Ενώ ασχολούμαστε με ''παπαδάκια''... Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος προσεύχεται στόν Ἀλλάχ!

Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος προσεύχεται εἰς τὸν ''Παντοδύναμο Ἀλλάχ''!

ΝΑΙ, Ἡ «κορυφὴ τῆς Ὀρ­θοδοξίας» προσεύχεται στὸν «Παντοδύναμο Ἀλλάχ», γιὰ νὰ «μεταφέρει» τούς μουσουλμάνους στὸν «παράδεισο»! Ἰδοὺ τί τόλμησε ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος...

«Εὔχομαι συλλυπητήρια γιὰ τὶς ἀπώλειές σας καὶ ταχεῖα ἀνάρρωση στοὺς τραυματίες. […] Ὡς Ὀρθόδοξη κοινότητα, ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα τοῦ σεισμοῦ, προσπαθήσαμε νὰ ὀργανώσουμε ἐκστρατεῖες βοήθειας ὄχι μόνο στὴ χώρα, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ καὶ νὰ ἐπιστήσουμε τὴν προσοχὴ τοῦ παγκόσμιου κοινοῦ σὲ αὐτὸν τὸν μεγάλο πόνο. 

Ἐνῷ προσευχόμασταν στὸν Παντοδύναμο Ἀλλὰχ νὰ μεταφέρει ὅσους ἔχασαν τὴ ζωή τους στὸν Παράδεισο, προσπαθήσαμε νὰ ὑποστηρίξουμε τὴν πολιτεία μας, τὶς τοπικὲς κυβερνήσεις καὶ τὶς ὀργανώσεις βοήθειας ὅσο μπορούσαμε, ὥστε οἱ ὑπόλοιποι νὰ δημιουργήσουν μία νέα ζωὴ τὸ συντομότερο δυνατὸ καὶ νὰ κοιτάξουν τὸ μέλλον μὲ αὐτοπεποίθηση»... (Ἱστ. ieriplektani.blogspot. com/)!

Ταυτίζει τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, μὲ τὸν «θεὸ» (;) ποὺ «ἀποκάλυψε» ὁ δαιμονόπληκτος Μωάμεθ! Προσεύχεται σ’ αὐτὸν νὰ «μεταφέρει» στὸν παράδεισο τοὺς ἀλλόθρησκους μουσουλμάνους, ἀποδεχόμενος (;) ὅτι ὑπάρχει «σωτηρία» καὶ ἐκτὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας... (!) Ἐπὶ τέλους δὲν θὰ βρεθοῦν οἱ ὑπεύθυνοι ποὺ θὰ τὸν σταματήσουν νὰ κακοδοξεῖ στὸ ὄνομα τῆς Ὀρθοδοξίας;  (...) 

Πηγή εδώ:orthodoxostypos.gr

Σχόλιο Π. Κοινωνίας: ''Όλοι όσοι πιστεύουν αληθινά, αγαπούν εν αληθεία, όσοι δεν πιστεύουν αληθινά αγαπούν εν υποκρίσει. Ε­μείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί αγαπούμε όλους και επιθυμούμε να έρθουν σε επίγνωση της αληθείας. Έτσι μας δίδαξε «ο Θεός της αγάπης» έτσι αναπαύεται η συνείδησίς μας...

Λέγουν να ενωθούμε οι Ορθόδοξοι με τους Ρωμαιο­καθολικούς και εν συνεχεία με τους Προτεστάντας και με όλες τις γνωστές και άγνωστες αιρέσεις που επενόησε ο Διάβολος εν ονόματι τού Χριστιανισμού...

Κατό­πιν να ενωθούν και με τους Μωαμεθανούς, τους Ιου­δαίους, κατ' επέκτασι με τους Βουδδιστάς, Βραχμανιστάς, Σιντοϊστάς και με όλες γενικά τις θρησκείες της υφηλίου.

Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ' αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά κατά τον π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον: «είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας...»

Είναι μία προσπάθεια όχι να βρουν την αλήθεια οι πλανεμένοι, αλλά να την χάσουν και εκείνοι που την έχουν, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία...».

~ Άγιος γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα

(Απόσπασμα από τον ένθρονιστήριον λόγον του Γέροντος 1974)

Κάποιοι θέλουν να γίνουμε μόνο νούμερα ~ Αγίου γερ. Ιουστίνου Πίρβου

«Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης»·

 Γέροντος Ιουστίνου Πίρβου 

Σκοπός μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης, τούτη την ώρα, δεν είναι άλλος από την διάλυση του ανθρώπου και τη διάλυση της επαφής μεταξύ των ανθρώπων...

Κάποιοι θέλουν να γίνουμε μόνο νούμερα, όπως οι κρατούμενοι. Προσπαθούν να διαλύσουν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Είναι μια προσπάθεια να γίνει η κοινωνία “ρομπότ”».

Σιγά – σιγά θα εξαφανιστεί απ’ αυτήν ο κανονικός άνθρωπος και θα μείνουν μόνο τα ρομπότ που ελέγχονται από τάχα ‘’ανώτερους’’ ανθρώπους, εκείνους που διευθύνουν τον κόσμο. Ο σημερινός πολίτης μας είναι τυφλωμένος, δεν καταλαβαίνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και δέχεται σαν ζώο την προσωπική του διάλυση.

Πρέπει εμείς να διαλύσουμε εκ των προτέρων αυτό το ηλεκτρονικό σύστημα, να κάνουμε ο,τι είναι δυνατόν για να μην δεχτούμε αυτήν τη νέα ηλεκτρονική τάξη πραγμάτων, αυτόν τον ‘πολιτισμό’’ της εικόνας και των οπτικών μέσων στο διαδίκτυο.

Παρατηρούμε την μείωση της αξίας του ανθρώπου ο οποίος ολισθαίνει από πρόσωπο σε όνομα και, τέλος σε αριθμό.

Ο άνθρωπος όμως μοιάζει στον Θεό, είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του και διαθέτει έμφυτα μέσα του όλα τα αποθέματα, ώστε να μην πέσει στην ύπουλη παγίδα. Ας μην πουλήσουμε την ελευθερία μας και το δικαίωμά μας να μοιάζουμε στον Ύψιστο Θεό!

Ο ηλεκτρονικός διωγμός είναι χειρότερος από άλλους. Παρατηρήστε σε τι βαθμό γνώσης έφθασε τώρα η επιστήμη, πως αναπτύχθηκε η τεχνολογία. Όσο πιο εξελιγμένη είναι η τεχνολογία των ανθρώπων , τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο διωγμός.

Τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους βλέπω σαν δούλους του σατανά, και πιστεύω ότι εκείνοι που χρησιμοποιούν την τεχνική αυτή με κακό σκοπό, εις βάρος του ανθρώπου, είναι πρόδρομοι του Αντιχρίστου…

Πιστεύω ότι, αν δημιουργήσουμε μία πνευματική ενότητα και αντισταθούμε μαζί, ο Θεός θα μας λυπηθεί.

Επειδή μόνοι μας δεν θα αντέξουμε. Γι’ αυτόν τον λόγο αυτοί θέλουν να μας χωρίσουν.

Η αγάπη και η προσευχή έχουν πολλή δύναμη και η τεχνολογία τους θ’ αποδειχθεί αδύναμη, όπως λέει και ο Θεός στο Ευαγγέλιο: «Ου γαρ είσι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις τό εμόν όνομα, εκεί είμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. Ιή:20)(σ. 143).

Από το βιβλίο «Ζωή θυσιαζόμενης ἀγάπης»· Γέροντος Ιουστίνου Πίρβου , εκδόσεις Ἄθως

Πηγή: agiospatrokosmas.gr

Η ''συνταγή'' του πατέρα Ιουστίνου για τη θεραπεία των ασθενειών και του καρκίνου.

Η συνταγή του αγίου γερ. Ιουστίνου Πίρβου, 

για τη θεραπεία των ασθενειών και του καρκίνου.

- Σταμάτα να τρως κρέας καθόλου! Οι καρκινικοί όγκοι τρέφονται με πρωτεΐνες κρέατος και η προσευχή αλλάζει τα πράγματα, είναι πολύ πιο εύκολο.

- Άσε τα ανθρακούχα ποτά με σάκχαρα, γλυκαντικά, γιατί συμβαίνει το ίδιο, τα άρρωστα κύτταρα χρησιμοποιούν σάκχαρα για να πολλαπλασιαστούν.

- Νηστεψε από εδώ και στο εξής: Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Η νηστεία, για όσους μπορούν, καθαρίζει τον οργανισμό από σοβαρές ασθένειες και πάθη.

- Αν νηστέψεις 12 ώρες χωρίς νερό και φαγητό μαγειρεμένο στη φωτιά, αφήνεσαι στον Θεό, ώστε στο ανθρώπινο σώμα να εμφανιστεί ξαφνικά στο αίμα, ένα ένζυμο, μια ορμόνη που καταστρέφει το καρκινικό, το άρρωστο κύτταρο.

Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, ο πατέρας μας λέει την ιεραρχική προσευχή πολλές φορές, την προσευχή της καρδιάς, το ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με'', όπως και προσευχή στη Μητέρα του Θεού, τον Ψαλμό 50 και το Σύμβολο της Πίστεως.

- «Συγχωρήστε όλους αυτούς που σας καταδίωξαν και σας έκριναν, προσευχηθείτε γι’ αυτούς!». Νερό για να πιείτε, το βράδυ, για να χορτάσετε περισσότερο...

- Όταν τελειώσετε τη νηστεία το βράδυ, φάτε λίγο ξερό ψωμί, λίγους σπόρους, ένα φρούτο ή ένα λαχανικό... που δεν είναι ψημένο στη φωτιά ή σε κονσέρβα.

- Κάνε άλλη μια γενική εξομολόγηση με όλες τις αμαρτίες που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Πηγαίνετε όσο πιο συχνά γίνεται στο Μυστήριο του Θείου Ευχελαίου, αμαρτίες όσο το δυνατόν λιγότερες και Θεία Κοινωνία τακτικά.

- Να αλείψεις τον εαυτό σου με λάδι από τα κεριά, (καντήλια) που καίνε μέσα σε μοναστήρια και εκκλησίες και κοιμητήρια προς τιμή των μαρτύρων στα κομμουνιστικά μπουντρούμια, που είναι μεγάλοι άγιοι στον ουρανό, ενώπιον του Θεού.

- Και για εσωτερικά προβλήματα, ρίξτε μερικές σταγόνες αγιασμού σε ένα κομμάτι ψωμί...

Η ''συνταγή'' του πατέρα Ιουστίνου Πίρβου,

για τη θεραπεία των ασθενειών και του καρκίνου.

(Λήψη από το περιοδικό ATITUDINI No. 74)

Πηγή: apantaortodoxias.blogspot.com

Ορθοδοξία και οικουμενισμός ~ Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

[ Η κάτωθι θεολογική γνωμοδότηση του Οσίου και θεοφόρου Πατρός Ιουστίνου (Πόποβιτς) προκλήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας για το αν μπορεί να συμμετάσχει η Ορθόδοξη Εκκλησία σε «οικουμενικές ακολουθίες» που διοργάνωναν ρωμαιοκαθολικοί της Γιουγκοσλαβίας στα πλαίσια της «εβδομάδος εν τη ενότητι».

Έχει δημοσιευθεί με εισαγωγικό σημείωμα του τότε ιερομονάχου Ειρηναίου Μπούλοβιτς στο περιοδικό Κοινωνία τα 18 (1975), σ. 95- 101, σε μετάφραση από τα σερβικά της Μαρίνας Σκλήρη. ] - π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»

ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πανιερώτατοι Πατέρες,

Την στάσιν της έναντι των αιρετικών - και αιρετικοί είναι όλοι οι μη Ορθόδοξοι - η Εκκλησία του Χριστού έχει καθορίσει άπαξ δια παντός, δια των Αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων, δηλαδή δια της αγίας Θεανθρωπίνης Παραδόσεως, της μοναδικής και αναλλοιώτου.

Συμφώνως προς αυτήν την στάσιν, εις τους Ορθοδόξους είναι απηγορευμένη κάθε συμπροσευχή και κάθε λατρευτική επικοινωνία μετά αιρετικών. Διότι «τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β΄ Κορινθ. 6, 14-15).

Ο 45ος κανών των Αγίων Αποστόλων ορίζει: ”Επίσκοπος η πρεσβύτερος…, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω· ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω”. Αυ­τός ο ι­ε­ρός Κα­νών των α­γί­ων Α­πο­στό­λων δεν προσ­δι­ο­ρί­ζει ποί­α α­κρι­βώς προ­σευ­χή η α­κο­λου­θί­α α­πα­γο­ρεύ­ε­ται, αλ­λά α­πα­γο­ρεύ­ει κά­θε κοι­νήν με­θ’ αι­ρε­τι­κών προ­σευ­χήν, έ­στω και την κα­τ’ ι­δί­αν (“συ­νευ­ξά­με­νος”­).

Εις δε τας οι­κου­με­νι­στι­κάς κοι­νάς προ­σευ­χάς μή­πως δεν γί­νων­ται και α­δρό­τε­ρα και ευ­ρύ­τε­ρα τού­των; Ο 32ος κα­νών της εν Λα­ο­δι­κεί­α Συ­νό­δου ο­ρί­ζει· «Ό­τι ου δεί αι­ρε­τι­κών ευ­λο­γί­ας λαμ­βά­νειν, αί­τι­νές ει­σιν α­λο­γί­αι μάλ­λον η ευ­λο­γί­αι». Μή­πως ό­μως δεν συμ­βαί­νει εις τας κοι­νάς οι­κου­με­νι­στι­κάς συ­ναν­τή­σεις και συμ­προ­σευ­χάς να ευ­λο­γούν αι­ρε­τι­κοί ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κοί ε­πί­σκο­ποι και ι­ε­ρείς, προ­τε­στάν­ται πά­στο­ρες, α­κό­μη δε και γυ­ναίκ­ες; (­!­).

Αυ­τοί και ό­λοι οι άλ­λοι σχε­τι­κοί κα­νό­νες των α­γί­ων Α­πο­στό­λων και των α­γί­ων Πα­τέ­ρων ί­σχυ­ον ό­χι μό­νον κα­τά την πα­λαι­άν ε­πο­χήν...

Αλ­λά ε­ξα­κο­λου­θούν να εί­ναι εν α­πο­λύ­τω ι­σχύ­ϊ και σή­με­ρον, δι’ ό­λους η­μάς τους συγ­χρό­νους ορ­θο­δό­ξους Χρι­στι­α­νούς.

Ισχύουν αναμφιβόλως και δια την θέσιν μας έναντι των ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών. Διότι ο μεν ρωμαιοκαθολικισμός είναι πολλαπλή αίρεσις, περί δε του προτεσταντισμού τι να είπωμεν; Καλλίτερον να μη ομιλώμεν.

Ήδη ο Άγιος Σάββας εις την εποχήν του, επτάμισυ αιώνας πριν, δεν ωνόμαζεν άραγε τον ρωμαιοκαθολικισμόν «λατινικήν αίρεσιν»; Και πόσα από τότε νέα δόγματα δεν επενόησεν ο πάπας και «αλαθήτως» εδογμάτισε ! Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα, ο ρωμαιοκαθολικισμός κατέστη παναίρεσις.

Και η πολύ επαινουμένη Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος ουδέν ήλλαξεν ούτε όσον αφορά εις την τερατώδη ταύτην αίρεσιν, αλλά, τουναντίον, επεκύρωσεν αυτήν.

Ένεκα τούτου, αν είμεθα Ορθόδοξοι και θέλωμεν να παραμείνωμεν Ορθόδοξοι, τότε οφείλομεν και ημείς να τηρήσωμεν την στάσιν του Αγίου Σάββα, του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Αγίου Κοσμά Αιτωλού, του Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης και των λοιπών Αγίων Ομολογητών και Μαρτύρων και Νεομαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έναντι των ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών, εκ των οποίων ούτε οι μεν, ούτε οι δε, δεν πιστεύουν ορθοδόξως εις τα δύο βασικά δόγματα του Χριστιανισμού : εις την Αγίαν Τριάδα και εις την Εκκλησίαν.

Πανιερώτατε και Άγιοι Συνοδικοί Πατέρες,

Έως πότε θα εξευτελίζωμεν δουλικώς την Αγίαν μας Ορθόδοξον Αγιοπατερικήν και Αγιοσαββιτικήν Εκκλησίαν δια της οικτρώς και φρικωδώς αντιαγιοπαραδοσιακής στάσεώς μας έναντι του Οικουμενισμού και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλιου Εκκλησιών; Εντροπή καταλαμβάνει πάντα ειλικρινή Ορθόδοξον, ανατραφέντα υπό την καθοδήγησιν των Αγίων Πατέρων, όταν αναγιγνώσκη, ότι οι Ορθόδοξοι Σύνεδροι της 5ης Πανορθοδόξου Διασκέψεως της Γενεύης (8-16 Ιουνίου 1968) σχετικώς προς την συμμετοχήν των Ορθοδόξων εις το έργον του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», έλαβον τότε την απόφασιν «όπως εκφρασθή η κοινή επίγνωσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι αύτη αποτελεί οργανικόν μέρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών».

Αυτή η απόφασις είναι κατά την ανορθοδοξίαν και αντιορθοδοξίαν της αποκαλυπτικώς φρικαλέα. Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού να ταπεινωθεί τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί της θεολογοι, ακόμα δε και Ιεράρχαι, μεταξύ των οποίων και Σέρβοι, να επιζητούν την «οργανικήν» μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών...

Το οποίον, κατ’ αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός «οργανισμός», μία «νέα Εκκλησία» υπεράνω των Εκκλησιών, της οποίας οι Ορθόδοξοι και μη Ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνο «μέλη» («οργανικώς μεταξύ των συνδεδεμένα»!) ;

Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία !

Απορρίπτομεν την ορθόδοξον θεανθρωπίνην πίστιν, αυτόν τον οργανικόν δεσμόν μετά του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού και του παναχράντου Του Σώματος – της Ορθοδόξου Εκκλησίας των αγίων Αποστόλων και Πατέρων και Οικουμενικών Συνόδων – και θέλομεν να γίνωμεν «οργανικά μέλη» του αιρετικού, ουμανιστικού, ανθρωποπαγούς και ανθρωπολατρικού συλλόγου, ο οποίος αποτελείται από 263 αιρέσεις, η δε κάθε μία από αυτάς πνευματικός θάνατος !

Ως Ορθόδοξοι, είμεθα «μέλη Χριστού». «Άρα ουν τα μέλη του Χριστού, ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο!» (Α΄ Κορινθ. 6, 15). Και ημείς τούτο πράττομεν δια της «οργανικής» συνδέσεώς μας μετά του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, το οποίον ουδέν άλλο είναι ειμή αναβίωσις της αθέου ανθρωπολατρείας – ειδωλολατρείας.

Είναι πλέον έσχατος καιρός, Πανιερώτατοι Πατέρες, όπως η Ορθόδοξος Αγιοπατερική και Αγιοσαββίτικη Εκκλησία μας, η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, των αγίων Ομολογητών, Μαρτύρων και Νεομαρτύρων, παύση να αναμιγνύεται εκκλησιαστικώς, ιεραρχικώς και λατρευτικώς μετά του ούτω καλουμένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και όπως αρνηθεί δια παντός την οιανδήποτε συμμετοχήν εις τας κοινάς προσευχάς και την λατρείαν (η οποία λατρεία εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι όλη οργανικώς συνδεδεμένη εις μίαν ολότητα και συγκεφαλαιούται εις την θείαν Ευχαριστίαν), και γενικώς την συμμετοχήν εις οιανδήποτε εκκλησιαστικήν πράξιν, η οποία ως τοιαύτη, φέρει εν εαυτή και εκφράζει τον μοναδικόν και ανεπανάληπτον χαρακτήρα της Μίας, Αγία, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της πάντοτε Μιας και Μοναδικής.

Μη σμίγουσα εκκλησιαστικώς μετά των αιρετικών, είτε αν είναι αυτοί συγκεντρωμένοι πέριξ της Γενεύης, είτε πέριξ της Ρώμης, η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία, κατά πάντα πιστή προς τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρας, δεν θα αρνηθή δια τούτο την Χριστιανικήν της αποστολήν και το ευαγγελικόν της χρέος: όπως ενώπιον του συγχρόνου κόσμου, όσον του μη ορθοδόξου, τόσον και του απίστου, ταπεινώς αλλά ευθαρσώς μαρτυρή περί της Αληθείας, της Παναληθείας, περί του ζώντος και αληθινού Θεανθρώπου και περί της πανσωστικής και παμμεταμορφωτικής δυνάμεως της Ορθοδοξίας.

Οδηγουμένη υπό του Χριστού η Εκκλησία μας, δια του αγιοπατερικού πνεύματος και χαρακτήρος των θεολόγων της, πάντοτε θα είναι «έτοιμη προς απολογίαν παντί τω αιτούντι ημάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος» (Α΄ Πέτρ. 3, 15).

Και η Ελπίς ημών νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων και εις όλην την αιωνιότητα είναι μία και μοναδική: Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός εν τω Θεανθρωπίνω του σώματι, η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Οι Ορθόδοξοι θεολόγοι οφείλουν να συμμετέχουν όχι εις «οικουμενικάς κοινάς προσευχάς», αλλ’ εις θεολογικούς διαλόγους εν τη Αληθεία και περί της Αληθείας, όπως δια μέσου των αιώνων έπραττον οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας. Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας και της Ορθοπιστίας είναι «μερίς» μόνον των σωζομένων» (πρβλ 7ος κανών Β΄ Οικουμ. Συνόδου).

Παναληθές είναι το Ευαγγέλιον του αγίου Αποστόλου: «σωτηρία εν αγιασμώ και πίστει αληθείας» (Β΄ Θες. 2,13). Η θεανθρωπίνη πίστις είναι η πίστις της Αληθείας.

Η Ουσία αυτής της πίστεως είναι η Αλήθεια, είναι η μόνη Παναλήθεια, δηλαδή ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η δε θεανθρωπίνη αγάπη είναι «η αγάπη της Αληθείας»(Β΄Θες. 2,10). Η ουσία αυτής της αγάπης είναι η Παναλήθεια, δηλ. ο Θεάνθρωπος Χριστός.

Και αυτή η Πίστις και αυτή η Αγάπη είναι η καρδία και η συνείδησις της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πάντα ταύτα διεφυλάχθησαν αλώβητα μόνον εν τη αγιοπατερική Ορθοδοξία, περί της οποίας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι κεκλημένοι να μαρτυρούν αφόβως ενώπιον της Δύσεως και της ψευδοπίστεώς της και της ψευδοαγάπης της.

**************

Ιερά Μονή Τσελιέ 13/26 Νοεμβρίου 1974 - Συνιστά εαυτόν ταις αγίαις αποστολικαίς προσευχαίς της Υμετέρας Πανιερότητος και των αγίων Πατέρων της Ιεράς Συνόδου Αρχιερέων, ο ανάξιος Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος (Πόποβιτς).

Πηγή: impantokratoros.gr

Για την εργασία και την εμπιστοσύνη στόν Θεό. Μικρή Φιλοκαλία.

Ιστορίες από το Γεροντικό για την εργασία,

και την εμπιστοσύνη στόν Θεό. Μικρή Φιλοκαλία.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ και την ψαλμωδία, όπως και για πολλά άλλα, κάθε στιγμή είναι η κατάλληλη, ώστε να υμνούμε τον Θεό και όταν εργαζόμαστε καθώς κινούμε τα χέρια, αλλά και με τη γλώσσα όποτε μπορούμε – κι αυτό είναι ακόμη πιο ικανό να δυναμώσει την πίστη μας.

Αν όμως δεν είναι δυνατό να προσευχόμαστε προφορικά, τότε ας δοξάζουμε τον Θεό μέσα στην καρδιά μας, με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, όπως λέει η Γραφή, ας κάνουμε την προσευχή μας την ώρα που εργαζόμαστε· μπορούμε δηλαδή να ευχαριστούμε αυτόν που μας έδωσε τη δύναμη των χεριών μας στην εργασία, και την ικανότητα του νου στην επιστήμη, αυτόν που μας χάρισε το υλικό απ’ το οποίο φτιάχνουμε τα εργαλεία μας και το υλικό που δουλεύουμε στις τέχνες μας, όποιες κι αν είναι αυτές· και να προσευχόμαστε τα έργα των χεριών μας να μην έχουν άλλο σκοπό παρά μόνο να ευχαριστούν τον Θεό. [Ὅροι κατὰ πλάτος, 37]

~ Μέγας Βασίλειος

*****

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν κάνουμε χωρίς προσευχή και αγαθή πίστη, θα αποδειχθεί αργότερα βλαβερό και ατελές. [Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι, 36]

ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ συνεχώς για κάθε πράγμα, έτσι ώστε να μην κάνεις τίποτα χωρίς τη βοήθεια του Θεού. [Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι, 94].  

~ Όσιος Μάρκος ο Ασκητής

*****

ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ στον Θεό τις ανάγκες του σώματoς σου και τότε θα είναι φανερό ότι του εμπιστεύεσαι και τις ανάγκες του πνεύματος. [Περὶ προσευχῆς, 129]

Μήπως είμαστε εμείς που κατορθώνουμε και οικονομούμε τα αναγκαία για τη ζωή μας; Ο Θεός φροντίζει τη ζωή μας. Η προσπάθεια του ανθρώπου, αν δεν βοηθήσει ο Θεός, είναι καταδικασμένη να αστοχεί, ενώ η θεία οικονομία και χωρίς τη συνεργασία του ανθρώπου παρέχει τέλεια αγαθά. Τι τους ωφέλησε η δική τους προσπάθεια εκείνους που τους έλεγε ο Θεός, «σπείρατε πολλά και λίγα μαζέψατε και τα σκόρπισα από τα χέρια σας» [Ἀγγ. 1,9];

Και τι έλειψε από τ’ αναγκαία σ’ εκείνους που έζησαν με αρετή χωρίς καθόλου να σκέφτονται γι’ αυτά; Δεν έζησαν σαράντα χρόνια στην έρημο οι Ισραηλίτες, χωρίς να έχουν τίποτα απ’ αυτά που δίνει η γεωργία; Και δεν τους έλειψε καθόλου η τροφή, αλλά η θάλασσα έβγαζε τροφή παράδοξη, τα ορτύκια, και ο ουρανός έβρεχε το μάννα, βροχή ασυνήθιστη και παράξενη [Ἔξ. 16].

Και η πέτρα που είναι κατάξερη, ράγισε και έδινε άφθονο νερό [Ἔξ. 17,6].

Όσο για τα ρούχα και τα παπούτσια, άντεξαν όλο τον χρόνο γιατί δεν πάλιωναν [Δευτ. 8,4].

Και ποια γεωργία έδινε τροφή στον Ηλία τον καιρό που ήταν στο χείμαρρο; Τα κοράκια δεν του έφερναν τροφή [Γ΄ Βασ. 17,6]; Κι όταν πήγε στα Σάρεφθα δεν του έδωσε ψωμί μια χήρα άπορη, παίρνοντας το από το στόμα των ίδιων των παιδιών της [Γ΄ Βασ. 17,10 κ.ἑ]; Για να φανερωθεί έτσι ότι και από τη μητρική φύση είναι πιο πολύτιμη η αρετή. (…)

Γιατί λοιπόν γκρεμίζουμε στη γη την ουράνια πολιτεία, και βουλιάζουμε στις υλικές ανησυχίες; 

Και ντυνόμαστε με κοπριές, εμείς που φορούσαμε κάποτε πορφύρα; Όπως έλεγε για κάποιους ο Ιερεμίας στους θρήνους του, «όταν αναπαυόμαστε στα λαμπερά και φλογισμένα νοήματα, ντυνόμαστε την πορφύρα» [Θρ. Ἱερ. 4,5] ,και όταν αφήσουμε αυτή την κατάσταση και ανακατευτούμε με τις γήινες συνθήκες, ντυνόμαστε με κοπριά.

Γιατί παίρνουμε την ελπίδα μας από τον Θεό και στηριζόμαστε στα χέρια μας και αποδίδουμε στη δική μας δύναμη την πρόνοια του Θεού; Αυτή τη στάση ο Ιώβ καταράστηκε, αν την έχει, να του καταλογισθεί ως η μεγαλύτερη αμαρτία, το να φέρει δηλαδή το χέρι στο στόμα και να το φιλήσει [Ἰὼβ 31,27].

Εμείς τώρα αυτό κάνουμε και δεν φοβόμαστε... Γιατί συνηθίζουν οι περισσότεροι να φιλούν με λαχτάρα τα χέρια τους λέγοντας ότι από αυτά κερδίζουν τη ζωή τους. Αυτούς υπαινίσσεται ο Νόμος όταν λέει, «είναι ακάθαρτος όποιος βαδίζει με τα χέρια του· και είναι τελείως ακάθαρτος όποιος βαδίζει με τα τέσσερα» [Λευιτ. 11, 27-42]. Με τα χέρια περπατάει εκείνος που στηρίζεται στα χέρια του και βάζει σ’ αυτά όλη την ελπίδα του· με τα τέσσερα περπατάει όποιος αγωνιά για τα αισθητά πράγματα και έχει διαρκώς σ’ αυτά στραμμένη την προσοχή του [Λόγος ἀσκητικός].

~ Όσιος Νείλος ο Ασκητής

Πηγή: greekdownloads.wordpress.com

''Κάθε πάθος έχει και το δαιμόνιο του...'' ~ Ιστορίες απο το γεροντικόν

*ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ, αδελφέ, να διώχνεις δαιμόνια; ρωτά ο Αββάς Πιτυρίων, ο μαθητής του Οσίου Αντωνίου.

Μάθε τώρα να υποτάσσεις τα πάθη σου. Όποιο πάθος βγάλεις από μέσα σου, διώχνεις μαζί και το δαιμόνιο που το προκαλεί, γιατί κάθε πάθος έχει και το δαιμόνιο του. Νικώντας τα πάθη, διώχνεις και τον διάβολο που τα υποκινεί.

*ΈΝΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ έζησε τριάντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς μιας φοινικιάς που είχε φυτρώσει έξω από την καλύβα του. Ύστερα όμως του έσπειρε ζιζάνια στον νου ο διάβολος κι άρχισε να συλλογίζεται πως άδικα σπατάλησε εκεί τόσα χρόνια...

– Τί κέρδισα τάχα; έλεγε στον εαυτό του. Ούτε αποκαλύψεις είδα ούτε κανένα θαύμα έκανα, όπως οι παλαιοί ασκητές. Ας γυρίσω στον κόσμο, ίσως εκεί προκόψω περισσότερο.

Το είχε σχεδόν αποφασίσει κι ετοιμαζόταν, όταν ο Θεός, που τον λυπήθηκε για τους τόσους κόπους του, έστειλε τον Άγγελό Του να τον εμποδίσει.

– Τί μεγαλύτερο θαύμα θέλεις, του είπε ο Άγγελος, από την υπομονή και την μεγαλοψυχία που σου έδωσε ο Θεός, να μείνεις τόσα χρόνια ολομόναχος σ’ αυτό τον άγριο τόπο, τρώγοντας μόνο τους καρπούς τούτου του δένδρου; Κάνε λίγο ακόμη υπομονή και ζήτησε από τον Θεό περισσότερη ταπείνωση.

Έτσι, έμεινε στον τόπο του ο Ερημίτης ευχαριστώντας τον Θεό, που τον στήριξε με τον Άγγελό Του.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», σελ. 162-163).

Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com

Ἀλήθεια, ἄν σᾶς ἔλεγε ὁ Χριστός: «Θέλω νά σᾶς προσλάβω στόν χορό τῶν Ἀποστόλων, νά γίνετε Ἀπόστολοι..»

- Ἀλήθεια, ἄν σᾶς ἔλεγε ὁ Χριστός: «Θέλω νά σᾶς προσλάβω στόν χορό τῶν Ἀποστόλων, νά γίνετε Ἀπόστολοι, μοῦ φέρνετε ἕνα βιογραφικό σας».

Τί θά γράφατε;

Μη βιάζεσθε νά ἀπαντήσετε...

Τό ἀπήντησε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στό κείμενο πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο.

Εἶναι ἕνα κείμενο τό ὁποῖο εἶναι βιογραφικό, πού ἀφορᾶ κάθε χριστιανό καί ταυτόχρονα μιά καταπληκτική διακήρυξη τῆς ἐλευθερίας τοῦ κάθε προσώπου. Ἀκοῦστε τό βιογραφικό πού ἔπρεπε νά γράψετε:

Ὄνομα: Μωρός.

Ἐπώνυμο: Ἄτιμος.

Ἡλικία: Ἐπιθανάτιος (κοντεύω νά πεθάνω).

Διεύθυνση: Ἄστεγος (ἄστατος).

Ἐπάγγελμα: Θεατρίνος, μέ κοινό ἀγγέλους καί ἀνθρώπους.

Οἰκονομική κατάσταση: Πεινασμένος, διψασμένος, γυμνός.

Προσόντα: Κάθαρμα καί σκουπίδι.

Σωματική κατάσταση: Ἀσθενής.

Προϋπηρεσία: Ἔσχατος. Σέ ἐλεεινές θέσεις.

Ἐργασία: Χειρωνακτική.

Μόρφωση: Εἶχα δέκα χιλιάδες δασκάλους (μυρίους παιδαγωγούς) ἀλλ᾽ ὄχι πολλούς πού μέ γέννησαν στόν Χριστό.

Γλῶσσες: Λοιδωρούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν.

Τί προτείνετε γιά τό μέλλον; Παρακαλῶ νά μοῦ μοιάσετε (μιμηταί μου γίνεσθε).

Ἄν αὐτό τό βιογραφικό -τοῦ Αποστόλου Παύλου- τό ᾽παιρνε κάποιος τοῦ κόσμου κι ὄχι ὁ Χριστός, θά ἔλεγε: Ντροπή, ντροπή…

Κι ὁ Απόστολος Παῦλος θά ἀπαντοῦσε: Δέν ντρέπομαι γι’ αὐτά πού σᾶς γράφω, γιατί εἶστε παιδιά μου ἀγαπητά καί θέλω νά σωθεῖτε.

Τό βιογραφικό τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τό ἀπογυμνωμένο ἀπ᾽ ὅλη τή σκέτη ὑποκρισία πού κουβαλᾶμε στόν κόσμο μέσα. Αὐτοί εἴμαστε μπροστά στόν Χριστό...

~ π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Πηγή: hristospanagia3.blogspot.com

«Ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, αὐτός θά διακρίνει καί τά σημεῖα τῶν καιρῶν». ~ Αρχ. Γεώργιος Kαψάνης

Μακαριστού Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους π. Γεωργίου Καψάνη †

Ἐπειδὴ θὰ γίνουν ὁπωσδήποτε πειρασμοὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ σὲ μᾶς ὅλους, διότι αὐτὰ εἶναι καὶ προφητευμένα καὶ τὰ βλέπουμε νὰ ἔρχονται, ἐμεῖς πρέπει νὰ προετοιμαζόμαστε πνευματικά, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τοὺς πειρασμοὺς αὐτούς. Καὶ πῶς πρέπει νὰ προετοιμαζόμαστε;

Νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό. 

Νὰ φροντίσουμε ἀπὸ τώρα ὅλοι μας νὰ κάνουμε περισσότερο πνευματικὸ ἀγώνα, νὰ εἴμαστε συνέχεια ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό. 

Μὲ τὴν ἐξομολόγηση, μὲ τὴν Θεία Κοινωνία, μὲ τὴν προσευχή. Νὰ μὴν μᾶς κλέψει πουθενὰ ὁ διάβολος καὶ ἔχουμε κάποια ἀδυναμία, κάποιο πάθος, τὸ ὁποῖο μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστό.

Ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστό, αὐτὸς θὰ διακρίνει καὶ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Θὰ διακρίνει τί εἶναι τοῦ Χριστοῦ καὶ τί εἶναι τοῦ διαβόλου. 

Καὶ θὰ ἔχει τὸ κουράγιο καὶ τὴν δύναμη νὰ κάνει καὶ κάποια θυσία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Γιατί, ἂν δὲν εἶναι κανεὶς ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστό, πὼς θὰ θυσιάσει καὶ κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;

Ἄρα λοιπόν, τώρα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή, ἐπειδὴ ἔρχονται καὶ οἱ πειρασμοὶ αὐτοί, πρέπει ἐμεῖς νὰ φροντίζουμε νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό. Εὔχομαι λοιπόν, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου νὰ εἶσθε καὶ ἐσεῖς πάντοτε ἕτοιμοι νὰ ἀντιμετωπίσετε κάθε ἐπερχόμενο πειρασμό.

Προσευχηθεῖτε ὅμως νὰ μᾶς φωτίζει καὶ ἐμᾶς ὁ Θεὸς νὰ λέμε ὄχι τὰ δικά μας, ἀλλὰ τὰ τοῦ Θεοῦ ἅγια θελήματα καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ ἅγια δικαιώματα. Ὅπως λέμε καὶ στὴν Ἐκκλησία πολλὲς φορὲς «δίδαξον μὲ τὰ δικαιώματά σου»

Εὔχομαι νὰ ἔχετε πάντοτε τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε ὅλοι ὑπὲρ τῆς ἀληθείας τοῦ Κυρίου μας καὶ ὑπὲρ τῆς ἁγίας μας πίστεως.

«Ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, 

αὐτός θά διακρίνει καί τά σημεῖα τῶν καιρῶν»

~ Αρχ. Γεώργιος Kαψάνης 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο «Ἡ στάσις τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στὸ ἠλεκτρονικὸ φακέλωμα καὶ ὁ 666». Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ – Ἔτος 1997» – Ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου.

Πηγή: trelogiannis.blogspot.com

Οι θεούμενοι Πατέρες θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής ~ π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Οι θεούμενοι θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής

Οδηγοί και πρωταγωνιστές τής εκκλησιαστικής ιστορίας

~ πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη †

Οι θεούμενοι που μετέχουν της δόξης του Θεού, δηλαδή οι Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, όσιοι, Άγιοι, είναι το θεμέλιο και η βάση της εκκλησιαστικής ζωής.

Η Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, αλλά το τεθεωμένο Σώμα του Χριστού και κοινωνία Θεώσεως. Κεφαλή της είναι ο Χριστός και μέλη της είναι οι κατά διαφόρους βαθμούς μετέχοντες της Θεώσεως, που λέγονται θεούμενοι.

Όσοι έχουν εμπειρία του Θεού, είναι τα πραγματικά μέλη της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία «δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα», αλλά «οι εμπειρίαν έχοντες». Τα μέλη της Εκκλησίας δεν καθορίζονται από την ηθική τους συγκρότηση, αλλά από το κατά πόσον μετέχουν της Θεώσεως και είναι θεούμενοι.

«Οπότε, δεν έχουμε πλέον έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι καλός η κακός. Έχουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι φωτισμένοι ή δεν είναι φωτισμένοι, είναι θεούμενοι ή δεν είναι θεούμενοι».

Οι θεούμενοι είναι η αυθεντία στην Εκκλησία, γιατί αυτοί απέκτησαν την αληθινή, απλανή γνώση του Θεού. 

Ο λαός που ακολουθεί τους θεουμένους έχει αληθινή πίστη. Άλλο είναι η γνώση του Θεού και άλλο είναι η πίστη περί του Θεού.

«Εάν κανείς φθάνει στον φωτισμό και την θέωση, τότε θα έχει την ίδια εμπειρία που έχουν όλοι οι θεούμενοι και, άρα, ακριβώς την ίδια γνώση που έχουν οι θεούμενοι και γι' αυτό υπάρχει ταυτότητα γνώσεως του Θεού υφ' όλων των θεουμένων όλης της Ιστορίας.

Εκείνοι που έχουν γνώσεις περί του Θεού, μέσω των θεουμένων, είναι εκείνοι που έχουν ορθή πίστη περί του Θεού. Αλλά η ορθή πίστη περί του Θεού δεν σημαίνει και γνώση του Θεού.

Άλλο να γνωρίσουμε τον Θεό "πρόσωπον προς πρόσωπον", άλλο είναι να πιστεύουμε σωστά περί του Θεού, διότι έχουμε οδηγούς τους θεουμένους.

Είναι όπως είναι ο μαθητής αστρονόμος με τον επιστήμονα αστρονόμο που βλέπει με το τηλεσκόπιο. Το ίδιο ακριβώς, ίδια σχέση υπάρχει».

Οι θεούμενοι είναι οι απλανείς διδάσκαλοι στην Εκκλησία, και στην διδασκαλία τους στηριζόμαστε για να γνωρίσουμε και εμείς εκ πείρας τον Θεό. Η διδασκαλία των θεουμένων είναι τα κτιστά ρήματα και νοήματα της εμπειρίας τής ακτίστου Χάριτος που έχουν βιώσει.

«Ο ίδιος ο θεούμενος έχει μια γνώση που υπερβαίνει την γνώση, αλλά χρησιμοποιεί και τα ρητά και τα νοήματα για να μιλάει στους άλλους. Γι' αυτό δεν καταργείται η Αγία Γραφή, χρησιμοποιείται η Αγία Γραφή από τους ίδιους τους θεουμένους, διότι είναι τα ρητά και τα νοήματα με τα οποία οδηγούνται και οι άλλοι στην ίδια εμπειρία κ.ο.κ».

Επειδή οι θεούμενοι είναι αυθεντικοί διδάσκαλοι, γι' αυτό και, όταν συνέρχονται σε Τοπικές ή Οικουμενικές Συνόδους, διατυπώνουν απλανώς, θεοπνεύστως την διδασκαλία της Εκκλησίας.

«Γι' αυτό βρίσκουμε θεουμένους Αγίους όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά και στην Δύση, αιώνες ολόκληρους. Αυτοί οι άνθρωποι όταν συνήρχοντο σε Σύνοδο, αμέσως γνωρίζανε τι είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας».

Επειδή βασικό κριτήριο στην Εκκλησία που καθορίζει την αληθινότητα των μελών της είναι οι θεούμενοι, γι' αυτό στην αρχαία Εκκλησία παρατηρείται το γεγονός ότι από αυτούς τους θεουμένους και Προφήτες εκλέγονταν οι Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι. 

Αυτό το βλέπουμε στις «Πράξεις των Αποστόλων», κατά την εκλογή του Αποστόλου Ματθία, που κατέλαβε τον τόπο του Ιούδα. Έπρεπε να είναι μάρτυς της Αναστάσεως του Χριστού.

Άλλωστε, οι Κληρικοί έπρεπε να ήταν θεούμενοι, γιατί μόνον τότε ήταν οι αληθινοί ιατροί, γνώριζαν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους και από το σκότος του νου να τους οδηγήσουν στον φωτισμό του νου και την θέωση.

Σκοπός της Εκκλησίας και αποστολή της είναι να κάνει τους ανθρώπους Θεούμενους.

Η Εκκλησία, όπως συχνά ως εδώ έγινε λόγος, ομοιάζει με ένα νοσοκομείο και οι Κληρικοί με τους ιατρούς. Με αυτήν την προοπτική πρέπει να δούμε την αρετή της υπακοής.

Δεν υπακούουμε σε κάθε διδασκαλία που εμφανίζεται, αλλά στους θεουμένους, που έχουν εμπειρία Θεού, διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η υπακοή θα οδηγήσει στην θέωση, στην μέθεξη τής ακτίστου δόξης του Θεού.

«Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν ερμηνεύθηκε η υπακοή ως μία τυφλή υπακοή σε μια αυθεντία από μια χειροτονία, επειδή ένας είναι δεσπότης, επειδή ένας είναι ηγούμενος κ.ο.κ. Όχι!

Η αυθεντία είναι η πνευματική αυθεντία.

Όταν κανείς είναι θεούμενος η φωτισμένος και εξασκημένος στην καθοδήγηση άλλων ανθρώπων στην θεραπεία, σε αυτόν, μέχρις ότου φθάσουμε εμείς σε ορισμένο σημείο, θα έχουμε μια υπακοή για να μάθουμε την μέθοδο. Σε αυτόν θα έχουμε υπακοή. Όχι σε οποιονδήποτε».

Η υπακοή στους «πείρα μεμυημένους» είναι αναγκαία για την πορεία προς την θέωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπονομεύεται και παραθεωρείται ο κανονικός θεσμός της Εκκλησίας.

Ακόμη δε και η προσευχή στους Αγίους έχει σημασία, γιατί αυτοί παραμένουν θεούμενοι, είναι φίλοι του Θεού και έχουν παρρησία σε Αυτόν, με αποτέλεσμα να έχουν οι μεσιτείες τους ενέργεια.

«Ο θεούμενος, όταν εκδημεί προς Κύριον, παραμένει θεούμενος, δεν παύει να είναι θεούμενος και μετέχει στην δόξα του Θεού, στην θεοπτία. Και γι' αυτόν τον λόγο εμείς κάνουμε προσευχές και επικαλούμεθα αυτούς τους ανθρώπους να μεσιτεύουν υπέρ ημών».

Επομένως, οι θεούμενοι είναι η βάση και το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής, αυτοί έχουν την ζωή των Πρωτοπλάστων προ της πτώσεως, αλλά μετέχουν και του τεθεωμένου Σώματος του Χριστού. Οι Πατέρες ερμηνεύουν τα θεολογικά θέματα από εμπειρία και όχι από στοχασμούς.

Έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ιστορία της Εκκλησίας είναι τα διάφορα γεγονότα που έχουν σχέση με την εξωτερική δράση των μελών της, με τους διωγμούς, τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους, με τα σχίσματα και τις διαιρέσεις, με τις αιρέσεις και τους πολέμους κλπ. Είναι και αυτό ένα τμήμα της ιστορίας που διδάσκεται στις θεολογικές σχολές και τα σχολεία ως ειδικό μάθημα.

Όμως, η πραγματική εκκλησιαστική ιστορία είναι η ζωή των Αγίων, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά των πιστών, η πορεία από την Κυριακή της Τυρινής έως το Πάσχα και από εκεί έως την Πεντηκοστή και την εορτή των Αγίων Πάντων. 

Αυτά τα γεγονότα δεν είναι εξωτερικά, ιστορικά μόνον, δεν είναι εφάπαξ γεγονότα, αλλά επαναλαμβάνονται στην ζωή κάθε πιστού, ο οποίος με την μετάνοια και την κάθαρση της καρδιάς φθάνει στην Πεντηκοστή, δηλαδή μετέχει της θεοπτικής ενεργείας του Θεού και εορτάζει κατά την εορτή των Αγίων Πάντων.

«Κι αυτό φαίνεται από το εορτολόγιο της Εκκλησίας, που έχουμε την ημέρα του Πάσχα. Προηγήθηκαν οι Βαπτίσεις το Μεγάλο Σάββατο. Μετά φθάνουμε μέχρι την Πεντηκοστή, με το ευαγγέλιο του Ιωάννου, που είναι το "πνευματικό ευαγγέλιο" της Εκκλησίας, γι' αυτούς που έχουν βαπτισθεί. Μετά φθάνουμε στην ημέρα της Πεντηκοστής και μετά είναι η Κυριακή των Αγίων Πάντων. Αυτός είναι ο σκοπός της Πεντηκοστής».

«Λοιπόν, αυτά είναι τα ζωντανά κηρύγματα της Ορθοδοξίας, γι' αυτό η Ορθοδοξία πάντοτε βασίζεται στους βίους των Αγίων. Οπότε, το αγιολόγιο ήταν η σπονδυλική στήλη της Ορθοδόξου θεολογίας».

Η Εκκλησία δεν είναι μια ιδεολογία ούτε μια κοινωνική ή θρησκευτική οργάνωση, αλλά το Σώμα του Χριστού.

Ο πιστός που μετέχει στην εκκλησιαστική ζωή, στην πραγματικότητα μετέχει της ζωής του Χριστού.

Αυτό επιτυγχάνεται με τα Μυστήρια, δια των οποίων ο άνθρωπος δέχεται την άκτιστη Χάρη του Θεού και ενώνεται με τον Χριστό, τρέφεται από Αυτόν και δοξάζεται.

Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η Εκκλησία «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις» και η Χάρη δια των Μυστηρίων ενεργεί ποικιλοτρόπως στον άνθρωπο.

Οι Απόστολοι και οι Πατέρες προσδιορίζουν κάποια πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να ερμηνευθεί η εκκλησιαστική ζωή.

Οι θεούμενοι είναι το θεμέλιο της εκκλησιαστικής ζωής

Ένας κορυφαίος δογματικός θεολόγος τής

Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας

π. Ιωάννης Ρωμανίδης †

Από το βιβλίο "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄. Πηγή: logosfotos.blogspot.com

Άγιος Ἐφραίμ Κατουνακιώτης – Τό κομποσχοινάκι καί ψυχή ἀπό τήν κόλαση μπορεῖ νά βγάλει!

Οἱ περισσότεροι ποὺ ἔρχονται στὰ Κατουνάκια, πές μας, λένε... Ἔ, νὰ σᾶς πῶ ὅτι, ἀφιερῶστε τουλάχιστον τὸ εἰκοσιτετράωρο μισὴ ὥρα. Ὅποια ὥρα, κατὰ τὴν κοσμικιὰ δέκα, ἕντεκα πρὸ τοῦ μεσονυκτίου. Καὶ νὰ λέτε τὴν εὐχούλα δίχως νὰ κρατᾶτε κομποσχοίνι στὸ χέρι σας. Ἱκετευτικά, παρακλητικά, κλαψιάρικα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἔτσι...

Καλλιέργησέ το αὐτὸ καὶ θὰ δεῖς τί καρπὸ θὰ βγάλει. Ἀπὸ μισὴ ὥρα θὰ τὸ κάνεις κατόπιν μία ὥρα· καὶ πρόσεξε ὅτι ἐκείνην τὴν ὥρα εἴτε τὸ τηλέφωνο θὰ σοῦ χτυπήσει, ἢ αὐτὴ τὴ δουλειὰ πρέπει νὰ τὴν κάνω τώρα, ἢ ὕπνος θὰ σὲ χτυπήσει ἐκείνην τὴν ὥρα. Τίποτες... 

Κλεῖσ᾿ το τὸ τηλέφωνο, τελείωσε ὅλες τὶς δουλειές σου καὶ κάνε αὐτό, μισὴ ὥρα, ὄχι περισσότερο. Καὶ θὰ δεῖς, αὐτὸ εἶναι, θὰ φυτέψεις ἕνα δεντράκι κι αὔριο – μεθαύριο θὰ κάνει καρπό. Κι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος κι ὁ ἅγιος Βασίλειος ἀπ᾿ αὐτὸ ἄρχισαν. Μικρὸ δεντράκι κι ἔγιναν φωστῆρες τῆς Οἰκουμένης.

Δοκίμασε τὸν ἑαυτό σου, πάρε τὸ κομποσχοινάκι σου, κάθησε μίαν ὥρα, κάνε κομποσχοίνι, κουράστηκες. Ἔ, τότες θέλεις ἄλλην τροφή, βάλε λίγη ἀνάγνωση ἢ ψάλλε ἢ κάνε κανένα ἄλλο ἔτσι σωματικὸ ἔργο, νὰ ποῦμε. Ἡ ἀλλαγὴ δηλαδὴ τῆς πνευματικῆς τροφῆς ὠφελεῖ, πολὺ ὠφελεῖ…

…Μία ψυχὴ πῆγε στὴν τουαλέτα, κι ἔλεγε τὴν εὐχή. Ἄ, καὶ φανερώνεται ὁ διάβολος ἐκεῖ. Βρὲ ῾σύ, λέει, βρώμικη εὐχὴ λές. Ἄ, μά, καὶ ὁ καλόγηρος: Ἄκουσε ἀποστάτα τῆς θείας Μεγαλειότητος, λέει, ἡ κένωσις τοῦ σώματος πηγαίνει κάτω, ἡ κένωσις τῆς ψυχῆς πηγαίνει ἀπάνω, δὲν ἔχει καμιὰ ἕνωση.

…Ἕνα κομποσχοίνι ποὺ κάνεις γιὰ τὸν ἀδελφό σου, γιὰ τὸν συγγενῆ σου, δὲν πάει χαμένο. Ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήσει, ὅταν βρεθεῖ σὲ δύσκολη θέση. Τὸ κομποσχοίνι, ὄχι βοηθάει, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ ἀπὸ τὴν κόλαση μπορεῖ νὰ βγάλει! Τόση δύναμη ἔχει ἡ προσευχή.

Ἐγὼ μνημόνευα τὸν παππού μου, ὁ ὁποῖος ἦτο ἱερεύς. Τότε ἤμασταν ζηλωταί· πρὶν λάβουμε τὶς πληροφορίες. Δὲν τὸν μνημονεύαμε εἰς τὴν λειτουργία, διότι ἦτο νεοημερολογίτης. Τοῦ ἔκανα πολλὰ κομποσχοίνια, καὶ παρακαλοῦσα τὸ Θεὸ λέγοντας: «Κύριε, τόσες λειτουργίες σοῦ ἔκανε, τόσες ἐξομολογήσεις κλπ., ἐλέησον αὐτόν». Τοῦτο ἔπραττα ἐπὶ καιρόν...

Ἕνα βράδυ τὸν εἶδα εἰς τὸν ὕπνο μου (ὅραμα· ἦτο ἀποκάλυψις Θεοῦ), νὰ μὲ φιλεῖ καὶ νὰ μοῦ λέει: «Εὐχαριστῶ, παιδί μου, τώρα βρίσκομαι σὲ καλύτερη θέση!» Τότε βλέπω καὶ τὴ γιαγιά μου, νὰ μὲ πιάνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μοῦ λέει: «Παιδί μου, προσευχήσου καὶ γιὰ μένα, ἵνα πάω ἐκεῖ ποὺ εἶναι καὶ ὁ παππούς σου τώρα». Ἦταν ὁλοζώντανο αὐτὸ ποὺ ἔβλεπα. Αἰσθανόμουνα ὅτι ἦσαν νεκροί...

 Απόσπασμα απο: 

Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης – Λόγοι Διδαχῆς

Σχόλιο Π. Κοινωνίας: Έλαβε ο Άγιος πληροφορία, όταν ήταν ζηλωτής παλαιοημερολογίτης, και δεν μνημόνευε τον Ιερέα παππού του στήν θεία λειτουργία, πως με το κοσμποσχοίνι πήγε σε ''καλύτερη θέση''... δηλαδή στάδιο μετοχής στο άκτιστο φως που είναι ο παράδεισος. 

Ήταν στόν παράδεισο, και πήγε ακόμη καλύτερα. Ας το έχουν υπόψη όσοι αδελφοί του παλαιού νομίζουν πως μόνο η ''δική τούς'' ομάδα θα... σωθεί. Οι άλλοι Ορθόδοξοι οχι, Μόνο αυτοί θα πάνε στόν παράδεισο...

Αρπάζουν δηλαδή χωρίς να μπορούν να το αντιληφθούν την κρίση απο Τον Ένα και μοναδικό Κριτή, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Για αυτό στήν πορεία του ο άγιος γέροντας απο εμπειρία και πληροφορία της χάριτος του Θεού, δεν υιοθέτησε τις όποιες παράλογες θέσεις περί ''αποκλειστικής'' σωτηρίας και επέστρεψε στο νεο ημερολόγιο. Κύριος να φωτίζει ολούθε. Εύχεστε.

τα χρυσά κόλλυβα

Μιά προσκυνήτρια είπε για τα μνημόσυνα:

“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου.” 

( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας.)

Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.

– Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .

Κι εκείνη απάντησε:

– Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;

Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά.. 

Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

Η ενότητα των Ελλήνων μπορεί να υπάρξει με βάση μόνο την Αλήθεια.

Η ενότητα των Ελλήνων μπορεί να υπάρξει με βάση μόνο την Αλήθεια, αυτή που πάντοτε θα υπάρχει, ποτισμένη με το μαρτυρικό αίμα τούς, καθώς διασχίζει τούς αιώνες...

Όχι με την κομματική ιδεολογία, τα χρήματα, το ατομικό συμφέρον, την πονηριά, την διαστροφή, το ψέμα.

Ή θα είσαι με την Νέα Τάξη, ή ενάντια σε αυτή...

Διότι η Αλήθεια είναι Πρόσωπο, και λέγεται Χριστός.

~ Δημήτρης Ρόδης

Μου έχει συμβεί, ο Χριστός να με καλεί...

Μου έχει συμβεί για μεγάλες περιόδους αλλού να είναι ο Χριστός κι αλλού ο θησαυρός μου.

Ο Χριστός να με καλεί, να με ξανακαλεί κι εγώ να απουσιάζω. Μου έχει συμβεί...

Κι όταν μετά απο καιρό, μέτρησα τις αναπάντητες κλήσεις Του, και διαπίστωσα της μακροθυμίας το πέλαγος, μου έχει συμβεί... έκλαψα πικρά.

Μαρίας Μουρζά

Ο Χριστός κι εγώ σελ.63,

 Προσανάμματα, Εκδόσεις Εν εσόπτρω

Τώρα τα λόγια των Ιεροκηρύκων και των πολιτικών ρίχνουν νέφτι στη φωτιά... ~ Άγιος π. Αμφιλόχιος Μακρής

Τώρα τα λόγια των Ιεροκηρύκων και των πολιτικών είναι σαν να ρίχνουν νέφτι στη φωτιά.

Ο πτωχός και αμόρφωτος λαός εγκαταλείφθηκε και τώρα δεν ακούει, θέλει έργα και ζωή Χριστιανικής αγάπης. Θέλει να συμπάσχουμε ως αδελφοί...

Ο Θεός να βοηθήσει τους πιστούς και την Εκκλησία Του την Αγία. Αυτά σκέπτομαι και λυπούμαι για την ερχομένη γενική καταστροφή του κόσμου...

Η προσευχή των πιστών ας παρουσιαστεί ώς πρόχωμα πρό του καταστρεπτικού χειμάρρου, για να συγκρατήσει κάτι...

~ Όσιος π. Αμφιλόχιος Μακρής

(Από το βιβλίο «Ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής. Μια σύγχρονη μορφή της Πάτμου», έκδοση Επτάλοφος.)

Ο Μ. Κωνσταντίνος στήν Α΄ Οικ. Σύνοδο, άφησε τον θρόνο και κάθισε σε χαμηλό θρονί...

Ο Μ. Κωνσταντίνος συγκινημένος από τα ιερά τραύματα των Αγίων 318 Πατέρων, άφησε τον θρόνο και κάθισε σε χαμηλό θρονί ως έσχατος.

Το 325 μ.Χ στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α’ συγκάλεσε την Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας ή Α’ Οικουμενική Σύνοδο με σκοπό την αποκατάσταση της ειρήνης στα εκκλησιαστικά ζητήματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ο Θεοδώρητος Κύρου, συγγραφέας του Ε΄ αιώνος, μας παρέχει μια σημαντική λεπτομέρεια για τα πρόσωπα που συμμετείχαν στην Σύνοδο. Μπαίνοντας στην αίθουσα της Συνόδου ο Μ. Κωνσταντίνος, άρχισε να χαιρετάει μειδιών τους Πατέρες.

Όμως το μειδίαμά του πολύ γρήγορα χάθηκε από το πρόσωπό του. Έβλεπε μπροστά του ένα παράξενο θέαμα. Οι περισσότεροι Πατέρες, που ήρθαν στην Σύνοδο ήταν λωβοί και ακρωτηριασμένοι. Άλλου του έλειπαν τα αυτιά, άλλου τα μάτια και άλλου η μύτη του. Άλλος, τον χαιρέτησε με το αριστερό χέρι, γιατί το δεξί δεν υπήρχε πλέον. Και πολλοί δεν μπορούσαν να σηκωθούν από τις θέσεις τους, αφού τα πόδια τους ήταν παράλυτα.

