Ποιός κάθεται στήν έδρα του Αγίου Πέτρου στήν Ρώμη; ~ f. Carlo Maria Viganò, (Παπικός επίσκοπος)

Στην Ρώμη, στην έδρα του Αγίου Πέτρου δεν κάθεται ένας αληθινός Πάπας (δηλαδή πατέρας), αλλά ένας σφετεριστής, ένας απεσταλμένος της παγκοσμιοποιητικής ελίτ της οποίας η αποστολή είναι να καταστρέψει την Χριστιανική Καθολική Εκκλησία

~ f. Carlo Maria Viganò, Παπικός επίσκοπος

Δείτε το κείμενο-καταγγελία του Αρχιεπισκόπου Carlo Maria Viganò, στο Renovatio 21.com εδω.

Ο Αντίχριστος θα εγκαστασταθεί σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες του Ιησού Χριστού. ~ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο Αντίχριστος θα εγκαστασταθεί σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες του Ιησού Χριστού.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, (Ερμηνεία της Β' προς Θεσσαλονικείς επιστολής του Απ. Παύλου, κεφ. β' 3-12), μιλά για τον Αντίχριστο:

«Ποιός όμως είναι αυτός (ο Αντίχριστος); Άραγε ο Σατανάς; Βεβαίως όχι. Αλλά κάποιος άνθρωπος που θα δέχεται όλη την ενέργειά του (τού Σατανά). «Και αποκαλυφθή ο άνθρωπος», λέγει, «ο υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα», δηλαδή ο αντίχριστος.

Διότι δεν θα φέρη μίαν ειδωλολατρικήν θρησκείαν, αλλά θα είναι (ο Αντίχριστος) ένας αντίθεος και θα καταλύσει όλους τους Θεούς και θα διατάξει να τον προσκυνούν (τον Αντίχριστο) αντί του Θεού, και θα εγκατασταθή (ο Αντίχριστος), εις τον ναόν του Θεού όχι μόνο τον εν Ιεροσολύμοις, αλλά και εις όλας τας τοπικάς χριστιανικάς Εκκλησίας. Και «αποδεικνύοντα» , λέγει, «εαυτόν ότι εστί Θεός». Δεν είπε ότι θα ονομάζει (ο Αντίχριστος) τον εαυτό του Θεόν, αλλά ότι θα προσπαθή να αποδείξη ότι είναι Θεός. Διότι και μεγάλα έργα θα κάνη και σημεία θαυμαστά θα αποδείξη...».

Πηγή: Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, περί Αντιχρίστου Εκ του βιβλίου «ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ»

Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ impantokratoros.gr

“Μαθησιακές δυσκολίες...”

“Δυσκολία περί Συντελείας να ακούει κάποιος. Μέγας Αγών.”

~ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, (P.G. 59, 562)

___________________

Και τα ''δύσκολα''... εδω

«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς!» ~ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου μέ θέμα:

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς»

[ἐκφωνήθηκε στὶς 25-1-1998]

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾷ τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Πρόκειται γιὰ μιὰ μεγάλη μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐγεννήθῃ περὶ τὸ 328 ἔτος, εἴτε εἰς τὴν Ναζιανζὸ εἴτε εἰς τὴν Ἀριανζὸ τῆς Καππαδοκίας. Παρηκολούθησε σπουδὲς στὶς σχολὲς τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, τῆς Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης καὶ τῆς Ἀλεξανδρείας.

Γνωρίστηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια μὲ τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον καὶ τὸν Μέγαν Ἀντώνιον. Μὲ τὸν Μέγαν Βασίλειον ὑπῆρξε συμμαθητὴς εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ μαζί του συνεδέθῃ μὲ στενοτάτη φιλία. Ἐχρημάτισε ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καὶ προήδρευσε τῆς Β΄οικουμενικὴς Συνόδου. Ὅμως σύντομα παρητήθη διαρκούσης τῆς Συνόδου, γιατί τοῦ δημιούργησαν πράγματα (:ἐμπόδια), οἱ φθονοῦντες αὐτόν- βλέπετε πόσο εἰσχωρεῖ ὁ φθόνος... Τοῦ ἀμφισβήτησαν τὴν κανονικότητα ὡς ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ ὅμως, δὲν ἦτο ἀντικανονικὸς καὶ ἀπελογήθῃ. Τέλος πάντων, τὸ θέμα εἶναι ὅτι παρητήθηκε, ἔφυγε. Φεύγοντας εἶπε ὅτι ἂν αὐτὸς εἶναι ὁ αἴτιος τῆς διαιρέσεως, τότε ἂς ἐρρίπτετο εἰς τὴν θάλασσαν, ὅπως ὁ Ἰωνᾶς γιὰ νὰ παύσει ἡ τρικυμία.

Ἀπέθανε πιθανῶς τὸ 391, σὲ ἡλικία ἑξήκοντα τριῶν ἐτῶν. Ἡ Ἐκκλησία τὸν ἐτίμησε ἀπονέμοντας σ᾿ αὐτόν, τὸν τίτλον, τὸ ἐπίθετον «Θεολόγος». Σημείωσατε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πολὺ φειδωλὴ στὶς ἀπονομὲς χαρακτηρισμῶν καὶ ὀνομάτων κ.λπ.- πολὺ φειδωλή. Ἀρκεῖ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι ἐνῶ ὑπῆρξαν τόσοι καὶ τόσοι παρθένοι, ὅμως ἀναγνωρίζει μόνο τρεῖς παρθένους. Ἔτσι καὶ ἐδῶ. Ἐνῶ ὑπῆρξαν τόσοι καὶ τόσοι θεολόγοι- δὲν ἐθεολόγησε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος; Δὲν ἐθεολόγησε ὁ Μέγας Βασίλειος; Ὅλοι οἱ μεγάλοι Πατέρες ἐθεολόγησαν. Ὅμως, κατ᾿ ἐξοχὴν θεολόγους ἀναγνωρίζει: τὸν ἅγιον Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, τὸν ἅγιον Γρηγόριον τὸν Θεολόγον καὶ τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγον. Βλέπετε λοιπὸν ὅτι ἔχει αὐτὸν τὸν ἐπίζηλο τίτλο τοῦ Θεολόγου.

Ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἁγίας μνήμης του, καταχωρεῖ ὡς ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ ἀναφέρεται ἡ περικοπὴ αὐτὴ εἰς τὰ προσόντα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς Μεγάλου Ἀρχιερέως καὶ συγκρίνει τὴν ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὴν ἀρχιερωσύνη τῶν ἀρχιερέων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ μνήμη εἶναι ἀρχιερέως, γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο μᾶς καταθέτει αὐτὴν τὴν περικοπήν, γιὰ νὰ δείξει ποιός πρέπει νὰ εἶναι καὶ ὁ ἀρχιερεύς.

Καὶ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς (:τέτοιος ἔπρεπε σέ μᾶς ἀρχιερεύς), ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος. Τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα (:τέτοιον ἀρχιερέα ἔχουμε), ὃς (:ὁ ὁποῖος) ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης -ἡ «μεγαλωσύνη» εἶναι ὁ Πατήρ, ὁ Θεὸς καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιὰ ὡς ἄνθρωπος- ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Αὐτὰ καταθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή του.

Ἔτσι, ὁ ἀρχιερεὺς Ἰησοῦς Χριστὸς γίνεται τύπος καὶ ὑπόδειγμα τῶν κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτατα τῶν ἀρχιερέων. Ὄχι ὀλιγότερο καὶ τῶν κληρικῶν καὶ τῶν διακόνων, ἀλλὰ ἰδιαίτατα ὅμως τῶν ἀρχιερέων. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀρχιερεὺς εἶναι, ὅπως λέγεται «εἰς τύπον καὶ τόπον τοῦ Ἀρχιερέως Χριστοῦ». Δηλαδὴ εἶναι τύπος τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶναι εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἦτο ὁ Χριστός -αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι δεδομένον, προκειμένου νὰ ἐκλεγεῖ, πρέπει νὰ εἶναι δεδομένον. Ἀλλὰ μέσα στὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία εἶναι τὸ ζητούμενον. Ἄλλο δεδομένον καὶ ἄλλο ζητούμενον. 

Ἔτσι, πολλοὶ σύγχρονοι ἀρχιερεῖς, μόνο γιατί ἐχειροτονήθησαν, προβάλλουν αὐτὴ τὴ θέση γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν τιμὴν τῶν πιστῶν. «Ὦ!», λέει, «εἶμαι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ! Ὀφείλεις νὰ μὲ σεβαστεῖς, ὀφείλεις νὰ μὲ τιμήσεις». 

Πρέπει ὅμως νὰ τοὺς εἰπωθεῖ ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι αὐτόματα δεδομένον ἀπὸ τὴν χειροτονία, ὅτι δηλαδὴ ἐχειροτονήθῃς καὶ αὐτομάτως, αὐτονοήτως, εἶσαι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ, ἀλλὰ εἶναι ζητούμενον. Δηλαδή, ὁ ἑκάστοτε ἀρχιερεὺς εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ; Ζητούμενον! Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα καταχωρεῖ αὐτὴν τὴν ἀποστολικὴ περικοπή, γιὰ νὰ προβάλει τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγον, ὁ ὁποῖος ὄντως ἐστάθῃ εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ.

Ἀλλὰ ἂς ἔρθουμε εἰς τὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ νὰ τὴ δοῦμε ἀπὸ πιὸ κοντά. Ἕνα πρῶτο γνώρισμα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ εἶναι «ὅσιος». Βέβαια, περιττὸ νὰ σᾶς πῶ, τὸ κατανοεῖτε ὅτι αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ ἀναφέρονται εἰς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Χριστοῦ, ὄχι στὴν θείαν. Προφανῶς. Καὶ ὅταν λέγει ὅτι ὁ Υἱὸς ἐκάθισε εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς δὲν σημαίνει ὅτι ἐκάθισε ὡς Θεός, ἐκάθισε ὡς ἄνθρωπος· διότι ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς εἶναι ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτα εἰς τὸν Θεόν, ὡς πρὸς τὸν Υἱόν, ἀριστερὰ καὶ δεξιά, ἀφοῦ εἶναι ὁμοούσιος. Ὡς ἄνθρωπος, λοιπόν. Καὶ πάντα νὰ ᾿χουμε ὑπόψη μας αὐτὸ τὸ «ὡς ἄνθρωπος» γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ καταλαβαίνουμε καὶ νὰ κατανοοῦμε ὅλες αὐτὲς τίς θέσεις ποὺ ἔχει ἡ Ἁγία Γραφή.

Ἔτσι λοιπόν, ὅσιος, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ ὁποῖος εἶναι ἀρχιερεὺς κατὰ τὴν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ- διότι εἰς τὸ διηνεκὲς εἶναι ἀρχιερεὺς ὁ Χριστός τα πρὸς ἡμᾶς. Μάλιστα μὲ μιὰ εὐχὴ ποὺ λέμε στὴ Θεία Λειτουργία τὸ δείχνομε ὁλοκάθαρα αὐτό. Ἡ εὐχὴ λέγει ὅτι εἶναι ὁ Ἴδιος «ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ διαδιδόμενος». Ὁ Ἴδιος προσφέρει, ὁ Ἴδιος προσφέρεται καὶ ὁ Ἴδιος διαδίδεται. Τί εἶναι τότε ὁ ἱερεύς; Ἁπλῶς γιατί ἡ ἀγάπη Του τὸ θέλει, ἔτσι νὰ εἶναι. 

Δίνει ὁ ἱερεὺς ἢ ὁ ἀρχιερεύς, δίνει τὰ χέρια του· καὶ τὸ «θέλω», τὸ θέλημά του. Γιατί ἐὰν ἐγὼ δὲν θέλω, μπορεῖ νὰ ἔχω ἱεροσύνη, ἂν ἐγὼ δὲν θέλω νὰ τελέσω τὴ Θεία Λειτουργία ἢ μοῦ τὸ ἐπιβάλλουν διὰ περιστρόφου, εἶναι ἄκυρο. Πρέπει νὰ ὑπάρχει τὸ θέλω τοῦ ἱερουργοῦ. Δίνουμε λοιπὸν τὰ χέρια μας εἰς τὸν Χριστόν, διότι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ διαδιδόμενος. Ἔτσι λοιπόν, ἀγαπητοί μου, θὰ λέγαμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος μετέχει τόσο λίγο καὶ λέγει, λέγει ἐκεῖ ἡ εὐχή: «Ποιός μπορεῖ νὰ Σὲ ὑπηρετήσει, Κύριε; Ποιός μπορεῖ νὰ Σὲ προσεγγίσει; Κανεὶς δὲν εἶναι ἄξιος...».... Ὡστόσο, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξιώνει οὕτως εἰπεῖν, ἔστω κι ἂν βάλουμε τὴ λέξη «ἀξιώνω» ἐντὸς εἰσαγωγικῶν.

Καὶ «ὅσιος» προκειμένου ἐδῶ τοῦ ἱεροῦ κειμένου σημαίνει: εὐσεβὴς πρὸς τὸν Θεόν. Σημαίνει «εὐσεβὴς τοῦ Θεοῦ λάτρης». «Ὅσιος» σημαίνει ὅτι εἶναι ἡ συνισταμένη ἰδιότης ὅλων τῶν ἀρετῶν ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας ἄνθρωπος καὶ ἐν προκειμένῳ ὁ ἀρχιερεύς. Δηλαδὴ τῆς εὐλαβείας, τῆς ὑπακοῆς, τῆς πιστότητος, τῆς ἐξ ὁλοκλήρου ἀφοσιώσεως εἰς τὸν Θεόν, τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεως εἰς τὸν Θεόν -δὲν ἔχει σημασία ἐὰν εἶναι ἔγγαμος, παλαιότερα οἱ ἱερεῖς ἦσαν ἔγγαμοι. Καὶ ὁ (αρχι) ἱερεὺς δύναται νὰ εἶναι ἔγγαμος- αὐτὴ ἡ ἀφιέρωσις δὲν ἀφαιρεῖ τίποτε ἀπό τήν..., θὰ λέγαμε τὴν τοποθέτηση τοῦ ἀρχιερέως παλιότερα, τοῦ ἱερέως σήμερα ποὺ εἶναι ἔγγαμος, τὸ ἕνα δὲν ἀφαιρεῖ τίποτε ἀπὸ τὸ ἄλλο.

Καὶ σημαίνει ἀκόμα ἐλεύθερος ἀπὸ διάφορες κλίσεις τῆς ψυχῆς πρὸς τὴν ποικίλη ἁμαρτία. Ἔχω, ἂς ποῦμε, τὴν κλίση σ᾿ αὐτὴν τὴν ἁμαρτία ἢ σὲ ἐκείνη τὴν ἁμαρτία. Νὰ εἶμαι ἀνήθικος· ἢ νὰ εἶμαι πλεονέκτης· νά ᾿μαι φιλάργυρος, νὰ εἶμαι ἐγωιστής· νὰ εἶμαι ὁτιδήποτε ἀπ᾿ ὅλ᾿ αὐτά. Ὄχι, θὰ πεῖ ἐλεύθερος ἀπ᾿ ὅλες αὐτὲς τίς κλίσεις πρὸς τὴν ποικίλη, ὅπως σᾶς εἶπα, ἁμαρτία. Ὅλα αὐτὰ βέβαια λέγονται, εἶναι κάτω ἀπὸ τὸν ὅρο, τὴ λέξη «ὅσιος».

Τραγικὴ ἀντίθεση ἦταν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ. Τραγικὴ ἀντίθεσις. Ὁ Ἄννας ἐπὶ παραδείγματι ἦταν ἕνας πονηρότατος ἀρχιερεύς. Δὲν ἦτο, ὅταν ὁ Χριστὸς κατεδικάσθῃ ἀπὸ τὸ Συνέδριο, δὲν ἦτο ἐν ἐνεργείᾳ, ἦταν ὅμως ἡ ψυχὴ τοῦ συνεδρίου. Ἦταν στὰ παρασκήνια καὶ ἐπιδροῦσε ἐπὶ ὅλων τῶν ἀποφάσεων τοῦ συνεδρίου -ἦταν, σᾶς ξαναλέγω, ἕνας πονηρότατος ἀρχιερεύς. Κι ὁ γαμπρός του, ὁ Καϊάφας, «ἐπὶ θυγατρί, γαμβρός»· ἦσαν καὶ οἱ δυὸ φιλορωμαῖοι, δηλαδὴ ἄνθρωποι ποὺ δὲν κοιτοῦσαν τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ τὸ συμφέρον τῆς τσέπης των καὶ τοῦ γοήτρου των, καὶ τὰ εἶχαν καλὰ μὲ τοὺς Ρωμαίους- γιατί οἱ Ρωμαῖοι ἐπενέβαιναν στὴ θέση τοῦ ἀρχιερέως, δηλαδὴ ἄλλαζαν τοὺς ἀρχιερεῖς πάρα πολὺ εὔκολα καὶ συχνά, κάτι ποὺ ἀπηγορεύετο ἀπὸ τὸν νόμο. Ἄν εἶχαν βέβαια, συνείδηση αὐτοὶ οἱ ἀρχιερεῖς, θὰ λέγανε: «Μὲ καταργεῖς, δὲν ἐπανέρχομαι». Τίποτε, γιατί ἤτανε ἰσόβιος ὁ ἀρχιερεύς.

Ἦταν ἀκόμη οἱ δύο αὐτοί, Σαδδουκαῖοι. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Δὲν εἶχαν σωστὴ πίστη. Δὲν πίστευαν σὲ ὕπαρξη ἀγγέλων, δὲν πίστευαν εἰς τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς, δὲν πίστευαν σὲ ἀνάσταση νεκρῶν, δὲν πίστευαν σὲ αἰώνιες ἀπολαβές -Παράδεισον, Βασιλεία Θεοῦ, Κόλασιν- δὲν πίστευαν τίποτε... Πίστευαν μόνο σκέτα-νέτα στὸν Θεό, κατὰ τρόπον δεϊστικόν: «Ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖ, καὶ ἐμεῖς εἴμαστε ἐδῶ στὴ γῆ· ὁ Θεὸς εἶναι στὸν οὐρανό, ἂς κοιτάξει τὰ κατ᾿ Αὐτὸν καὶ ἐμεῖς ἐδῶ στὴ γῆ νὰ κοιτάξουμε τὰ δικά μας». Αὐτοὶ ἦταν οἱ Σαδδουκαῖοι... Καὶ ὅμως κατελάμβαναν, παρακαλῶ, καὶ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιερέως...

