Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;...
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έθεσαν την σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου…
Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους».
Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν:
«Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζί με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;».
Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;».
Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια:
«Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;»
Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου,
με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής, έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1993, σελ.29, 38, 51 - 52. Πηγή: iconandlight.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου