Δέν εἶναι ἀγάπη νά ἀγκαλιάζεις τήν ἁμαρτία...

~ Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

❈ Ὁ Χριστός τί εἶπε; «Ἄν τό μάτι σου σέ σκανδαλίζει, βγάλ’ το» (Ματθ. 5,29). Ὁ συγγενής μας εἶναι σάν τό μάτι, πολύτιμος γιά μᾶς, τόν ἀγαπᾶμε... 

Ἄν ὅμως σέ ρίχνει σέ ἁμαρτία, πού σέ ξεκόβει ἀπ’ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, βγἀλ’ το, γιατί «σέ συμφέρει νά πᾶς μέ ἕνα μάτι στόν παράδεισο, παρά καί μέ τά δυό στήν κόλαση». Κόβεις κάθε σχέση.

Καί ἔχουμε ὡραιότατα παραδείγματα στήν ζωή τῶν Ἁγίων.

Νομίζω Ἰάκωβος ἦταν τό ὄνομά του, Χριστιανός, καί πῶς τόν κατάφερε ὁ Πέρσης βασιλιάς, τοῦ ἔταξε πράγματα καί τοῦ μετέστρεψε τήν πίστη, τόν ἔκανε εἰδωλολάτρη. Αὐτός σάν νά μήν συμβαίνει τίποτα, πῆγε καί χτύπησε τήν πόρτα γιά νά μπεῖ στό σπίτι του. Ἡ γυναίκα του, πού τό εἶχε μάθει, τοῦ λέει:

- Φύγε ἀπό δῶ, ἀρνήθηκες τόν Χριστό καί θέλεις νά μπεῖς στό σπίτι; Φύγε, τελειώσαμε, δέν ἔχεις θέση ἐδῶ μέσα! Ἐδῶ μέσα εἶναι ὁ Χριστός!...

Τόν ἔδιωξε τόν ἄντρα της. Δέν τόν ἄφησε νά μπεῖ στό σπίτι. Καί τότε τί ἔγινε; Ἦρθε σέ συναίσθηση ὁ ἄνθρωπος καί λέει:

- Καλά μοῦ ἔκανε! Θεέ μου συγχώρησέ με».

Ἄρχισε νά κλαίει, νά μετανοεῖ, δήλωσε ὅτι ἀρνεῖται τήν εἰδωλολατρία καί σώθηκε ὁ ἄνθρωπος καί ἔγινε καί μάρτυρας.

Γι’ αὐτό λέει ὁ Χριστός «νά βγάζεις τό μάτι σου», νά κόβεις δηλαδή τίς σχέσεις σου καί μέ τούς συγγενεῖς σου καί μέ τούς πολύ φίλους σου, ὅταν αὐτοί σέ σπρώχνουν στήν ἁμαρτία. Γιατί, ὑπάρχει μιά πιθανότητα μέ αὐτό τόν τρόπο νά τούς βοηθήσεις νά μετανοήσουν. 

Δέν πρέπει νά τούς ἀγκαλιάζεις τάχατες ἀπό ἀγάπη, γιατί δέν εἶναι ἀγάπη νά ἀγκαλιάζεις τήν ἁμαρτία. 

Δηλαδή, ἄν κάποιον, ἐνῶ δέν μετανοεῖ, τόν ἔχεις φίλο καί ἔχει ὅλα τά συγγενικά πλεονεκτήματα, δέν πρόκειται νά τόν βοηθήσεις ποτέ νά ἀλλάξει. Γιατί θά σκέφεται: «ἔ, κι αὐτή πού πάει στήν Ἐκκλησία, δέν μοῦ εἶπε καί τίποτα, κάτι ἔτσι χλιαρό, ἀλλά τίποτα..». Καί δέν ἀλλάζει. Ἐνῶ, ἄν τόν ταρακουνήσεις «ἔκανες αὐτό τό πράγμα, κόβουμε σχέσεις, τελείωσε», τότε ὑπάρχει μιά ἐλπίδα νά τόν βοηθήσεις νά σωθεῖ. 

Γι’ αὐτό ὁ Χριστός μας μᾶς λέει:

- Σέ σκανδαλίζει τό χέρι σου, κόψ’ το, τό πόδι σου, κόψ’ το, νά πᾶς μέ ἕνα χέρι ἤ μέ ἕνα πόδι στόν Παράδεισο, παρά καί μέ τά δυό στήν κόλαση.

Μερικοί ἔρχονται καί μοῦ λένε:

- Τό ξέρω, πάτερ, ἀλλά αὐτόν τόν ἔχω φίλο ἀπ’ τό νηπιαγωγεῖο.

Καί ἐπειδή τόν ἔχεις ἀπ’ τό νηπιαγωγεῖο; Ἀφοῦ σέ σπρώχνει στήν ἁμαρτία, δέν μπορεῖς νά τόν ἔχεις φίλο. Ἄν θέλεις νά τόν βοηθήσεις, πρέπει νά ξεκόψεις. Τότε ὑπάρχει μιά πιθανότητα νά πεῖ καί αὐτός: «γιά στάσου, τόσο σοβαρό εἶναι αὐτό πού κάνω, πού καί ὁ καλύτερός μου φίλος μέ διώχνει;».

Ἔτσι μπορεῖ νά τόν κερδίσεις. Ἐνῶ, ἄν τάχατες ἀπό ἀγάπη, μείνεις μαζί του, τόν κατέστρεψες καί θά καταστραφεῖς και ἐσύ μαζί του. Θά πάρει καί σένα στόν δικό του δρόμο.

Δέν εἶναι ἀγάπη νά ἀγκαλιάζεις τήν ἁμαρτία...

~ Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

(Ὁμιλία 12 - 03 - 2016)

http://hristospanagia3