Καὶ τώρα ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι, εἶναι..., τὸ βάθος τῆς ταπεινώσεως εἶναι καταπληκτικόν. Ἀφήνει τὸν ἑαυτό Του ὡς ἄνθρωπο νὰ Τὸν καταδικάσουν, τέτοιας φύσεως, τέτοιας μορφῆς, τέτοια... -τί νὰ πῶ, τί νὰ πῶ; Τί χαρακτηρισμὸ νὰ δώσω;- ἄνθρωποι... Τέτοιοι ἀρχιερεῖς... Οὔτε κἂν δὲ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, σὰν Σαδδουκαῖοι ποὺ ἦσαν- οὔτε κἂν ἀντελήφθησαν τὴν θεία καταγωγὴ τοῦ Χριστοῦ· ποὺ ἦσαν ἐκ τοῦ ἀξιώματός των, φύσει-θέσει ἐντεταλμένοι πρὸς τοῦτο. Ἔπρεπε νὰ ἀναγνωρίσουν· γιὰ νὰ φυλάξουν τὸν λαὸ ἀπὸ Ψευδομεσσίες καὶ νὰ ὑποδείξουν τὸν ἀληθινὸ Μεσσία. Γι᾿ αὐτό -ὑποκριτικά, βέβαια, πάντοτε- εἶπε ὁ Καϊάφας ποὺ ἦταν ἐν ἐνεργείᾳ ἀρχιερεύς: «Πές μας», λέει, «σὲ ὁρκίζω εἰς τὸν Θεὸ τὸν ζῶντα, ἐσὺ εἶσαι ὁ Μεσσίας;». Καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε ἐκεῖνο τὸ «Σὺ εἶπας», ποὺ σημαίνει «Εἶναι ὅπως τὸ λές, εἶμαι ὁ Μεσσίας».

Καὶ προσθέτει ὁ Χριστὸς τὸ ὅραμα καὶ τὴν προφητεία τοῦ Δανιήλ: «Καὶ θὰ δεῖτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ, μετὰ τῶν ἁγίων ἀγγέλων» κλπ. «Ναί, ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας». Ὑποκριτικὰ λοιπὸν ὁ Καϊάφας σχίζει τὰ ἱμάτιά του: «Ἀκούσατε», λέγει, «ἐβλασφήμησε...».... 

Μὰ δὲν ζήτησες νὰ σοῦ πεῖ ὁ κατηγορούμενός σου ποιός εἶναι; 

Σοῦ τό εἶπε... Τόν ὅρκισες; Μέ ὅρκον;

Σοῦ τό εἶπε! Ἀληθεύει. 

Γιατί δὲν ἐξετάζεις ἀλλὰ σχίζεις τὰ ροῦχα σου ὑποκριτικότατα; Καὶ ὁ Καϊάφας καὶ τὸ συνέδριον -ἐκτὸς ἐξαιρέσεων- κατεδίκασαν τὸν Χριστὸν εἰς θάνατον ὡς ψευδόχριστον, ὡς ψευδομεσσίαν.. Ἔτσι λοιπόν, βλέπει κανεὶς ὅτι ἦταν ἐκ τῆς θέσεώς του ὑποχρεωμένος γιὰ νὰ φυλάξει, ἐπαναλαμβάνω, τὸν λαὸ ἀπὸ πλάνη, νὰ δώσει ἐκεῖνος τὴ μαρτυρία- ἀλλὰ ἡ μαρτυρία τοῦ Καϊάφα ἦταν νὰ θανατωθεῖ ὁ Ἰησοῦς.

Ἄς δοῦμε ἀκόμη αὐτὸ τὸ «ἄκακος», ποὺ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως, τοῦ Χριστοῦ. Τί θὰ πεῖ «ἄκακος»; Ὅπως λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «ἀπόνηρος, οὐχ ὓπουλος», χωρὶς πονηρία, χωρὶς ὑπουλότητα· «κακίας ἐλεύθερος», λέγει ἕνας ἄλλος, ὁ Ζιγαβηνός, «ἄδολος»· «δόλος γὰρ φησὶ οὐχ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ», λέει ὁ Οἰκουμένιος. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος: «ἀπείραστος κακῶν».

«καὶ ἀμίαντος»: ἕνας τρίτος χαρακτηρισμός. «Τί εἶναι ἀμίαντος;», λέγει ὁ Ζιγαβηνός, «ἐπίτασις τοῦ ἀκάκου, τὸ ἀμίαντον». Δηλαδή, γιὰ νὰ τονιστεῖ περισσότερον αὐτὸ ποὺ λέμε «ἄκακος»- βάζει τὸν χαρακτηρισμό: «ἀμίαντος», δὲν ἔχει μίασμα, δὲν ἔχει τίποτα, δὲν ἔχει κηλῖδα, δὲν ἔχει «μῶμον», δὲν ἔχει τίποτε... Ἀπηλλαγμένος, λοιπόν, παντὸς μολυσμοῦ.

Ὅταν ὅμως σήμερα ἀκοῦμε, ἀγαπητοί μου, ἀνήκουστα πράγματα μολυσμοῦ εἰς τοὺς κληρικούς μας, καὶ διακόνους, καὶ πρεσβυτέρους, καὶ ἀρχιερεῖς - ἀλήθεια, μᾶς καταλαμβάνει ἴλιγγος... τὸ τί ἀκοῦμε...

Καὶ ἀκόμα ἕνας χαρακτηρισμός: «Κεχωρισμένος», λέγει, «ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν». Σώζει τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς. Καὶ ἐπειδὴ πάντα τύπος εἶναι ὁ Χριστός -δηλαδὴ τὸ ἀρχέτυπον- θὰ λέγαμε ὅτι ὁ κληρικός, ἰδιαίτατα ὁ ἀρχιερεύς, ὀφείλουν νὰ μὴν εἶναι ἐκκοσμικευμένοι. Αὐτὸ θὰ πεῖ «κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν», νὰ εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευσιν. 

Νὰ μὴ χρησιμοποιοῦν τίς μεθόδους τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως εἶναι ἡ διπλωματία, ὅπως εἶναι οἱ συμβιβασμοί.

Σήμερα, ὁ Οἰκουμενισμός, αὐτὴ ἡ παναίρεσις -καὶ δὲν παύω νὰ σᾶς ὑπενθυμίζω τὴν παρουσία του, ἡ ὁποία γίνεται ἐντονοτέρα καὶ ἐντονοτέρα- καταβροχθίζει ὁ Οἰκουμενισμὸς μὲ ὅλη του τὴν εὐκολία καὶ τὴ μεγαλοπρέπεια πολλοὺς ἐκ τῶν συγχρόνων ἀρχιερέων, ἀρχιεπισκόπων καὶ πατριαρχῶν. 

Ἔτσι λοιπὸν ἕνας σύγχρονος ἀρχιερεὺς δὲν εἶναι «κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν», διότι ὅλα αὐτὰ εἶναι τοῦ διαβόλου κατασκευάσματα.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀγνοοῦσε αὐτοὺς τοὺς ἑλιγμούς. Μάλιστα ἕνας σύγχρονος βιογράφος του λέει: «Ἤτανε τὸ ἀδύνατό του σημεῖο»-ἐγὼ θὰ ἔλεγα «τὸ δυνατό του σημεῖο». Δὲν ἤξερε νὰ ἑλίσσεται, δὲν ἤξερε τοὺς συμβιβασμοὺς τῆς διπλωματίας, γι᾿ αὐτὸ μόλις τοῦ εἰπώθηκε ὅτι εἶναι ἀντικανονικός, ἀμέσως παρητήθῃ ἀπὸ τὴν προεδρίαν τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, πάντοτε ἀναζήτησε ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς ποὺ νὰ ἀνταποκρίνονται στὸ ἀρχέτυπον Ἰησοῦς Χριστός. Γιὰ παράδειγμα, στὸ βιβλίο τῆς «Διδαχῆς» ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς. Προσέξατε καὶ θὰ σᾶς δείξω μετὰ ὅτι δὲν μᾶς εἶναι θέματα ποὺ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν. Ἐννοεῖται τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Λέγει στὴν ιε΄ παράγραφο τὸ βιβλίον «Διδαχή»- εἶναι πολὺ παλιὸ βιβλίο: «Χειροτονήσατε οὖν ἑαυτοῖς -νὰ χειροτονήσετε γιὰ τοὺς ἑαυτούς σας, δηλαδὴ γιὰ τὴν τοπική σας ἐκκλησία- ἐπισκόπους καὶ διακόνους ἀξίους τοῦ Κυρίου -νὰ ᾿ναι ἄξιοι τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ Τὸν ἀντιπροσωπεύουν- ἄνδρας πραεῖς -ποὺ νὰ εἶναι αὐτοὶ ἄντρες πραεῖς, μὲ πραΰτητα- καὶ ἀφιλαργύρους -νὰ μὴν εἶναι φιλάργυροι- καὶ ἀληθεῖς -νὰ ᾿ναι ἥσυχοι, ἀληθινοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν Ναθαναήλ· ἦρθε ὁ Φίλιππος καὶ τοῦ εἶπε, λέει στὸν Ναθαναὴλ «τὸ καὶ τὸ» καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς εἶδε τὸν Ναθαναὴλ εἶπε: «Νὰ ἕνας ἀληθινὸς Ἰσραηλίτης, ποὺ δὲν ὑπάρχει δόλος εἰς τὸ στόμα του...».... Ὁ ἴσιος ἄνθρωπος, ὁ ἄδολος ἄνθρωπος. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινός.

«Καὶ δεδοκιμασμένους», νὰ ἔχουν δοκιμαστεῖ, πρῶτα θὰ δοκιμαστοῦν καὶ κατόπιν θὰ χειροτονηθοῦν. Ποιά ἦταν ἡ βιοτή του; Πῶς ἔζησε ἀνάμεσά μας αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ τὸν χειροτονήσουμε τώρα καὶ νὰ τὸν ἔχουμε κληρικό μας; Ὁ δὲ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος γράφει εἰς τὸν ἅγιο Πολύκαρπο, ἐπίσκοπο Σμύρνης, μάλιστα φεύγει ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, τὴν ἐπισκοπή του καὶ πηγαίνει διὰ ξηρὰς στὴ Ρώμη γιὰ νὰ μαρτυρήσει. Ἔτσι περπατῶντας πέρασε ἀπὸ τὴν Σμύρνη, τὴν ἐπισκοπὴ τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου. Καὶ γράφει ἐκεῖ. Προχώρησαν πρὸς τὰ πάνω, ψηλά, βόρεια δηλαδή, στοὺς Φιλίππους κλπ. κλπ.

Γράφει λοιπὸν ἀπὸ τοὺς Φιλίππους, γράφει στὸν ἅγιο Πολύκαρπο τὰ ἑξῆς: «Πρέπει, Πολύκαρπε θεομακάριστε, συμβούλιον ἀγαγεῖν θεοπρεπέστατον -Ποιό εἶναι τὸ «θεοπρεπέστατον συμβούλιον»; Εἶναι ἡ Σύνοδος. Καὶ τὸ λέει «θεοπρεπέστατον». Ναί... ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι ἡ Σύνοδος- «καὶ χειροτονῆσαι τινα -καὶ νὰ χειροτονήσετε κάποιον-, ὃν ἀγαπητὸν λίαν ἔχετε -ἀπὸ ἀνάμεσά σας ποὺ νὰ εἶναι, λέγει, ἀγαπητός, προσεκτικὸς ἄνθρωπος- καὶ ἄοκνον -ἄοκνος, ὄχι τεμπέλης, προκομμένος θὰ τὸν λέγαμε μὲ ἕναν γενικὸ χαρακτηρισμό, προκομμένος ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπάει τὸν Θεό, ἀγαπάει τὰ τοῦ Θεοῦ-, ὃς δυνήσεται -ὁ ὁποῖος θὰ μπορέσει- θεοδρόμος καλεῖσθαι -νὰ ἀποκληθεῖ θεοδρόμος, ὅτι εἶναι στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος- τοῦτον καταξιῶσαι, ἵνα πορευθεὶς εἰς Συρίαν -νὰ πάει στὴ Συρία, στὴν Ἀντιόχεια- δοξάσῃ ὑμῶν τὴν ἄοκνον ἀγάπην εἰς δόξαν Θεοῦ». Βλέπετε τί γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος στὸν ἅγιο Πολύκαρπο; Ποιός θὰ ἀντικαταστήσει τὸν ἅγιο Ἰγνάτιο ποὺ πηγαίνει γιὰ τὸ μαρτύριο; Εἶναι στὴν ἕβδομη παράγραφο αὐτὰ ποὺ σᾶς λέγω, «Πρὸς ἃγιον Πολύκαρπον».

Ἀγαπητοί. 

Αὐτά ὅλα λέγονται καί προβάλλονται γιά νά γνωρίζει ὁ λαός ποιούς πρέπει νά ἔχει ὡς ποιμένας καί διδασκάλους στήν ἐκκλησία του. 

Δὲν ἐπιτρέπεται ἄγνοια· γιατί τότε λύκοι θὰ κυβερνοῦν καὶ θὰ κατασπαράσσουν τὴν ψυχή σας. Ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε ὅτι «ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ -τὸν ἀκολουθοῦν τὰ πρόβατα, τὰ λογικὰ πρόβατα-, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ -γιατί γνωρίζουν τὴν φωνή του-· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν -ξένον, ἀλλότριον στὰ τοῦ Θεοῦ δὲν τὸν ἀκολουθοῦν-, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ᾿ αὐτοῦ -φεύγουν μακριὰ του-, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν -γιατί δὲν ἀναγνωρίζουν τῶν ξένων τὴν φωνήν».

Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς διὰ τοῦ προφήτου Ἰερεμίου διαμαρτύρεται καὶ λέγει: «Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνά μου -Πολλοὶ ποιμένες, λέει, διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνα του· ὁ ἀμπελῶνας του εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ-, ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου -ἤτανε ὁ περιούσιος λαὸς ἡ μερίδα τοῦ Θεοῦ, ἦταν ὁ Ἰσραήλ· ἐμόλυναν, βρώμισαν τὴ μερίδα μου, τὸν λαό μου- ἔδωκαν τὴν μερίδα τὴν ἐπιθυμητήν μου εἰς ἔρημον ἄβατον, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνὴρ τιθέμενος ἐν καρδίᾳ -καὶ τὴν ἐπισκοπή μου, λέει ὁ Θεός, τὸν λαό μου, τὸν ἔκαναν ἔρημο- πῶς λέμε: 

«ἔρημος τόπος»- τὸν ἐρήμαξαν καὶ προσέξτε μιὰ φρασούλα ποὺ λέει ὁ προφήτης Ἰερεμίας καὶ ποὺ εἶναι στὸ δωδέκατο κεφάλαιο ἀνάμεσα στοὺς στίχους 10ον καὶ 11ον, ἀκοῦστε: «ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνὴρ τιθέμενος ἐν καρδίᾳ», δηλαδή: «καὶ ὅμως, κανεὶς δὲν θέτει αὐτὸ στὴν καρδιά του καὶ δὲν τὸ συναισθάνεται ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχει κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατεσθίουν τὴν ποίμνη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ». 

Κανεὶς δὲν τὸ ᾿βαλε στὸ μυαλό του, λέει, νὰ ἀντιδράσει. 

Καὶ συμπληρώνει ὁ προφήτης: «Ὦ οἱ ποιμένες, οἱ διασκορπίζοντες καὶ ἀπολλύοντες τὰ πρόβατα τῆς νομῆς μου. διὰ τοῦτο ὑμεῖς διεσκορπίσατε τὰ πρόβατά μου καὶ ἐξώσατε αὐτὰ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθε αὐτά, ἰδοὺ ἐγὼ ἐκδικῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς κατὰ τὰ πονηρὰ ἐπιτηδεύματα ὑμῶν· ὅτι ἱερεὺς καὶ προφήτης ἐμολύνθησαν καὶ ἐν τῷ οἴκῳ μου εἶδον πονηρίας αὐτῶν -μέσα στὸν οἶκο μου, εἰς τὸν ναό, εἶδα τίς βρωμιές τους», λέει ὁ Θεός.

Ἀγαπητοί. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει ἁγίους ἄνδρας, ὅπως τὸν σήμερον ἑορταζόμενον ἅγιον Γρηγόριον τὸν Θεολόγον, γιὰ νὰ καθρεπτιζόμαστε στὴν ἐκείνων βιοτὴν μὲ ἀρχέτυπον τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Χριστὸς καὶ νὰ οἰκοδομεῖται ἡ Ἐκκλησία Του, ἀμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

Μὲ ἀπροσμέτρητη εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστὸ γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,

ἀπομαγνητοφώνηση καὶ ἠλεκτρονικὴ ἐπιμέλεια κειμένου:

~ Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΗ:https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/mnhmh_agivn/mnhmh_agivn_002.mp3 & ethnegersis.substack.com

Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς: Βαίνουμε, λοιπόν, εἰς νέαν Εἰκονομαχίαν;

Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς: Βαίνουμε, λοιπόν, εἰς νέαν Εἰκονομαχίαν;

Πολὺ θόρυβος γίνεται μὲ τὸν ἀξιολύπητον ἐπίσκοπον Περιστερίου Γρηγόριο, ποὺ ἔβγαλε τὸν Ἐσταυρωμένο ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴν πλευρὰν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, μᾶλλον γιὰ νὰ φαίνονται τὰ πρόσωπα τῶν ἐπισκόπων, ὅταν κάθονται εἰς τὸ Σύνθρονον. Ἐγὼ μπῆκα στὰ ἐνενῆντα καὶ ἐνθυμοῦμαι ὅτι στὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μου πάντα ὑπῆρχε ὁ Ἐσταυρωμένος πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα. Καὶ εἰς τὸ μέσον του Συνθρόνου, λίγο κάτω ἀπὸ τὸ παράθυρο τοῦ ἱεροῦ, εὑρίσκετο ἡ εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος· ὄχι τῆς παπικῆς, ἀλλὰ τῆς Ὀρθόδοξης μὲ τὴν φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ.

Καὶ ἐρωτῶ τὸν ἅγιο Περιστερίου: Σὲ τί τὸν ἐμποδίζει καὶ εἰς ποίαν ἀσέβειαν ὑποπίπτουν ἐκεῖνοι ποὺ διατηροῦν τὸν Ἐσταυρωμένον πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν; Ποία ἡ ἀσέβεια στὸ νὰ ὑπάρχει –ἔστω καὶ ὡς νεωτερισμός– ὁ Ἐσταυρωμένος πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ ἐνοχληθήκατε τόσο πολύ;

Εἰς τὸ Μοναστήρι ἔχω τὸν Ἐσταυρωμένο εἰς τὸ μέσον τοῦ Κυρίως Ναοῦ, γιὰ νὰ τὸν βλέπουν οἱ εἰσερχόμενοι πιστοὶ· ὅτι ἕνας Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους θεούς! Ἐπίσης νὰ βλέπουν τί ἐκόστησαν εἰς τὸν Θεὸ οἱ ἁμαρτίες μας, γιὰ νὰ συνετίζονται καὶ νὰ τὶς ἀποφεύγουν.

Ἔτσι περίπου ἄρχισε ἡ πρώτη Εἰκονομαχία.

