Αὐτή ἡ ἐμπειρία βιοῦται καί σήμερα στά Μοναστήρια ἀπό αὐτούς πού προοδεύουν στήν πνευματική ζωή, δηλ. στήν ὑπακοή στίς ἐντολές τοῦ Κυρίου.
«Τό ἐπίκεντρο τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπως καί τῆς Πατερικῆς παραδόσεως», γράφει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, εἶναι τό γεγονός ὅτι οἱ Προφῆτες καί οἱ Ἀπόστολοι ἔβλεπαν τήν ἄκτιστη δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος μέσα στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, τοῦ Μεγάλης Βουλῆς Ἀγγέλου, ἀσάρκου καί μετά ἐνσάρκου.
Αὐτή ἡ ἐμπειρία, πού λέγεται δοξασμός καί θέωση, εἶναι ἡ σπονδυλική στήλη τῆς παραδόσεως τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων...
....καί μόνον ἀπό τήν ἄποψη αὐτήν εἶναι δυνατόν νά ἑρμηνευθῇ σωστά ἡ ἐθνική, κοινωνική καί πολιτική ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Ρωμῃοσύνης.
Ἡ θέα τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ (τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης) ἀπό τούς Προφῆτες, τούς Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους κατέστησε γνωστό τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος κτίστηκε γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία γιά τούς φωτισμένους καί θεωμένους εἶναι Παράδεισος, γιά τούς δέ ἄλλους σκότος ἐξώτερον καί πῦρ αἰώνιον.
Τό γεγονός ὅτι ἡ διαφορά μεταξύ Παραδείσου καί Κολάσεως ἔγκειται στήν κατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας τοῦ χριστιανοῦ πού βλέπει τήν Θεία Δόξα, καί ὄχι στήν πραγματική διαφορά μεταξύ αὐτοῦ τούτου τοῦ Παραδείσου καί αὐτῆς ταύτης τῆς Κολάσεως, ἔχει τεράστια σημασία.
Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἐκείνη πού στέλλει τούς πιστούς στόν Παράδεισο καί τούς ἄλλους στήν Κόλαση, ἀλλά ἡ πνευματική κατάσταση τοῦ καθενός.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού ὁδηγεῖ τούς πιστούς στήν θεραπεία τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως, ὥστε ὅταν δοῦν -μονίμως πλέον- τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, πού ὅλοι ἀνεξαιρέτως θά δοῦν, νά τήν δοῦν ὡς φῶς καί ὄχι ὡς πῦρ, καί νά εἶναι ἐντός τῆς φωτεινῆς νεφέλης καί ὄχι ἔξω στό σκότος τό ἐξώτερο» (1).
Τέτοιους πνευματικά ὑγιεῖς ἀνθρώπους συναντᾶ κανείς καί σήμερα στό Ἅγιον Ὄρος καί στά ἀνά τήν οἰκουμένη ὀρθόδοξα Μοναστήρια, στίς σκῆτες καί στά κελλιά.
Σπανιότερα βρίσκει κανείς καί μέσα στόν κόσμο μεταξύ αὐτῶν πού ζοῦν ἀσκητικά μιμούμενοι τούς χριστιανούς τῶν Ἀποστολικῶν Ἐνοριῶν.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: «Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)
(1) Πρωτοπρ. Ἰωάννου Ρωμανίδου, Πρόλογος στό : Ρωμαῖοι ἤ Ρωμηοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἔργα, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, Τριάς Α΄, τόμος πρῶτος, Ἐκδόσεις: Π.Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 31-32. - agiameteora.net
Σχόλιο Π. κοινωνίας: ''Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ''. Η θεωτική ενέργεια του Θεού ενεργεί μόνον σε όσους φθάνουν Χάριτι Θεού σε κατάστασι θεώσεως. Αλλά αυτή η θεωτική ενέργεια του Θεού ενεργεί σε στάδια, δηλαδή βαθμηδόν.
Στο πρώτο στάδιο Της λέγεται και είναι απλή έλλαμψις. Οι πάσχοντες την έλλαμψιν της δόξης του Θεού είναι οι ελλαμφθέντες. Αυτή η έλλαμψις διαρκεί από ένα δευτερόλεπτο μέχρι μερικά λεπτά της ώρας. Πατερική Θεολογία - Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (+)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου