ἀπαγόρευσης τῆς Θ. Λατρείας, δηλαδὴ ποινικοποίησης τῆς τέλεσης τῆς Θ. Λειτουργίας, ποὺ ἴσχυε στὴν Εὐρώπη μέχρι τὸ 311 μ.Χ. (θάνατος Διοκλητιανοῦ) καὶ στὴν Ἀλβανία τοῦ Ἔνβὲρ Χότζα (1967-1990)! Οὔτε ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς οὔτε ὁ Λένιν οὔτε ὁ Στάλιν δὲν τόλμησαν τέτοια ἀσέβεια ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἐσώτατου πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ποὺ τόλμησε ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση ἐν ἔτει 2020!

Ὀφείλω νὰ καταστήσω ἀπολύτως σαφές, ὅτι:

Ὡς Ὀρθόδοξος πιστὸς δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀνεχθῶ τὴν ἀπαγόρευση τελέσεως Θ. Λειτουργίας ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία.

Ὡς Ὀρθόδοξος κληρικὸς ἤμουν ὑποχρεωμένος, χάριτι καὶ ἐλέει Θεοῦ, νὰ λειτουργήσω ὑπακούοντας στὴν Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ προστάζει: «τοῦτο ποιεῖται εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν», χωρὶς νὰ ζητῶ τὴν ἄδεια τοῦ Καίσαρα,

Τέλος, ὡς Ἕλληνας πολίτης ἤμουν καὶ εἶμαι ὑποχρεωμένος στὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων καὶ ἁρμοδιοτήτων μου νὰ προασπίζομαι τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν ἐπιτρέπω σὲ κανένα τὴν κατάλυσή του ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ τὴν ἀνέχομαι.

Ἡ ἀπαγόρευση τέλεσης Θ. Λ. ἀποτελεῖ κατάλυση τῶν θεμελιωδῶν ἄρθρων 3 (σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας) καὶ 13 (θρησκευτικὴ ἐλευθερία) τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος καθὼς καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ἄρθρο 9 .2) ποὺ προστατεύει τὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς λατρείας.

H Εἰσαγγελικὴ Ἀρχὴ μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση ἔκανε δεκτοὺς τοὺς αὐτοτελεῖς ἰσχυρισμοὺς τοῦ κατηγορουμένου περὶ ἀντισυνταγματικότητας τῶν Ὑπουργικῶν Ἀποφάσεων. Ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη τελικὰ ἀπεφάνθη ὅτι δὲν διαπράττει κανένα ἀδίκημα ὁ ἱερέας, ὁ ὁποῖος ἐνεργῶντας κατὰ συνείδηση δὲν ἐφαρμόζει κυβερνητικὲς ἀποφάσεις ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ λειτουργική μας παράδοση. Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ καθῆκον τοῦ ἱερέα νὰ ἐνεργεῖ σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη ὑπερτερεῖ τῆς ὑποχρέωσης συμμόρφωσης σὲ κυβερνητικὲς διατάξεις, ὅταν, μάλιστα, αὐτὲς βρίσκονται ἐκτὸς τῶν ὁρίων τῆς συνταγματικῆς νομιμότητας.

Ὀφείλω εὐχαριστίες στοὺς δικηγόρους μου τὸν κ. Γ. Ἰατροῦ καὶ τὸν κ. Ἰω. Χατζηαντωνίου, διότι μὲ ἀδιάσειστη νομικὴ ἐπιχειρηματολογία κονιορτοποίησαν τὸ κατηγορητήριο καὶ ἀπέδειξαν ὅτι οἱ ΚΥΑ ποὺ ἀπαγόρευσαν τὴν Θ. Λειτουργία δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐφαρμοστοῦν ἀπὸ Ὀρθοδόξους κληρικούς.

Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ἀπευθύνω στὸν πρωτοπρεσβύτερο καὶ ἰατρὸ τοῦ Δημοσίου π. Εὐάγγελο Παπανικολάου, ὁ ὁποῖος παρέστη ὡς μάρτυρας, διότι μὲ τὴν ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένη του κατάθεση κατέδειξε ὅτι ἀπὸ τὴν τέλεση τῆς Θ. Λ. καὶ τὴ Θ. Κοινωνία τῶν πιστῶν οὔτε προέκυψε οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ προκύψει ὁ παραμικρὸς κίνδυνος γιὰ τὴ δημόσια ὑγεία καὶ συνεπῶς οἱ ἰσχυρισμοὶ τοῦ μάρτυρα κατηγορίας δημοσιογράφου Κ. Φλαμὴ στεροῦνται τῆς παραμικρῆς σοβαρότητας.

