«Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»
– Γέροντα, στην Παράκληση της Παναγίας, σε κάποιο Μεγαλυνάριο γιατί λέει «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν»;
– Όταν κανείς δεν έχη ευλάβεια και ασπάζεται τις εικόνες, δεν είναι άλαλα τα χείλη του; Και ο ευλαβής, όταν ασπάζεται τις εικόνες, εύλαλα δεν είναι τα χείλη του;
Είναι μερικοί πού, όταν προσκυνούν την εικόνα, ούτε καν ακουμπούν στην εικόνα. Άλλοι ακουμπούν μόνον τα χείλη τους στην εικόνα, όταν την ασπάζωνται. Νά, έτσι . Ακούσατε τίποτε;
– Όχι... – Έμ, τότε «άλαλα» είναι τα χείλη.
Ενώ ο ευλαβής ασπάζεται την εικόνα και ο ασπασμός ακούγεται.
Τότε τα χείλη είναι «εύλαλα». Δεν είναι ότι καταριούνται, όταν λένε «άλαλα», αλλά εκείνα τα χείλη είναι άλαλα και τα άλλα είναι εύλαλα.
Όταν βλέπουμε τις άγιες εικόνες, πρέπει να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Θεό και τους Αγίους και να πέφτουμε να τις προσκυνούμε και να τις ασπαζώμαστε με πολλή ευλάβεια.
Να βλέπατε ένα ευλαβικό γεροντάκι στην Μονή Φιλοθέου, ο γερο–Σάββας, με πόση ευλάβεια, με πόση καρδιά ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης! Σ᾿ αυτήν την εικόνα της Παναγίας, επειδή οι Πατέρες την ασπάζονταν στο ίδιο σημείο, έχει σχηματισθή ένα γρομπαλάκι!
(O Άγιος προσκυνητής στήν Εικόνα της Μεγαλόχαρης)
Η εικόνα που αγιογραφείται με ευλάβεια ρουφάει από τον ευλαβή αγιογράφο την Χάρη του Θεού και μεταδίδει στους ανθρώπους παρηγοριά αιώνια.
Ο αγιογράφος ζωγραφίζεται, μεταφράζεται στην εικόνα που φτιάχνει· γι᾿ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχική του κατάσταση. Μου έλεγε ο Παπα-Τύχων : «Εγώ, παιντί μου, όταν ζωγραφίζω επιτάφια, ψάλλω “Ο ευσχήμων Ιωσήφ, από του ξύλου καφελών…”».
Έψαλλε και έκλαιγε συνέχεια και τα δάκρυά του έπεφταν πάνω στην εικόνα. Μια τέτοια εικόνα κάνει ένα αιώνιο κήρυγμα στον κόσμο.
Οι εικόνες αιώνες κηρύττουν–κηρύττουν. Ρίχνει λ.χ. ένας πονεμένος ένα βλέμμα στην εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας και παίρνει παρηγοριά.
Όλη η βάση είναι η ευλάβεια.
Βλέπεις, άλλος ακουμπά στον τοίχο που ακούμπησε η εικόνα και παίρνει Χάρη, και άλλος μπορεί να έχη την καλύτερη εικόνα, αλλά, επειδή δεν έχει ευλάβεια, δεν ωφελείται. Ή ένας μπορεί να βοηθηθή από έναν απλό σταυρό, και άλλος να μη βοηθηθή από τον Τίμιο Σταυρό, όταν δεν έχη ευλάβεια...
Από το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β’»
____________________________________________________
Σχόλιο Π. κοινωνίας: «Ἂς γνωρίζει λοιπὸν κάθε ἄνθρωπος, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ δὲν προσκυνᾶ τὴν εἰκόνα ποὺ ἔγινε ἀπὸ θεῖο πόθο καὶ ζῆλο γιὰ τὴ δόξα καὶ ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ, ἢ τῆς μητέρας του τῆς ἁγίας Θεοτόκου, ἢ κάποιου ἀπὸ τοὺς ἁγίους, […] καὶ δὲν τὴν τιμᾶ καὶ δὲν τὴν ἀσπάζεται ὡς τίμια εἰκόνα, καὶ ὄχι ὡς Θεό, εἶναι ἐχθρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἁγίας Θεοτόκου καὶ τῶν ἁγίων, καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ Διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων του, δείχνοντας ἔμπρακτα τὴ λύπη του ἐπειδὴ ὁ Θεὸς καὶ οἱ ἅγιοί του τιμῶνται καὶ δοξάζονται, ἐνῶ ὁ Διάβολος καταισχύνεται»... ~ Ἂγιος Ἰωάννης ο Δαμασκηνὸς (Πρὸς τοὺς καταλέγοντας τὰς είκόνας, 2.10-11).
''Η θεία Χάρις σκηνώνει πρῶτα στὶς ψυχὲς τῶν Ἁγίων καὶ ἀπὸ τὶς ψυχὲς μεταδίδεται καὶ στὰ σώματά τους· καὶ ὅταν κοιμηθοῦν, μένει στὰ λείψανά τους καὶ στοὺς τάφους τους καὶ στὶς εἰκόνες τους καὶ στοὺς ναοὺς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι σ᾿ αὐτούς. Εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνοικεῖ στὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων καὶ ἐν συνεχείᾳ μένει καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ συνδέονται μὲ τοὺς Ἁγίους...''∽ Ἅγιος Γρηγόριος ο Παλαμᾶς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου