Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές...

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές... 

μου φτάνει που τα χρόνια,

φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους...!

~ Ο. Ελύτης

Kαι όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, μαζί με τις σταγόνες...

Kαι όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, 

μαζί με τις σταγόνες...

στο πρόσωπό μου να κυλάς, 

να πέφτεις στο λαιμό μου.

Να φτάνεις στή καρδιά μου, 

να φλέγονται τα μέσα μου

να μην κοιτάζω τη βροχή, 

να νιώθω μόνο Εσένα...

~ Δημήτρης Ρόδης 

«Αυτό ’ναι για όλους και για μένα»...

Να φτιάχνεις κάτι και να λες: «Αυτό ’ναι για όλους και για μένα».

Να ξέρεις πως προσμένουνε να το δεχτούν χιλιάδες. Χιλιάδες νομάτοι να το χαίρουνται.. Και συ να χαίρεσαι χιλιάδες χαρές. Για σκέψου το...

~ Γιάννης Ρίτσος

___________________

Να κρατάς πάντα μέσα στήν καρδιά σου μιάν άκρη...

Να κρατάς πάντα μέσα στήν καρδιά σου μιάν άκρη...

Και ΄κει, μυστικά, να αφήνεις να φωλιάζει ο Θεός.

Να κρατάς μακριά την βοη του κόσμου τούτου...

Να έχεις την άκρη σου, μυστικά, σιωπηλά, αγαπητικά.

Εύχεστε.. ~ Δημήτρης Ρόδης

*****

Όταν το ταξίδι τελειώσει...

Όταν το ταξίδι τελειώσει, θα επιστρέψεις 

στα μέρη που κάποτε αγάπησες.

Τότε θα ονειρευτείς ένα όνειρο, 

όπου εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ...

Και τότε θα γνωρίσεις την Αγάπη...

~ Δημήτρης Ρόδης

(Απο μνήμης, 19 Ιουλίου 2019)

«Είναι αργά» λοιπόν μην πείς...

«Είναι αργά» λοιπόν μην πείς, ότι κι αν σου συμβαίνει...

φτάνει να Του προσευχηθείς, κι αμέσως σ’ ανασταίνει.

~ Αντώνης Σαμαράκης

___________________________

Αντίκρυ μου, εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός...

Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις...

Αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δεν μπορώ να βρω μια υπεκφυγή, μια διέξοδο...

Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει, ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ, ο Θεός για μια ακόμη φορά με κέρδιζε...

Τάσος Λειβαδίτης ~ Πανάρχαιη αντιδικία

Μάιος

Μάιος ~ Ορφέας Περίδης 

(από τον δίσκο Ονειροπόλων Μόχθοι)

Τη νύχτα, τα μεσάνυχτα που ανοίγουν οι ουρανοί

λένε ένα φως που βλέπουνε οι άνθρωποι οι αγνοί

Στο φως που αναλήβεται ψηλά στον ουρανό

τ’ αγνά τους μάτια βλέπουνε τον ίδιο τον Χριστό

Στον χρόνο που ξανάνοιωσε, στις ώρες τις καλές

βλέπουν γαριφαλόσκονη στις πόρτες, στις αυλές

Τα δέντρα αγκαλιάζουνε, φωτίζουν τις πλαγιές

στολίζουν τριαντάφυλλα, πηγάδια τις πηγές

Γίνονται κάμποι ολόχρυσοι, γίνονται το κρασί

γίνονται ασημόκουπα να λάμπεις μέσα εσύ

Ευτυχισμένη πέτρα, βγες απ’ το βαθύ γιαλό

να δω τα λουλουδάκια σου, να την ονειρευτώ.

Σέ ἕνα χάλασμα πλέκεται ἡ ἐλπίδα...

Σὲ ἕνα χάλασμα πλέκεται ἡ ἐλπίδα. Εἶναι συνηθισμένη ἡ ζωὴ σὲ κρίσεις ποὺ πετᾶνε ἔξω τὴν σαβούρα, ὅπως ἡ θάλασσα μὲ τὴν τρικυμία...

(λόγος ωφελείας)

Πηγή: trelogiannis.blogspot.com

Κοριτσάκι μου...

Κοριτσάκι μου,

θέλω νὰ σοῦ φέρω

τὰ φαναράκια τῶν κρίνων

νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι

ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη

πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας

νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω

ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς

δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς

 ἀπὸ τοὺς στίχους μου,

νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ

νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις...

~ Γ. Ρίτσος

Η αληθινή αγάπη...

Η αληθινή αγάπη είναι σαν το μέλι.

Από 'κείνο το ανθόμελο το πικρό,

παντρεμένη η γλύκα με την πίκρα...

~ Δημήτρης Ρόδης

Divna Ljubojević – Χριστός Ανέστη!

Divna Ljubojević – Χριστός Ανέστη (Paschal Troparion) 

– Live in Moscow with Melodi ensemble, 2008

Greek:

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,

θανάτῳ θάνατον πατήσας,

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,

ζωὴν χαρισάμενος!

English:

Christ is risen from the dead,

Trampling down death by death,

And upon those in the tombs

Bestowing life!

Portuguese:

Cristo é renascido dos mortos,

Pisando na morte pela morte

e sobre aqueles nos túmulos,

Dando-lhes vida!

Η αμαρτία της; «ότι ηγάπησε πολύ»

«Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία

στους σαρκικούς έρωτες.»

Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν

αφορμή μετανοίας,

από την γεύση του αμαρτωλού έρωτος,

μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα...

σε έρωτα προς Τον Κύριο.

Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου

και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού.

Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη πόρνη (Λουκ. ζ΄37-40)

δεν είπε ότι εφοβήθηκε, αλλά «ότι ηγάπησε πολύ»,

και κατόρθωσε εύκολα

να αποκρούσει τον ένα έρωτα με τον άλλον.

~ Αγίου Ιωάννου της Kλίμακος

________________________________________

Πηγή: trelogiannis.blogspot.gr

Σήμερον ὁ Δεσπότης ὦ θαῦμα!

ᾨδὴ θ’.

Χαίροις, πάναγνε θεοδέγμον Μαρία,

χαίροις, ἄχραντε τῶν πεπτωκότων βάσις·

ἐν σοὶ γὰρ ὤφθη σήμερον ὁ Δεσπότης

ὦ θαῦμα! καινουργῶν τοὺς φθαρέντας

καὶ πρὸς φῶς ἐπανάγων τὸ ἀνέσπερον, κόρη.

Προεόρτιες Καταβασίες Χριστουγέννων ποίημα αγνώστου,

μέλος Πέτρου Μπερεκέτου του γλυκέος, ήχος α΄

(σε εξήγηση Γρηγορίου Πρωτοψάλτου)

Πηγή: wra9.blogspot.com

Ἔρχεται ὁ Χριστός, τόν πονηρόν συντρίψαι, τούς ἐν σκότει φωτίσαι!

Εἰς τὸν Στίχον,

Στιχηρὰ Προσόμοια, Προεόρτια.

Ἦχος β'

Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ

Ἔρχεται ὁ Χριστός,

τὸν πονηρὸν συντρίψαι,

 τοὺς ἐν σκότει φωτίσαι, 

καὶ λῦσαι τοὺς δεσμίους· 

αὐτῷ προϋπαντήσωμεν.

Πηγή: o αδελφός wra9.blogspot.com

Τήν ἔστησες τήν σκήτη σου στό ξερόβραχο ἀπάνου..

Τήν ἔστησες τήν σκήτη σου στό ξερόβραχο ἀπάνου.. κι ἔζησες εκεῖ, κάτου ἀπό τόν ὁλόβαθο οὐρανό, μοναχός μέ τήν προσευχή...

Στήν πέτρα ἀπάνου ἀκούμπαγες. Περνᾶν τά χρόνια. Φέγγει μέσα σου ὁ Θεός. Μέ τό ἱερό σου ἄγγιγμα βαθούλωσε κι ὁ βράχος κι ἔγινε ναός...