Ξαφνιάστηκε ο αυτοκράτορας και ρώτησε με κατάπληξη. «Γιατί όλοι σχεδόν οι Επίσκοποι που ήρθαν στην Σύνοδο είναι ακρωτηριασμένοι;»

Ένας αρχιερέας του απάντησε: «Διότι, βασιλιά, έρχονται από τα Μαρτύρια. Όλοι αυτοί που βλέπεις είναι Μάρτυρες και Ομολογητές».

Συγκινήθηκε ο Μ. Κωνσταντίνος και δάκρυσε.. Σηκώθηκε και πλησίασε τους λαβωμένους Επισκόπους. Γονάτισε και φίλησε τα παράλυτα πόδια τους, τις άδειες κόγχες των ματιών τους και τα χέρια τους τα ακρωτηριασμένα και κάθισε ως έσχατος σε χαμηλό θρονί, παρακολουθώντας τις εργασίες της Συνόδου. Αυτό προξένησε εντύπωση και όταν τον ρώτησαν σχετικά τους απάντησε:

«Αυτοί οι Επίσκοποι και οι άλλοι κληρικοί είναι οι εκπρόσωποι των πιστών στο Θεό και φροντίζουν για την Εκκλησία Του. Καθοδηγούν τις ψυχές των ανθρώπων στον Ουρανό και στο Θεό. Ενώ εγώ είμαι επιφορτισμένος από τον Θεό, για να ρυθμίζω μόνο τις πρακτικές και γήινες ανάγκες του λαού Του. Αυτοί λοιπόν πρέπει να κάθονται στα ψηλά καθίσματα και εγώ στο μικρότερο, διότι μικρότερο είναι και το έργο μου».

Ο Μ. Κωνσταντίνος συγκινημένος από τα ιερά τραύματα των Αγίων 318 Πατέρων, άφησε τον θρόνο και κάθισε σε χαμηλό θρονί ως έσχατος...

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

Πηγή: Θυσαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας

Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια.

~ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη, μίας πολύ μικρής ομάδας μαθητών και φίλων Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτώ γλυκείς, ευώδεις και αμάραντους καρπούς. Μια μικρή, αλλά εκλεκτή ομάδα.

Αυτοί είναι οι τριακόσιοι δεκαοκτώ άγιοι πατέρες της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια το 325 μ. Χ., την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου, για την υπεράσπιση, αποσαφήνιση και βεβαίωση της Ορθόδοξης Πίστης.

Την εποχή εκείνη στην Εκκλησία είχαν εμφανιστεί «λύκοι βαρείς» (Πραξ. κ’ 29), που φορούσαν ρούχα όμοια με των ποιμένων.. Αυτοί είχαν έκλυτη ζωή και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να βρουν μέσα τους τόπο για την αλήθεια του Χριστού. Έτσι έπεσαν κι οι ίδιοι, αλλά παρέσυραν και τους πιστούς σε πλάνες. Η διδασκαλία τους ήταν διαβρωτική, όπως κι η ζωή τους.

Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σύναξε τους αγίους αυτούς του Θεού σε μια Σύνοδο, ώστε να φανούν οι αληθινοί διδάσκαλοι του Χριστού, σε αντίθεση με τους πλανεμένους• να φανεί η δύναμη εκείνων που αγωνίζονται για τον Χριστό εναντίον εκείνων που τον πολεμούν και να διακριθεί ο γλυκύς καρπός του καλού Δέντρου, που είναι ο Χριστός, σε αντίθεση με τους σάπιους και πικρούς καρπούς του δέντρου του πονηρού.

Οι άγιοι πατέρες έλαμψαν στη Νίκαια, όπως τα άστρα στον ουρανό, που παίρνουν το φως τους από τον ήλιο. Έτσι και εκείνοι φωτίστηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό κι από το Άγιο Πνεύμα. Ήταν Χριστοφόροι άνθρωποι, ο Χριστός ζούσε κι έλαμπε μέσα από τον καθένα τους.

Ήταν ουρανοπολίτες μάλλον, παρά πολίτες της γης, αγγελόμορφοι, έμοιαζαν περισσότερο με αγγέλους, παρά με ανθρώπους. Ήταν πραγματικά «ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω» (Β’ Κορ. στ’ 16).

Πιστεύω πως είναι αρκετό ν’ αναφερθώ σε τρεις μόνο απ’αυτούς• εκείνους που σου είναι οι πιο γνωστοί, για να ‘χεις μια ιδέα πως ήταν κι οι υπόλοιποι τριακόσιοι δεκαπέντε. Κι αναφέρομαι στον άγιο πατέρα Νικόλαο, στον άγιο Σπυρίδωνα και στον άγιο Αθανάσιο τον Μέγα.

Πολλοί από τους άγιους πατέρες έφτασαν στη Σύνοδο φέροντας στο σώμα τους τραύματα που είχαν δεχτεί για χάρη του Χριστού.

Ο άγιος Παφνούτιος, για παράδειγμα, είχε χάσει το ένα του μάτι όταν τον βασάνιζαν. Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια. Ως ακόλουθοι του Εσταυρωμένου δεν λογάριαζαν τα βασανιστήρια. Η αφοβία τους στην υπεράσπιση της αλήθειας ήταν μέγιστη, απεριόριστη.

Με τη θεόσδοτη γνώση της αλήθειας που κατείχαν και την τόλμη τους στην υπεράσπισή της, οι άγιοι αυτοί πατέρες αναίρεσαν και συνέτριψαν την αίρεση του Αρείου και καθιέρωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, που κρατούμε ως σήμερα και ομολογούμε ως τη μόνη σωστική αλήθεια του Θεού.

Tο σημερινό ευαγγέλιο δεν μας μιλάει για τη Σύνοδο αυτή, αλλά για την τελευταία προσευχή του Κυρίου Ιησού στον Ουράνιο Πατέρα Του. Γιατί διαβάζουμε το ευαγγέλιο αυτό στη σημερινή γιορτή; Επειδή δείχνει την επιρροή του στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο.

Με τη δύναμη της προσευχής αυτής, ο Θεός ενίσχυσε τους αγίους πατέρες της Συνόδου και τους έκανε ατρόμητους υπερασπιστές της αλήθειας, νικητές στις αμφισβητήσεις και την κακία ανθρώπων και δαιμόνων.

Να, πως αρχίζει η προσευχή αυτή:

«Ταύτα ελάλησεν ο Ιησούς, και επήρε τους οφθαλμούς Αυτού εις τον ουρανόν και είπε· Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα· δόξασόν Σου τον Υιόν, ίνα και ο Υιός Σου δοξάση Σε» (Ιωάν. ιζ’ 1). Όλα όσα δίδαξε ο Κύριος στους ανθρώπους, τα είχε εφαρμόσει ο ίδιος. Είχε διδάξει τους ανθρώπους πως να προσεύχονται: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…» (Ματθ. στ’ 9)….

Υπάρχουν γονείς που ζητούν μεγαλύτερη δόξα, απ’ αυτήν που τους δίνουν τα παιδιά τους; Η μεγαλύτερη χαρά του Κυρίου είναι να δοξάζεται από τα παιδιά Του, τους πιστούς Του.

«Και ουκέτι ειμί εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κόσμω εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ’ 11). Γιατί λέει ο Κύριος πως δεν είναι πια στον κόσμο; Επειδή τελείωσε το έργο Του και τώρα πια περιμένει να υποστεί το έσχατο και μέγιστο πάθος, να σφραγίσει το τελειωμένο έργο με το αθώο αίμα Του.

Προσέξτε με πόση αγάπη προσεύχεται για τους μαθητές Του! Καμιά μητέρα δεν θα προσευχόταν με τόση στοργή για τα παιδιά της. Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς.

Τους αφήνει ως πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Αν δεν τους προστάτευε κάποιο μάτι από τον ουρανό, θα τους είχαν κατασπαράξει όλους οι λύκοι. Τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ως γονιός, ως Πατέρας.

Γίνου δικός τους Πατέρας, όπως είσαι και δικός Μου. Με την πατρική Σου αγάπη στήριξέ τους και προστάτεψέ τους από τους κακούς λύκους, οδήγησέ τους, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Στην τέλεια αυτή ενότητα δεν θα δεις μόνο την πανίσχυρη δύναμη των πιστών, μα και τη δόξα του Θεού.

Όπως ο Πατέρας κι ο Υιός έχουν την ίδια ουσία και διαφέρουν μόνο στα πρόσωπα, ας γίνει το ίδιο και στους πιστούς: πολλά και διάφορα τα πρόσωπα, αλλά ουσιαστικά ένας στην αγάπη, το θέλημα και το νου….

Όλοι τους έλαμπαν από ένα εσωτερικό φως που προερχόταν από τον Θεό, ένα φως όπου διακρινόταν καθαρά η αλήθεια.

~ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ταις των Αγίων τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων πρεσβείαις, και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης των Ισαποστόλων, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.

Πηγή: logosfotos.blogspot.com