Ἔλεγαν τότε ὅτι «οἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων δὲν πρέπει νὰ εἶναι χαμηλά, ἀλλὰ ψηλὰ» καὶ ἔπειτα τὶς κατέβασαν τελείως, γιὰ νὰ μὴν τὶς ἀσπάζονται οἱ πιστοὶ καὶ τὶς τιμοῦν. Καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐφτάσαμε στὴν ἀσέβεια, δηλαδὴ στὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, στὸ νὰ καταπατῶνται οἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων, νὰ θεωροῦνται ὡς ἁπλᾶ ξύλα καὶ νὰ καίονται.

Τώρα «ἐπροοδεύσαμε» καὶ ἀρχίσαμε ἀπὸ τὴν πάνσεπτον εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ· νὰ θεωροῦμε «ἀσέβεια» νὰ τοποθετεῖται ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης! Ἂς προσέξουμε μήπως γίνομεν ἀθεόφοβοι καὶ φθάσομεν σὲ μεγάλες ἀτοπίες καὶ ἀσέβειες. Δὲν γνωρίζει ὁ ἅγιος Περιστερίου ὅτι σὲ κάθε πρόσωπον τῆς Παναγίας Τριάδος ἐμπεριέχονται καὶ τὰ λοιπὰ πρόσωπα; Ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Κύριος: «Ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα» (Ἰω. Ιδ΄ 9) και «Ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμὲν» (Ἰω. ι' 30) Ὅταν λοιπὸν ἐβρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν ὁ Ἐσταυρωμένος, σημαίνει ὅτι ἐκεῖ βρίσκεται καὶ ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάς.

Ἀλλὰ νὰ σᾶς ὑποδείξομεν, ἅγιε Περιστερίου, ποῦ κυρίως πρέπει νὰ ἐβρίσκεται ὁ Ἐσταυρωμένος. Ὡς εἶπεν ὁ Χριστός, ὁ Ἐσταυρωμένος πρέπει νὰ ἐβρίσκεται κυρίως μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν πρεσβυτέρων: «Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Μάτθ. ε΄, 14-19). Βάλετε λοιπὸν εἰς τὴν καρδιά σας τον Ἐσταυρωμένο καὶ διδάξετε νὰ τοποθετηθεῖ καὶ στὶς καρδιὲς ἡμῶν τῶν Πρεσβυτέρων καὶ παντὸς Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καὶ δὲν θὰ ἀγωνιᾶτε πλέον γιὰ τὸ ποὺ πρέπει νὰ τοποθετεῖται ὁ Ἐσταυρωμένος. 

Οἱ ἅγιοι Πατέρες πού τόν τοποθέτησαν ἐκεῖ πού τόν βρήκατε, σίγουρα εἶχαν Αὐτόν στίς καρδιές τους.

Φοβοῦμαι ὅτι θὰ ἐξαπλωθεῖ τὸ κακὸ ἐξ αἰτίας σας· ὅτι θὰ ὁδηγηθοῦμε εἰς νέαν Εἰκονομαχίαν μὲ τὴ βεβήλωση ὄχι πλέον τῶν εἰκόνων τῶν Ἁγίων μας, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς πανσέπτου εἰκόνας τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρα μας.

Ἔχετε τέλος ὑπ’ ὄψη ὅτι τὰ καθίσματα δεξιὰ καὶ ἀριστερά του Συνθρόνου δὲν ἐτοποθετήθηκαν γιὰ τοὺς πρεσβυτέρους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ συμμετεῖχαν σὲ πολυαρχιερατικὲς Θεῖες Λειτουργίες.

Τέλος δὲν γνωρίζει ὁ ἅγιος Περιστερίου ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει ἀπ’ αἰώνων τό «Κύριε, ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου, τὸν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας∙ φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾷν αὐτοῦ τὴν δύναμιν∙ ὅτι νεκροὺς ἀνιστᾷ καὶ θάνατον κατήργησε» καί «Νῦν ἐμφανιζόμενος ὁ Σταυρός, δύναμιν παρέχη ἐν τῷ μέσῳ τῶν νηστειῶν, τοῖς τὸ θεῖον σκάμμα, ἀνύουσι προθύμως αὐτὸν μετ’ εὐλάβείάς κατασπαζόμεθα» (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον

Ὅταν σὲ βλέπω στὸν Σταυρὸ ἐπάνω, καρφωμένον, γυμνόν, μὰ καὶ αἱμόφυρτον καὶ ὅλον πληγιασμένον

Αἰσθάνομαι ὅτι ἐγὼ σὲ κάρφωσα, Χριστέ μου· ναί, μὲ τὶς ἁμαρτίες μου, φιλάνθρωπε Θεέ μου.

Πώς κάθε ἁμαρτία μου εἶναι καὶ μία πληγή Σου, ὅπου τὴν ἔκαμα ἐγὼ στὸ Πάντιμο κορμί Σου.

Συγχώρησέ μου, Κύριε, τὴν τόση ἀχαριστία, πού δείχνω καθημερινῶς στὴν ἄκρα Σου εὐσπλαχνία.

Καὶ δῶσε μου μετάνοια, μετὰ πικρῶν δακρύων, γιὰ νὰ ἀξιωθῶ κι ἐγὼ τῆς δόξης τῶν Ἁγίων.

Προσευχή: Κύριε, οἱ πτώσεις μου εἶναι ἀμέτρητες. Εὐδόκησε ἡ τελευταία νὰ εἶναι στὰ πόδια τοῦ Σταυροῦ Σου.

~ Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς

Ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ (21/1/2025)

Πηγή: ethnegersis.blogspot.com

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΣΩΝΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΣΩΝΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είναι ένας από τους μεγαλύτερους ομολογητές της πίστεώς μας.

Μια μεγάλη μορφή, την οποία η Θεία Πρόνοια πρόβαλλε στη συγκεκριμένη και κρίσιμη εκείνη εποχή, προκειμένου να υπερασπισθεί και να σώσει την Ορθοδοξία.

“ Μάρκος ουχ υπέγραψε, λοιπόν εποιήσαμεν ουδέν“.

Δηλαδή ο Μάρκος δεν υπέγραψε, λοιπόν δεν κάναμε τίποτα!

Μια παροιμιώδης φράση του Πάπα Ρώμης, όταν ο Μάρκος ο Ευγενικός δεν έβαλε την υπογραφή του στο πρωτόκολλο για την ένωση των Εκκλησιών, ενώ είχαν υπογράψει όλοι οι άλλοι ορθόδοξοι επίσκοποι...

Ο υπέρμαχος αυτός της Ορθοδοξίας γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1392. Γονείς είχε τον διάκονο Γεώργιο και τη Μαρία, πού ήταν κόρη κάποιου γιατρού Λουκά ονομαζόμενου.

Ο Μάρκος είχε πολλά χαρίσματα και αναδείχθηκε έξοχος στις θεολογικές και άλλες σπουδές.

Δίδασκε στο φροντιστήριο του πατέρα του, και αργότερα, μετά τον θάνατο αυτού, τον διαδέχθηκε στο διδασκαλικό επάγγελμα. Διακρίθηκε σαν δάσκαλος της ρητορικής και, στο 25ο έτος της ηλικίας του αποφάσισε να γίνει μοναχός και γι’ αυτό έφυγε σε μια Μονή στους Πριγκηπόνησους.

Εκεί ετάχθη υπό την πνευματική επιστασία ενάρετου μοναχού, του Συμεών, ο όποιος τον έκειρε μοναχό και τον μετονόμασε από Μανουήλ, πού ήταν το πρώτο του όνομα, σε Μάρκο.

Κατόπιν από τα νησιά αυτά έφυγε και πήγε στη Μονή των Μαγκάνων, όπου χειροτονήθηκε Ιερέας.

Aφού έγινε κληρικός, το 1436 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Εφέσου.

Τότε, ο βασιλεύς Ιωάννης ο Παλαιολόγος, μπροστά στον τουρκικό κίνδυνο και με την ιδέα ότι θα μπορούσε να τον βοηθήσει ο Πάπας, πηγαίνει στη Φερράρα της Ιταλίας για να συζητήσει την ένωση των δύο Εκκλησιών.

Στην τελική Σύνοδο, που γίνεται στη Φλωρεντία το 1439, βλέπουμε, δυστυχώς, τους ορθόδοξους Αρχιερείς, ιδιαίτερα για το “πρωτείο” του Πάπα, να υπογράφουν όλοι.

Εδώ, ακριβώς στην πιο κρίσιμη στιγμή της ορθόδοξης χριστιανικής Ιστορίας, σηκώνει το πνευματικό του ανάστημα ο Επίσκοπος Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός και λέει

-“Οχι..! Καλύτερα σκλαβωμένα σώματα στους Τούρκους, παρά σκλαβωμένο πνεύμα στον αιρετικό Πάπα”.

Κατόρθωσε, έτσι, να κρατήσει ψηλά τη σημαία της Ορθοδοξίας και να διδάξει σ’ όλους μας πώς την ορθόδοξη παράδοση μας δεν πρέπει να συμβιβάζουμε και να προδίδουμε, χάριν εφήμερων και ιδιοτελών σκοπών.

Κοιμήθηκε στις 23 Ιουνίου 1444. Τις πρεσβείες του να έχουμε!

Ο μασόνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης ὑπῆρξε πρωτοπόρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπεύθυνος γιὰ τὸ ἡμερολογιακὸ σχίσμα ποὺ ταλανίζει ἕως σήμερα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἦταν αὐτὸς ποὺ πῆρε τὸν ἀπόδημο Ἑλληνισμό, τὶς ἑλληνορθόδοξες Ἐκκλησίες Εὐρώπης, Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας, Τσεχοσλοβακίας, Ἐσθονίας καὶ Φινλανδίας) ἀπὸ τὴν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὶς προσάρτησε στὸ Πατριαρχεῖο. Ἀναγνώρισε τὶς ἀγγλικανικὲς χειροτονίες. Ὁ Μεταξάκης τὸ καύχημα τῶν μασόνων, δούλεψε γιὰ λογαριασμὸ ξένων σκοτεινῶν δυνάμεων εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Πολέμησε τὸν ἅγιο Νεκτάριο καὶ εἶχε οἰκτρὸ τέλος. «Πέθανε αἰφνιδίως στὶς 28 Ἰουλίου τοῦ 1935 στὴν Ἀλεξάνδρεια». «Τὸν βρῆκαν ἕνα πρωϊνὸ νεκρό, πεσμένο κάτω ἀπὸ τὸ κρεββάτι του, μὲ τὴ γλώσσα βγαλμένη ἔξω...»

(Ἀπό τὸ βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπου Δ. Βασιλόπουλου «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ»

(ἔκδ. «Ὀρθόδοξου Τύπου», Κάνιγγος 10, Ἀθῆναι 2001).

Πηγή: toromaiiko.com

Σχόλιο Π. κοινωνίας: Διότι σήμερα είναι πιο αναγκαίο απο ποτέ, να διακρίνουμε ποιός είναι ποιός μέσα στήν Εκκλησία. Επίσκοποι και οι δυό, βεβαίως, μα δεν εργάζονταν για τον ίδιο Θεό! Κύριος να φωτίζει ολούθε. 

Ἀθωώθηκε πανηγυρικά ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος! Αντισυνταγματική η ΚΥΑ των Κυβερνώντων!

Ἀθωώθηκε πανηγυρικά ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος!

Τί συνέβη στήν ἐκδίκαση τῆς ἔφεσης πού κατέθεσε ὁ ἴδιος

Τὸ Τριμελὲς Πλημμελειοδικεῖο Πατρῶν ἀποφάσισε ὁμόφωνα τὴν ἀθώωση τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία ποὺ τέλεσε στὶς 25 Μαρτίου 2020, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὸν Ι. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ Εἰσαγγελέας συμφώνησε μὲ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν δικηγόρων Γ. Ἰατροῦ καὶ Ι. Χατζηαντωνίου περὶ ἀντισυνταγματικότητας τῆς ΚΥΑ, ποὺ ἀπαγόρευε τὴν τέλεση κάθε ἱεροπραξίας γιὰ 20 μέρες κατὰ τὴν περίοδο τοῦ κορονοϊοῦ. Οἱ δικαστὲς συμφώνησαν πλήρως μὲ τὴν πρόταση τοῦ Εἰσαγγελέα, ὡστόσο βασίστηκαν καὶ στὴν σύγκρουση καθηκόντων. Μὲ τὴν ἀνακοίνωση τῆς ἀπόφασης, τὸ ἀκροατήριο ξέσπασε σὲ παρατεταμένο χειροκρότημα.

Θυμίζουμε ὅτι τὸ Μονομελὲς Πλημμελειοδικεῖο Πατρῶν εἶχε καταδικάσει στὶς 10 Ὀκτωβρίου 2022 τόν π. Ἀναστάσιο σὲ ὀκτὼ μῆνες φυλάκιση μὲ ἀναστολή, μὲ τὴν κατηγορία γιὰ παραβίαση τῆς ΚΥΑ, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία... εἶχε ἀπαγορευτεῖ ἡ τέλεση κάθε ἱεροπραξίας. Ὁ ἴδιος εἶχε ἀσκήσει ἔφεση.

Στὰ Δικαστήρια τῆς Πάτρας παρευρέθηκε πλῆθος πιστῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, προκειμένου νὰ ἐκφράσουν τὴν συμπαράστασή τους πρὸς τὸν κληρικὸ τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν.

Στὴν ἀπολογία του ὁ π. Ἀναστάσιος τόνισε ὅτι ὡς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, ὡς Ὀρθόδοξος κληρικὸς καὶ ὡς Ἕλληνας πολίτης δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν καθολικὴ ἀπαγόρευση τέλεσης τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως εἶχε ἀποφασιστεῖ γιὰ 20 περίπου μέρες ἐν μέσῳ πανδημίας. 

Συγκεκριμένα, ἐπισήμανε: «Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀποδεκτὴ μὲ κανένα τρόπο καὶ γιὰ κανένα λόγο ἀπαγόρευση τέλεσης Θ. Λ. ἔστω καὶ γιὰ μία ἡμέρα. Κατάργηση τῆς Θ. Λ. ἔστω καὶ προσωρινή, ἔστω καὶ μίας ἡμέρας, σημαίνει κατάργηση τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας. Παρόμοια διάταξη νόμου, ὁλοσχεροῦς ἀπαγόρευσης τῆς Θ. Λατρείας, δηλαδὴ ποινικοποίησης τῆς τέλεσης τῆς Θ. Λειτουργίας, ἴσχυε στὴν Εὐρώπη μέχρι τὸ 311 μ.Χ. (θάνατος Διοκλητιανοῦ) καὶ στὴν Ἀλβανία τοῦ Ἔνβὲρ Χότζα (1967-1990)! 

Οὔτε ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς, οὔτε ὁ Λένιν, οὔτε ὁ Στάλιν τόλμησαν τέτοια ἀσέβεια ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἐσώτατου πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ποὺ τόλμησε ἡ Ἑλληνικὴ Δημοκρατία!» Ἔκλεισε δὲ τὴν ἀπολογία του μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Ἂν αὐτὸ ἦταν ἔγκλημα ἀναλαμβάνω τὴν εὐθύνη. Ἂν ἡ συνείδηση καὶ ἡ περὶ δικαίου ἀντίληψή Σας μὲ θεωρεῖ ἔνοχο, καταδικάστε με! Ἀποδέχομαι τὴν τιμὴ αὐτή, τὴν μεγάλη τιμὴ τῆς καταδίκης ἐπειδὴ ἔπραξα ὡς Ὀρθόδοξος ἱερέας τὸ καθῆκον μου».

Νωρίτερα, ὁ ἱερέας καὶ ἰατρὸς π. Εὐάγγελος Παπανικολάου ποὺ παρέστη ὡς μάρτυρας, ἀνέφερε ὅτι ἱερέας ποὺ δὲν λειτουργεῖ στὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, δὲν εἶναι ἱερέας. Πρόσθεσε δὲ ὅτι καὶ στὸ Καμεροὺν ποὺ διακονεῖ ὡς κληρικός, οὐδέποτε καταργήθηκε ἡ Θεία Λειτουργία, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι πολλὲς ἐπιδημίες ἐκεῖ εἶναι σὲ ἔξαρση.

Ἀνακοίνωση τοῦ πατρός Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου γιὰ τὴν ἀθώωσή του

Σήμερα ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη μοῦ στέρησε τὴν ὕψιστη τιμὴ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ σὲ ἕνα ἱερέα: νὰ καταδικαστεῖ ἐπειδὴ ἐπιτέλεσε τὸ ἱερατικὸ καὶ ἐφημεριακό του καθῆκον γιὰ νὰ εἶναι στοιχειωδῶς συνεπὴς ἀπέναντι στὴ συνείδησή του, στοὺς ἐνορῖτες του καὶ στὸ Θεό.

Ταυτόχρονα ὅμως ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη διαφύλαξε τὸ κῦρος της καὶ προστάτεψε τὴν Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καὶ Πολιτεία ἀπὸ τὸ ὄνειδος καὶ τὴν ντροπὴ νὰ καταδικαστεῖ Ἕλληνας παπᾶς ἐπειδὴ "τόλμησε" νὰ λειτουργήσει ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

Ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη μὲ τὴν ἀθωωτικὴ γιὰ τὸ πρόσωπό μου ἀπόφαση ἀρνήθηκε νὰ ἐφαρμόσει τὴν ὅλως περιττή, παράλογη, ἀτελέσφορη, ἀντισυνταγματικὴ καί, κυρίως, ἀσεβή καὶ ἀντίχριστη ΚΥΑ (2867/Υ1/16.3.20) ποὺ ἀπαγόρευε ὄχι τὴ συνάθροιση λαοῦ στοὺς Ναοὺς ὅλης τῆς ἐπικράτειας, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ αὕτη τὴν τέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας (ἀκόμα καὶ στὶς Μονὲς καὶ στὸ Ἅγ. Ὅρος!), κατὰ τὴν ὅλως κρίσιμη ἀπὸ λειτουργικῆς ἀπόψεως περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς 2020! Ἀρνήθηκε νὰ ἐφαρμόσει τὴ διάταξη νόμου ὁλοσχεροῦς ἀπαγόρευσης τῆς Θ. Λατρείας, δηλαδὴ ποινικοποίησης τῆς τέλεσης τῆς Θ. Λειτουργίας, ποὺ ἴσχυε στὴν Εὐρώπη μέχρι τὸ 311 μ.Χ. (θάνατος Διοκλητιανοῦ) καὶ στὴν Ἀλβανία τοῦ Ἔνβὲρ Χότζα (1967-1990)! Οὔτε ὁ Μωάμεθ ὁ Πορθητὴς οὔτε ὁ Λένιν οὔτε ὁ Στάλιν δὲν τόλμησαν τέτοια ἀσέβεια ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἐσώτατου πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μυστηρίου τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ποὺ τόλμησε ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση ἐν ἔτει 2020!

Ὀφείλω νὰ καταστήσω ἀπολύτως σαφές, ὅτι:

Ὡς Ὀρθόδοξος πιστὸς δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀνεχθῶ τὴν ἀπαγόρευση τελέσεως Θ. Λειτουργίας ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία.

Ὡς Ὀρθόδοξος κληρικὸς ἤμουν ὑποχρεωμένος, χάριτι καὶ ἐλέει Θεοῦ, νὰ λειτουργήσω ὑπακούοντας στὴν Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ προστάζει: «τοῦτο ποιεῖται εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν», χωρὶς νὰ ζητῶ τὴν ἄδεια τοῦ Καίσαρα,

Τέλος, ὡς Ἕλληνας πολίτης ἤμουν καὶ εἶμαι ὑποχρεωμένος στὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων καὶ ἁρμοδιοτήτων μου νὰ προασπίζομαι τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν ἐπιτρέπω σὲ κανένα τὴν κατάλυσή του ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ τὴν ἀνέχομαι.

Ἡ ἀπαγόρευση τέλεσης Θ. Λ. ἀποτελεῖ κατάλυση τῶν θεμελιωδῶν ἄρθρων 3 (σχέσεις Ἐκκλησίας-Πολιτείας) καὶ 13 (θρησκευτικὴ ἐλευθερία) τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος καθὼς καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ἄρθρο 9 .2) ποὺ προστατεύει τὸ δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς λατρείας.

H Εἰσαγγελικὴ Ἀρχὴ μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση ἔκανε δεκτοὺς τοὺς αὐτοτελεῖς ἰσχυρισμοὺς τοῦ κατηγορουμένου περὶ ἀντισυνταγματικότητας τῶν Ὑπουργικῶν Ἀποφάσεων. Ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη τελικὰ ἀπεφάνθη ὅτι δὲν διαπράττει κανένα ἀδίκημα ὁ ἱερέας, ὁ ὁποῖος ἐνεργῶντας κατὰ συνείδηση δὲν ἐφαρμόζει κυβερνητικὲς ἀποφάσεις ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ λειτουργική μας παράδοση. Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ καθῆκον τοῦ ἱερέα νὰ ἐνεργεῖ σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη ὑπερτερεῖ τῆς ὑποχρέωσης συμμόρφωσης σὲ κυβερνητικὲς διατάξεις, ὅταν, μάλιστα, αὐτὲς βρίσκονται ἐκτὸς τῶν ὁρίων τῆς συνταγματικῆς νομιμότητας.

Ὀφείλω εὐχαριστίες στοὺς δικηγόρους μου τὸν κ. Γ. Ἰατροῦ καὶ τὸν κ. Ἰω. Χατζηαντωνίου, διότι μὲ ἀδιάσειστη νομικὴ ἐπιχειρηματολογία κονιορτοποίησαν τὸ κατηγορητήριο καὶ ἀπέδειξαν ὅτι οἱ ΚΥΑ ποὺ ἀπαγόρευσαν τὴν Θ. Λειτουργία δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἐφαρμοστοῦν ἀπὸ Ὀρθοδόξους κληρικούς.

Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ἀπευθύνω στὸν πρωτοπρεσβύτερο καὶ ἰατρὸ τοῦ Δημοσίου π. Εὐάγγελο Παπανικολάου, ὁ ὁποῖος παρέστη ὡς μάρτυρας, διότι μὲ τὴν ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένη του κατάθεση κατέδειξε ὅτι ἀπὸ τὴν τέλεση τῆς Θ. Λ. καὶ τὴ Θ. Κοινωνία τῶν πιστῶν οὔτε προέκυψε οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ προκύψει ὁ παραμικρὸς κίνδυνος γιὰ τὴ δημόσια ὑγεία καὶ συνεπῶς οἱ ἰσχυρισμοὶ τοῦ μάρτυρα κατηγορίας δημοσιογράφου Κ. Φλαμὴ στεροῦνται τῆς παραμικρῆς σοβαρότητας.

Εὐχαριστῶ πολὺ καὶ τοὺς κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ βρέθηκαν σήμερα στὸ Δικαστήριο ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴ συμπαράστασή τους στὸ πρόσωπό μου, ἀλλὰ καὶ τοὺς δεκάδες ἀπὸ ὁλόκληρη τὴ χώρα ἢ μᾶλλον ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ μοῦ συμπαραστάθηκαν.

Τέλος, ὀφείλω νὰ ἐκφράσω τὶς εὐχαριστίες μου καὶ στὸν μοναδικὸ κατήγορό μου δημοσιογράφο Κ. Φλαμή, χρησιμοποιῶντας τὰ λόγια τοῦ Λυσία: «Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ, ότι μοι παρεσκεύασε τον αγώνα τουτονί». Ὅμως αὐτὸ ποὺ γιὰ ἐμένα ὡς ἱερέα εἶναι ὑπέρτατη τιμὴ δὲν ξέρω πὼς μπορεῖ νὰ ἀξιολογηθεῖ γιὰ ἕνα δημοσιογράφο... Αὐτὸ εἶναι ὅμως πρόβλημα τοῦ κ. Φλαμή...

~ Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

Πρεσβύτερος

Η παγίδα του κοινού εορτασμού του Πάσχα. Θεολογική αντίρρησης πατρός Επιφ. Θεοδωροπούλου

Η παγίδα για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα και η θεολογική αντίρρηση του πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Ἔκπληξη προκάλεσε ἡ καταληκτήρια ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κατὰ τὴ Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Κωνσταντινούπολη  (1 μέχρι 3 Σεπτεμβρίου 2024.)

Ὁ Πατριάρχης θύμισε ὅτι κατὰ τὰ τέλη Μαΐου 2025 θὰ πραγματοποιηθεῖ στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας ἐπίσημος ἑορτασμὸς γιὰ τὴ συμπλήρωση 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴ σύγκληση ἐκεῖ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης Φραγκίσκου.

Ἐκεῖνο ποὺ αἰφνιδίασε ἦταν ἡ κατάληξη τῆς ὁμιλίας τοῦ Πατριάρχου, ὅπου ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα… τὸ 2025 «ὑπό τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, νὰ μὴ ἀποτελέσῃ μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἀλλὰ τὴν ἀπαρχὴν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διὰ τὸν ἑορτασμόν του κατ᾽ ἔτος, συμφώνως πρὸς τὸ Πασχάλιον τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» («iefimerida.gr» 3-9-2024).

Ἡ παγίδα βρίσκεται στὴ φράση τοῦ Πατριάρχου «συμφώνως πρὸς τὸ Πασχάλιον τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», διότι φαίνεται ὅτι σχεδιάζεται νὰ ἀλλάξει ὁ Παπισμὸς τὸν τρόπο ὑπολογισμοῦ τῆς ἡμέρας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, προκειμένου νὰ ἀκολουθήσει τὸν Ὀρθόδοξο. Αὐτὸ δίνει τὴν εὐκαιρία στὸν Πατριάρχη νὰ ὑποστηρίξει ὅτι εἶναι θετικὴ αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη.

Εἶναι λάθος. Εἶναι ἀπόδειξη ὅτι, ἀφοῦ ὁ θεολογικὸς διάλογος ὁδηγήθηκε σὲ ἀδιέξοδο, προωθεῖται καὶ μὲ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἕνωση στὴν πράξη μὲ τοὺς παπικούς.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι κατεξοχὴν ἐπίκαιρο νὰ ἀκούσουμε τὴν ξεκάθαρη φωνὴ τοῦ ἀειμνήστου π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου:

«Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἂν εὑρεθῇ ἐνώπιον προτάσεως περὶ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἢ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, ὀφείλει νὰ ἀρνηθῇ καὶ συζήτησιν κἂν περὶ τοῦ θέματος.

Τοιαύτη συζήτησις πρέπει νὰ ἀποκλεισθῇ παντὶ σθένει καὶ πάσῃ θυσίᾳ, διότι ἀποτελεῖ ἀνατροπὴν ἐκ τῶν θεμελίων τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς καὶ ἰδίᾳ τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἢ πιστεύομεν ὅτι εἴμεθα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἢ δὲν πιστεύομεν…

Ἡ Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἠθέλησε νὰ θεσπίσῃ κοινὸν ἑορτασμόν, ἀλλὰ διὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, οὐχὶ διὰ τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκομένους. Δὲν συνεζήτησεν οὔτε μετὰ τῶν Γνωστικῶν, οὔτε μετὰ τῶν Μαρκιωνι­τῶν, οὔτε μετὰ τῶν Μανιχαίων, οὔτε μετὰ τῶν Μοντανιστῶν, οὔτε μετὰ τῶν Δονατι­στῶν, ἵνα εὕρῃ βάσιν συνεννοήσεως περὶ κοινῶν ἑορτασμῶν» («Ἐνορία», ἀριθ. 549/10-5-1974).

Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὰ Ὀρθόδοξη στάση, καὶ ὄχι τὰ ψεύτικα ὁράματα περὶ «Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Χριστιανοσύνης». Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι «ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» καὶ δὲν ἔχει κανένα λόγο νὰ ἐπιδιώκει κοινὸ ἑορτασμὸ μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐνόσω αὐτοὶ παραμένουν πείσμονες καὶ ἀμετανόητοι στὴν αἵρεσή τους.

Πηγές: osotir & enromiosini.gr

Ἀγαπητό ποίμνιον, βοηθεῖστε ἐσεῖς τόν ἑαυτό σας. Ἐμεῖς, δέν μποροῦμε νά σᾶς βοηθήσουμε... ~ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

Όταν ο άγιος πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος έλεγε αυτά που ζούμε σήμερα, και αυτά που θα ζήσουμε ακόμη εντονότερα εις το μέλλον... (βλέπε ''ένωση εκκλησιών'').

22η Ὁμιλία στό Δευτερονόμιον, (απόσπασμα)

(…) Σήμερα πῶς μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε αὐτό;

Ἀγαπητοί μου προσέξτε! Σήμερα θὰ τὸ λέγαμε στὴν Ἐκκλησία. Θὰ τὸ καταγγείλουμε στὴν Ἐκκλησία. Δηλαδή, πῶς;

Ὅταν ἀντιληφθοῦμε πὼς ὑπάρχει κάποιος ποὺ δρᾶ γύρω μας καὶ παγιδεύει τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν τοῦ λαοῦ θὰ πᾶμε νὰ τὸ ποῦμε εἰς τὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο ἢ εἰς στὸν πρεσβύτερο τῆς ἐνορίας μας. 

Θὰ πᾶμε νὰ ποῦμε: «Πάτερ ξέρεις; Ξέρεις τί γίνεται ἐδῶ, σὲ ἐκεῖνο τὸ σπίτι ἢ ἐκεῖ, ἐκεῖ;». Θὰ τὸ καταγγείλουμε ἀμέσως. Βεβαίως σήμερα εἰς στὴν Καινὴ Διαθήκη δὲν ὑπάρχει ὁ λιθοβολισμός, ἀναμφισβητήτως δὲν ὑπάρχει. Στὸν Παλαιὸ Νόμο ὑπῆρχε ὁ λιθοβολισμός... 

Ἀλλὰ δὲν θὰ διστάσουμε νὰ τὸ καταγγείλουμε, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἡ μάνα μας καὶ ὁ πατέρας μας καὶ τὸ παιδί μας καὶ ἡ γυναίκα μας ἢ ὁ ἄνδρας μας. Νὰ τὸ ξέρετε αὐτὸ τὸ πράγμα. Θὰ τὸ καταγγείλουμε.

Θὰ μοῦ πεῖτε... «Νὰ τὸ καταγγείλουμε... Σὲ ποιὸν εἴπατε; Στὸν Ἐφημέριό μας κλπ. Μάλιστα...».

Δυστυχῶς! Δὲν εἶναι σήμερα ἐκεῖνοι, οἱ Ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, σὲ θέση νὰ βοηθήσουν τὸ ποίμνιο καὶ τὸ ἀφήνουν νὰ κατασπαράζεται. Αὐτὸ εἶναι τὸ θλιβερό. Τί νὰ σᾶς πῶ ἄλλο; Τί νὰ σᾶς πῶ ἄλλο; 

Πολλὲς φορὲς βλέπουμε νὰ δροῦν οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως, οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ εἰσαγάγουν νέες θεότητες καὶ λατρεῖες καὶ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα. 

Σὲ ποιὸν νὰ πᾶς νὰ τὸ πεῖς; Σὲ ποιὸν νὰ πᾶς νὰ τὸ καταγγείλεις; Ποιὸς θὰ σὲ ἀκούσει; Αὐτὸ εἶναι τὸ δυστύχημα.

Τὸ λέγω ἄλλη μιὰ φορά. Ἀγαπητοί μου, πονάει ἡ ψυχή μου ποὺ σᾶς τὸ λέγω αὐτὸ τὸ πράγμα.

Πονάει ἡ ψυχή μου...

Ἔρχονται ἄνθρωποι καὶ μοῦ λένε, «πάτερ αὐτό, πάτερ ἐκεῖνο, τί νὰ κάνουμε;» καὶ δὲν ἔχω τὸν τρόπο νὰ τοὺς βοηθήσω, νὰ τοὺς πῶ πηγαίνετε... Ποῦ νὰ πᾶτε; Σὲ ποιόν; Ποῦ;

Δυστυχῶς, δὲν εἶναι σὲ θέση οἱ ἐφημέριοί μας, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸν Χριστὸν τεταγμένοι νὰ βοηθήσουν τὸ ποίμνιον. Δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ βοηθήσουν. Πεῖτε ἀπὸ ἄγνοια, πεῖτε ἀπὸ ἀδιαφορία, πεῖτε διότι καὶ αὐτοὶ παρασύρονται κάποτε;

Ἀκούει κανεὶς γνῶμες γύρω ἀπὸ τέτοια θέματα, ποὺ νὰ τραβάει τὰ μαλλιά του.

Θὰ πῶ κάτι ποὺ σᾶς τὸ ΄χῶ πεῖ καὶ πέρισυ.

Ἀγαπητὸ ποίμνιον, βοηθεῖστε ἐσεῖς τὸν ἑαυτό σας.

Μελετᾶτε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί βοηθήσατε ἐσεῖς τόν ἑαυτόν σας. (σχ. Π.κ. Το Ευαγγέλιον και τούς Πατέρες, τούς Αγίους του Θεού.)

Ἐμεῖς, δὲν μποροῦμε νὰ σᾶς βοηθήσουμε... Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ κάποτε σᾶς ρίπτουμε καὶ ἐμεῖς, - εἴτε τὸ καταλαβαίνουμε, εἴτε δὲν τὸ καταλαβαίνουμε -, σᾶς ρίπτουμε καὶ ἐμεῖς εἰς τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν. Ναί...

Γιατί καὶ ἐμεῖς ὡς ταγοί, ὡς κληρικοί, ἔχουμε γίνει θύματα αὐτῶν τῶν καταστάσεων. Ναί! Μὴν σᾶς κάνει ἐντύπωση... Δὲν θὰ ‘θελα νὰ σᾶς βάλλω τὴν ὑποψία γιὰ κείνους ποὺ σᾶς ποιμένουν, ἀλλά, δὲν θὰ΄θελα ὅμως νὰ σᾶς ἀφήσω καὶ ξένοιαστους, καὶ νὰ πεῖτε:

«Ἔ! ἔχουν τὸν λόγον ἄλλοι, αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ποῦν, αὐτὸ θὰ κάνουμε».Ὄχι! 

Νὰ ΄μαστε ξυπνητοὶ ἄνθρωποι, νὰ μελετοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ προστατέψουμε τὸν ἑαυτό μας. Διότι σήμερα, δὲν σᾶς προστατεύουν ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι τεταγμένοι γιὰ νὰ σᾶς προστατέψουν. (...)

(...) Κατὰ τὰ ἄλλα... Δὲν ξέρω... πολλὰ λέγονται καὶ ἀκούγονται. Ἡ ἐποχὴ μας ἔχει χαλάσει τοὺς ἀνθρώπους. Εἴμαστε χαλασμένοι πλέον ἄνθρωποι. Ἅμα λοιπὸν δὲν ξέρεις μερικὰ πράγματα, πῶς θὰ προστατέψεις ἀδελφέ μου, τὴν ὑγεία σου, καὶ τὴ ζωή σου.

Ἔτσι καὶ ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, μελετᾶτε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἅμα συναντήσετε τὴν ἀδιαφορία ἐκ μέρους ἡμῶν, τότε νὰ πεῖτε:

«Ὄχι πάτερ! Δὲν εἶναι τὰ πράγματα ἔτσι. Εἶναι ἀλλιώτικα, καὶ ἐὰν ἐσὺ τὰ λὲς ἔτσι, ἐγὼ τουλάχιστον, θὰ προστατέψω τὸν ἐαυτόν μου». 

Καὶ ὄχι μόνον τὸν ἐαυτόν σας, ἀλλὰ νὰ προστατέψετε καὶ τοὺς παραπέρα, τοὺς πλαϊνούς σας, διότι εἶναι ἀνάγκη ἀγαπητοί μου, ἔτσι νὰ γίνει...

~ Μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

22η Ὁμιλία στό Δευτερονόμιον, (απόσπασμα) - 2/11/81)

Ολόκληρη την ομιλία μπορείτε να την ακούσετε εδώ.

Δείτε και σχετικά: 

Ενα μήνυμα για τούς χριστιανούς των εσχάτων ~ Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο θαυματουργός

Αν πιστεύεις όπως ο Βαρθολομαίος, πως ο Πάπας είναι εκκλησία, 

να ρωτήσεις τον Άγιο Νικόλαο...

Οφείλης να κρίνεις για να διακρίνεις,

όχι για να κατακρίνεις. ~Αρχιμ. Σάββας Αγιορείτης,

Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο Επίσκοπος παρεκκλίνει

 από τον καθολικόν κανόνα. 

~ Πρωτ. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, 

κορυφαῖος θεολόγος τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Κανείς δεν μπορεί να φιμώσει το Πνεύμα 

μέσα στην Εκκλησία ώστε αυτό να μη φωτίζει τους πιστούς. 

~ Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ενα μήνυμα για τούς χριστιανούς των εσχάτων ~ Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο θαυματουργός

~ Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο θαυματουργός †

Επίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο

Στα έσχατα χρόνια, το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί, που οι πιστοί δε θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη, και να τους συμβουλέψει στη σωτηρία...

Τότε, οι πιστοί δε θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες από ανθρώπους, άλλα οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των Αγίων Πατέρων.

Ιδίως σε αυτή την εποχή, ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας...

~ Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο θαυματουργός 

Πηγές: iconandlight.wordpress.com

& Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου Λάρνακας

Από την μία θα χρυσώνουν τούς τρούλους, και από την άλλη θα βασιλεύει το ψεύδος... ~ Άγιος Σεραφείμ

θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί...

αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών....

Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τούς σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος.

Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις...

Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε... (...)

~ Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

''Προφητείες του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα'' 

~ Εκδόσεις “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

π. Σεραφείμ Ρόουζ: Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε;

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο, και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους αγίους Του...

Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας...

Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει.

Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο Ίδιος γεννήθηκε… οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους. Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός… 

Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό πού κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού. 

Αυτό είναι κάτι πού ξεχνάμε πολύ εύκολα...

 ~ άγιος π. Σεραφείμ Ρόουζ †