Εὐχαριστῶ πολὺ καὶ τοὺς κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ βρέθηκαν σήμερα στὸ Δικαστήριο ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴ συμπαράστασή τους στὸ πρόσωπό μου, ἀλλὰ καὶ τοὺς δεκάδες ἀπὸ ὁλόκληρη τὴ χώρα ἢ μᾶλλον ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ μοῦ συμπαραστάθηκαν.

Τέλος, ὀφείλω νὰ ἐκφράσω τὶς εὐχαριστίες μου καὶ στὸν μοναδικὸ κατήγορό μου δημοσιογράφο Κ. Φλαμή, χρησιμοποιῶντας τὰ λόγια τοῦ Λυσία: «Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ, ότι μοι παρεσκεύασε τον αγώνα τουτονί». Ὅμως αὐτὸ ποὺ γιὰ ἐμένα ὡς ἱερέα εἶναι ὑπέρτατη τιμὴ δὲν ξέρω πὼς μπορεῖ νὰ ἀξιολογηθεῖ γιὰ ἕνα δημοσιογράφο... Αὐτὸ εἶναι ὅμως πρόβλημα τοῦ κ. Φλαμή...

~ Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

Πρεσβύτερος

Κάθε θεία Λειτουργία είναι Θεοφάνεια ~ Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Σκοπός της θείας Λειτουργίας είναι να μας μεταδώση τον Χριστό. Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει ένα ήθος, το ήθος της ταπεινώσεως.

Κάθε θεία Λειτουργία είναι Θεοφάνεια. Φανερώνεται το Σώμα του Χριστού. Το κάθε μέλος της Εκκλησίας είναι εικόνα της Βασιλείας του Θεού.

Μετά την θεία Λειτουργία πρέπει να συνεχίζουμε να εικονίζουμε την Βασιλεία του Θεού, τηρώντας τις εντολές Του. Η δόξα του Χριστού είναι να καρποφορήση σε κάθε μέλος ο καρπός Του.

Η θεία Λειτουργία έγινε μια φορά και για πάντα. Έχει αιωνιότητα. Κάθε φορά που τελείται η θεία Λειτουργία, εμείς ανεβαίνουμε στο ύψος της.

Αν βιώσουμε μερικές πτυχές της θείας Λειτουργίας, τότε καταλαβαίνουμε το μεγαλείο της, όπως συνέβη με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που είδε αγγέλους να εισέρχωνται στον Ναό κατά την Μικρά Είσοδο. Παρακολουθούμε την θεία Λειτουργία, γιατί δεν την βιώνουμε, ή μέχρι να την βιώσουμε.

Εμείς οι Ορθόδοξοι ζούμε τον Χριστό στην θεία Λειτουργία, ή μάλλον ο Χριστός ζη μέσα μας κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Η θεία Λειτουργία είναι έργο Θεού.

Λέμε: “καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”. Μεταξύ των άλλων σημαίνει ότι τώρα είναι ώρα να ενεργήση ο Θεός. Ο Χριστός λειτουργεί, εμείς ζούμε μαζί με τον Χριστό.

Η θεία Λειτουργία είναι ο τρόπος που γνωρίζουμε τον Θεό και ο τρόπος που γνωρίζεται ο Θεός σε μας.

Όταν τηρή κανείς τις εντολές του Χριστού, δεν κάνει απλώς υπακοή, αλλά ενώνεται με τον Χριστό και αποκτά το φρόνημα του Χριστού.

Από το βιβλίο «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ», Βίος και πολιτεία του Γέροντος Σωφρονίου του ησυχαστού και θεολόγου.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Άκουγα μια φωνή να μου λέει: «Πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία..»

Άκουγα μια φωνή να μου λέει:

«Πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία..»

«ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ» ~ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ

Kατά τα μέσα του μηνός Σεπτεμβρίου 1996 ένας ιερέας μας συνόδευσε με τ’ αυτοκίνητο την μεταφορά μιας εγκύου γυναίκας, συζύγου εργάτου τού Κλιμακίου μας, για το μαιευτήριο...