''Ὄ ναός τοῦ μοναχοῦ '' - Kωστής Παλαμάς

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό ~ Σάνια Βόινοβιτς

''Σιχαίνομαι τον πολιτισμό...''

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό

με τις τράπεζες και τις τηλεοράσεις του

με το χρήμα να είναι το παν

με το να έχεις για να είσαι...

με την εκπόρνευση της γυναικείας υπόστασης

και την ταύτιση της ανδρικής υπόστασης

με το χρήμα.

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό

των τιμών χωρίς την αξία

των ακριβών γούστων και των πεινασμένων παιδιών

των βιβλίων με ωραία εξώφυλλα χωρίς

κανένα περιεχόμενο.

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό

με τα κράτη που εξασφαλίζουν να πεθάνεις

στον πόλεμο αλλά δε σου δίνουν ψωμί

με το ψέμα του που θέλει να περάσει

ως κορυφαία αλήθεια

με όλα αυτά που κρύβουν τη σαπίλα του.

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό

με την επίσημη εκμετάλλευση του ανθρώπου

βάση του νόμου

με τη χυδαιότητα να βασιλεύει και

την αρετή να παγώνει στους δρόμους σα ζητιάνα.

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό

και αναζητώ μία σπηλιά

που θα μετακομίσω

όπου θα ζω σαν άνθρωπος

που έχασε όλα τα πολιτισμένα

και κέρδισε πίσω τον εαυτό του

καθαρό από τα δηλητήρια

του δαίμονα της ψευδό- ανθρωπιάς

και της άνεσης χωρίς μέτρο.

 Σάνια Βόινοβιτς, ποίηση 2012

~~~~~

Σχόλιο Π. Κοινωνίας: 

Σιχαίνομαι τον πολιτισμό

που σταύρωσε ακόμα και Αυτόν

Τον Ίδιο Τον Χριστό.

Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός...

Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις...

Αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δεν μπορώ να βρω μια υπεκφυγή, μια διέξοδο...

Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει, ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ, ο Θεός για μια ακόμη φορά με κέρδιζε...

Τάσος Λειβαδίτης ~ Πανάρχαιη αντιδικία

___________________________________

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί...

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή, βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός...

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

~ Κωστής Παλαμάς

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

και το κορμί μου γίνεται ναός,

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...

Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,

από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,

Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή το γράφει—

τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι

της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι

Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,

στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα,

με της αθανασίας τα τραγούδια

υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·

ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Κωστής Παλαμάς, Ένας Θεός

Γλυκέ Νυμφίε... ~ Γεωργίου Βερίτη

Ἐγὼ νὰ γίνω θέλησα Θεὸς

- ὢ συμβουλὴ προδότρα, στείρα! -

κι' Ἐσέναν, ὢ Χριστέ μου, ἐβάλανε

τήν περιπαιχτικὴ πορφύρα.

 

Ἐγὼ ν' ἀρπάξω ζήτησα στὰ χέρια μου

στέμμα καὶ σκῆπτρο - ὢ μαύρη πλάνη! -

κι' Ἐσύ, Χριστέ μου, τὸ καλάμι ἐκράτησες

κι' ἐφόρεσες τ' ἀκάνθινο στεφάνι.

 

Ὢ Λυτρωτή μου! ὣς ν' ἀνεβῆς στὸ Γολγοθᾶ,

δέξου με νἄρθω στὸ πλευρό σου,

καὶ σὰν τὸν Κυρηναῖο τὸ Σίμωνα

νὰ πάρω λίγο τὸ σταυρό σου.

 

Δέξου νὰ βρέξω ἐγὼ τὰ χείλη σου,

γλυκὲ Νυμφίε, νὰ τὰ δροσίσω,

καὶ τὸ ματόβρεχτο σου μέτωπο

μὲ χέρι ἀγάπης νὰ σπογγίσω.

 

Ἰησοῦ! καθὼς σὲ βλέπω σήμερα

χλωμό, ὑβρισμένο, πονεμένο,

σὲ νιώθω δυὸ φορὲς Θεὸ

καὶ δυὸ φορὲς ἀγαπημένο.

 

~ Γεώργιος Βερίτης

_______________________________________