Εκεί συνάντησε και συνομίλησε, κατά την τάξιν, με τον διευθυντή τής κλινικής πού είναι ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα, και γιατρός στο επάγγελμα.

Ή κλινική ανήκει στην προτεστα­ντική Κοινότητα των Μεθοδιστών.

Μετά από μία σύντομη συζήτηση για το προκείμενο θέμα, ό ιερεύς χάριν αβρότητος, πρότεινε στον Διευθυντή κ. Μουαγκάλα, (το όνομά του), μία επίσκεψη και στην δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία...

Αλλά πριν ό ίδιος προγραμματίσει μια τέτοια επίσκεψη...

δέχθηκε αλλεπάλληλες μυστηριώδεις νυκτερινές προσκλήσεις, και μετά τρεις ημέρες τηλεφώνησε στην Ιεραποστολή...

Όρισαν κάποια συνάντηση με τον προϊστάμενο ιερομόναχο π. Μελέτιο για το βράδυ τής ερχόμενης Κυριακής.

Μετά την συζήτησή τους o π. Μελέτιος τον έστειλε σε μένα λέγοντάς μου: «Πάρε τον γιατρό να μιλήσετε και ό,τι χρειασθεί να του δώσεις».

Αφού τον χαιρέτισα, ζήτησα περισσότερα στοιχεία για την ζωή του...

Μου είπε τα εξής: «Εγώ, πάτερ, εργάζομαι ως διευθυντής στην Μαιευτική κλινική των Μεθοδιστών. Είμαι ρωμαιοκαθολι­κός στο θρήσκευμα και ήλθα να γνωρίσω κάτι για την δική σας Εκκλησία. Είναι η πρώτη φορά πού μπαίνω στον χώρο αυτό, της Εκκλησίας σας...»

- Από πού ξεκίνησε το ενδιαφέρον σας για την δική μας Εκκλησία;

Πάτερ, μου συνέβη το εξής περιστατικό:

Επί τρεις συνεχείς νύκτες τώρα, ενώ κοιμάμαι, ακούω μια φωνή να μου λέγει συχνά: «Πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πήγαινε στην Ορθόδοξη Εκκλησία...».

Δεν άντεξα άλλο... Πήρα τηλέφωνο και ήλθα να σάς γνωρίσω.

Του είπα: «O Θεός σ’ αγαπά και φροντίζει για την σωτηρία τής ψυχής σου. Πάρε αυτά τα βιβλία και, αφού τα διαβάσεις, έλα πάλι να μιλήσουμε για τυχόν απορίες σου και κατόπιν να πάρεις κι άλλα βιβλία».

Ήλθε και ξαναήλθε πολλές φορές. Αλλά αυτό κυρίως πού τον συγκλόνισε, και τον ώθησε ν’ αποφασίσει να γραφτή στους καταλόγους των Κατηχουμένων τής Εκκλησίας μας ήταν η παρουσίασις βιντεοταινιών με...

τις Λιτανείες Άφθαρτων Σκηνωμάτων ­των Αγίων τής Εκκλησίας μας, όπως του αγίου Ιωάννου του Ρώσου, του αγίου Σπυρίδωνος Κερκύρας, του αγίου Διονυσίου Ζακύνθου και άλλων...

Εθαύμαζε και συγκλονιζόταν απ’ αυτό το υπερφυσικό φαινόμενο τής αφθαρσίας σωμάτων των Αγίων μας.

Βαπτίσθηκε με την γιατρό σύζυγο του και τα 6 παιδιά του, τα Θεοφάνια του 1998.

Τον ακολούθησε κι ένας φίλος του καθηγητής φιλόλογος με την οικογένειά του. Είθε o Θεός να τούς αξιώσει και της αιωνίου ζωής. Αμήν.

______________________________________

Aπό το βιβλίο: «ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ» – ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ (ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»). 

Πηγή: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπασταύρου ~ arpati.blogspot.gr

Σχόλιο Π. κοινωνίας: ''Ο χριστιανισμός έφθασε μέχρι σε εμάς δια της διαδόσεως του Ευαγγελίου, η οποία είναι ιερά υποχρέωσις παντός Χριστιανού...'' ~ Μητρ. Αυγουστίνος Καντιώτης